Homo Communicans - Personalistic Determinants of Communication in Context of Media

• Autorzy: Michał Drożdż
• Języki publikacji: EN

Abstrakty

EN

The aim of this article is to present the communication process as an act of a person who, as a communicating being, constitutes himself the basic criteria and determinants of communication. It means that communication as an act of human being is above all personally determined. Therefore, speaking about communication, we understand it mainly as a manifestation of human rationality, as a process of communicating in the context of human rationality, as an intrapersonal, interpersonal or collective process. In this article, above all, we try to use the universal meaning of the 'person in the action' and to accommodate the scheme of thinking and arguing of Wojtyła to the analyses of the presence and communicative acts of a person. Following this point of view, any communication, even through media, is an act of a person and a participation in communication relations with other people. Also our analyses endeavor to be a communication study through the prism of a person. Referring to the aforementioned Wojtyła's thought, in the course of our analyses we will try to show that a human being is an integrating subject of his communication activities and a platform of integration of intersubjective media activities. Therefore, it can be said that a person is homo communicus and homo communicans and, conversely, that homo communicus that becomes homo communicans is a person. (original abstract)

Człowiek jest źródłem komunikacji, to znaczy, że w samą naturę komunikacji wpisana jest ludzka racjonalność. Konieczna obecność człowieka w przestrzeni komunikacji sprawia, iż podstawowym wymiarem wszystkich procesów w niej zachodzących powinien być wymiar ludzki, wymiar człowieczeństwa. Obecność człowieka w przestrzeni komunikacji z jednej strony implikuje potrzebę etyki, a drugiej strony wskazuje na samego człowieka, na jego godność i wartość, jako na podstawową normę wartościowania etycznego. W toku prezentowanych analiz staramy się pokazać, iż osoba ludzka jest integrującym podmiotem własnych działań komunikacyjnych oraz platformą integracji interpodmiotowych działań medialnych, dlatego też można powiedzieć, że osoba jest homo communicus i homo communicans i odwrotnie, że homo communicus, które staje się homo communicans jest osobą. (abstrakt oryginalny)

Słowa kluczowe

EN

Communication behaviours; Human philosophy; Media

PL

Zachowania komunikacyjne; Filozofia człowieka; Media

• Czasopismo: Management Business Innovation
• Rocznik: 2009
• Tom: 5
• Strony: 17--31

Twórcy

autor

Michał Drożdż

• Wyższa Szkoła Biznesu - National-Louis University in Nowy Sącz, Poland

Bibliografia

• Buttiglione, R. (1997). Karol Wojtyła: The Thought of the Man who became Pope John Pope II. Grand Rapids, MI: Wm. B. Eerdmans.
• Chio, F. D. (1998). L'analisi della televisione. Milano: Bompiani.
• Chio, F. D. (1998). Journal of Media Psychology, [online], access: 14.06.2010, http://www.calstatela.edu-/faculty/sfischo/
• Czarniecki, M. M. (2001). W niewoli mediów. Warszawa: Wydawnictwo Antyk.
• Filipiak, M. (2003). Homo communicans. Wprowadzenie do teorii komunikowania. Lublin: Wydawnictwo UMCS.
• Finance, de J. (1968). Grundlegung der Ethik. Freiburg im Breisgau: Herder.
• Gajda, J. (2002a). Dominująca rola mediów i hipermediów w kulturze i edukacji. In: J. Gajda (Ed.) Edukacja medialna. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek:, pp. 45-77.
• Gajda, J. (ed.) (2000b). Edukacja medialna. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.
• Jabłoński, M. & Wygoda, K. (Eds) (2002). Dostęp do informacji i jego granice. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
• Jaskóła, J. & Olejarczyk, A. (Eds) (2003). Prawda a metoda. Aporie myśli współczesnej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
• Jonkisz, A. (Ed.) (1999). Postacie prawdy. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
• Kojs, W. & Dawid Ł. (Eds) (2000). Homo communicus. Szkice pedagogiczne. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
• Korporowicz, L. (1996). Osobowość i komunikacja w społeczeństwie transformacji. Warszawa: Wydawnictwo Instytutu Kultury.
• Kowalczyk, S. (1995). Z refleksji nad człowiekiem. Człowiek - społeczność- wartość. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL.
• Lepa, A. (1995). Świat manipulacji. Częstochowa: Wydawnictwo Niedziela.
• Lindsay, H. P., Norman D. A. (1977). Human information processing: An Introduction to Psychology. New York: Academic Press.
• Lindsay, H.P., Norman D.A. (1984). Procesy przetwarzania informacji. Wprowadzenie do psychologii. Warszawa: Wydawnictwo IBPS.
• Marcel, G. (1949). Being and Having, trans. by Katharine Farrer. Westminster, UK: Dacre Press.
• Marcel, G. (1986). Być i mieć. Warszawa: Wydawnictwo PAX.
• McQuail, D. (2001). Sociologia dei media. Bologna: Il Mulino.
• Nęcki, Z. (2000). Komunikacja międzyludzka. Kraków: Antykwa.
• Niemiec, H. (1993-1994). Teoria moralności w filozofii kard. Karola Wojtyły, Częstochowskie Studia Teologiczne, 21-22,179-182.
• Podgórecki, J. (2000). Moralne aspekty komunikacji społecznej. In: W. Kojs & Ł. Dawid (Eds). Homo communicus. Szkice pedagogiczne. pp. 23-29. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
• Pokrywka, M. (2000). Osoba, uczestnictwo, wspólnota. Lublin: Wydawnictwo KUL.
• Popielski, K. (Ed.) (1996). Człowiek, wartości, sens. Lublin: Redakcja Wydawnictw KUL.
• Ratajczak, J., Zabierowski M. (2001). Psychologia w drugiej połowie XX wieku. Geneza i liderzy psychologii humanistycznej. Archeus, 2, 89-98.
• Seifert, J. (1988). Prawda a transcendencja człowieka. Ethos, 1,37-47.
• Siemianowski, A. (1986). Człowiek i prawda. Poznań: Wydawnictwo "W Drodze".
• Smolka, B. (2002). Narodziny i rozwój personalizmu. Opole: Redakcja Wydawnictw WT UO.
• Stewart, J. (2002). Mosty zamiast murów. O komunikowaniu się między ludźmi. Wydawnictwo PWN: Warszawa.
• Styczeń, T. (1988). Wolność w prawdzie. Ethos, 1,47-57.
• Styczeń, T. (1993). Wprowadzenie do etyki. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL.
• Szewczyk, W. (1998). Kim jest człowiek. Zarys antropologii filozoficznej. Tarnów: Biblos.
• Szlaga, J. (1996). Godność i upadek człowieka a jego środowisko In: K. Popielski (Ed.). Człowiek, wartości, sens. (pp. 149-164). Lublin: Redakcja Wydawnictw KUL.
• Szostek, A. (1980). Doświadczenie człowieka i moralności w ujęciu Kardynała Karola Wojtyły. Znak, 32, 285-299.
• Wojtyła, K. (1969a). Osoba i czyn. Kraków: Polskie Towarzystwo Teologiczne.
• Wojtyła, K. (1969b). Problem doświadczenia w etyce. Roczniki Filozoficzne, 17,2, 5-24.
• Wojtyła, K (1976). Osoba: podmiot i wspólnota. Roczniki Filozoficzne, 24,53-59.
• Wojtyła, K. (1979a). The Acting Person, trans. A. Potocki, ed. A. Tymieniecka. D. Reidel Publishing: Dordrecht.
• Wojtyła, K. (1979b). Problem konstytuowania się kultury poprzez ludzką "praxis", Roczniki Filozoficzne, 27, 1,9-20.
• Wojtyła, K. (1979c). The person: Subject and Community. Review of Metaphysics, 33,273-301.
• Wojtyła, K (1993). Person and community: Selected essays, trans. T. Sandok. New York: Peter Lang.