Perspektywa utrzymania sprawności funkcjonalnej przez jak najdłuższy okres trwania życia wymaga budowania w okresie wzrastania organizmu człowieka, czyli do 25 roku życia, maksymalnych zasobów, tak aby osiągnięty poziom sprawności był połączoną funkcją optymalnych warunków środowiskowych gwarantujących wykorzystanie posiadanego potencjału genetycznego. Dla mózgu będzie to przyjazne uczuciowo środowisko, wzbogacone w zadania edukacyjne od najmłodszych lat, dla kości odpowiednia ilość wapnia, białka, ruchu i słońca, dla mięśni odpowiednia ilość białka, żelaza i ruchu. Dzięki temu osiągnięty zasób pozwoli na oddalenie momentu, kiedy w późnym wieku staniemy na progu niesprawności. Powyżej 50 roku życia podnoszenie sprawności funkcjonalnej narządów jest mniej zależne od korzystnych dla zdrowia zasobów żywieniowych środowiska, a coraz bardziej od wyuczonego i realizowanego stylu życia, stosowanych używek, dostępności i korzystania z badań profilaktycznych oraz od dostępności do placówek ochrony zdrowia, obiektów sportowych i rehabilitacyjnych. W najpóźniejszym okresie życia pojawiają się jako czynniki korygujące próg niesprawności: dostęp do specjalistycznej opieki medycznej i badań przesiewowych, aktywizacja psychospołeczna i ruchowa, dostęp do rehabilitacji, przeciwdziałanie dyskryminacji, ograniczanie ubóstwa, dostęp do wsparcia socjalnego i opieki domowej. Różnica pomiędzy stanami sprawności funkcjonalnej, w której zawiera się próg niesprawności nosi nazwę luki sprawnościowej. Celem polityki zdrowotnej, a w szczególności promocji zdrowia i profilaktyki jest podnoszenie sprawności funkcjonalnej na jak najwyższy poziom w każdym okresie życia, co stwarza perspektywę dłuższego podtrzymania zasobów zdrowia, utrzymania sprawności i oddalenia niepełnosprawności. (fragment tekstu)