Personalizm pedagogiczny w trosce o autonomiczną wartość osoby ludzkiej

• Autorzy: Magdalena Pluskota

Warianty tytułu

Pedagogical Personalism : in Search of Autonomous Personhood

• Języki publikacji: PL

Abstrakty

Personalizm to nurt XX-wiecznej filozofii, który głosił nadrzędność wartości osoby ludzkiej wobec uwarunkowań społeczno-ekonomicznych oraz historycznych, rozwinął się on w dwóch wersjach: humanizmu integralnego oraz wersji społecznej. Personalizm jest również radykalnym nurtem w naukach o wychowaniu, afirmującym każdy podmiot jako osobę, która jest zaangażowana w proces socjalizacji, kształcenia i wychowania. Nazwa personalizm dotyczy zatem tych wszystkich prądów i nurtów w teoriach edukacyjnych, które jednocześnie opowiadają się za autonomią osób, ich godnością i racjonalnością. (abstrakt oryginalny)

EN

Personalism is a philosophical school of thought searching to describe the uniqueness of a human person in the world of nature. One of the main points of interest of personalism is human subjectivity or self-consciousness, experienced in a person's own acts and inner happenings. The ideas of Christian personalism are closely connected with pedagogical practice, man's life and development. They are very important from the point of view of inclusive education, which provides autonomy for disabled people. (original abstract)

Słowa kluczowe

PL

System społeczno-ekonomiczny; Psychologia człowieka; Pedagogika; Edukacja włączająca

EN

Social economic system; Human psychology; Pedagogy; Inclusive education

• Czasopismo: Prace Naukowe Wałbrzyskiej Wyższej Szkoły Zarządzania i Przedsiębiorczości
• Rocznik: 2012
• Tom: 19 (3) Zeszyty Pedagogiczno-Medyczne : Innowacyjność i Kreatywność w Pedagogice
• Strony: 65--75

Twórcy

autor

Magdalena Pluskota

• Wałbrzyska Wyższa Szkoła Zarządzania i Przedsiębiorczości; Akademia Polonijna w Częstochowie

Bibliografia

• [I] Galarowicz J., Powołani, do odpowiedzialności. Elementarz etyczny, Kraków 1993.
• [2] Kossak J., Egzystencjalizm w filozofii i literaturze, Warszawa 1971.
• [3] Krasnodębski Z. (red.), Fenomenologia i socjologia. Zbiór tekstów, Warszawa 1989.
• [4] Kwaśnica R., Ku dialogowi w pedagogice, [w:] Pedagogika alternatywna. Dylematy teorii, red. B. Śliwerski, Łódź - Kraków 1995.
• [5] Maritain J., Od filozofii człowieka do filozofii wychowania, w: Człowiek, wychowanie, kultura. Wybór tekstów, red. F. Adamski, Kraków 1993.
• [6] Nowak M., Podstawy pedagogiki otwartej. Ujęcie dynamiczne w inspiracji chrześcijańskiej, Lublin 2001.
• [7] Piecuch J., Poznanie drugiego człowieka w ujęciu Edyty Stein. Teoria wczucia i jej granice, [w:] Edyta Stein filozof i świadek epoki, Materiały z Międzynarodowego Sympozjum w Opolu - Kamieniu Śląskim w dniach 9 - 10. 04. 1997, red. J. Piecuch, Opole 1997.
• [8] Przybylski A., Działalność edukacyjna i myśl pedagogiczna św. Edyty Stein, Kraków 2007.
• [9] Stein E., Autoportret Edyty Stein, w jej twórczości. Wybór pism duchowych, Poznań 1999.
• [10] Stein E., O zagadnieniu wczucia, przekł. D. Gierulanka, J.F. Gierula, Kraków 1988.
• [II] Szumski A., W walce o postępową szkołę: rzecz o Henryku Rowidzie, Warszawa 1977.
• [12] Śliwerski B., Współczesne teorie i nurty wychowania, Kraków 1998.
• [13] Tarnowski J., Problem chrześcijańskiej pedagogiki egzystencjalnej, Warszawa 1982.
• [14] Tischner J., Filozofia dramatu, Kraków 1998.
• [15] Zborowski J., Działalność Henryka Rowida w kształceniu nauczycieli, "Studia Kieleckie" 1982, nr 2.