Ograniczanie wyników
Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 67

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 4 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Church in society
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 4 next fast forward last
W Polsce pojawiły się liczne pomniki, tablice pamiątkowe oraz zaznaczeniu miejsc związanych г obecnością Jana Pawła II. Zjawisko akcentowania pamiątek papieskich wynika z przesłanek religijnych, z przywiązania wielu ludzi do Jana Pawła II, może jest także porównywalne z dawną chęcią posiadania przez poszczególne społeczności świętych relikwii. Przynajmniej ubocznie akcentowanie tradycji papieskiej służy jednak także współczesnemu budowaniu tradycji lokalnej, której fragmentem staje się pamięć o wizytach papieskich, o kontaktach z Karolem Woj tyła, jeszcze nim został papieżem bądź, po prostu, o własnym przywiązaniu do jego osoby i pamięci o nim. (abstrakt oryginalny)
Niniejszy artykuł stanowi próbę odpowiedzi na pytanie o istnienie przesłanek przemawiających za obligatoryjnym zrównaniem pozycji prawnej kościołów i innych związków wyznaniowych oraz niereligijnych organizacji światopoglądowych. W tym celu przeanalizowany zostanie status prawny badanych podmiotów w prawie polskim, stosunek Unii Europejskiej do rozbieżności występujących w tym zakresie oraz funkcje, jakie badane podmioty wypełniają wobec swych członków. Kontekst dla rozważań stanowią projekty ustaw powstałe w latach 2013-2019 dotyczące zastąpienia Funduszu Kościelnego obywatelskim odpisem podatkowym na rzecz kościołów i innych związków wyznaniowych oraz przyznania niereligijnym organizacjom światopoglądowym prawa do stałego, instytucjonalnego dialogu z państwem.(abstrakt oryginalny)
3
Content available remote Religious Giving in Romania
100%
Artykuł analizuje praktykę datków kościelnych w Rumunii. W pierwszej części autorzy analizują nową literaturę naukową dotyczącą predyktorów datków na kościół. Następnie, ilościowo badają bazę danych zachowań religijnych odpowiadających rumuńskiej próbie krajowej od 2011 roku przy użyciu oprogramowania statystycznego R. Interpretacja uzyskanych wyników i wnioski zostały przedstawione w ostatniej części opracowania. (abstrakt oryginalny)
4
75%
Podpisana piętnastego sierpnia 1990 roku Konstytucja Apostolska Ojca Świętego Jana Pawła II Ex corde Ecclesiae, choć skierowana bezpośrednio do uniwersytetów katolickich i ich dotycząca, pośrednio niesie w sobie treści istotne nie tylko dla tego rodzaju instytucji i osób z nimi związanych. Choć wiele z tych uczelni zostało założonych przez zgromadzenia zakonne, i część z nich nadal jest przez nie prowadzona, to trzeba zauważyć, że społeczność akademicka tych instytucji składa się dziś głównie z osób świeckich, które w coraz większym stopniu biorą udział w zarządzaniu i administrowaniu nimi. To od ich kompetencji i wielkodusznego zaangażowania - jak mówi niniejszy dokument - w wielkiej mierze zależy przyszłość tych uniwersytetów. Stanowi to zdaniem autora potwierdzenie faktu, że "powołanie laikatu w Kościele i świecie jest niezastąpione". Konstytucja Ex corde Ecclesiae jest jednocześnie skierowana do katolickich pracowników naukowych zatrudnionych na uniwersytetach niekatolickich i wyraża uznanie dla ich pracy wykładowców wykonywanej w świetle wiary chrześcijańskiej. (fragment tekstu)
The article examines the reports on the 1050th anniversary of the Baptism of Poland as a religious and political event in mainstream Polish newspapers, websites and TV news in April of 2016. Using qualitative grounded theory and quantitative intermedia agenda-setting at the networked level, the author shows how this religious event was presented and interpreted as a dominant force in this Church-state relationship. As a result, he claims that the Church-state relationship in media was covered by an increasing policy of the Church putting pressure on the state by expanding religion in the public sphere. (original abstract)
Charytatywność i miłosierdzie, czyli bezinteresowna pomoc drugiej osobie, która jest w potrzebie, są kluczowymi pojęciami i nakazami w chrześcijaństwie. Te nakazy obowiązują jednak nie tylko pojedyncze osoby, ale także instytucje kościoła, którymi na najniższym szczeblu hierarchii organizacyjnej kościoła są lokalne parafie. Religią największą pod względem liczby wyznawców w Polsce jest chrześcijaństwo. Jej największymi odłamami pod względem wyznawców są katolicy (prawie 94% Polaków) oraz protestanci (łącznie w różnych odłamach prawie milion Polaków). Instytucje należące do obu odłamów prowadzą w skali kraju liczne działania pomocowe. Rzadko jednak podejmuje się badania porównawcze na poziomie mezo, czyli na przykładzie poszczególnych miast. Celem artykułu jest charakterystyka działalności pomocowej realizowanej przez łódzkie parafie należące do dwóch nurtów chrześcijaństwa - katolicyzmu i protestantyzmu. W szczególności zamierzam pokazać różnice w działalności pomocowej obu nurtów i ustalić ich powody.(abstrakt oryginalny)
Dobroczynność, rdzeń etosu Ewangelii, stała się jedną z podstawowych idei europejskiej cywilizacji. Na ziemiach polskich, podobnie jak w innych krajach Europy Zachodniej, praca charytatywna była prowadzona głównie przez Kościół, ale rola duchowieństwa, a szczególnie duchowieństwa zakonnego, nie ograniczyła się już tylko do działalności charytatywnej. Dzieło miłosierdzia łączono ze staraniem w rozwój gospodarczy. W tym celu zostały ustanowione, charytatywne instytucje kredytowe, tzw. góry pobożności (Montes pietatis). Ich działalność była kontynuowana przez reformatorów, w nieco zmienionej formie, aż do upadku Rzeczypospolitej. Najbardziej oryginalną instytucją tego rodzaju była fundacja księcia Stanisława Staszica pod nazwą Hrubieszowskie Towarzystwo Rolnicze Ratowania się Wspólnie w Nieszczęściu, która przetrwała do czasów Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
In this article I analyze discursive practices that serve to reproduce models of femininity and that are adopted by lay women employed in central Church organizations, including in diocesan chanceries and ecclesiastical courts. The key discursive practice is dissociation, which excludes women from various institutional orders of the Roman Catholic Church in Poland, keeping them in their place in the hierarchy, and sanctioning non-normative gender models. Drawing on integration theories of gender and new institutionalism in sociology, I depart in this article from individualist and identity views of gender. I consider this category as a social institution, that is, as the social rules, both formal and informal, that restrict and liberate human action and are reproduced and transformed in social practices as a result of human agency. My article is based on 31 in-depth interviews which I conducted with lay women working in administrative and evangelizing organizations of the Church in Poland. (original abstract)
Jeder Mensch befindet sich im Alterungsprozess. Das Altern ist auch in der Gegenwart eine recht offene Phase des menschlichen Lebens3. Darüber hinaus gibt es nicht "das Alter" und "die Alten", sondern eine Menge verschiedenster Frauen und Männer in höheren Lebensjahren, die ihres Lebenslauf verweilen, aber gewiss nicht frei von den öffentlichen Millieuverhältnissen. Eine Existenz in der Dritten Lebensperiode ist keine abartige Modifikation menschlichen Daseins, keine Katastrophe. Senioren sind und bleiben vor allen Dingen "Erwachsene". Sie wie auch die Altengruppen zusammen vorfinden sich in einer verschiedenen Situation. Ältern werden und gleichzeitig lebhaft signalisiert, Altern als einen Sozialisationsprozess an die allgemeine Lebensentwicklung aufzufassen, den Modifikationen des Alterns und den damit untrennbaren Unsicherheiten wesentlicher Lebensbereiche temperamentvoll entgegenzukommen, sich auf Haltungs- und Benehmensänderungen einzulassen und infolgedessen bis zum Schluss. Der vorliegende Artikel will zuerst über die aktuelle Situation der alten Leute in Polen informieren. Danach bietet er auf der Basis ausgewählter Literatur Vorschläge für einen kontinuierlichen Prozess des Alterns und damit für die Lebensqualität am Abend des Lebens. Es geht auch um das Aufzeigen mancher Herausforderungen der alten Menschen in der dritten Lebensphase. Schließlich geben die folgenden Überlegungen Anregungen für die Vorbereitung der alten Menschen auf die Zeit des Sterbens und des Todes. (fragment tekstu)
Na początku artykułu krótko opisano początki liturgii, omówiono różne gatunki artystyczne wykorzystywane w liturgii. Następnie przeanalizowano okres reformacji oraz krótko przedstawiono "scenariusz mszy". Na koniec ukazano miejsce tańca w liturgii oraz zaprezentowano dramatyzacje Scholi Teatru "Węgajty".
Kościół pocysterski w Oliwie obecnie ma trzy tytuły: Trójcy Świętej, Najświętszej Panny Marii i św. Bernarda. Z dokonanych badań wynika, że zestaw ten nie jest pierwotny, lecz po-wstał z biegiem czasu. Na najstarszego patrona, jeszcze małej kaplicy z pocz. XIII wieku, wybrano NPMarię. Kolejny, św. Bernard został dodany po zakończeniu prac w 3 ćw. XIII wieku. Powstał wtedy pierwszy w pełni ukończony oliwski kościół. Ostatniego patrona - Trójcę Świętą - wybrano, jak należy przypuszczać, przed 1342 rokiem (Jej święto ustanowiono 1334), a w kościele nastąpiły znaczące zmiany: wydłużono prezbiterium i założono obejście, powiększając tym samym część wschodnią kościoła o połowę dotychczasowej powierzchni. Pewność dość wczesnego powstania tego ostatniego wezwania dostarcza dopiero zapis w kronice zakonnej, dokonany w 1594 roku. Po kasacie opactwa oliwskiego (1831) i przejęciu kościoła przez proboszcza, a następnie przez nowo ustanowionego pierwszego biskupa diecezji gdańskiej (1925) na swoją świątynię, w parafialnej kronice obiekt ten zwany był także katedrą. Ponieważ w wydanej wówczas bulli papieskiej pocysterski kościół powiązano jedynie z Tróją Świętą, głównie ten tytuł zaczął być używany w wielu opracowaniach. Od 1976 roku oliwski kościół uzyskał dodatkowy honorowy tytuł "Bazyliki Mniejszej". W 1945 roku do Oliwy wrócili zakonnicy ale uzyskali oni nie swój, lecz inny obiekt - dawny kościół ewangelicki. Nadali mu tytuł Matki Bożej Królowej Korony Polskiej. (abstrakt oryginalny)
We współczesnych procesach kształtowania przestrzeni miejskiej istotna rolę odgrywa jej podział pomiędzy różne grupy użytkowników i właścicieli miejskich gruntów. W artykule autorka ukazuje problem własności ziemi w małych miastach w Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem gruntów należących do Kościoła. Grunty kościelne to jedna z reaktywowanych form własności ziemi i wyróżniana w obecnej statystyce geodezyjnej (9 grupa rejestrowa). W całym kraju, według statystyk na 1 stycznia 2007 r., do Kościoła i związków wyznaniowych należało ponad 130 tys. ha, z czego na miasta przypada niespełna 13%. Opracowanie ukazuje znaczne zróżnicowanie gruntów kościelnych w małych miastach, gdzie średnio stanowią one 1,23% ich powierzchni. Istotne jest ponadto użytkowanie ziemi w tej kategorii własnościowej. Na wybranych przykładach ukazano również rozmieszczenie gruntów należących do Kościoła i ich wpływ na miejską gospodarkę gruntami, co wydaje się istotne w świetle niezakończonego jeszcze procesu zwrotu majątku należącego do Kościoła i prac Komisji Majątkowej(abstrakt oryginalny)
14
Content available remote Kompendium nauki społecznej Kościoła katolickiego
75%
Referat niniejszy ma na celu prezentację Kompendium w oparciu o włoską wersję językową. Ze względu na krótki czas przeznaczony na wystąpienie, niniejsza prezentacja może być traktowana, co najwyżej, jako przedstawienie zarysu Kompendium. Zostanie to ujęte w 6 punktach w następującej kolejności: 1) u źródeł Kompendium, 2) kto jest autorem Kompendium? 3) kto jest adresatem Kompendium? 4) struktura dokumentu, 5) cel wydania niniejszego dokumentu, 6) trzy najważniejsze wyzwania jakie niesie ze sobą współczesność. (fragment tekstu)
15
Content available remote Jan Paweł II: katecheza cierpienia i umierania
75%
Do katechezy cierpienia Jan Paweł II dopisał swoistą e w a n g e l i ę u m i e r a n i a. Cierpieniu, chorobie, starości i śmierci poświęcił wiele rozważań, odnosząc je także do samego siebie. (...) Po życiu godnym pokazał światu, że godnie można również cierpieć i umierać. Z tej perspektywy końcowe lata i dni jego życia były może najważniejsze i najpiękniejsze. Z otwartością i odwagą wprowadził nas w tajemnicę umierania, przywracając przy tym prawo człowieka do starości, niedołęstwa i śmierci. Miliony ludzi na świecie, towarzysząc Ojcu Świętemu w jego zmaganiach ze śmiertelną chorobą, uświadomiło sobie że śmierć i umieranie, nawet w porażającym cierpieniu, może być pogodna, dumna, a nawet piękna. Jeśli pontyfikat Jana Pawła II był głoszeniem cywilizacji życia i miłości, to jego postawę wobec cierpienia i śmierci można nazwać ewangelią umierania. (fragment tekstu)
Duszpasterstwo parafialne jest częścią duszpasterstwa kościelnego rozumianego jako "zorganizowana działalność zbawcza Kościoła urzeczywistniająca w służbie człowieka zbawcze dzieło Chrystusa poprzez głoszenie słowa Bożego, liturgię, posługę pasterską i świadectwo życia chrześcijańskiego". Realizowane jest ono na terenie parafii, będącej "określoną wspólnotą wiernych, utworzoną na sposób stały w Kościele partykularnym". Adresowane jest ono do wszystkich członków parafii, będącej jej członkami. Działalność pastoralna skierowana jest ponadto do osób znajdujących się poza wspólnota pastoralną - parafia jest wspólnotą misyjną, ukierunkowaną na głoszenie orędzia zbawczego wszystkim ludziom. Duszpasterstwo parafialne obejmuje zatem wszystkich ludzi znajdujących się w jego zasięgu, bez względu na ich cechy. Adresowane jest ono także do osób starszych, z uwzględnieniem ich uwarunkowań życiowych oraz specyfiki wieku i wynikających z niej potrzeb. Wydłużająca się średnia długość życia ludzi w społeczeństwach europejskich, w tym w Polsce, a także starzenie się tych społeczeństw wskutek zmniejszającej się liczby urodzeń, skłania do refleksji nad miejscem i rolą osób starszych w życiu społecznym oraz w Kościele. W związku ze zmieniającą się sytuacją seniorów w społeczeństwie polskim podejmowane są różnorakie inicjatywy adresowane do nich, zarówno pozytywne, jak i budzące sprzeciw. Podobnie, nowa pozycja tych osób we wspólnocie kościelnej skłania do rewizji dotychczasowej troski pastoralnej o nich i podejmowania nowych inicjatyw. W ostatnich dziesięcioleciach zauważalne są zwłaszcza inicjatywy o charakterze ponadparafialnym, należące głównie do zakresu duszpasterstwa nadzwyczajnego. Należy jednak zauważyć, że dowartościowania wymagają wysiłki pastoralne kierowane do osób starszych na terenie parafii. Jest ona bowiem naturalnym środowiskiem życia i działania tych osób, miejscem realizacji ich powołania i posłannictwa danego przez Boga. Mimo pewnych niedoskonałości parafia nadal "utrzymuje kontakt z rodzinami i z życiem ludu", ponieważ jest "formą obecności Kościoła na terytorium, jest środowiskiem słuchania Słowa, wzrostu życia chrześcijańskiego, dialogu, przepowiadania, ofiarnej miłości, adoracji i celebracji". Jest więc podstawowym miejscem pastoralnej troski o ludzi starszych. (fragment tekstu)
CEL NAUKOWY: Celem artykułu jest przedstawienie poglądów autorów wpływowego czasopisma społecznoreligijnego "Przegląd Powszechny" na temat założeń systemu oświaty po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. PROBLEM I METODY BADAWCZE: W 1918 r. Rzeczpospolita Polska musiała stworzyć od początku swój system oświaty. W dyskusje nad jej modelem włączył się wydawany przez krakowskich jezuitów miesięcznik "Przegląd Powszechny". W związku z tym pojawiają się pytania: Co autorzy periodyku pisali na temat propozycji reform edukacyjnych? Jak je oceniali? Na jakie szczegółowe kwestie zwracali uwagę? W analizie zawartości czasopisma użyto metody historycznej w badaniach edukacyjnych. PROCES WYWODU: Autor poddał analizie zawartość miesięcznika od zeszytów z jesieni 1918 r. aż do wiosny 1921 r., czyli momentu uchwalenia konstytucji marcowej, w której sformułowano podstawowe zasady systemu edukacji w Polsce. W artykule zaprezentowano też reakcje "Przeglądu Powszechnego" na wydarzenia polityczne z tego okresu, ważne dla polskiej szkoły. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Autorzy publikujący w "Przeglądzie Powszechnym" reagowali ad hoc na projekty reform polskiej edukacji. Czynili to w sposób klarowny, bezkompromisowy i krytyczny wobec niektórych propozycji formułowanych przez władze oświatowe. Skoncentrowali się przede wszystkim na postulacie utworzenia szkoły wyznaniowej, jak również na krytyce monopolu państwa w kwestiach edukacji. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Z badań wynika, iż niektóre zmiany oświatowe wprowadzane w Polsce przed stu laty były przejawem większego zaufania państwa do swych obywateli niż obecnie: obowiązek szkolny mógł być swobodnie realizowany przez nauczanie domowe, szkoły niepubliczne nie podlegały obowiązkowej kontroli ze strony państwa, kształcenie nauczycieli mogło być prowadzone przez prywatne instytucje według ich własnych programów, rodzice mieli decydujący głos w sprawach wychowania swoich dzieci. (abstrakt oryginalny)
Cel naukowy: Celem artykułu jest pokazanie, jakimi gestami narracyjnymi posługiwał się Jan Paweł II i jaką rolę odgrywały one w jego w publicznych wystąpieniach. Zagadnienie to zostanie ukazane na podstawie wybranych przemówień z I pielgrzymki papieża do Polski. Problem i metody badawcze: Poruszany w tekście problem koncentruje się wokół pytania, czy gesty narracyjne wpływają na tok wypowiedzi i charakter publicznych wystąpień Jana Pawła II. Metody wykorzystane do zbadania tego zagadnienia to przegląd literatury dotyczącej tematu oraz zintegrowana metoda analizy komunikacyjnej służąca do badania gestów narracyjnych w połączeniu z tokiem słownym. Proces wywodu: W pierwszej części artykułu zostanie zaprezentowana teoria dotycząca gestów narracyjnych na tle pojęcia komunikacji niewerbalnej. Podam ich definicję i omówię typy tych gestów. Druga część tekstu będzie analizą gestów narracyjnych pojawiających się w wybranych publicznych wystąpieniach Jana Pawła II podczas I pielgrzymki do Polski. Wyniki analizy naukowej: Gesty narracyjne, zarówno batuty, jak i ilustratory czy gestualne metafory, jako gesty współwystępujące z tokiem słownym odgrywają bardzo istotną rolę komunikacyjną w publicznych wystąpieniach Jana Pawła II. Pokazują, jaki jest stosunek mówiącego do przekazywanych treści, ilustrują elementy warstwy werbalnej, a także odsłaniają pewne procesy myślowe i w sposób konkretny obrazują abstrakcyjne pojęcia, schematy wyobrażeniowe. Pomagają one w nawiązywaniu relacji z odbiorcą, ułatwiają kontakt z nim, wzmacniają funkcję perswazyjną i budują indywidualny styl wypowiedzi Jana Pawła II. Wnioski, innowacje, rekomendacje: Komunikacja niewerbalna, a zwłaszcza gesty narracyjne, stanowi tak ważny aspekt publicznych wystąpień Jana Pawła II, że z pewnością zasługuje na dokładne przeanalizowanie. Styl wypowiedzi papieża Polaka został już dobrze zbadany, brakuje natomiast opracowań, które w sposób kompletny, czyli obejmujący nie tylko werbalne, ale i niewerbalne aspekty, opisywałyby charakter jego publicznych wystąpień. Warto przyjrzeć się dokładniej gestom Jana Pawła II, który jako doskonały aktor zdawał sobie sprawę z ich roli i wykorzystywał je, aby wzmacniać perswazyjność wypowiedzi oraz budować więź z odbiorcą.(abstrakt oryginalny)
20
Content available remote Kapitał społeczny świąt religijnych
75%
Narastające od pewnego czasu zainteresowanie w ekonomii i socjologii kapitałem społecznym (KS), zauważalne nawet na tej konferencji, zapewne nie jest jedynie wyrazem przejściowej mody. Jest raczej świadectwem odkrywania ogromnego ekonomicznego i politycznego znaczenia tej niematerialnej formy kapitału. Jego podstawowy składnik, tj. zaufanie, uznawane jest nawet jako najważniejszy smar systemu społecznego. Nie da się przy tym wytłumaczyć zaufania przyjmując jednocześnie koncepcję homo oeconomicus. Nie przystaje ono do obrazu człowieka jako racjonalnej istoty maksymalizującej korzyści. Niewątpliwie, w analizie ekonomicznej bazującej na (neo)liberalnych paradygmatach antropologicznych łatwiej jest pokazać, a nawet wyliczyć, oddziaływanie i skutki posiadania KS niż wyjaśnić jego genezę oraz czynniki sprzyjające jego akumulacji. Stąd w literaturze ekonomicznej zdecydowanie przeważa refleksja nad ekonomicznymi konsekwencjami KS. Analizuje się jego wpływ na obniżkę kosztów, na przyspieszenie postępu technologicznego i zapewnienie trwałego wzrostu gospodarczego, a także - w perspektywie mikroekonomicznej - na zdolność produkcyjną przedsiębiorstw, funkcjonowanie organizacji czy sytuację na poszczególnych rynkach. Niniejsze rozważania wpisują się natomiast w refleksję wokół źródeł tego strategicznego zasobu. Twórcy teorii KS zgodni są co do tego, że jest on generowany w społeczeństwie obywatelskim. Jest tworzony i przekazywany za pośrednictwem takich instytucji jak religia, tradycja, zwyczaje. Źródłem wartości publicznych, zwłaszcza zaufania, są przy tym głównie religijności kościelne i instytucje wielkich religii światowych. Nawiązując do tych ustaleń, skoncentrujemy się tu na obchodach świąt religijnych. Podjęte zostanie mianowicie pytanie, czy, a jeśli tak, to w jaki sposób religijne świętowanie umacnia tożsamość jednostek i wspólnot. (fragment tekstu)
first rewind previous Strona / 4 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.