Wyniki wyszukiwania - BazEkon

1

Roszczenia regresowe między przewoźnikami sukcesywnymi według CMR

100%

Wesołowski K.

Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego. Problemy Transportu i Logistyki

|

2010

|

nr 11 Problemy transportu

171-187

Konwencja genewska o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) w rozdziale VI (art. 34-40) zawiera postanowienia dotyczące przewozu wykonywanego przez kolejnych przewoźników, zwanego często przewozami sukcesywnymi. Istota tych przewozów określona jest w postanowieniach art. 34 i 36 CMR. Z przepisów tych wynika, że przewozy sukcesywne to przewozy wykonywane przez kilku przewoźników drogowych na podstawie jednej umowy, zawartej z nadawcą przesyłki, której kolejni przewoźnicy stają się stroną na warunkach określonych w liście przewozowym przez przyjęcie towaru i listu przewozowego . Każdy z przewoźników przyjmuje na siebie odpowiedzialność za wykonanie całego przewozu, a osoba uprawniona (nadawca lub odbiorca) może - co do zasady - wytoczyć powództwo z tytułu zaginięcia, uszkodzenia lub opóźnienia dostawy pierwszemu przewoźnikowi, ostatniemu przewoźnikowi lub przewoźnikowi, który wykonywał tę część przewozu, podczas której nastą- piło zdarzenie powodujące szkodę. Powództwo może być skierowane przeciwko kilku z tych przewoźników. Konwencja przewiduje także możliwość zgłaszania roszczeń odszkodowawczych wobec pozostałych przewoźników, biorących udział w przewozie, w drodze potrącenia lub powództwa wzajemnego. Takie uregulowanie sytuacji przewoźników biorących udział w przewozie sukcesywnym upoważnia do twierdzenia, że ponoszą oni wobec osoby uprawnionej odpowiedzialność solidarną . Przewoźnik, wobec którego osoba uprawniona dochodzi roszczeń regresowych, nie może bronić się stwierdzeniem, że szkoda nie powstała podczas wykonywanej przez niego części przewozu, ale na odcinku obsługiwanym przez innego przewoźnika. Chcąc uwolnić się od odpowiedzialności, musi udowodnić, że szkoda nie nastąpiła w czasie przewozu, lub wykazać, że powstała z przyczyn (wymienionych w przepisach art. 17 konwencji), za które ani on, ani inni przewoźnicy, biorący udział w przewozie, nie ponoszą odpowiedzialności. Nie oznacza to, że kwestia, który z przewoźników odpowiada, za okoliczności powstania szkody, jest prawnie indyferentna. Zapłacenie przez jednego z przewoźników odszkodowania osobie uprawnionej rodzi bowiem po jego stronie roszczenie zwrotne (zwane też regresowym) wobec innych przewoźników, biorących udział w przewozie.(fragment tekstu)

2

Dochodzenie roszczeń przysługujących podróżnym na podstawie rozporządzeń unijnych

80%

Ambrożuk D.

Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego. Problemy Transportu i Logistyki

|

2015

|

nr 31

155-168

W artykule omówiono problemy dochodzenia przez pasażerów roszczeń z tytułu zryczałtowanych odszkodowań, przewidzianych rozporządzeniami unijnymi. Wskazano nieprawidłowości w procesie wyznaczania organów odpowiedzialnych za egzekucję przestrzegania przepisów ww. rozporządzeń. Jednocześnie zwrócono uwagę na problemy związane z dochodzeniem roszczeń z ww. tytułów zarówno przed odpowiednimi organami, jak i sądami. Problemy te wynikają z nieuwzględnienia w obowiązujących w Polsce procedurach sytuacji, w których kompetencja do rozstrzygania tej samej sprawy powierzona została różnym organom. (abstrakt oryginalny)

3

Rozszerzenie zakresu przedmiotowego ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym

80%

Kotowicz B., Słaby M.

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

|

2017

|

nr 7

10-14

Artykuł porusza kwestię zmian w ustawie z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym mających na celu przyśpieszenie i usprawnienie rozpoznawania spraw w postępowaniu grupowym, wprowadzonych na mocy ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ułatwienia dochodzenia wierzytelności. Wskutek uchwalonej nowelizacji zmieniono przepisy dotyczące m.in. zakresu przedmiotowego ustawy. Zmiany dotyczące zakresu przedmiotowego ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym mają na celu zwiększenie skuteczności takich pozwów. Dodatkowo możliwość dochodzenia w postępowaniach grupowych roszczeń o ochronę dóbr osobistych (pomimo ograniczonego zakresu stosowania) ma wpłynąć na szersze stosowanie przepisów ustawy.(abstrakt oryginalny)

4

Dochodzenie roszczeń z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego w świetle nowelizacji kodeksu postępowania cywilnego

80%

Szwejkowska M., Kędzierska B.

Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego. Ekonomiczne Problemy Usług

|

2010

|

nr 57 E-gospodarka w Polsce. Stan obecny i perspektywy rozwoju.Cz. I

699-706

W bieżącym roku po raz pierwszy w historii polskiego wymiaru sprawiedliwości wprowadzono możliwość dochodzenia roszczeń cywilnoprawnych za pośrednictwem rozwiązań teleinformatycznych. Pozwoliła na to nowelizacja kodeksu postępowania cywilnego polegająca na dodaniu m.in. działu VIII pt. Postępowania elektroniczne, która stała się obowiązującym prawem od dnia 1 stycznia 2010 r. Analizowana zmiana została przeprowadzona w oparciu o doświadczenia innych państw, w których uprzednio dopuszczono możliwość zgłaszania roszczeń w postaci elektronicznej z jednoczesnym uproszczeniem trybu wnoszenia i rozpoznawania roszczeń. Tego rodzaju rozwiązanie zostało przewidziane chociażby w prawodawstwie Anglii i Walii, gdzie począwszy od 2001 r. sąd właściwy dla hrabstwa Northampton (Northampton County Court) rozpoznaje sprawy o roszczenia dotyczące określonej kwoty pieniężnej (do 100.000 funtów i wyrażone w funtach - tzw. system Money Claim). (fragment tekstu)

5

Przyśpieszenie i usprawnienie rozpoznawania spraw w postępowaniu grupowym

80%

Kotowicz B.

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

|

2017

|

nr 5

22-25

Artykuł porusza kwestię zmian w ustawie z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym mających na celu przyśpieszenie i usprawnienie rozpoznawania spraw w postępowaniu grupowym wprowadzonych na mocy ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ułatwienia dochodzenia wierzytelności. Wskutek uchwalonej nowelizacji zmieniono przepisy dotyczące m.in. zakresu przedmiotowego ustawy, wysokości dochodzonych roszczeń w postępowaniu grupowym, procedury rozpoznawania spraw w postępowaniu grupowym, ogłoszeń o wszczęciu postępowania grupowego oraz żądania ustalenia odpowiedzialności w postępowaniu grupowym.(abstrakt oryginalny)

6

Ogłoszenie o wszczęciu postępowania grupowego w świetle nowelizacji ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym

80%

Słaby M.

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

|

2017

|

nr 5

18-21

Artykuł omawia uchwalone zmiany w ustawie z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym mające na celu zwiększenie zasięgu oraz skuteczności upublicznianych ogłoszeń o wszczęciu postępowania grupowego w związku z nowelizacją ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ułatwienia dochodzenia wierzytelności.(abstrakt oryginalny)

7

Kaucja na zabezpieczenie kosztów postępowania grupowego

80%

Sieradzka M.

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

|

2017

|

nr 5

26-28

Kaucja w postępowaniu grupowym ma na celu zabezpieczenie interesów pozwanego przed wnoszeniem nieuzasadnionych pozwów grupowym. Jednak dotychczasowe przepisy regulujące tą instytucję nie zawierały żadnych przesłanek zasadności żądania przez pozwanego złożenia kaucji w postępowaniu grupowym. To sąd rozpoznający wniosek o złożenie kaucji oceniał, czy zobowiązanie powoda do jej złożenia jest uzasadnione. W wyniku nowelizacji ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym jasno określono nie tylko formę zobowiązania powoda do złożenia kaucji, ale też wyspecyfikowano przesłanki zasadności żądania przez pozwanego złożenia kaucji. W wyniku nowelizacji zrezygnowano z niekorzystnego dla powoda skutku braku złożenia kaucji, jakim było odrzucenie pozwu na wniosek pozwanego. Aktualnie brak jej złożenia prowadzi do zawieszenia postępowania, a dopiero jeżeli kaucja nie zostanie wpłacona po upływie 3 miesięcy od zawieszenia postępowania, to sąd odrzuca pozew lub środek odwoławczy orzekając jednocześnie o kosztach postępowania, jak w przypadku cofnięcia pozwu. Godne uwagi jest także jednoznaczne określenie, kiedy sąd rozstrzyga o żądaniu pozwanego (żądaniu złożenia kaucji w postępowaniu grupowym). Dopiero bowiem po uprawomocnieniu się postanowienia o składzie grupy sąd rozstrzyga o żądaniu pozwanego.(abstrakt oryginalny)

8

Zobowiązania wekslowe w prawie pracy (na tle zagadnienia odpowiedzialności materialnej pracownika)

61%

Wąż P.

Praca i Zabezpieczenie Społeczne

|

2007

|

nr 12

23-31

O zobowiązaniu wekslowym w ramach stosunku pracy najczęściej mówiło się w kontekście zabezpieczenia roszczeń pracodawcy powstałych w związku z niedoborem zaistniałym w mieniu powierzonym pracownikowi. Nie jest to jednak jedyny przykład wykorzystania weksla na gruncie nowoczesnych stosunków prawa pracy. Weksel niejednokrotnie towarzyszy bowiem obecnie umowie o zakazie konkurencji, umowie o podnoszeniu kwalifikacji zawodowych przez pracownika, zabezpieczając ewentualne roszczenia pracodawcy. Teoretycznie nie można także wykluczyć sytuacji, w której to weksel posłuży zabezpieczeniu roszczeń pracownika względem pracodawcy. W praktyce jednak z uwagi na silniejszą pozycję pracodawcy będą to przypadki niezwykle rzadkie. Autor omawia pierwszy z przedstawionych przypadków, czyli wykorzystanie weksla w zakresie zabezpieczenia roszczeń związanych z niedoborem, gdyż zagadnienie dopuszczalności stosowania zobowiązania wekslowego w tym właśnie zakresie wzbudza najwięcej kontrowersji zarówno w praktyce, jak i doktrynie. (abstrakt oryginalny)

9

Robust Bayesian Insurance Premium in a Collective Risk Model with Distorted Priors under the Generalised Bregman Loss

61%

Boratyńska A.

Statistics in Transition

|

2021

|

22

|

nr 3

123-140

The article presents a collective risk model for the insurance claims. The objective is to estimate a premium, which is defined as a functional specified up to unknown parameters. For this purpose, the Bayesian methodology, which combines the prior knowledge about certain unknown parameters with the knowledge in the form of a random sample, has been adopted. The generalised Bregman loss function is considered. In effect, the results can be applied to numerous loss functions, including the square-error, LINEX, weighted square-error, Brown, entropy loss. Some uncertainty about a prior is assumed by a distorted band class of priors. The range of collective and Bayes premiums is calculated and posterior regret Γ-minimax premium as a robust procedure has been implemented. Two examples are provided to illustrate the issues considered - the first one with an unknown parameter of the Poisson distribution, and the second one with unknown parameters of distributions of the number and severity of claims.(original abstract)

10

Recovery of Unpaid Funding by Beneficiaries of EU Funds

61%

Brysiewicz K.

Eastern European Journal of Transnational Relations

|

2023

|

7

|

nr 1

5-17

The purpose of the article is to analyze the issue of pursuing claims for payment by beneficiaries of EU funds. The author analyzed the jurisprudence of Polish courts in cases concerning EU funds, as well as literature devoted to these issues. Based on the article, the issue of legal bases of beneficiaries' claims related to the refusal to pay EU funds on the basis of co-financing agreements is analyzed. Attention was drawn to the important role of compensation and payment proceedings as legal instruments enabling the fulfilment of the Member State's tasks in the prevention of irregularities. The issue of the possibility of treating unpaid funding as damage in the sense of lost profits was also analyzed. The article discusses the grounds of causation between the improper operation of the institution refusing to pay the subsidy and the damage suffered by the beneficiaries. Beneficiaries on the basis of a co-financing agreement may pursue both claims for payment, i.e. for performance of the service, as well as claims for damages. Claims for damages require proof of damage and a causal link between the unlawful act of the institution and the damage. Damage may also be an amount equivalent to the value of the grant that the beneficiary would have obtained if it had not been for the improper performance of the contract by the institution. (original abstract)

11

O możliwości dochodzenia zawarcia umowy dostępowej przed sądem powszechnym - przyczynek do dyskusji

61%

Galewska E.

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

|

2015

|

nr 11

7-16

Umowy o dostępie telekomunikacyjnym, określane też jako umowy dostępowe, mają istotne znaczenie dla rozpoczynania i prowadzenia działalności w sektorze telekomunikacyjnym. Obejmują one różne rodzaje stosunków prawnych, co stanowi konsekwencję ustawowej definicji dostępu telekomunikacyjnego, który obejmuje świadczenia umożliwiające korzystanie z infrastruktury danego operatora przez innego przedsiębiorcę telekomunikacyjnego. Umowy dostępowe zawierają warunki zapewniania dostępu telekomunikacyjnego oraz związanej z tym współpracy przedsiębiorców. Są one zawierane w obrocie profesjonalnym to znaczy pomiędzy przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi. Umowy dostępowe ze względu na swoje istotne znaczenie dla działalności w sektorze telekomunikacyjnym objęte są obowiązkiem kontraktowania. Obowiązek ten jest jednym z instrumentów służących regulowaniu sektora telekomunikacyjnego przez państwo. Polskie regulacje dotyczące dochodzenia zawarcia umowy dostępowej w pewnym zakresie realizują założenia wytyczone przez prawodawcę unijnego. Poważne wątpliwości wszakże wzbudza to, jak dopuszczenie do alternatywnego dochodzenia roszczeń o zawarcie umowy dostępowej przed organem administracji albo sądem powszechnym mogłoby funkcjonować w prawie polskim. Wątpliwym wydaje się czy poddanie omawianych tu spraw sądom powszechnym zapewniłoby ich sprawne rozstrzyganie oraz byłoby bardziej korzystne zarówno dla działalności przedsiębiorców telekomunikacyjnych, jak i rozwoju rynku telekomunikacyjnego.(abstrakt oryginalny)

12

Przedawnienie nietypowego roszczenia regresowego zakładu ubezpieczeń

61%

Mazurczak Ł.

Rozprawy Ubezpieczeniowe

|

2016

|

nr 3(22)

90-101

Instytucja ubezpieczeniowego regresu nietypowego była wielokrotnie przedmiotem zarówno orzecznictwa sądów, jak i wypowiedzi przedstawicieli nauki prawa. Właściwe określenie terminu przedawnienia tych roszczeń regresowych ma duże znaczenie praktyczne tak dla towarzystw ubezpieczeń, jak i podmiotów mogących stać się dłużnikami w postępowaniu regresowym. Stosunkowo długo brak było zgody co do określenia, w jakim terminie przedawniają się tego typu roszczenia. Zagadnienie to budziło dużo kontrowersji zarówno wśród przedstawicieli doktryny, jak i w orzecznictwie. Istniejącej w piśmiennictwie różnorodności poglądów sprzyjały liczne zmiany przepisów regulujących kwestię obowiązkowych ubezpieczeń komunikacyjnych, stanowiących podstawę do analizy terminów przedawnienia nietypowego roszczenia regresowego ubezpieczyciela. Spośród wielu warto odnotować podgląd, w myśl którego roszczenia te wynikają z umowy ubezpieczenia i przedawniają się w terminach przewidzianych dla roszczeń z niej wynikających. Wśród przedstawicieli doktryny pojawiło się także stanowisko, zgodnie z którym nietypowe roszczenie regresowe jest roszczeniem związanym z prowadzeniem przez ubezpieczyciela działalności gospodarczej i w konsekwencji winno się przedawniać w terminach przewidzianych dla tego typu roszczeń. W literaturze tematu zaakcentowane zostało także stanowisko, iż termin przedawnienia omawianych roszczeń powinien być ustalany w sposób analogiczny do terminu przedawnienia roszczenia z tytuły regresu zwykłego, a zatem zgodnie z terminami przewidzianymi dla poszkodowanych. Z kolei teoria podkreślająca, iż roszczenie regresowe nietypowe jest roszczeniem w pełni samoistnym, nowym, wynikającym z przepisu prawa, wskazuje jako właściwe dla określenia terminu przedawnienia omawianego roszczenia zawarte w kodeksie cywilnym przepisy lex generalis, z art. 118 k.c. na czele. Za niebudzące wątpliwości uznać należy, iż roszczenie to staje się wymagalne z chwilą wypłaty odszkodowania i tym samym zmaterializowania się odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela. Niniejsze opracowanie poddaje analizie kwestię przedawnienia nietypowych roszczeń regresowych ubezpieczycieli oraz stanowi swoiste podsumowanie stanowisk prezentowanych przez przedstawicieli doktryny i orzecznictwo w tym zakresie. (abstrakt oryginalny)

13

Approaching Consumer Collective Redress in the EU - Business-Oriented Perspective

61%

Mucha J.

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

|

2020

|

nr 7

22-26

Podstawowe pytanie badawcze stawiane w ramach niniejszego artykułu dotyczy wpływu kształtującego się unijnego systemu zbiorowego dochodzenia roszczeń na sytuację prawną przedsiębiorców w Unii Europejskiej. Przedmiotowa analiza obejmuje system prawny zaproponowany przez Komisję Europejską we wniosku dotyczącym wydania dyrektywy w sprawie powództw przedstawicielskich (2018). W artykule zaprezentowano obawy przedsiębiorców związane z wprowadzeniem mechanizmu prawnego zaproponowanego przez Komisję. W szczególności poruszane zostały kwestie: (i) braku odpowiednich zabezpieczeń służących uniknięciu nadużywania drogi sądowej przez konsumentów, (ii) niewystarczających kryteriów stawianych podmiotom upoważnionym do występowania z powództwem przedstawicielskim oraz (iii) niejasności dotyczących wymogu udzielenia upoważnienia przez konsumentów, których dotyczy powództwo przedstawicielskie. Przedmiotowe rozważania dotyczą tego, czy i na ile wskazywane obawy przedsiębiorców zostały podzielone przez instytucje unijne oraz uwzględnione na poszczególnych etapach unijnego procesu legislacyjnego.(abstrakt oryginalny)

14

Właściwość miejscowa sądów w sprawach o roszczenia wynikające z umów ubezpieczenia

61%

Wędrychowski M., Wojno B.

Rozprawy Ubezpieczeniowe

|

2007

|

nr 2(3)

53-62

Omawiane przepisy ustawy o działalności ubezpieczeniowej oraz ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych wskazują na kategorie spraw, w których specyficzna właściwość miejscowa sądu znajduje zastosowanie. Jednocześnie uwagę zwraca, że w przypadku obydwu ustaw wskazanie to nie jest tożsame. Przepis art. 9 ustawy o działalności ubezpieczeniowej odwołuje się do "roszczeń wynikających z umów ubezpieczenia", z kolei art. 20 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych stanowi o "roszczeniach wynikających z umów ubezpieczenia lub roszczeniach z tytuły tych (obowiązkowych) ubezpieczeń". Jak widać przepisy są zbieżne, jeżeli chodzi o roszczenia "wynikające z umów ubezpieczenia" jednocześnie przepis ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych wyróżnia także drugą kategorię, mianowicie "roszczenia z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych". (fragment tekstu)

15

Klauzule abuzywne w Restatement of European Insurance Contract Law a prawo polskie

61%

Ziemiak M. P.

Rozprawy Ubezpieczeniowe

|

2010

|

nr 2(9)

156-167

Zasady Europejskiego Kontraktowego Prawa Ubezpieczeniowego (Principles of European Insurance Contract Law, zwane dalej PEICL) zawierają w art. 2:304 regulację dotyczącą klauzul abuzywnych. Jest ona o tyle interesująca, gdyż odnosi się w całości do umowy ubezpieczenia, w przeciwieństwie do ustawodawstw państw członkowskich UE, które w omawianym zakresie przyjmują rozwiązania uniwersalne dla całego obrotu cywilnoprawnego (jak choćby w art. 385¹- 3853 polskiego kodeksu cywilnego). Niniejszy artykuł ma na celu syntetyczne przedstawienie wskazanych uregulowań PEICL, w szczególności w zestawieniu z prawem polskim. (fragment tekstu)

16

Kultura roszczeniowa - dynamika zjawiska w kontekście odpowiedzialności cywilnej i ubezpieczeń

61%

Kwiecień I.

Rozprawy Ubezpieczeniowe

|

2010

|

nr 2(9)

7-20

W wielu krajach, w tym także w Polsce, obserwujemy w ostatnich latach wzrost ilości roszczeń z tytułu odpowiedzialności cywilnej, ich szerszy zakres, zwiększoną skuteczność oraz wyższy poziom przyznawanych odszkodowań i świadczeń. Z uwagi na wielopłaszczyznowe implikacje tego wzrostu tendencja ta jest analizowana w kontekście ekonomiki funkcjonowania systemów odpowiedzialności cywilnej (zwłaszcza deliktowej) oraz ubezpieczeń odpowiedzialności. Poszukuje się przyczyn, rozważa konsekwencje oraz możliwe lub konieczne modyfikacje - tak w zakresie regulacji prawnych, jak i w obszarze zarządzania ryzykiem i ubezpieczeń. W toku dyskusji wskazuje się w niektórych krajach, a zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Irlandii, że w dużej mierze wzrost ilości (wartości) roszczeń wynika ze zmiany podejścia społeczeństw do problemu szkody i jej kompensacji. Zjawisko to - określane, jako compensation culture, claiming culture - postrzegane jest często w aspekcie negatywnym. Pojawia się jednak pytanie czy większa skłonność i determinacja poszkodowanych w dochodzeniu kompensacji szkody nie wynika ze wzrostu świadomości prawnej, w tym ubezpieczeniowej, czy nie jest jedynie realizacją prawa do pokrycia strat przez podmiot odpowiedzialny. Zagadnienia te i tendencje zyskują na znaczeniu także w odniesieniu do polskiego rynku, tak ze względu na wspomniany wzrost ilości i wartości roszczeń, w tym także w obszarach dotychczas rzadziej "eksplorowanych", jak błędy w sztuce medycznej, dobra osobiste, jak i z uwagi na aktualne zmiany i dyskusje w obszarze regulacji istotnych dla analizowanego obszaru czy komentowaną ostatnio na rynku intensyfikację usług doradczych w zakresie odszkodowań (tzw. kancelarie odszkodowawcze). Celem opracowania jest analiza pojęcia i genezy zjawiska kultury roszczeniowej oraz czynników determinujących zmianę zachowań społecznych w zakresie dochodzenia roszczeń, w kontekście tendencji na innych rynkach i aktualnych zmian na polskim rynku. Uwaga poświęcona została także konsekwencjom dla funkcjonowania ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej. (fragment tekstu)

17

Roszczenie informacyjne agenta

61%

Szczurowski T.

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

|

2019

|

nr 7

34-39

Przedmiotem niniejszego artykułu jest problematyka prawa agenta do informacji o należnej mu prowizji, jak również sposób ochrony tego uprawnienia agenta. Kwestie te unormowane są w art. 761 5 k.c., którego stosowanie budzi wątpliwości w praktyce. W niniejszym artykule omówiono te wątpliwości, proponując konkretne rozwiązania.(abstrakt oryginalny)

18

Ewolcuja definicji

61%

Matusiak M.

Gazeta Bankowa

|

2007

|

nr 41

29-30

Windykacja (z łacińskiego vindicatio) oznacza zemstę, obronę konieczną oraz roszczenie. Dziś windykacja sprowadza się do dochodzenia roszczenia. Taka definicja jest zgodna ze współczesnymi realiami. W Polsce mało jest przedsiębiorstw, które nie miały nic wspólnego z windykacją, zarówno jako klient, jak i jako dłużnik. Obecnie – a nic nie wskazuje na to, by w dającej się przewidzieć perspektywie mogło się to istotnie zmienić – windykacja jest naturalnym narzędziem mobilizowania odbiorców do terminowego płacenia swoich zobowiązań, co w dalszym postępowaniu ma duży wpływ na płynność finansową, a w konsekwencji może warunkować rozwój przedsiębiorstwa. Jasno z tego wynika, że windykacja jest koniecznym i pomocnym elementem funkcjonowania przedsiębiorstwa w gospodarce rynkowej. (abstrakt oryginalny)

19

Nowe spojrzenie na nietypowe roszczenie zwrotne

61%

Myszkowski J.

Wiadomości Ubezpieczeniowe

|

2004

|

nr 11-12

27-31

Przyjmuje się, że nietypowe roszczenie zwrotne występuje w ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej i polega na tym, że zakład ubezpieczeń może żądać zwrotu wypłaconej sumy odszkodowania od ubezpieczonego, który wyrządził szkodę innej osobie z winy umyślnej lub z powodu rażącego niedbalstwa, albo złamał określone reguły postępowania. Fakt istnienia tego rodzaju roszczenia stwierdzony został w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 1981 r. Jednak obecne uregulowania prawne mogą wzbudzać wątpliwości, czy wyrok ten pozostaje nadal aktualny.(fragment tekstu)

20

Elektroniczne postępowanie upominawcze a dochodzenie roszczeń przedawnionych

61%

Kuźmicka-Sulikowska J.

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

|

2016

|

nr 4

2-8

W artykule podjęto się oceny adekwatności zmian wprowadzonych w wyniku nowelizacji Kodeksu postępowania cywilnego z 10 maja 2013 r. w ramach elektronicznego postępowania upominawczego w zakresie dotyczącym wdrożenia rozwiązania wyłączającego możliwość dochodzenia w tym ostatnim postępowaniu roszczeń, które stały się wymagalne wcześniej niż na trzy lata przed dniem wniesienia pozwu. Zmiana ta powszechnie odczytywana jest bowiem jako mająca służyć wyłączeniu dochodzenia w elektronicznym postępowaniu upominawczym roszczeń przedawnionych. W artykule wykazano jednak, że wcale temu celowi w praktyce nie służy. Zakwestionowano też w ogóle zasadność wprowadzenia takiego wyłączenia możliwości dochodzenia w tym ostatnim wspomnianym postępowaniu roszczeń, które stały się wymagalne wcześniej niż na trzy lata przed dniem wniesienia pozwu. Podkreślono przy tym między innymi, że rozwiązanie to pozostaje w sprzeczności z regulacjami kodeksu cywilnego dotyczącymi przedawnienia.(abstrakt oryginalny)