Warianty tytułu
Transfer (Assignment) of Claims as Additional Method of Securitng Loans
Języki publikacji
Abstrakty
Banki z istoty swej działalności narażone są na wiele różnorodnych i bardzo poważnych zagrożeń. Ustawodawca uznał ryzyko za nieodłączną cechę czynności bankowych. Bank, żeby uzyskać satysfakcjonujący zwrot z kapitału i aktywów, musi stale podejmować ryzyko. Jest ono tym większe, im wyższe zyski przynosi bankowi jego działalność. Struktura bilansów polskich banków, jak również analiza przyczyn upadłości banków w świetle literatury światowej wskazują jednoznacznie, że najpoważniejsze zagrożenie rodzi ryzyko kredytowe. Ma ono zarówno aktywny, jak i pasywny charakter. Aktywne ryzyko kredytowe stanowiące niewątpliwie największe zagrożenie, a obejmujące m.in. utratę kapitału, procentu i zabezpieczenia, powinno być mierzone i świadomie przez banki ograniczane. Skoro ryzyka kredytowego nie sposób uniknąć, a jego negatywne skutki mogą zachwiać egzystencją banku, należy tworzyć optymalne mechanizmy jego redukowania. Czyni to zarówno państwo w drodze regulacji zewnętrznych, czynią to także poszczególne banki, stosując wewnętrzne metody zarządzania ryzykiem kredytowym. Działania banków powinny ograniczać ryzyko kredytowe poprzez wypracowanie i stosowanie optymalnej strategii i polityki kredytowej oraz perfekcyjnych procedur kredytowych (w tym zwłaszcza metod oceny zdolności kredytowej). Zarówno zewnętrzne metody zarządzania ryzykiem kredytowym, jak również regulacje wewnętrzne (stosowane przez poszczególne banki) duże znaczenie przypisują dodatkowym rodzajom zabezpieczeń udzielonego przez bank kredytu. Niektóre banki uznają dodatkowe zabezpieczenia za bardzo ważny sposób minimalizacji ryzyka kredytowego, inne uważają, że znaczenie to jest mniejsze. Wszystkie jednak postrzegają je jako ważny czynnik ograniczania ryzyka działalności kredytowej. Jednakże dodatkowe zabezpieczenia kredytów często zawodzą, a stopa odzysku z tytułu ich stosowania tylko nieznacznie przekracza 50%. Żadną miarą nie można, że zasadniczo ograniczają ryzyko kredytowe. Najlepszym zabezpieczeniem udzielonego kredytu jest bowiem dobra kondycja finansowa kredytobiorcy. Przedstawione słabości i zagrożenia dla banku, łączące się z istotą i stosowaniem przelewu (cesji) wierzytelności jako formy dodatkowego zabezpieczenia udzielanych kredytów, udowadniają tezę, że zabezpieczenia te powinny być uznawane jedynie za uzupełniający i często nieskuteczny sposób ograniczania ryzyka (pozwalający na zwrot jedynie części zaangażowanych środków wraz z ich ceną). Kryterium ich stosowania, jako elementów wzmacniających realność zawartych umów kredytowych, powinna być skuteczność. Przedstawienie słabości przelewu (cesji) wierzytelności miało na celu uświadomienie związanych z nią zagrożeń. Uczyniono to, aby banki w swoim działaniu mogły ich w jak największym stopniu unikać. (abstrakt oryginalny)
Banks are by their very nature exposed to many diverse and serious threats. The legislators have acknowledged risk as an inherent element of banking operations. To achieve a satisfactory return on capital and assets, a bank must constantly assume risk, the greater, the greater the return on the bank's activities. The structure of Polish banks' balance sheets as well as the analysis of bankruptcy cases in literature unequivocally point to credit risk as the key threat. Credit risk tends to be passive and active at the same time. Active credit risk, undoubtedly the greatest of the dangers, refers to, among others, the loss of principal, interest and collateral. Banks should measure this risk in an effort to restrict it. Since credit risk is unavoidable and its negative impact can jeopardise the very existence of a bank, it is necessary to create effective mechanisms for its reduction. Such mechanisms are developed by both by the state authorities, through general regulations, and the individual banks, which rely on their own methods of credit risk management. These should be geared to reducing credit risk by developing an optimal credit strategy and policy as well as highly efficient procedures (in particular, credit scoring methods). Both external instruments of credit risk reduction and internal regulations (which are in place in the bigger banks) emphasise the importance of additional collateral on the credits extended. Banks attach a varying degree of weight to additional collaterals; all, however, consider them an important instrument of credit risk reduction. In reality, additional collaterals often fail to fulfil their role; the recovery ratio on them is a mere 50%. It would therefore be wrong to claim that additional collaterals lead to a significant reduction of credit risk. The best security on a loan granted is the sound financial position of the beneficiary. The above presentation of the weaknesses of claims transfer as additional collateral suggests it should be treated only as a complementary, possibly ineffective method of reducing credit risk (as it allows for only a partial recovery of the funds involved). It can help make a credit arrangement more realistic; but whether it is used at all or not should depend on how effective it is assessed to be. The authors' intention in presenting the downsides of claims transfers (assignments) is to make bankers fully aware of the threats involved in them, so that they can be avoided whenever possible. (original abstract)
Twórcy
autor
autor
Bibliografia
Typ dokumentu
Bibliografia
Identyfikatory
Identyfikator YADDA
bwmeta1.element.ekon-element-000171264575