Warianty tytułu
Języki publikacji
Abstrakty
Począwszy od połowy lat 70. XX wieku wiele banków centralnych zaczęło ogłaszać cele monetarne - monetary target, czyli planowaną stopę wzrostu wybranego agregatu pieniężnego. Praktyka ta wynikała z przesłanek teoretycznych oraz z przekonania, że istnieje stabilny związek między podażą pieniądza a inflacją. W związku z tym oczekiwano, że polityka pieniężna realizująca stabilny wzrost podaży pieniądza zaowocuje odpowiednim (przewidywalnym) wzrostem cen. Ponadto uznano, zgodnie z zaleceniami monetarystów, że polityka pieniężna nie powinna być stosowana dla osiągnięcia krótkookresowych celów czy działań antycyklicznych, gdyż i tak w długim okresie ewentualne efekty realne zostaną zneutralizowane, a kosztowne dla gospodarki błędne oczekiwania w odniesieniu do inflacji mogą wywołać fluktuacje produkcji i zatrudnienia. Najlepiej zatem, jeśli ze strony naczelnej władzy monetarnej nie wychodzą dodatkowe impulsy, utrudniające ocenę sytuacji przez podmioty rynkowe. (fragment tekstu)
Rocznik
Tom
Strony
451--457
Opis fizyczny
Twórcy
autor
- Akademia Ekonomiczna we Wrocławiu
Bibliografia
- Lomax R., Inflation Targeting - Achievement and Challenges, speech to the Bristol Society at University of the West of England, Bristol 2004.
- Mishkin F.S., The Economise of Money, Banking and Financial Markets, Addison Wesley Longman 2000, s. 653.
- Pétursson T.G., The Effects of Inflation Targeting on Macroeconomic Performance, Working Papers 2004, No 23, Central Bank of Iceland.
- Pétursson T.G., Formulation of inflation targeting around the world, „Monetary Bulletin" 2004, No 1, Central Bank of Iceland.
- Szpunar P., Polityka pieniężna. Cele i warunki skuteczności, PWE, Warszawa 2000.
- Założenia polityki pieniężnej NBP na rok 2005, NBP, Warszawa.
Typ dokumentu
Bibliografia
Identyfikatory
Identyfikator YADDA
bwmeta1.element.ekon-element-000171109537