Czy i ile oraz w jakiej kolejności podwyższać płace w sferze budżetowej oraz emerytury i renty? Jest to pytanie, które zajęło czołowe miejsce w sporach społecznych i politycznych.
W artykule przedstawiono analizę dynamiki wynagrodzeń realnych w sferze budżetowej w 2006 r. — przeprowadzoną według metod rg — nieważonej średniej geometrycznej i r — wykorzystującej sumę wyrazów szeregów czasowych (albo z nich zbudowanych wskaźników jednopodstawowych). Dodatkowo, w stosunku do analiz wcześniejszych, w których badano składowe tej sfery: administrację publiczną i obronę narodową, edukację oraz ochronę zdrowia i pomoc społeczną, przeprowadzono badanie dla sfery budżetowej ogółem. Pokazano, że przy pozytywnej stopie zmian wynagrodzeń realnych, nie można ściśle ustalić tendencji w stosunku do roku 2005, czy też do lat poprzednich ze względu, iż były to zmiany in plus i in minus w poszczególnych składowych sfery budżetowej. (abstrakt oryginalny)
W artykule zanalizowano dynamikę wynagrodzeń nominalnych i realnych sfery budżetowej w 2007 r. Problem miesięcznej dynamiki wynagrodzeń oraz ich komponentów przebadano metodą rg — nieważonej średniej geometrycznej oraz metodą () — uwzględniającą sumę wyrazów szeregu chronologicznego. Otrzymane wyniki pokazały ujemną dynamikę, z wyjątkiem ochrony zdrowia i opieki społecznej, w których wystąpiła dynamika dodatnia ( rg ) i stagnacja () dla deflatora żywność, co oznacza pogorszenie sytuacji w porównaniu z tymi procesami w 2006 r. (abstrakt oryginalny)
Przeanalizowano wynagrodzenia w sferze budżetowej w 2001 r. Porównano je z danymi z 1997 r. Następnie odniesiono średnie wynagrodzenie miesięczne brutto w poszczególnych sektorach sfery budżetowej do analogicznej kategorii w skali gospodarki narodowej i sektora przedsiębiorstw.
Szczególne prawo pracy obejmuje pragmatyki służbowe (pracownicze), występujące w sferze publicznej. Mamy tu do czynienia ze sferą zatrudnienia określaną jako sfera budżetowa (państwowa i samorządowa), obejmującą "jednostki sektora finansów publicznych", wymienione w art. 9 ustawy o finansach publicznych. Pracodawcy tej sfery mają odrębny status administracyjny i pewną odrębność administracyjnoprawną wobec władz, które je tworzą. Sektor publiczny, dzięki rozbudowanemu aparatowi biurokratycznemu oraz mającemu oparcie w zasadzie hierarchiczności stosun- kowi podległości służbowej, stanowi szczególnie podatny grunt dla mobbingu, który wywołuje negatywne skutki nie tylko dla zatrudnionych tam osób, ale również dla członków ich rodzin, interesantów i dla całego społeczeństwa. W tzw. sferze budżetowej zasady wyodrębniania poszczególnych jednostek organizacyjnych będących pracodawcami, ich przekształceń i likwidacji, a także obsady stanowisk kierowniczych są bardziej sztywne. Mobberzy autorytarni doskonale czują się w sektorze publicznym, gdzie dopuszczenie do awansów, podwyżek, premii, prestiżowych zadań ma charakter uznaniowy, a ostateczna decyzja zależy od zwierzchnika. Nękanie lub zastraszanie musi charakteryzować się jednak więcej niż małą uciążliwością oraz trwać dłuższy czas, aby mogło zostać zakwalifikowane jako mobbing w rozumieniu art. 943 § 2 k.p.(abstrakt oryginalny)
Artykuł analizuje realne płace pracowników sfery budżetowej w 2010 roku. Dane dotyczą przeciętnych miesięcznych wynagrodzeń brutto. Miesięczny dochód i dynamika wzrostu zostały przetestowane metodą rg, jak również przez r -. We wszystkich działach sfery budżetowej dynamika przeciętnych miesięcznych wynagrodzeń realnych według obu metod pomiaru jest zróżnicowana na plus i na minus. Odmienne wyniki uzyskano w ochronie zdrowia i opiece społecznej, gdzie niezależnie od metod rachunku wynik jest ujemny. Płace realne spadły w granicach od -0,08% do -0,29% średnio miesięcznie. Wskazywałoby to na potrzebę wprowadzenia regulacji wynagrodzeń w ochronie zdrowia i opiece społecznej.
Problem naprawy finansów publicznych jest dyskutowany od wielu lat i pozostaje ciągle aktualny, a kolejne działania w tym kierunku są związane ze zmianą podstaw prawnych ich funkcjonowania. W ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych wprowadzono regulacje mające na celu instytucjonalną konsolidację finansów publicznych, związaną między innymi z likwidacją wszystkich gospodarstw pomocniczych i państwowych oraz części samorządowych zakładów budżetowych. Przedstawione wyniki badania skutków tych zmian w pierwszych latach funkcjonowania ustawy prowadzą do wniosku, że proces likwidacji części jednostek gospodarki pozabudżetowej został przeprowadzony prawidłowo. Część zadań tych jednostek została przejęta przez budżet państwa i budżety samorządowe, część przejęły inne podmioty funkcjonujące w sektorze finansów publicznych, w tym agencje wykonawcze i nowo powołane instytucje gospodarki budżetowej. Przeprowadzona konsolidacja zwiększyła koncentrację środków publicznych w sferze budżetowej i doprowadziła do zwiększenia przejrzystości finansów publicznych.(abstrakt oryginalny)
Rachunkowość kameralna została pierwotnie stworzona dla rdzennej części administracji sektora publicznego (administrative cameralistics). Oryginalną jej formę charakteryzują cztery podstawowe cechy: 1. zarządzanie pieniędzmi, 2. kontrola budżetu, 3. bieżące płatności kontrola wykonania, 4. uproszczona informacja bilansowa. W miarę rozwoju potrzeb informacyjnych stawianych rachunkowości sfery budżetowej zmieniała się też struktura konta. Rozbudowana struktura konta kameralnego dla przedsiębiorstw (enterprise cameralistics) dostarczała informacji zarówno wynikowych, niezbędnych dla kalkulacji kosztu wytworzenia i sporządzenia rachunku wyników, jak i uproszczonego bilansu. Rachunkowość kameralna jest stosowana w sektorze publicznym wielu krajów Europy Zachodniej i Północnej do dziś, równolegle z rachunkowością opartą na zapisie podwójnym na kontach dwustronnych w sektorze prywatnym. (abstrakt oryginalny)
Zarządzanie budżetem w taki sposób, aby nie tracić a zyskać, ograniczając dodatkowo ryzyko, to podstawowa idea działań wszystkich podmiotów funkcjonujących w gospodarce rynkowej, od gospodyni domowej aż po bank centralny. Zasada ta powinna przyświecać także rządowi, szczególnie takiemu, który musi zmniejszać wszelkiego rodzaju zagrożenia związane z dodatkowymi wydatkami. Jeśli do tego może realizować cele w postaci rozwoju inwestycji krajowych i wsparcia działalności gospodarczej, powinien zastanowić się nad możliwością wprowadzenia w Polsce dodatkowego, tzw. komercyjnego systemu poręczeń i gwarancji państwowych skierowanego przede wszystkim do podmiotów gospodarczych. Autor stara się odpowiedzieć na pytanie, czy partnerstwo publiczno - prywatne jest możliwe w warunkach Polskich.
W pierwszej części artykułu przedstawiono ogólne zasady tworzenia skutecznych systemów premiowych, oraz najczęściej popełniane w tym względzie błędy w krajowych przedsiębiorstwach państwowych i instytucjach sfery budżetowej. Następnie omówiono współczesne uwarunkowania tworzenia rozwiązań premiowych w tych organizacjach, a także wskazano możliwe i pożądane kierunki zmian. W ostatniej części przedstawiono propozycję kompleksowego systemu premiowania dostosowanego do warunków krajowego przedsiębiorstwa państwowego.
Działalność operacyjna jednostek budżetowych jest związana z świadczeniem usług publicznych. Celem artykułu jest wskazanie czy specyfika tej działalności wpływa na rozwiązania dotyczące ewidencji kosztów działalności operacyjnej. Przedstawiono pojęcie i zasady ujmowania kosztów oraz pozycję kosztów działalności operacyjnej w planie kont i rachunku zysków i strat.
Celową i pilną sprawą staje się restrukturyzacja sfery budżetowej, a w ślad za tym opracowanie kompleksowego i spójnego systemu wynagrodzeń powiązanych z pracą, zgodnie z istotą samego wynagradzania. Podział państwowej sfery budżetowej winien być oparty na jasno określonych i merytorycznie uzasadnionych kryteriach.
14
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
Celem artykułu jest próba oszacowania, w jaki sposób priorytety polityczne Unii Europejskiej są odzwierciedlane w budżecie UE. Pytania na temat celów budżetu oraz zasad, które regulują wykorzystanie finansów publicznych w Unii, są powiązane z szerszymi pytaniami o charakter UE i jej ewolucję. Artykuł jest przyczynkiem do debaty na temat polityk i finansów publicznych Unii Europejskiej oraz pokazuje relacje między procesem kształtowania polityk Unii a jej budżetem. Rozwój wydatków budżetowych następuje wraz z rozwojem polityk unijnych. Istnieje przy tym współzależność między politykami Unii; wszystkie obszary polityki współdziałają ze sobą, co jest szczególnie widoczne w budżecie UE. Wiele obszarów polityki UE ma charakter regulacyjny i małe wymagania dotyczące wydatków budżetowych, z wyjątkiem administracji. Unia Europejska posiada znaczącą odpowiedzialność tylko w stosunku do jednego obszaru istotnego dla wydatków publicznych - spraw gospodarczych. Jednakże wiele programów i funduszy UE realizuje tak wiele różnych ambitnych celów, że często są one nieadekwatne do dostępnego budżetu. Stosunkowo niewielki rozmiar budżetu UE sprawia, że przepisy i zalecenia (sfera regulacyjna) mają większe znaczenie niż wydatki budżetowe w osiąganiu priorytetów politycznych.(abstrakt oryginalny)
Zamówienia administracji publicznej stanowią znaczną część wydatków budżetu państwa. W przeciwieństwie do krajów o wysoko rozwiniętej gospodarce rynkowej, regulacje prawne w Polsce w zakresie zamówień publicznych są relatywnie nowe. Jednym z wariantów pozyskania przez jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych składników majątku trwałego do swojej dyspozycji może być leasing.
Podstawowe zasady rachunkowości określają, jak w organizacji należy prowadzić księgi rachunkowe. Od pewnego czasu do prowadzenia ksiąg rachunkowych używa się komputerów, które stanowią element systemu finansowo-księgowego. Mnogość obecnie wykorzystywanych systemów finansowo-księgowych przez zakłady budżetowe wpływa niekorzystnie na prowadzoną przez nie działalność, gdyż generuje przerost kadrowy w dziale księgowości, wykonywanie czynności powtarzalnych. Przygotowywanie analiz jest czasochłonne i pracochłonne, a informacje nie są dostarczane na czas. Powyższe rozważania determinują konieczność wprowadzania zmian w zakładach budżetowych, tj. należy zrezygnować z wykorzystywania wielu systemów finansowo-księgowych na rzecz jednego zintegrowanego systemu informatycznego. (abstrakt oryginalny)
17
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
Artykuł dotyczy niekorzystnych następstw uczenia się dorosłych, towarzyszących mu problemów oraz wynikających z tego procesu obciążeń. Jest próbą odpowiedzi na pytania: czy uczący się dorośli mają poczucie, że poprzez swoją aktywność edukacyjną zaniedbują pozostałe sfery swojego życia; jakie są ich opinie na temat konsekwencji tej aktywności dla życia osobistego lub zawodowego; z jakimi problemami wiąże się dla dorosłych ich uczestnictwo w zorganizowanej (pozaformalnej) edukacji? Przebadano 189 zaangażowanych edukacyjnie osób - uczestników studiów podyplomowych (Kraków), warsztatów instruktażowo-metodycznych (Bisztynek, woj. warmińsko-mazurskie) oraz kursu doskonalącego (Warszawa). Z przeprowadzonego sondażu wynika, że brak problemów wynikających z zaangażowania oświatowego zadeklarowało 25 proc. badanych. Pozostali ankietowani, czyli zdecydowana większość, dostrzegali konkretne negatywne konsekwencje uczestnictwa w zorganizowanym procesie dydaktycznym. Koszty aktywności edukacyjnej, jak pokazały badania, dotyczą wielu sfer życia. Uczenie się zabiera czas, który można by poświęcić na odpoczynek. Odbija się negatywnie na relacjach rodzinnych, towarzyskich i pogarsza sytuację finansową respondentów. (abstrakt oryginalny)
Przekształcenia systemowe w Polsce przebiegają wraz z rozbudową fizyczną i finansową sektora publicznego, przy czym przez sektor publiczny autor rozumie działalność władz państwowych w odniesieniu do gospodarki zarówno w sferze regulacji, jak i realnej działalności podmiotów gospodarczych. Zarówno zatrudnienie jak i wydatki w tym sektorze rosną, co dowodzi braku pożądanych zmian. Dla udowodnienia swoich tez autor przedstawił udział dochodów i wydatków sektora publicznego w PKB w latach 1990-1995 i zatrudnienie w tym sektorze w latach 1993-1994. Autor przedstawił także szereg postulowanych przedsięwzięć, które powinny być podjęte dla wymuszenia odpowiednich zmian.
Artykuł jest próbą odpowiedzi na pytanie czy możliwe jest połączenie ekonomicznych i etycznych kryteriów wynagrodzeń w sferze budżetowej. Autorka charakteryzuje istotę i funkcje płac (motywacyjna, dochodowa, kosztowa). Najważniejsza zasada to system sprawiedliwego wynagradzania. Autorka analizując siłę nabywczą w ciągu lat 1989-1997 zauważa drastyczne pogorszenie się sytuacji materialnej pracowników sfery budżetowej oraz głębokie rozwarstwienie dochodów. Określa również zasady, na których powinny opierać się prace nad wdrażaniem etyki w określaniu systemów wynagradzania.
Przeanalizowano dynamikę wynagrodzeń w sferze budżetowej w 2004 roku. Dokonano deflacji wynagrodzeń nominalnych indeksem cen żywności. Porównano wyniki sfery budżetowej z sytuacją w sektorze przedsiębiorstw i świadczeń społecznych.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.