Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 21

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 2 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Ustawa 2.0
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 2 next fast forward last
CEL NAUKOWY: Celem pracy jest odpowiedź na pytanie, w jakim kierunku będzie zmieniał się model uniwersytetu przedsiębiorczego w kontekście proponowanych zmian legislacyjnych (Ustawa 2.0)? PROBLEM I METODY BADAWCZE: Problemem naukowym jest określenie kierunku modyfikacji modelu uczelni w wyniku proponowanych zmian legislacyjnych. PROCES WYWODU: W artykule zastosowano metodę analizy dokumentów i literatury w powyższym zakresie. Praca zawiera charakterystykę przyczyn i ograniczeń funkcjonowania modelu przedsiębiorczego w polskich uczelniach. Następnie skoncentrowano się na konsekwencjach zmian legislacyjnych od 2011 r. i analizie propozycji do zmian w ustawie (Ustawa 2.0). W końcowej części podjęta została próba określenia kierunku zmian modelu uczelni w Polsce. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: W wyniku przeprowadzonej analizy uwidacznia się tendencja do dalszej koncentracji na modelu przedsiębiorczym uczelni z większym zróżnicowaniem zadań ze względu na odmienne profile szkół wyższych. Przedsiębiorczość uczelni w Polsce w dalszym ciągu dotyczyć będzie zarówno działalności naukowej, jak i dydaktycznej. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Propozycje do zmian w Ustawie 2.0 uwidaczniają zwiększony nacisk i wymagania związane z działalnością naukową uczelni. Dostrzegalna jest również potrzeba zmian strukturalnych w szkołach wyższych. Wszystko to stanowić będzie duże wyzwanie dla szkolnictwa wyższego i jego pracowników po wprowadzeniu znowelizowanej Ustawy o szkolnictwie wyższym.(abstrakt oryginalny)
2
Content available remote Założenia do Ustawy 2.0 - projektowanie nowego ładu akademickiego w Polsce
100%
W Polsce trwają zaawansowane prace nad przebudową systemu nauki i szkolnictwa wyższego. Powszechne jest przekonanie środowiska akademickiego, ale również opinii społecznej, że istniejące rozwiązania nie wykorzystują w pełni możliwości kadry naukowo-dydaktycznej, studentów i potencjału polskich uczelni. Powszechnie znane są miary słabości, związane chociażby z pozycją uczelni polskich w rankingach międzynarodowych [Wróblewski 2013]. Również efekty edukacyjne, umasowienie kształcenia i niekorzystne zmiany w etosie akademickim napawają niepokojem [Sułkowski 2016]. Naprawy wymaga zatem zarówno poziom ładu systemowego szkolnictwa i nauki (governance), jak i zarządzanie uczelniami wyższymi w Polsce (management) [Antonowicz, Brdulak, Hulicka i in. 2016]. Strategicznym elementem tej zmiany ma być przyjęcie nowej ustawy regulującej system nauki i szkolnictwa wyższego. Na początku 2017 roku odbyły się prezentacje projektów "Założeń do ustawy 2.0", przygotowanych przez zespoły wyłonione w trybie konkursowym w 2016 roku. Rezultaty pracy to trzy koncepcje zmiany ładu legislacyjnego w polskiej nauce i szkolnictwie wyższym. Każdy z trzech projektów ma swoją dominującą logikę, jednak wszystkie próbują odpowiadać na podobne problemy polskiego systemu nauki i kształcenia wyższego, trafnie zidentyfikowane przez zespoły konkursowe na etapie diagnozy. Posługując się metodą porównawczą, pozwolę sobie poddać analizie propozycje Kolegów, zwracając uwagę przede wszystkim na rozwiązania mające poprawić sytuację polskich uczelni i całego systemu szkolnictwa. (fragment tekstu)
Zrównoważony rozwój polskiej nauki i szkolnictwa wyższego jest jednym z kluczowych celów reformy sektora szkolnictwa wyższego w Polsce. Mimo intensywnych przemian tego sektora, które miały miejsce po roku 1989 dotyczących - między innymi - zwiększenia niezależności uczelni wyższych od administracji państwowej czy rozwoju uczelni niepublicznych, sektor ten nadal boryka się z wieloma trudnymi do rozwiązania problemami. Jednym z nich jest niewystarczający poziom nakładów przekazywanych z budżetu państwa na szkolnictwo wyższe w stosunku do wysokości kosztów ponoszonych przez uczelnie. Obecny poziom finansowania uczelni wyższych znacząco uniemożliwia ich rozwój, dlatego też jednym z celów reformy jest wprowadzenie zmian w tym obszarze funkcjonowania sektora szkolnictwa wyższego. Celem artykułu jest analiza wybranych czynników ograniczających zrównoważony rozwój uczelni publicznych w Polsce oraz identyfikacja zaproponowanych w tym zakresie zmian, wynikających z założeń ustawy 2.0. (abstrakt oryginalny)
Reformy systemu szkolnictwa wyższego w Polsce kryjące się pod nazwą Ustawa 2.0 wprowadzają alternatywny model zarządzania uczelniami, odwołujący się do idei menedżeryzmu. Filary nowej wizji uniwersytetu to silne przywództwo liderów akademickich, ograniczenie roli akademickich organów kolegialnych, zaangażowanie zewnętrznych interesariuszy w zarządzanie uczelnią. W artykule podjęto próbę oceny zmian struktur władz uczelni wprowadzanych w polskich uniwersytetach w wyniku reformy z roku 2018. Badanie przeprowadzono na podstawie analizy statutów 18 uniwersytetów publicznych. Otrzymane wyniki wskazują na występowanie dwóch prawidłowości. Po pierwsze, nowe rozwiązania sytuują ustrój uczelni bliżej modelu zgodnego z logiką menedżerską. Po drugie, zmianom struktur władzy uniwersytetów nie towarzyszy profesjonalizacja procesów zarządzania. Uniwersytety utrzymujące przed reformą tradycyjne akademickie struktury władzy w szerszym zakresie wykorzystywały biznesowe metody zarządzania.(abstrakt oryginalny)
Tło. Przez wiele lat polski model zarządzania szkołami wyższymi oparty był na koncepcjach uniwersytetu humboldtowskiego i bazował na założeniach samorządu akademickiego, w którym decyzje podejmowane były w sposób kolegialny. Jednocześnie Ustawa2.0 wprowadziła znaczące zmiany w sposobie zarządzania uczelniami. Dostrzeżono konieczność współpracy i otwarcia do tej pory hermetycznego środowiska akademickiego na otoczenie społeczno-gospodarcze i umożliwienia uczelniom profesjonalizacji zarządzania. Cele badawcze. Celem artykułu jest poznanie kryteriów wyboru członków do rad uczelni w Polsce zarówno z perspektywy zapisów nowej ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce z 20 lipca 2018 roku, jak i z perspektywy osób, które były bezpośrednio lub pośrednio zaangażowane w wybór członków do rad uczelni. Ważne z perspektywy wskazanego wyżej celu było uchwycenie wprowadzonych w ustawie rozwiązań z perspektywy zmian, jakie nastąpiły w systemie zarządzania szkołami wyższymi w Polsce. Metodologia. W celu realizacji badań zdecydowano o zastosowaniu metodologii mieszanej. Dokonano analizy treści zapisów ustawy, zwracając szczególną uwagę na zapisy dotyczące powoływania członków do rad uczelni. Dodatkowo analizie poddano dwadzieścia statutów polskich uczelni, które zostały wyróżnione przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego w pierwszej edycji konkursu "Inicjatywa doskonałości - uczelnia badawcza". Ponadto przeprowadzono siedem wywiadów z osobami na stanowiskach zarządczych uczelni (między innymi: rektor, prorektor), które były zaangażowane w proces wyboru członków rad uczelni. Kluczowe wnioski. Choć rady uczelni działają w wielu krajach świata, to w Polsce stanowią nowość w strukturze systemu zarządzania instytucjami szkolnictwa wyższego. Ich rola i zakres kompetencji są bardzo szerokie i realnie wpływają na funkcjonowanie uczelni w Polsce. Przeprowadzone badania wskazały, że wybór członków do rad uczelni odbywa się w Polsce zgodnie z uniwersalnymi zasadami określonymi w ustawie, a także częściowo w statutach uczelni. Wskazuje się, że członkami rady powinny być osoby szanowane w środowisku akademickim, mające duże doświadczenie w skutecznym zarządzaniu uczelnią oraz doświadczenie międzynarodowe, znające misję i wartości uczelni. (abstrakt oryginalny)
Artykuł ma na celu dokonanie analizy zmian prawa publicznego (administracyjnego) polegających na wprowadzeniu nowej ustawy (tzw. Ustawy 2.0) o szkolnictwie wyższym i nauce w 2018 roku w Polsce. Wraz z towarzyszącymi jej: ustawą wprowadzającą oraz aktami wykonawczymi, Ustawa 2.0 ustanowiła nie tylko nowy reżim prawny, ale też wymusiła zmiany instytucjonalne, które zostały poddane analizie w drugiej części niniejszego artykułu. Prócz analizy artykuł jest również prezentacją autorskich wniosków de lege lata oraz de lege ferenda. (abstrakt oryginalny)
7
100%
Celem artykułu jest przedstawienie roli i miejsca wizerunku oraz reputacji szkoły wyższej i instytucji badawczej w procesie budowania relacji wewnętrznych i zewnętrznych na rynku edukacyjnym. W artykule przedstawiono aktualne poglądy na temat zakresu tych pojęć, jak też wzajemnych relacji pomiędzy wizerunkiem a reputacją w podmiotach gospodarczych. Wskazano na fundamentalne znaczenie relacji uczelni wyższej z wewnętrznymi i zewnętrznymi interesariuszami w kształtowaniu zarówno wizerunku, jak i reputacji. W drugiej części artykułu przedstawiono zbiór determinant wizerunku i reputacji w przypadku uczelni wyższej. Ponadto podkreślono rolę i miejsce rektora uczelni w budowaniu wizerunku i reputacji macierzystej uczelni w świetle Ustawy 2.0. (abstrakt oryginalny)
8
Content available remote Współpraca pomiędzy uczelniami jako element rozwoju potencjału konkurencyjnego
100%
Poczynając od 1989 r., w Polsce doszło do szeregu transformacji ustrojowych, których rezultatem były duże zmiany w wielu sferach społeczno-gospodarczych, także w szkolnictwie wyższym. Zmiany przepisów prawa oraz znaczący wzrost wielkości popytu ze strony konsumentów poskutkowały powstaniem wielu uczelni niepublicznych, których liczba przekroczyła 350, dając w sumie liczbę 460 uczelni działających w Polsce. Na rynku tym cały czas dochodzi do dynamicznych zmian, związanych m.in. z takimi kwestiami, jak: niż demograficzny obniżenie popytu na usługi edukacyjne szkół wyższych, polaryzacja i zróżnicowanie uczelni, umiędzynarodowienie uczelni, bankructwa i upadek wielu, zwłaszcza małych jednostek, konieczność dostosowań do systemu i rozwiązań funkcjonujących w Unii Europejskiej, tworzenie społeczeństwa wiedzy w Polsce oraz nowe rozwiązania prawne, w tym przede wszystkim uchwalenie tzw. Ustawy 2.0, wprowadzającej szereg zmian w systemie szkolnictwa wyższego w Polsce. (fragment tekstu)
9
100%
Artykuł jest propozycją bilansu procesów reformowania szkolnictwa wyższego w Polsce w latach 1990-2015 i 2016-2018 (kiedy przygotowywano projekt tzw. Ustawy 2.0) oraz wynikającej z tych analiz oceny rodzimej "sztuki reformowania".W efekcie przyjęcia perspektywy nauk o polityce publicznej w centrum uwagi autorki znalazły się kwestie wchodzące w zakres formułowania polityki publicznej, tj. polityki rozwoju i programowania strategicznego, projektowania prawa i towarzyszących mu konsultacji społecznych. Ponadto artykuł omawia trzy dokonane próby i jedną obecnie projektowaną próbę reformowania szkolnictwa wyższego w kontekście zasad ekonomii politycznej reform uznawanych na świecie za wzorzec.Długi, bo niemal 30-letni okres objęty analizami umożliwił na ich podstawie wnioski dotyczące ewolucji polityki szkolnictwa wyższego uwypuklające problem jej jakości (standardów) jako polityki publicznej.Główna teza, zweryfikowana z pomocą koncepcji ekonomii politycznej reform, dotyczy widocznego uczenia się reguł tworzenia polityki publicznej przez decydentów w trakcie kolejnych reform szkolnictwa wyższego w Polsce (jest to jednak uczenie się dość wolne i niedostateczne albo nieefektywne).(abstrakt oryginalny)
W artykule zarysowano społeczno-historyczne uwarunkowania, które doprowadziły do powstania i rozkwitu nowego nurtu badań nad niepełnosprawnością - Disability Studies oraz popularyzacji społecznej definicji niepełnosprawności, na której opiera się KPON.Główną część tekstu poświęcono krytycznej analizie wdrażania art. 24 KPON w polskich szkołach wyższych z perspektywy obowiązujących aktów prawnych oraz stosowania mechanizmu racjonalnych usprawnień. Przedstawiono dane statystyczne na temat studentów i doktorantów z niepełnosprawnościami oraz zaprezentowano główne wnioski z raportów tematycznych, autorstwa Rzecznika Praw Obywatelskich oraz środowisk osób z niepełnosprawnościami.W ostatniej części artykułu omówiono wątek niepełnosprawności w świetle procesu tworzenia Ustawy 2.0 wraz ze studium przypadku poprawki nr 47(abstrakt oryginalny)
Problematyka niniejszego opracowania oscyluje wokół szans i ograniczeń związanych z funkcjonowaniem polskiego systemu wsparcia procesu kształcenia osób z niepełnosprawnościami na poziomie akademickim. Zadaniem uczelni jest stwarzanie warunków do pełnego udziału w tym procesie, wykształcenie wyższe stanowi krok do pełnej aktywizacji i uczestnictwa w życiu społeczno-zawodowym. W części teoretycznej przedstawione zostały uwarunkowania instytucjonalno-prawne inkluzyjnej polityki kształcenia, w tym analiza porównawcza obowiązującego Prawa o szkolnictwie wyższym oraz założeń Ustawy 2.0. W części praktycznej przedstawiono model systemu wsparcia na przykładzie wybranej uczelni wyższej. Zakończenie zawiera wnioski i rekomendacje dotyczące planowanych zmian prawnych.(abstrakt oryginalny)
W artykule podjęto próbę zaprezentowania zmian legislacyjnych związanych z tzw. ustawą 2.0, tj. ustawą Prawo o szkolnictwie wyższym wraz z rozporządzeniem wykonawczym w sprawie studiów, jak i projektem tzw. aplikacji uniwersyteckiej, która aktualnie nie została jeszcze ujęta w jakiekolwiek ramy normatywne. Zmiany te mogą mieć wymierny wpływ na kształcenie prawnicze w Polsce, a co za tym idzie, także na sektor administracji publicznej w kontekście jego potrzeb. Wydaje się bowiem zasadne przyjęcie, że te dwa obszary badawcze, tj. sektor administracji publicznej i kształcenie prawnicze, są ze sobą wzajemnie powiązane jak i wzajemnie wpływające na siebie; administracja publiczna dla funkcjonowania potrzebuje bowiem kadr prawniczych, a te z kolei w wymierny sposób kształtują jej praktykę - przykładowo poprzez działalność naukową i wykładnię doktrynalną czy też sprawowanie nadzoru sądowego. Unikając przy tym odpowiedzi na pytania badawcze o charakterze generalnym, jak np. "jakie powinno być »dobre« kształcenie prawnicze?" czy też o optymalny model funkcjonalny administracji publicznej w Polsce, w tekście skupiono się w pierwszej kolejności na zarysowaniu postulatu tzw. dobrej administracji. W dalszej kolejności zaprezentowano wybrane zagadnienia z zakresu kształcenia prawniczego, które z taką administracją są związane i mogą służyć realizacji postulatu albo ją osłabiać. Zaprezentowano też założenia projektu aplikacji uniwersyteckiej oraz projekt ustawy wraz z rozporządzeniem wykonawczym. Zwrócono także uwagę na zjawisko mitologizowania kształcenia praktycznego, prezentując w tym zakresie pożądany kierunek działalności prawodawczej.(abstrakt oryginalny)
Zgodnie z zapowiedzią, tematem przewodnim kongresu będzie modernizacja systemu funkcjonowania edukacji akademickiej w Polsce. Zakres zmian zostanie opisany w dokumencie pod nazwą Ustawa 2.0. Przygotowania do wprowadzenia nowych regulacji prawnych zapoczątkował konkurs na opracowanie założeń do ustawy ogłoszony przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego na początku 2016 roku. W jego wyniku wyłoniono trzy zespoły, które w czerwcu tego samego roku rozpoczęły prace nad założeniami do nowej ustawy(fragment tekstu)
Pracownicy badawczo-dydaktyczni i dydaktyczni są uwikłani w wiele interesów. Bezinteresowna nauka dla celów poznawczych to przeszłość. O władzę nad poznaniem toczy się nieustannie gra. W tej grze uczestniczy, poza naukowcami, wiele podmiotów o różnych interesach: politycy, urzędnicy, administracja uczelni, sponsorzy badań, agencje akredytacyjne, wydawcy, resortowe instytuty naukowe, przemysł, biznes. Sami naukowcy czasem pracują dla prawdy, a czasem dla zysku; tworzą wiedzę będącą własnością publiczną albo - zatrudnieni komercyjnie, np. przez przemysł - tworzą wiedzę prywatną. Artykuł przedstawia pięć czynników mogących mieć udział w ograniczaniu autonomii poznawczej naukowców.(abstrakt oryginalny)
CEL NAUKOWY: Celem przeprowadzonej analizy jest określenie związku pomiędzy modelem tradycyjnym uniwersytetu Wilhelma von Humboldta a modelem funkcjonującym w ustawie 2.0. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Problemem staje się określenie współczesnego modelu uczelni wyższej i jego związku z modelem tradycyjnym uniwersytetu. Do rozwiązania problemu posłuży analiza dokumentów legislacyjnych oraz analiza literatury. PROCES WYWODU: Artykuł zawiera charakterystykę modelu tradycyjnego uniwersytetu oraz próbę określenia modelu uczelni w Ustawie 2.0 wraz z porównaniem założeń dotyczących nauki i dydaktyki w uczelni. Zwrócono również uwagę na wzrastające znaczenie międzynarodowych badań naukowych. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Model uniwersytetu W. Humboldta, ze swobodą badań i nauczania, nie jest odzwierciedlony w Ustawie 2.0 ze względu na fakt dostosowania badań naukowych do społecznych potrzeb i rozwoju gospodarczego. Swobodę dydaktyki ogranicza dostosowanie procesu kształcenia na kierunku do efektów uczenia się Polskiej Ramy Kwalifikacji. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Pełny model tradycyjny uniwersytetu nie może zaistnieć w obliczu dostosowania kształcenia w uczelniach wyższych do Procesu Bolońskiego oraz wzrastającego znaczenia międzynarodowej współpracy działalności badawczej i badawczo- -rozwojowej uczeni.(abstrakt oryginalny)
Artykuł stanowi próbę przedstawienia dwóch nowatorskich koncepcji zarządzania organizacjami: no-boss oraz decentralised autonomous organisation - DAO. Obie jednocześnie mogłyby zostać wykorzystane w celu przeprowadzenia głębokiej transformacji szkół wyższych w Polsce. Koncepcje te zostały scharakteryzowane na tle wybranych konsekwencji wejścia w życie tzw. Ustawy 2.0 i pierwszego etapu jej implementacji w uczelniach akademickich. Autorzy odnoszą się do tzw. trzeciej misji uniwersytetu, omawiają zachowania i pozycję nauczyciela akademickiego zatrudnionego na stanowisku badawczo-dydaktycznym. Charakteryzują również rolę rady uczelni akademickiej. Wykorzystując potencjał Ustawy 2.0, koncepcję no-boss i model DAO, środowisko akademickie w Polsce ma szansę przejść od działania rutynowego do działania kreatywnego. Doszłoby do niezbędnej transformacji szkół wyższych, bez której nie będzie możliwe uzyskanie celu zdefiniowanego przez władzę publiczną. (abstrakt oryginalny)
Przygotowując do wydania rocznik "Kultury i Rozwoju" poświęcony wyższym szkołom, uznałyśmy, że musi się w nim znaleźć materiał poświęcony refleksji nad tym, jak odnajdują się one w nowej, trudnej sytuacji. Jesteśmy bowiem dwa lata po przyjęciu przez Sejm nowej ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. Prace nad ustawą zakrojono i przeprowadzono z rozmachem, angażując w nie znaczącą część środowiska akademickiego. Na pewno wszyscy mamy też świeżo w pamięci proces przygotowywania na naszych uczelniach nowych statutów, który był sprawdzianem zaangażowania i gotowości na zmiany naszych społeczności, a także przysłowiowym papierkiem lakmusowym mniej lub bardziej jawnych różnic interesów i oczekiwań. Wreszcie, w trakcie pierwszych doświadczeń sprawdzających "w działaniu" przyjęte rozwiązania uczelnie musiały zmierzyć się z COVID-19. (fragment tekstu)
Istotnym elementem pracy naukowej jest poddanie rezultatów studiów i badań pod społeczny osąd środowiska naukowego. Recenzja stanowi pole zarówno oceny indywidualnych lub zespołowych osiągnięć i rezultatów pracy badawczej, jak i swoistej konfrontacji ze standardami środowiska, określonej dyscypliny lub dziedziny nauki. Szczególne znaczenie ma recenzja dorobku kandydata w postępowaniach awansowych: doktorskich, habilitacyjnych i staraniach o uzyskanie tytułu profesora. Obok konkretnych warunków formalno-prawnych i merytorycznych wymagań wobec dzieła - osiągnięcia będącego podstawą starań o uzyskanie określonego stopnia naukowego lub tytułu naukowego - recenzja stanowi kluczowy element oceny stopnia spełnienia wymagań określonych w ustawie. To zasadnicza płaszczyzna określenia przez recenzenta znaczenia ocenianego dzieła (dorobku kandydata). Recenzja stanowi zarazem przesłankę decyzji organów kolegialnych, które z mocy prawa nadają stopień doktora, doktora habilitowanego oraz popierają wniosek o nadanie tytułu naukowego. (abstrakt oryginalny)
W związku z nowelizacją prawa o szkolnictwie wyższym, tzw. ustawą 2.0, do porządku prawnego wprowadzona została nowa dyscyplina pod nazwą nauki o polityce i administracji. Do nowej dyscypliny włączone zostały nauka o polityce, nauka o administracji (z wyłączeniem prawa administracyjnego) oraz nauka o zarządzaniu (aspekt humanistyczny). Artykuł ma na celu przedstawić zakresy denotacji poszczególnych elementów składowych nowej dyscypliny oraz określić wzajemne relacje między nimi. W trakcie wywodu poruszona została również kwestia relacji między kreowaną rzeczywistością prawną a praktyką akademicką. (abstrakt oryginalny)
We współczesnych gospodarkach rośnie znaczenie zasobów ludzkich, rozumianych jako potencjał związany z wiedzą, umiejętnościami i zaangażowaniem pracowników, szczególnie w odniesieniu do tzw. pracowników wiedzy, cechujących się wysokim poziomem wykształcenia, doświadczenia i biegłości oraz wykonywaniem pracy związanej z wiedzą. Archetypem pracownika wiedzy jest akademik. Pracę kadry naukowo-dydaktycznej cechują inwestycje w aktywa specjalistyczne dla transakcji z pracodawcą oraz znaczna asymetria informacji. Wskazują one na wysoki poziom kosztów transakcyjnych związanych z wymianą w ramach stosunków pracy w szkolnictwie wyższym. Świadczy to o potrzebie zabezpieczania tych stosunków (np. przez długoterminowe stabilne zatrudnienie) oraz o braku możliwości sformułowania ex ante kompletnych kontraktów, jak również o trudnościach w monitorowaniu i rozliczaniu pracy naukowców. Rozwiązaniem wyłaniającego się stąd problemu agencji może być kontraktowanie relacyjne, bazujące na budowie stosunków zaufania i współpracy stron umowy, czego wyrazem jest tzw. kontrakt psychologiczny. Tymczasem, paradoksalnie, w szkolnictwie wyższym w Polsce obserwuje się regres związany z próbą radzenia sobie z problemami zarządzania kadrą naukowo-dydaktyczną w fordowsko-taylorowskim stylu, tj. przez swego rodzaju akord oparty na "punktozie". Postępujące zmiany, w tym reforma związana z tzw. ustawą 2.0, oddalają polskie uniwersytety od tradycyjnego, humboldtowskiego ideału. Wielu naukowców może odbierać te zmiany jako złamanie kontraktu psychologicznego związanego z ich stosunkiem zatrudnienia. (abstrakt oryginalny)
first rewind previous Strona / 2 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.