Zadośćuczynienie za zmarnowany urlop

• Autorzy: Sławomir Tomczyk

Warianty tytułu

Compensation for Wasted Vacation

• Języki publikacji: PL

Abstrakty

Problematyka odpowiedzialności organizatora imprezy turystycznej z tytułu niewykonania lub niewłaściwego wykonania umowy może przysparzać w praktyce znacznych trudności, do czego przyczynia się w szczególności sam charakter świadczenia, skierowanego głównie w kierunku sfery przeżyć psychicznych konsumenta. W obowiązującym stanie prawnym podstawę odpowiedzialności stanowi art. 11a ustawy o usługach turystycznych. Odpowiedzialność ta obejmuje zarówno wyrównanie szkody majątkowej, jak i szkody niemajątkowej w postaci tak zwanego zmarnowanego urlopu polegającej na utracie oczekiwanej przyjemności podróży i towarzyszącej temu frustracji. Naprawienie szkody niemajątkowej następuje poprzez zapłatę stosownej kwoty pieniężnej.(abstrakt autora)

EN

The problem of the tour operator's liability for non-performance or valid performance of the contract brings in practice significant difficulties. To this contributes special nature of the service, directed mainly towards the consumer's psychological experience. Under the current law, the basis of liability is art. 11a of the Act on tourist services. This liability covers both compensation of material damage and non-material damage in the form of so-called wasted vacation consisting in losing the expected pleasure of travel and the accompanying frustration. The non-material damage is repaired by paying the appropriate amount of money.(author's abstract)

Słowa kluczowe

PL

Urlop pracowniczy; Zadośćuczynienie

EN

Employee leave; Redress

• Czasopismo: Problemy Transportu i Logistyki
• Rocznik: 2017
• Numer: nr 4(40)
• Strony: 133--140

Twórcy

autor

Sławomir Tomczyk

• Wydział Zarządzania i Ekonomiki Usług w Szczecinie, Uniwersytet Szczeciński, Szczecin

Bibliografia

• Ciemiński, M. (2015). Odszkodowanie za szkodę niemajątkową w ramach odpowiedzialności ex contractu. Warszawa: Wolters Kluwer Polska.
• Cisek, A. (1989). Dobra osobiste i ich niemajątkowa ochrona w kodeksie cywilnym. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
• Gospodarek, J. (2006). Prawo w turystyce. Warszawa: Difin.
• Gospodarek, J. (2012). Glosa do uchwały SN z dnia 19 listopada 2010 r., III CZP 79/10. Orzecznictwo Sądów Polskich, 1-2, 4-11.
• Grzybowski, S. (1957). Ochrona dóbr osobistych według przepisów ogólnych prawa cywilnego. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze.
• Kryla, K. (2011). Glosa do uchwały SN z dnia 19 listopada 2010 r., III CZP 79/10. Przegląd Sądowy, 9, 137-145.
• Nesterowicz, M. (2016). Prawo turystyczne. Warszawa: Wolters Kluwer Polska.
• Panowicz-Lipska, J. (1975). Majątkowa ochrona dóbr osobiste. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze.
• Pazdan, M. (2007). Dobra osobiste i ich ochrona. W: M. Safjan (red.), System prawa prywatnego. Prawo cywilne - część ogólna (s. 1109-1169). T. 1. Warszawa: C.H. Beck.
• Radwański, Z. (2005). Prawo cywilne, Warszawa: C.H. Beck.
• Radwański, Z. (1956). Zadośćuczynienie pieniężne za szkodę niemajątkową. Rozwój i funkcja społeczna, Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe
• Szpunar, A. (1999). Zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową. Toruń: Branta.
• Szpunar, A. (1979). Ochrona dóbr osobistych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
• Śmieja, A. (2014). Czyny niedozwolone. W: A. Olejniczak (red.), System prawa prywatnego. Prawo zobowiązań - część ogólna. T. 6. Legalis
• Wałachowska, M. (2007). Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę. Toruń: TNOiK.
• Ziemianin, B. (1999). Prawo cywilne. Część ogólna. Poznań: Ars Boni et aequi.

Identyfikatory

DOI

10.18276/ptl.2017.40-12