Differentiation of Equivalent Temperature in a Town (with Cracow and Homburg as Examples)

• Autorzy: Olaf Kühne , Dorota Matuszko

Warianty tytułu

Zróżnicowanie temperatury ekwiwalentnej w mieście (na przykładzie Krakowa i Homburga)

• Języki publikacji: EN

Abstrakty

EN

The equivalent temperature belongs to the oldest biometeorological indices. It is a significant measure in the studies on the local climate and bioclimate of towns. It is accepted as one of the indicators of the thermal stress to a human body. During 1997-1999 the field experiment of the equivalent temperature in Cracow (Poland) and Homburg (Germany) was carried out. It has been found that this index reflects well the differences between bioclimatic conditions of the downtown and non-urban area. The crucial role in the distribution of the equivalent temperature in Cracow and Homburg is played by the size of the town and a relief conditions in which both towns are located. (original abstract)

Temperatura ekwiwalentna jest uznawana za jeden z wyznaczników termicznego obciążenia organizmu człowieka. W latach 1997-1999 przeprowadzono pomiary patrolowe temperatury ekwiwalentnej w Krakowie (Polska) i Homburgu (Niemcy). Stwierdzono, że wskaźnik ten dobrze odzwierciedla różnice między stosunkami bioklimatycznymi w śródmieściu i w strefie pozamiejskiej. Zmiany temperatury ekwiwalentnej w obydwu badanych miastach wykazywały podobną tendencję, ich różnice zależały od wielkości miasta i zmian w czasie. Badania - choć bardzo krótkotrwałe w Krakowie, wykonane w warunkach pogody radiacyjnej, potwierdziły działanie takich czynników jak warunki rzeźby terenu oraz sposób zagospodarowania: tereny otwarte - rolnicze, zalesione, tereny zabudowy: mieszkaniowa jednorodzinna, wielorodzinna, tereny przemysłowe. Ogólnie maksimum temperatury ekwiwalentnej nocą występuje w gęsto zabudowanym śródmieściu. Na obszarach uprzemysłowionych o wysokiej emisji termicznej można zidentyfikować wtórne maksima. W południe nie udało się stwierdzić żadnej prawidłowości. Szczególnie w dużych miastach (Kraków) może być wyższe obciążenie parnością mieszkańców miasta. Badania w Homburgu - Zagłębie Saary, wykazały, że obszar maksimów nie utrzymuje się na stałym miejscu, to znaczy nie jest statyczny, lecz przesuwa się ku stronie odwietrznej, jednocześnie słabnąc ze wzrostem prędkości wiatru. Również przy zwiększającym się zachmurzeniu można stwierdzić obniżanie się różnic temperatury ekwiwalentnej. W rozkładzie sezonowym temperatury występują charakterystyczne wyższe letnie różnice w stosunku do terenów pozamiejskich. (abstrakt oryginalny)

Słowa kluczowe

EN

Climate; Meteorological conditions; City

PL

Klimat; Warunki meteorologiczne; Miasto

• Czasopismo: Prace Geograficzne / Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej Uniwersytetu Jagiellońskiego
• Rocznik: 2002
• Numer: z. 110 Climate variability in Europe: case studies
• Strony: 77--86

Twórcy

autor

Olaf Kühne

• University of Mainz, Mainz, Germany

autor

Dorota Matuszko

• Jagiellonian University, Cracow, Poland

Bibliografia

• Cena M., Gregorczuk M., 1966, Rozkład temperatury ekwiwalentnej na obszarze Polski, Roczn. Nauk Roln., 119,191-211.
• Flach E., 1957, Grundbegriffe und Grundtatsachen der Bioklimatologie, [in:] Baur F. Linkes Meteorologisches Taschcnbuch. Bd. 3, Leipzig, 178-271.
• Flach E., 1981, Human bioclimatology, [w:] H.E. Landsberg, World survey of climatolog, General Climatology, 3, Els. Sc. Publ. Comp., Amsterdam-Oxford-New York, 2-187.
• Kozłowska-Szczęsna T. (red.), 1985, Metody badań bioklimatu człowieka, Probl. Uzdrow., 1/2.
• Kühne O., 1999, Die Wetterlages-Tages und Jahreszeitabhängigkeit der Verteilung von Lufttemperatur, spezifischer Luftfeuchte, Windfeld, Äquivalenttemperatur und anderer bioklimalisch wirksamer Gröâen im Lokalklima der Stadt Homburg/Saar, Dissertation zur Erlangung des akademischen Grades eines Doktors der Philosophie der Philosophischen Fakultat der Universitat des Saarlandes, Saarbrücken.
• Landsberg H.E., 1981, The urban climate, New York, London, Toronto, Sydney, San Francisco.
• Lewińska J., 2000, Klimat miasta, zasoby, zagrożenia, kształtowanie, IGPiK, Kraków.
• Mydeł R., 1994, Rozwój urbanistyczny miasta Krakowa po drugiej wojnie światowej, "Secesja", Kraków.