Wstęp: W artykule omówiono, w jakim stopniu możliwość zastosowania zasad postępowania mediacyjnego, tj. dobrowolności oraz korzyści w stosunku do konwencjonalnego postępowania sądowego polegających na zmniejszeniu kosztów i szybszym rozstrzygnięciu, jest ograniczona w przypadku podmiotów publicznych, które zawierają ugody na podstawie art. 54a ustawy o finansach publicznych, w porównaniu z podmiotami niepublicznymi zawierającymi takie umowy. Cel: Analiza ograniczeń napotykanych w praktyce przez jednostki sektora finansów publicznych przy zawieraniu ugody, o której mowa w art. 54a ustawy o finansach publicznych, na skutek postępowania mediacyjnego uregulowanego w Kodeksie postępowania cywilnego (k.p.c.). Materiał i metody: Analizując istniejące regulacje prawne, zarówno cywilnoprawne, jak i publicznoprawne, autorka podejmuje próbę ustalenia, czy podmioty sektora finansów publicznych, w tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych, faktycznie korzystają w pełni z tych samych gwarancji i uprawnień, jakie przysługują podmiotom gospodarczym w zakresie pozasądowych metod rozwiązywania sporów. W analizie przyjęto metodę dogmatyczno-prawną oraz krytykę literatury poświęconej zagadnieniu mediacji. Wnioski: O ile postępowania mediacyjne prowadzone są na podstawie k.p.c., co oznacza, że są tajne, dobrowolne, szybkie i niedrogie, o tyle gwarancje i korzyści z mediacji nie są w pełni wykorzystywane przez podmioty publiczne, co umniejsza zaufanie stron do sporu, i w konsekwencji strony nie wybierają tej formy rozwiązywania konfliktów. To samo dotyczy poufności dokumentów powstałych w trakcie i na potrzeby takiego postępowania, tj. opinii, o których mowa w art. 54a ust. 2 ustawy o finansach publicznych, a także ugody wynikającej z polubownej negocjacji stron.(abstrakt oryginalny)
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.