Centrum gospodarki światowej przez długi okres w dziejach ludzkości znajdowało się poza trzema obecnie największymi gospodarkami świata (tj. USA, UE, Japonią). W 1750 roku Chiny dostarczały ok. 1/3 światowej produkcji, a kolejne 25% wytwarzały Indie. Jeszcze w 1820 roku kraje Azji reprezentowały 59% światowego PKB, w tym Indie 18%, a Chiny aż 32,9%. W tym samym roku Francja wytwarzała 5,5% światowego produktu krajowego brutto, Wielka Brytania 5,2%, a dwie największe obecnie gospodarki świata jeszcze mniej: Japonia 3%, a USA zaledwie 1,8% PKB świata. Struktura ta zaczęła ulegać zmianie w drugiej połowie XIX wieku wraz z rozwojem przemysłu, przemianami społecznymi, gospodarczymi oraz politycznymi zachodzącymi na świecie. W ich efekcie pojawiła się trójbiegunowa struktura gospodarki światowej. Jednak współcześnie zakres oraz tempo przemian, jakich doświadcza świat, pozwala na postawienie pytania, czy struktura ta nie ulega przeobrażeniom. Wydawać się bowiem może, że centrum globalnej gospodarki ulega przesunięciu do innych regionów oraz państw świata. Celem opracowania jest przedstawienie perspektyw rozwoju do 2050 roku czterech dynamicznie rozwijających się gospodarek: Brazylii, Rosji, Indii oraz Chin, łącznie określanych mianem BRIC. Termin BRIC, jako akronim nazw państw: Brazylia, Rosja, Indie, Chiny, stworzył Jim O'Neill, ekonomista amerykańskiego banku inwestycyjnego Global Sachs w raporcie z 2001 roku pt. Building Better Global Economic BRIC11. Koncepcja ta powstała w wyniku wyodrębnienia najbardziej obiecujących w perspektywie kolejnych dziesięciu lat państw rozwijających się z punktu widzenia ich potencjału ekonomicznego i demograficznego oraz tempa wzrostu gospodarczego. Kraje BRIC odpowiadają dziś za 12,8% PKB świata , tworząc średnio ok. 22 min nowych miejsc pracy rocznie. (fragment tekstu)