Wyniki wyszukiwania - BazEkon

1

Tourism potential of castreja culture from the northwestern Iberian Peninsula

100%

da Silva F. M.

Turystyka Kulturowa

|

2019

|

nr 1

123-141

In this paper we clarify some considerations about the enhancement of archaeological heritage of the hillforts or castrosfrom the castreja culture of the Iron Age, located in the northwest of the IberianPeninsula (north of Portugal and Galicia). Some ideas and reflexions, regarding the aspects considered relevant at the time of elaborating enhancement projects for this kind of heritage are included, with the aim of improving its sustainability and capacity of being of interest for both public and cultural or archaeological tourism. In this sense, we sum the results obtained in the rehabilitation projects for some of the hillforts that are located in the north of Portugal and some bath-sauna with oven. The Pedra Formosa (beautiful stone) of these hillforts are also briefly mentioned. Finally, we present some possible archaeological tourism routes. (original abstract)

2

Greckie miasto Emporion: archeologia i turystyka u stóp Pirenejów

100%

Krueger M., Rybarczyk A.

Turystyka Kulturowa

|

2019

|

nr 1

7-22

Emporion, położony w północno-wschodniej części Półwyspu Iberyjskiego, jest najlepiej zachowanym greckim miastem na zachodnich rubieżach Morza Śródziemnego. W III w. p.n.e. obok Greków rozlokowali się Rzymianie, których obóz z czasem przekształcił się w ośrodek miejski. Praca przybliża historię badań archeologicznych oraz najważniejsze struktury tego niezwykłego kompleksu. Analizie poddano potencjał turystyczny Emporionu. W jej wyniku można uznać to stanowisko archeologiczne za najbardziej atrakcyjne w całym regionie. (abstrakt oryginalny)

3

Śródziemnomorska turystyka archeologiczna - między ekskluzywnością a masowością

100%

Krueger M.

Turystyka Kulturowa

|

2012

|

nr 5

5-21

Celem turystyki archeologicznej jest zwiedzanie rezerwatów, stanowisk i muzeów archeologicznych, a także udział w festynach i w innych formach odtwarzania zamierzchłej przeszłości. W obrębie śródziemnomorskiej turystyki archeologicznej można wyróżnić pięć rodzajów podróży: zorganizowane wyjazdy grupowe, ekskluzywne podróże z przewodnikiem-archeologiem, archeologiczne podróże seminaryjne, wycieczki po okolicach prowadzonych wykopalisk i indywidualne wyjazdy archeologiczne. Z archeoturystyką nieodmiennie wiąże się problem komercjalizacji przeszłości, który można dostrzec na poziomach: artefaktu, przestrzeni muzealnej, zabawy i przekazu. (abstrakt oryginalny)

4

"Wycieczki archeologiczne" w międzyrzeczu Wisły i Pilicy jako przykład XIX-wiecznej turystyki kulturowej i archeoturystyki

100%

Ryszewska K.

Turystyka Kulturowa

|

2012

|

nr 12

21-41

Charakterystyczne dla XIX wieku były tzw. wycieczki archeologiczne, w trakcie których oglądano i zwiedzano zarówno zabytki archeologiczne (grodziska, kurhany oraz zgromadzone w kolekcjach muzealnych zabytki ruchome), jak i architektoniczne, dzieła sztuki, archiwa, biblioteki, muzea, cmentarze, a nawet zakłady przemysłowe. Na obszarze międzyrzecza Wisły i Pilicy wyprawy takie, wiodące w różne zakątki tego regionu, odbyli m.in. badacz kultury ludowej i przeszłości Słowian Zorian Dołęga-Chodakowski (wędrówka śladami zabytków słowiańskich), cenzor, historyk i dziennikarz Maksymilian Sobieszczański, ziemianin z Lubelszczyzny Józef Łoski (podróż w opoczyńskie) oraz ksiądz Władysław Siarkowski (wycieczka do Koprzywnicy). Wszyscy ci podróżnicy byli zarazem miłośnikami archeologii, podejmującymi badania terenowe, przy tym M. Sobieszczański przeprowadził, w trakcie podjętej przez siebie "wycieczki archeologicznej" do guberni radomskiej, pierwsze na omawianym terenie zaplanowane prace wykopaliskowe (we wsiach Nietulisko Duże oraz Kotarszyn). Tego rodzaju wycieczki, stanowiące przykład XIX-wiecznej turystyki kulturowej i archeoturystyki, przyczyniały się do rozbudzenia w ówczesnym społeczeństwie zainteresowania dziedzictwem przeszłości oraz zabytkami regionu międzyrzecza Wisły i Pilicy.(abstrakt oryginalny)

5

Nowożytne wyroby szklane ze stanowiska "Teatr Szekspirowski" przy ul. Podwale Przedmiejskie w Gdańsku

100%

Markiewicz M.

Szkło i Ceramika

|

2017

|

nr 2

13-16

Prezentujemy wyroby szklane ze stanowiska "Teatr Szekspirowski" przy ul. Podwale w Gdańsku. Na znalezione tam zabytki składają się zarówno wyroby importowane, jak i pochodzące z rodzimych hut szkła, prawdopodobnie z okręgu kartusko-kościerskiego. Do importów zaliczyliśmy pucharki typu Römer, szklanicę Stangenglas, butelkę Kuttrolf i kieliszek w stylu weneckim. Pozostałe wyroby, za wyjątkiem typowo polskiego pucharka dzwonowatego, mogły być zarówno wytworami polskich manufaktur, jak i sprowadzonymi z europejskich rynków przedmiotami. Przeważającą część zbioru datujemy na XVII i XVIII wiek. (abstrakt oryginalny)

6

Badania archeologiczne Polaków na Ukrainie w XIX i początku XX wieku

100%

Blombergowa M. M.

Eastern Review

|

2022

|

11

|

nr 1

13-31

Na Ukrainie, jak i w innych stronach świata żyli i pracowali - w wielu dziedzinach gospodarczych i oczywiście naukowych - Polacy. Wielu też poświęciło swoją uwagę, czas i fundusze na poszukiwanie i badanie śladów odległej przeszłości zachowanych w ziemi. O badaczach i badaniach na terytoriach Ukrainy, Galicji Zachodniej, w Małopolsce pisali: Stefan Nosek, Zarys historii badań archeologicznych w Małopolsce (1967); Andrzej Abramowicz, Wiek archeologii (1967); są też starsze publikacje: Bohdan Janusz, Zabytki przedhistoryczne Galicji Wschodniej (1918); Marcyan Śmiszko, Kultury wczesnego okresu epoki cesarstwa rzymskiego w Małopolsce Wschodniej (1932). O badaniach archeologicznych prowadzonych przez polskich miłośników starożytności na terenach wschodnich Ukrainy, podlegających carskiej Rosji, polskich publikacji nie ma zbyt dużo (Abramowicz, 1970; Blombergowa, 1993). W moim artykule podejmuję próbę wypełnienia tej luki w dziejach historii polskiej archeologii. (abstrakt oryginalny)

7

Historia i prahistoria nieistniejącej już dziś wsi Kuców

100%

Nierychlewska A., Olędzki M.

Eastern Review

|

2022

|

11

|

nr 1

33-53

Treść artykułu stanowi historia i prahistoria nieistniejącej już wsi Kuców, znajdującej się dawniej w gminie Kleszczów, nieopodal miasta Bełchatowa. Właśnie to sąsiedztwo z wielką kopalnią odkrywkową węgla brunatnego "Bełchatów" przyniosło jej zagładę. Rozrastający się areał kopalniany doprowadził bowiem do tego, że jeszcze przed 1991 r. trzeba było wywłaszczyć i ewakuować tamtejszych mieszkańców, a w 1993 r. wszelkie ślady materialne ich egzystencji bezpowrotnie zniknęły. Tym niemniej opisywana wieś kucowska mogła się pochwalić bogatą, sięgającą średniowiecza historią, a także wydobytą przez łopaty archeologów, nie mniej imponującą prahistorią. Wszakże miejsce to, z pewnymi, dłuższymi i krótszymi przerwami, eksploatowano rolniczo już od epoki neolitu, kontynuując tę działalność przez epokę brązu i okres rzymski. Tak też było do lat 90. XX w. Przesłanki badawcze, które o powyższym zaświadczają są niżej przez obojga autorów skrupulatnie analizowane. (abstrakt oryginalny)

8

Celtycki miecz z Małej Wsi nad Wartą

100%

Urbański M.

Eastern Review

|

2022

|

11

|

nr 1

77-83

Na wielkim cmentarzysku w Małej Wsi niedaleko Sieradza autor odkrył w 1980 r. bogato wyposażony grób wojownika z celtyckim mieczem. Grób otrzymał nr 27, a po weryfikacji nr 508. Miecz był w żelaznej pochwie z okuciami na krawędziach i ze wzmacniającymi wąsami, a zakończonej trzewikiem z guzikowatą końcówką. Długość całkowita wynosi 106 cm. Sztych ostrołukowy, głownia w przekroju soczewkowata ma długość 84 cm, szerokość 6-6,5 cm. Trzpień do rękojeści o długości 16 cm był zakończony zgrubieniem. Rękojeść od miecza oddzielał ruchomy dzwonowaty jelec. Oprócz miecza w skład wyposażenia wchodziły: grot włóczni, tok, umbo, fibula, nóż, pochewka, nity, gwoździe, pierścień, pęseta i inne - wszystko z żelaza. Znaleziono także ok. 660 fragmentów ręcznie lepionych naczyń glinianych. Długie przedmioty metalowe były zorientowane wzdłuż linii W-E. Taki zestaw zabytków wskazuje na celtyckie pochodzenie zmarłego lub silne kontakty z celtyckim środowiskiem wojskowym. Miecz można zaklasyfikować do typu I/1 P. Łuczkiewicza, a trzpień do typu B. Pochwa należy do typu V Tomasza Bochnaka. Taki zestaw T. Bochnak i L. Tyszler określają jako broń celtycką, datowana na fazę A2 lub A2/A3. Okaz miecza z Małej Wsi można traktować jako kolejny dowód na pobyt celtyckich Bojów w centralnej Polsce. (abstrakt oryginalny)

9

Wybrane atrakcje archeoturystyczne w Polsce

100%

Werczyński D.

Rozwój Regionalny i Polityka Regionalna / Instytut Geografii Społeczno-Ekonomicznej i Gospodarki Przestrzennej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

|

2012

|

nr 20

53-72

W artykule przedstawiono wybrane typy atrakcji związane z dziedzictwem archeologicznym Polski. Spośród wielu walorów w kręgu zainteresowań autora znalazły się rezerwaty, parki i repliki archeologiczne. W pracy poruszono problem definicji poszczególnych terminów, w tym propozycje autora dotyczące ich uściślenia i uporządkowania. Dalsza część artykułu to analiza przestrzennego rozmieszczenia obiektów wraz z omówieniem ich znaczenia w rozwoju lokalnym i regionalnym oraz roli w kreowaniu funkcji turystycznej obszarów. (abstrakt oryginalny)

10

Stereotyp archeologii i archeologa we współczesnej prasie polskiej

75%

Ciesielska A.

Człowiek i Społeczeństwo / Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Wydział Nauk Społecznych

|

2007

|

27 Stereotypy i stereotypizacja

145-154

Poniższy artykuł jest próbą analizy polskich publikacji prasowych poświęconych archeologii. Podstawę analizy stanowią teksty popularyzujące wiedzę archeologiczną, opublikowane w 2006 roku. Na rynku polskim istnieje niewiele czasopism regularnie publikujących działy archeologiczne. Tego typu rubryki posiadają tylko "Polityka" i "Newsweek". W prasie codziennej podobne publikacje ukazują się w "Rzeczpospolitej", "Gazecie Wyborczej" oraz, od krótszego niż cały 2006 rok czasu, w "Dzienniku". (fragment tekstu)

11

Początki ceramiki artystycznej pogranicza Śląska i Łużyc

75%

Szkło i Ceramika

|

2012

|

nr 5

45-46

Ceramika bolesławiecka jest od wieków znana i ceniona na całym świecie. Współcześnie eksportuje się ją do kilkudziesięciu krajów Europy a także Stanów Zjednoczonych, Rosji, a nawet Chin i Japonii. Mimo badań, które od kilkudziesięciu lat prowadzą naukowcy z Polski i Niemiec, do tej pory nie udało się określić kiedy dokładnie powstały w Bolesławcu pierwsze ceramiczne wyroby artystyczne, ani zlokalizować położenia najstarszych garncarni, dzięki którym ten ośrodek zasłynął jako "miasto dobrej gliny". Dzięki pracom archeologicznym przeprowadzonym w 2007 r. przez pracowników bolesławieckiego Muzeum, przy wsparciu Instytutu Archeologii Uniwersytetu Wrocławskiego, udało się odkryć pozostałości najstarszej zbadanej do tej pory nowożytnej wytwórni. W wyniku badań pozyskano prawie 20 000 fragmentów przedmiotów ceramicznych, w tym 7 naczyń zachowanych niemal w idealnym stanie. Najstarsze spośród wydobytego materiału są fragmenty naczyń, zaliczane do tzw. grupy Falkego, datowane na XV w., najmłodsze zaś fajki pochodzące z XVIII w. Odkrycie to stało się impulsem do wdrożenia programu naukowo-edukacyjnego pn. "Początki ceramiki artystycznej pogranicza Śląska i Łużyc". Przedsięwzięcie realizowane jest przez Muzeum Ceramiki w Bolesławcu oraz Schlesisches Museum w Görlitz we współpracy ze znanymi instytucjami niemieckimi: Sächsisches Landesamt für Archäologie oraz Kunstgewerbemuseum Schloss Pillnitz w Dreźnie. Honorowy patronat objął nad nim Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej - Bogdan Zdrojewski. (fragm. tekstu.)

12

Depopulated Localities of Former East Prussia as Isolated Components af the Landscape Structure in the form of Clusters of High Vegetation

75%

Majewska A.

Journal of Geography, Politics and Society

|

2019

|

nr 9(4)

42-50

The article is devoted to selected issues concerning the contemporary landscape identity of completely deserted localities situated in the part of former East Prussia incorporated into Poland. It presents conclusions drawn from an analysis of cartographic materials and on-site research on high greenery's participation in and importance to the creation of the landscape of uninhabited settlement units. High greenery is one of the main components of the space of abandoned localities in the research area. In total, 94% of completely deserted settlements in the Polish part of former East Prussia are partially or completely covered with high greenery. Relatively often - in 39% of all uninhabited localities - high greenery forms isolated patches in the landscape structure. This is reflected in the process of observation of both the horizontal and vertical landscape structure of a locality, as demonstrated on the example of the case study of one of the old settlements.(original abstract)

13

Tarragona jako cel turystyki archeologicznej

75%

Włodarczyk A.

Turystyka Kulturowa

|

2019

|

nr 1

23-43

Niniejsza praca ma na celu przedstawienie miasta Tarragona, znajdującego się w północnowschodniej Hiszpanii, na terenie Katalonii, jako obiektu turystyki archeologicznej. Artykuł przedstawia pokrótce historię i lokalizację starożytnego Tarraco, a także historię badań, usytuowanie oraz opis obiektów architektonicznych, których pozostałości można podziwiać do dnia dzisiejszego w samym ośrodku oraz w jego najbliższej okolicy, a pochodzących, zarówno z okresu rzymskiego, jak z epok późniejszych. Autorka pracy przedstawia również aktualnie działający program obejmujący ochronę zabytków znajdujących się na terenie miasta oraz kampanie promocyjne, które mają zachęcić turystów do odwiedzenia tego miejsca. W niniejszym artykule opisane są również wydarzenia kulturowe, które odbywają się w sposób cykliczny na terenie miasta i z roku na rok przyciągają coraz większą liczbę turystów, którzy chcą wziąć udział w tych eventach. (abstrakt oryginalny)

14

Die römischen Relikte in Portugal entdecken - ein archäologisches Abenteuer in Mirobriga Celtica (Mirobriga bei Santiago do Cacém)

75%

Jankowiak A.

Turystyka Kulturowa

|

2019

|

nr 1

66-84

Zdobywanie wiedzy na temat antycznego świata stało się w dzisiejszych czasach dużo bardziej urozmaicone i ekscytujące, niż kiedyś. Alternatywą wobec poznawania starożytności z książek są podróże archeologiczne, które pozwalają w sposób naoczny doświadczyć antycznego życia i przybliżyć się do ludzi, których kultura nas fascynuje. W artykule przedstawiłam antyczną miejscowość Mirobriga Celtica, której ruiny można podziwiać w formie muzeum na świeżym powietrzu, na obszarze współczesnej Portugalii niedaleko miejscowości Santiago do Cacém w regionie Alentejo. W drugiej części artykułu podjęłam się analizy potencjału turystycznego omawianego miejsca, który w mojej opinii jest ponadprzeciętny, choć nie w pełni wykorzystany. (abstrakt oryginalny)

15

Dziedzictwo archeologiczne w kontekście wyzwań zrównoważonego rozwoju

75%

Pawleta M.

Zarządzanie w Kulturze

|

2021

|

22

|

z. 3

305-322

Niniejszy tekst ma na celu określenie roli dziedzictwa archeologicznego w perspektywie zrównoważonego rozwoju, przy założeniu, że jest ono potencjałem, który można wykorzystać dla rozwoju kulturalnego, społecznego i gospodarczego [liczne przykłady zob. Marciniak, Pawleta, Kajda 2018]. W rozważaniach odniosę się do zjawiska turystyki archeologicznej, którą w wielu aspektach można uznać za przykład dobrych praktyk, wdrażających koncepcję zrównoważonego rozwoju. Analiza zjawiska ma na celu nie tylko uwypuklenie możliwości, zalet i mankamentów turystyki archeologicznej w kontekście idei zrównoważonego rozwoju, lecz także - w szerszej perspektywie - otwarcie pola do konstruktywnej dyskusji na temat rozwoju zrównoważonego, opartego na zasobach archeologicznych. (fragment tekstu)

16

Bakterie jako czynnik degradacji drewna archeologicznego

75%

Królikowska-Pataraja K., Broda M.

Aura

|

2016

|

nr 4

3-6

Bakterie rozkładające materię organiczną pełnią w środowisku niezwykle istotną funkcję, przyczyniając się do obiegu pierwiastków w przyrodzie. Tym samym są one także przyczyną degradacji cennych dla człowieka obiektów o wartości historycznej i kulturowej, jak drewniane zabytki, pochodzące sprzed wielu wieków, zachowane w ziemi czy w zbiornikach wodnych. Pierwszym krokiem na drodze ograniczenia biodegradacji cennych zabytków jest rozpoznanie niszczących je czynników biologicznych. Celem badań była w związku z tym identyfikacja bakterii zasiedlających drewno archeologiczne, pochodzące z Jeziora Lednickiego (fragmenty pali mostu "poznańskiego", X-XI w.) oraz z Jeziora Gągnowskiego (drewnianej przeprawy mostowej, X w.). Wyniki, w połączeniu z analizą stopnia degradacji zabytkowej tkanki drzewnej, stanowić będą punkt wyjścia do dalszych badań, których celem jest zaproponowanie skutecznych metod ochrony obiektów drewnianych przed zniszczeniem. (abstrakt oryginalny)

17

Ceramika dalekowschodnia z badań archeologicznych na Starym Mieście w Elblągu

75%

Pospieszna B.

Szkło i Ceramika

|

2015

|

nr 1

20-24

W trakcie wieloletnich badań archeologicznych na Starym Mieście w Elblągu znaleziono kilkadziesiąt artefaktów porcelany chińskiej (china porcelain): czarki do herbaty i alkoholu, czajniczek o żłobkowanej powierzchni (molded "pumpkin- shaped" teapot), spodki na konfitury, talerzyki deserowe, miski na ryż. Były to naczynia o malarskiej dekoracji niebiesko-białej, zwane kraak porcelain z okresu Wanli oraz naczynia z dekoracją kwiatową (blue and white flora reserves) pokryte z drugiej strony brązowa angobą z okresu Kangxi, były też wielobarwnie malowane emaliami w technice famille rose, china-imari and imari-rouge-de-fer z ery dynastii Qing. (abstrakt oryginalny)

18

Na marginesie poszukiwań Quarjat as-Saqaliba: wczesnośredniowieczna ceramika z emiratu Nekor

75%

Filipiak W., Kokora K.

Szkło i Ceramika

|

2017

|

nr 4

6-11

Emirat Nekor istniał w VIII-XI wieku n.e. w górach Rif, na obszarze dzisiejszego północnego Maroka. Na przełomie IX i X wieku na dworze władcy emiratu doszło do buntu jego przybocznej gwardii składającej się ze słowiańskich niewolników, którzy schronili się w Qarjat as-Saqaliba, czyli wsi Słowian. W 2016 roku powstała polska grupa badawcza, która obrała za cel odszukanie pozostałości tego miejsca. Jednym ze źródeł, które będą pomocne w tym zamierzeniu, jest ceramika. W artykule tym autorzy przedstawiają stan badań nad ceramiką z obszaru emiratu Nekor, wskazując na możliwe słowiańskie inspiracje w ornamentyce naczyń ręcznie lepionych. Głównym źródłem są zabytki pozyskane podczas badań stolicy Nekor, przedstawione zostały również wyniki badań z innych stanowisk z obszaru emiratu. Analiza ceramiki wyraźnie wskazuje, że miał on silne powiązania we wczesnym średniowieczu z Andaluzją. Problemem natomiast jest brak datowania metodami bezwzględnymi zestawów naczyń. (abstrakt oryginalny)

19

Analiza rozmieszczenia osadnictwa średniowiecznego względem cieków z wykorzystaniem darmowego oprogramowania GIS na przykładzie północnego Mazowsza

75%

Zawadzka-Pawlewska U.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Geographica Socio-Oeconomica

|

2014

|

nr 16 Przestrzeń publiczna i sektor usług w małych miastach

239-253

Artykuł poświęcony jest analizie odległości stanowisk archeologicznych od cieków. Obszarem badań jest zlewnia rzeki Węgierki na północnym Mazowszu. Do badań wykorzystano dane z Archeologicznego Zdjęcia Polski. Analizy wykonano z użyciem darmowego oprogramowania GIS - Quantum GIS 1.7.3 oraz ILWIS 3.7. Dzięki badaniom udało się stwierdzić istnienie różnic w wyborze miejsc dogodnych do osadnictwa w przeszłości. (abstrakt oryginalny)

20

O zapomnianym pałacu Sapiehów w Dubnie na Podlasiu

75%

Andrzejewska A., Karwowska H., Andrzejewski A.

Eastern Review

|

2022

|

11

|

nr 1

55-76

Sapiehowie to jeden z najpotężniejszych rodów magnackich Wielkiego Księstwa Litewskiego, wywodzący się z ziem dzisiejszej Białorusi i Rosji. Jeden z nich Iwan Sapieha był pierwszym wojewodą podlaskim. W 1512 r. został właścicielem wsi Dubno, gdzie od przełomu XVI i XVII w. funkcjonował zespół dworski, który na przełomie XIX i XX w. został zrujnowany i zapomniany. W latach 2006-2010 i 2013 przeprowadzono wykopaliskowe badania archeologiczne, m.in. dzięki dotacjom z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Programu Sąsiedztwa Polska-Białoruś-Ukraina INTERREG IIIA/TACIS CBC 2004-2006 oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Prace archeologiczne uzupełniono badaniami nieinwazyjnymi, geomorfologicznymi, przyrodniczymi, fotografią lotniczą oraz stosownymi kwerendami źródłowymi. Prace te przyniosły niezwykle interesujące rezultaty. Okazało się bowiem, że odkryto ukryte pod powierzchnią ziemi relikty tej rezydencji. W efekcie przeprowadzonych prac archeologiczno-architektonicznych można było zrekonstruować w znacznej mierze ten zespół rezydencjonalny składający się z pałacu, kaplicy, innych budynków pomocniczych, jak: karczma, oranżeria, lamus. Jednak najbardziej spektakularnym wynikiem było odkrycie pałacu, nazywanego Kamienicą Wielką. W trakcie badań rozpoznany został rzut kamienicy na poziomie parteru oraz zlokalizowany w piwniczce skarbczyk. Opisana Kamienica Wielka jest typowym dla XVII w. zespołem budynków dworskich. Jednak jest jednym z pierwszych na Podlasiu obiektów, które zostały odkryte w miejscu, gdzie na powierzchni ziemi śladami dawnej świetności były tylko ułamki ceramiki naczyniowej i gruz ceglany. Tak więc badania archeologiczne przywróciły do świadomości społecznej i wprowadziły do "obiegu naukowego" zapomnianą rezydencję Sapiehów, jednego z najznakomitszych rodów Rzeczpospolitej Szlacheckiej. (abstrakt oryginalny)