Rola strategii lizbońskiej w rozwoju programowania strategicznego w Unii Europejskiej

• Autorzy: Małgorzata Sulmicka
• Języki publikacji: PL

Abstrakty

Dla określenia planowania społeczno-gospodarczego w warunkach gospodarki rynkowej używany jest obecnie zazwyczaj termin "programowanie strategiczne". Programowanie strategiczne rozumiane jest jako działalność państwa (administracji publicznej) lub odpowiednich organów ugrupowania integracyjnego polegająca na opracowywaniu i realizacji różnego rodzaju dokumentów programowych (strategii, planów, programów operacyjnych). Stanowi ono jedno z głównych narzędzi polityki rozwoju, kształtowania cech strukturalnych gospodarki, które warunkują jej zrównoważony rozwój i międzynarodową konkurencyjność. Wpływ rozszerzenia UE na realizację SL ocenia się jako pozytywny ze względu na szereg charakterystyk właściwych państwom UE10. Należą do nich zwłaszcza: wyższa niż w UE15 dynamika wydajności i wzrostu gospodarczego, dobry poziom wykształcenia społeczeństwa, przedsiębiorczość oraz determinacja we wprowadzaniu reform. Wprawdzie tempo postępu w poszczególnych krajach i obszarach jest różne, jednak wszędzie ma miejsce proces nadrabiania opóźnień rozwojowych. Generalnie panuje zgodność co do tego, że rozszerzenie udało się dobrze wykorzystać dla dynamizacji rozwoju całej UE, w czym znacząca rolę odegrał proces lizboński. Zasługą Strategii jest to, iż w sposób widoczny zaktywizowała unijną politykę gospodarczą w kierunku myślenia w kategoriach przyszłości. Dzięki SL udało się doprowadzić do przyjęcia wspólnych zasad polityki gospodarczej na całą dekadę i podporządkować im programowanie społeczno-gospodarcze. Wejście Polski do strefy tego typu planowania, stwarza szansę prowadzenia niezbędnej w dzisiejszym świecie polityki gospodarczej nakierowanej na realizację celów długookresowych, czego brak był jedną z głównych słabości polityki gospodarczej okresu transformacji. Rozwój programowania strategicznego w Unii Europejskiej jest silnym czynnikiem sprawczym rozwoju programowania strategicznego na poziomie krajów członkowskich, co w przypadku Polski jest to bardzo wyraźnie widoczne. Polska będąc włączona w realizację Strategii Lizbońskiej, przejmując jej priorytety, tym samym w znacznym stopniu ukierunkowuje swoją politykę społeczno-gospodarczą, co jednak nie zwalnia nas z odpowiedzialności za sposób jej prowadzenia i rezultaty. Wysiłek tworzenia programów, związana z tym organizacja, a w dużym stopniu także metodologia należy bowiem do poszczególnych państw. (fragment tekstu)

Słowa kluczowe

PL

Programowanie rozwoju społeczno-gospodarczego; Unia Gospodarcza i Walutowa (UGW); Strategia lizbońska; Strategia rozwoju gospodarczego

EN

Social economic development programming; Economic and Monetary Union (EMU); Lisbon Strategy; Economic development strategy

• Czasopismo: Polityka Gospodarcza
• Rocznik: 2009
• Numer: nr 17-18
• Strony: 149--158

Twórcy

autor

Małgorzata Sulmicka

• Szkoła Główna Handlowa w Warszawie

Bibliografia

• Integrated Guidelines on Growth and fobs 2005-2008 Brussels, 12.04.2005, COM (2005) 141 final.
• Hausner J., Strategiczne myślenie o państwie, Rzeczpospolita, 21.X.2005.
• Komunikat na Wiosenny Szczyt Rady Europejskiej: "Wspólne działania na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia - nowy początek Strategii Lizbońskiej", COM (2005) 24, 2 luty 2005r.
• Sulmicka M., Priorytety polityki gospodarczej Unii Europejskiej w świetle Strategii Lizbońskiej, w: Problemy ekonomii i polityki rozwoju, pr. pod red. J. Stacewicza, SGH, 2005.
• Sulmicka M., Strategia Lizbońska - nowe wyzwania, Polityka Społeczna nrl/2005.
• Sulmicka M., Krajowy Program Reform 2005-2008jako etap realizacji celów Strategii Lizbońskiej, Polityka gospodarcza nr 13/2006, SGH 2006.
• Sulmicka M., Strategia Rozwoju Kraju- nadrzędny dokument w nowym systemie programowania, e-mentor nr 1/2007.
• Stacewicz J" Megatrendy a strategia i polityka rozwoju, Komitet Prognoz "Polska XXI wieku" przy Prezydium PAN, DW Elipsa, Warszawa 1996.