Wyniki wyszukiwania - BazEkon

1

Zasada proporcjonalności reakcji państwa na naruszenie prawa - rozważania na kanwie problematyki zbiegu reżimów odpowiedzialności administracyjnej i karnej

100%

Hadel M.

Samorząd Terytorialny

|

2022

|

nr 3

58-67

Problematyka prawnego charakteru sankcji administracyjnych (w szczególności administracyjnych kar pieniężnych, immanentnie związanych również z istotą odpowiedzialności administracyjnej) od wielu lat budzi zainteresowanie doktryny zarówno prawa administracyjnego, jak i prawa karnego. Stanowiska przedstawicieli doktryny obu tych dziedzin prawa w tym zakresie wykazują pewne rozbieżności (wynikają one z naturalnych, historycznie uwarunkowanych odrębności między prawem administracyjnym i prawem karnym), co jest potęgowane również po części przez brak spójności orzeczniczej sądownictwa konstytucyjnego oraz samego ustawodawcy, który z roku na rok kreuje kolejne typy administracyjnych kar pieniężnych, nie biorąc jednocześnie pod uwagę doktrynalnej poprawności. Nie ulega wątpliwości, że podstawowym problemem w tym zakresie jest kwestia przesądzenia dopuszczalności kumulacji sankcji administracyjnych i penalnych (tj. zbiegu obu typów reżimów odpowiedzialności represyjnej) w kontekście zakazu ne bis in idem oraz zasady proporcjonalności. Kwestie te poprzedzą rozważania dotyczące ogólnego umiejscowienia reżimu odpowiedzialności administracyjno-karnej w systemie prawa oraz czynników determinujących represyjny charakter danego typu sankcji, w ramach swoistego testu represyjności. Powyższe zostanie osadzone w szerszym kontekście orzeczniczym (Trybunału Konstytucyjnego, Sądu Najwyższego, Najwyższego Sądu Administracyjnego, Trybunału Sprawiedliwości UE). (abstrakt oryginalny)

2

Problematyka odpowiedzialności podmiotów zbiorowych w świetle węzłowych założeń projektowanych zmian ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary

100%

Płońska A.

Ekonomia - Wroclaw Economic Review

|

2019

|

tom 25, nr 4

63-72

Z uwagi na coraz częściej podnoszoną w praktyce problematykę niewystarczającej efektywności egzekwowania odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary projektodawca staje przed trudnym zadaniem znowelizowania przepisów w tym zakresie. Artykuł ma na celu przybliżenie czytelnikowi projektowanych obecnie zmian ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary w odniesieniu między innymi do proponowanej modyfikacji definicji legalnej podmiotu zbiorowego i nowych zasad jego odpowiedzialności, w tym proponowanych zmian w zakresie kar. (fragment tekstu)

3

Low Legal Awareness as a Criminogenic Factor

100%

Ondicová M., Horková G.

Scientific Journal of Bielsko-Biala School of Finance and Law

|

2020

|

nr 3

21-28

The subject of the presented paper is the issue of low legal awareness, which has long been described by experts as a significant criminogenic factor in the population living in the Slovak Republic. Based on current data obtained from the public opinion survey conducted through a questionnaire, the primary goal of which was to determine the level of legal awareness in the Slovak population, it is possible to obtain at least a partial overview of the level of legal awareness in the general public. Civil and criminal law are the main interests of the presented article, as the knowledge base of the particular field is an integral part of the daily existence of an individual living according to the law in the society. The acquired knowledge and interpretation of relevant information obtained from research is undoubtedly important for the needs of practice, as the authors provide insight into current problems in the particular field, the authors also present a proposal for specific recommendations for the system of further education. (original abstract)

4

Obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej przez detektywa

100%

Chmielarz K.

Problems of Economics and Law

|

2019

|

nr 3

1-8

Cel: Omówienie obowiązku detektywa w aspekcie dochowania tajemnicy, który z racji wykonywania czynności zawodowych (detektywistycznych) wszedł w jej posiadanie. W artykule wskazano również źródła tajemnicy oraz zakres przedmiotowy, podmiotowy i temporalny tajemnicy. Materiały i metody: Analiza krajowej literatury przedmiotu oraz orzecznictwa sądowego, w tym prac naukowych z obszaru prawa. Artykuł uwzględnia stan prawny obowiązujący na dzień 30 grudnia 2019 r. Wyniki: Usystematyzowano wiedzę z zakresu zagadnienia tajemnicy zawodowej. Scharakteryzowano uprawnienia detektywa jako świadka do odmowy zeznań na podstawie art. 180 § 1 k.p.c oraz prawa do odmowy odpowiedzi na zadane mu pytanie, zgodnie z art. 261 § 2 k.p.c i art. 83 § 2 k.p.a. oraz przedstawiono tryb zwolnienia z tajemnicy. Wnioski: Wartość tego opracowania to w głównej mierze wartość praktyczna stanowiąca, analizę problematyki dochowania tajemnicy zawodowej przez detektywa oraz wskazanie konsekwencji wynikających z naruszenia tajemnicy detektywistycznej. (abstrakt oryginalny)

5

Współmierność reakcji karnej z perspektywy osób trzecich - wprowadzenie do zagadnienia

75%

Hryniewicz-Lach E.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2019

|

nr 1

73-86

Fakt skazania za przestępstwo rodzi szereg konsekwencji prawnych nie tylko w odniesieniu do osoby skazanej, lecz także innych osób, które pozostają z nim w relacji rodzinnej czy zawodowej, a także dla ofiary przestępstwa. Obowiązujące regulacje dotyczące orzekania w sprawach karnych nie formułują jednak wymogu uwzględniania wpływu skazania na sytuację osób trzecich. Uzasadnia to podjęcie próby zbadania, czy osoby te są w systemie prawnym w jakiś sposób chronione przed negatywnymi konsekwencjami oddziaływania skazania oraz stosowania instrumentów reakcji karnej na ich sferę rodzinną i majątkową, czy też odczuwane przez nie konsekwencje skazania powinny być uwzględniane przez sąd w procesie orzekania w przedmiocie reakcji na przestępstwo. Autorka podjęła także próbę sformułowania ustawowego wymogu uwzględniania przez sąd karny indywidualnych i społecznych konsekwencji skazania, w tym także stosowania instrumentów reakcji karnej, odnosząc się w szczególności do problematyki równości wobec prawa i współmierności reakcji karnej do dolegliwości odczuwanej przez osoby trzecie w związku z jej zastosowaniem. (abstrakt oryginalny)

6

Kryminalizacja kreowana w praktyce sądowej na przykładzie odpowiedzialności karnej za nieudolne przygotowanie do przestępstwa

75%

Małecki M.

Horyzonty Polityki

|

2023

|

14

|

nr 48 Władza stanowienia i interpretowania prawa

37-58

CEL NAUKOWY: Celem opracowania jest scharakteryzowanie zjawiska kryminalizacji kreowanej w praktyce sądowej, na przykładzie przepisów o przygotowaniu do przestępstwa, której efektem jest przyjmowanie odpowiedzialności karnej za przestępstwo niezgodnie z definicją legalną zawartą w Kodeksie karnym. PROBLEM i METODY BADAWCZE: W opracowaniu poruszono zagadnienie wkraczania władzy sądowniczej w kompetencje zarezerwowane dla władzy ustawodawczej, poprzez kreowanie kryminalizacji czynu mimo braku ustawowej podstawy do pociągnięcia obywatela do odpowiedzialności karnej. Analizy opierają się na metodzie dogmatycznej (analizie przepisów wg przyjmowanych w nauce prawa karnego zasad wykładni). PROCES WYWODU: W rozważaniach przedstawiono funkcje ustawowej definicji legalnej przygotowania do przestępstwa oraz wskazano, na czym polega kryminalizacja kreowana w wyniku nieuzasadnionej wykładni przepisów. Analizy obracają się wokół przestępstwa groomingu z art. 200a k.k. oraz sytuacji nieudolnego groomingu, gdy sprawca nie jest w stanie dokonać zamierzonego przestępstwa. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: W rezultacie analiz potwierdzono, że zjawisko kryminalizacji kreowanej wbrew przepisom prawa ma miejsce w praktyce sądowej w zakresie odpowiedzialności karnej za nieudolny grooming. Wskazana praktyka musi być traktowana w kategoriach obrazy prawa materialnego. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Opracowanie pozwala na sformułowanie postulatu prowadzenia skrupulatnej wykładni przepisów prawa represyjnego, w tym uwzględniania w praktyce sądowej definicji legalnych zawartych w Kodeksie karnym. Tylko w ten sposób spełnione zostaną standardy określone w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. (abstrakt oryginalny)

7

Limitation Period for Punishability of Disciplinary Offence Having Elements of Criminal Offence and the Principle of Jurisdictional Independence of Disciplinary Court

75%

Krajnik S.

Ius Novum

|

2020

|

14

|

nr 3

107-119

Niniejsze opracowanie porusza problematykę samodzielności jurysdykcyjnej sądu dyscyplinarnego w zakresie możliwości dokonywania oceny czynu będącego przedmiotem postępowania przed tym sądem w kontekście warunków przestępności czynu. Doniosłość tego zagadnienia jest szczególna z uwagi na unormowania dotyczące terminów przedawnienia dyscyplinarnego, które nakazują przyjąć terminy właściwe dla przedawnienia przestępstw, jeżeli czyn stanowi przestępstwo. Takie rozwiązanie prowadzić może do kolizji zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu dyscyplinarnego z zasadą domniemania niewinności, albowiem domniemanie to może być obalone jedynie prawomocnym wyrokiem sądu karnego. Z kolei zawieszenie postępowania dyscyplinarnego i oczekiwanie na prawomocny wyrok sądu karnego może przynieść negatywne skutki dla rozstrzygnięcia o kwestii odpowiedzialności dyscyplinarnej. W przedmiotowym opracowaniu zaproponowano kompromisowe rozwiązanie, które - w przekonaniu autora - respektowałoby obie wskazane zasady. (abstrakt oryginalny)

8

Próba oceny prawnokarnych skutków fałszywych wyjaśnień na tle prawa do obrony

75%

Kulik M.

Krytyka Prawa

|

2020

|

T. 12, Nr 1

229-246

Artykuł dotyczy prawnokarnych konsekwencji fałszywych wyjaśnień oskarżonego w postępowaniu karnym. Autor przedstawia stanowiska wyrażone w tej materii w literaturze i orzecznictwie. Następnie przedstawia i uzasadnia swój pogląd. Uważa, że fałszywe wyjaśnienia nie są zabronione pod groźbą kary, ponieważ nie ma takiego typu czynu zabronionego. Takie zachowanie jest jednak niezgodne z prawem. To prawda, że jest to rodzaj obrony, ale nie jest to wykonywanie prawa do obrony. Nie wydaje się, aby fałszywe wyjaśnienia mogły mieć znaczenie jako okoliczność obciążająca przy wymiarze kary lub mogły być podstawą stosowania środka zapobiegawczego w postępowaniu (np. tymczasowego aresztowania). Nie ulega z kolei wątpliwości, że fałszywe wyjaśnienia stanowiące zniesławienie lub fałszywe oskarżenia mogą prowadzić do odpowiedzialności karnej.(abstrakt oryginalny)

9

Uwagi o odpowiedzialności karnej za naruszenie praw autorskich i praw pokrewnych

75%

Jurewicz J.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

|

2012

|

nr 71 Roczniki prawa ubezpieczeń I. Świadczenie pieniężne ubezpieczyciela w umowie ubezpieczenia - zagadnienia prawne

5-19

Prawa autorskie i prawa pokrewne, uznawane w doktrynie za kategorię prawa własności intelektualnej, nie stanowią kategorii jednolitej. Ich ochrona przeprowadzana jest zarówno na płaszczyźnie prywatnoprawnej (cywilistycznej), jak też publicznoprawnej (karnistycznej). Przedmiotem niniejszego opracowania jest określenie, istniejącej, na gruncie obecnie obowiązującej w tym zakresie ustawy z 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, ochrony karnoprawnej oraz wskazań i postulatów ogólnych w kierunku ewentualnych zmian. (fragment tekstu)

10

O odpowiedzialności karnej za czyny godzące w środowisko, popełnione w granicach zezwolenia administracyjnego

75%

Dębski R.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

|

1988

|

nr 35 Nauki penalne

145-164

Wobec konieczności normalnego użytkowania poszczególnych elementów środowiska (zasobów wodnych, powietrza atmosferycznego, lasów itd.), ochrona tych elementów nie może się sprowadzać - co oczywiste - do zakazu korzystania z nich, lecz polegać musi na takim uregulowaniu wykorzystania zasobów przyrody, aby nie dopuszczać do ich szkodliwej, nadmiernej i nieracjonalnej eksploatacji. Potrzebna jest zatem uporządkowana, planowa i kontrolowana eksploatacja zasobów przyrody - przede wszystkim tych, które stanowią własność Państwa, ale również i tych, które stanowią własność prywatną. Powoduje to konieczność reglamentacji korzystania z poszczególnych elementów środowiska. Istotnym instrumentem tej reglamentacji jest obowiązek przestrzegania norm dopuszczalnych naruszeń przy korzystaniu z dóbr naturalnych oraz konieczność uzyskiwania zgody (zezwolenia) właściwego organu na dokonanie określonych "czynności eksploatacyjnych" wobec poszczególnych elementów środowiska. Ustalone w aktach prawnych normy generalne, określające np. dawki dopuszczalnych zanieczyszczeń wody lub powietrza atmosferycznego na danym terenie, w decyzji wydanej dla danego zakładu ulegają konkretyzacji i przekształceniu w warunki określające np. stan, skład i ilość ścieków dopuszczalnych do wydalania przez dany zakład lub ilość i skład dopuszczalnych do wydalania w powietrze ładunków zanieczyszczeń (ewentualnie - dopuszczalnego poziomu hałasu), czyli wyznaczające indywidualne normy emisji dla zakładu. Takie określenie dla danego podmiotu sposobu i zakresu korzystania ze środowiska stanowi - bez względu na występujące w przepisach nazwy - zezwolenie na eksploatację środowiska w tych granicach. Przyznanie określonym organom (chodzi tu przede wszystkim o właściwe ds. ochrony środowiska organy administracji państwowej) uprawnień w zakresie wydawania takich zezwoleń wiąże się z założeniem, iż organy te - dysponując wiedzą z zakresu ochrony środowiska oraz znając potrzeby gospodarcze i stan zagrożenia biosfery na danym terenie - będą mogły skutecznie zapobiegać nadmiernemu i nieracjonalnemu korzystaniu z określonych elementów środowiska. Organy te, kontrolując i koordynując eksploatację poszczególnych zasobów środowiska, powinny spełniać tym samym ważną funkcję profilaktyczną w zakresie ochrony środowiska. (fragment tekstu)

11

Problemy przypisywania odpowiedzialności karnej podmiotowi zbiorowemu

75%

Lipiński K.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2023

|

nr 2

187-200

Artykuł stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, czy odpowiedzialność karną - w wąskim rozumieniu, jakie nadajemy temu pojęciu - dałoby się przypisać podmiotowi innemu niż osoba fizyczna (podmiotowi zbiorowemu). W toku rozważań autor posługuje się konstrukcją wzorca osobowego (zarówno w postaci normatywnej, jak i rekonstrukcyjnej). Artykuł obejmuje rozważania o charakterze teoretycznym (modelowym) nad problematyką odpowiedzialności karnej i odpowiedzialności podmiotów zbiorowych. Analizując poszczególne płaszczyzny prawnokarnego wartościowania, autor dochodzi do wniosku, że możliwe byłoby ich odpowiednie wymodelowanie - tak aby uszyte były na miarę nie tylko człowieka, lecz również związków osób. Dotyczy to nawet takich elementów wartościowania, jak wina czy strona podmiotowa czynu zabronionego. (abstrakt oryginalny)

12

Obrona konieczna jako okoliczność wyłączająca bezprawność w prawie karnym Ukrainy

75%

Baulin Y., Lashchuk N., Bronevytska O., Sozanskyy T.

Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio G. Ius

|

2013

|

60

|

nr 2

7-27

Prawo do obrony koniecznej było uregulowane jeszcze w pierwszych zabytkach pisemnych staroruskiego prawa, które zawierały normy karnoprawne - umowach kijowskiego księcia Olega i Igora z Bizancjum 911-945 roku55. Wiele problemów związanych z obroną konieczną jest wciąż dyskusyjnych. Staraliśmy się przedstawić niektóre z nich i doszliśmy do następujących wniosków: 1) okoliczności wyłączające bezprawność czynu zabronionego w nauce prawa karnego Ukrainy są dostatecznie zbadane, ale sama instytucja obrony koniecznej w Ukrainie nie doczekała się jeszcze wystarczającej analizy (szczególnie w okresie niepodległości Ukrainy obroniono tylko trzy prace doktorskie na ten temat); 2) w nauce prawa karnego rozwinęły się różne podejścia do obrony koniecznej. Najbardziej rozpowszechnionyjest pogląd, zgodnie z którym obrona konieczna rozpatrywana jest w świetle warunkówjej dopuszczalności. Zgodnie z zaproponowanym tu podejściem należy odróżnić przesłanki obrony i znamiona takiej obrony, ze względu na takie elementy, jak: podmiot - cel - przedmiot - strona przedmiotowa - podmiotowa kontrola. Za pomocą powyższych bada się społecznie szkodliwy zamach, przed którym dopuszczalna jest obrona konieczna; 3) za społecznie szkodliwy zamach jako przesłankę dopuszczalnej obrony należy uznać działania osoby lub grupy osób, które mają na celu natychmiastowe i bezpośrednie wyrządzenie znaczącej szkody prawem chronionych prawach i interesach osoby, a także społeczeństwa lub państwa, jeśli takie działania powodują konieczność natychmiastowego odparcia lub zatrzymania zamachu poprzez wyrządzenie napastnikowi szkody; 4) cechami dopuszczalnej obrony są: podmiot - osoba prywatna; cel - wyrządzenie szkody napastnikowi (bezpośredni cel) poprzez odparcie lub zatrzymanie zamachu (cel pośredni) w celu obrony prawem chronionych praw i interesów osoby, interesów społeczeństwa lub państwa (końcowy cel); przedmiot - napastnik, jego prawa i interesy; strona przedmiotowa - działania przyczynowo związane z wyrządzeniem szkody napastnikowi, współmierne do szkodliwości zamachu i stanu obrony; podmiotowa kontrola - właściwe uświadomienie przez podmiot przesłanek i cech obrony i chęć wyrządzenia współmiernej szkody napastnikowi; 5) wyróżnia się dwa rodzaje przekroczenia granic obrony koniecznej: przekroczenie granic dopuszczalnej szkody i przekroczenie granic dostatecznej szkody. Odpowiedzialność karna za przekroczenie granic obrony koniecznej powstaje tylko w przypadkach wyraźnie przewidzianych w art. 118 i 124 k.k. Ukrainy. Sankcje przewidziane w tych przepisach są znacznie łagodniejsze w porównaniu z analogicznymi przestępstwami, które nie są popełnione z przekroczeniem granic obrony koniecznej (art. 115, 119, 121 k.k.); 6) stosowanie technicznych środków obrony indywidualnej ostatecznie należy oceniać przez pryzmat obrony koniecznej. (fragment tekstu)

13

Filozoficzno-prawne ujęcie kary śmierci w antycznym Rzymie

75%

Golowska M.

Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio G. Ius

|

2021

|

68

|

nr 2

71-82

Artykuł jest próbą analizy regulacji kary śmierci w okresie starożytnego Rzymu, a także próbą odpowiedzi na pytanie, czy w antycznym Rzymie istniała systematyka kar. Synteza rozważań na temat kary śmierci w oparciu o źródła prawnicze i nieprawnicze starożytnych rzymskich filozofów i jurystów pozwala stwierdzić, że rzymskie prawo karne nie dysponowało definicjami niektórych pojęć, takich jak "prawo karne", "proces karny" czy "kara śmierci". Karę śmierci traktowano wówczas jako jeden z niezbędnych elementów obowiązującego prawa, jednakże nie wykształcono jednolitej systematyki kar. Wskazani filozofowie oraz juryści rzymscy w sowich dziełach dokonywali syntezy i oceny kar, które groziły za popełnienie przestępstw, a także sposobów ich wykonania, wszak każdy z nich w sposób indywidualny hierarchizował kary i sposoby ich egzekwowania. W państwach antycznych kara śmierci odgrywała znaczącą rolę, wzbudzała poczucie strachu czy lęku w przestrzeni publicznej, skłaniała do przestrzegania porządku prawnego, a zarazem powstrzymywała przestępców od ponownego popełnienia czynów zabronionych. (abstrakt oryginalny)

14

Proponowanie dokonania czynu nierządnego w celu uzyskania korzyści materialnej

75%

Kosonoga-Zygmunt J.

Ius Novum

|

2022

|

16

|

nr 4

35-56

Przedmiotem artykułu jest problematyka stypizowanego w art. 142 k.w. wykroczenia proponowania dokonania czynu nierządnego w celu uzyskania korzyści materialnej. Dla pełnej charakterystyki omawianego typu wykroczenia przyjęto klasyczny układ oparty na tradycyjnym podziale ustawowych znamion typu czynu zabronionego. Odniesiono się także do takich zagadnień, jak zagrożenie karne oraz zbieg art. 142 k.w. z innymi przepisami. W opracowaniu zwrócono szczególną uwagę na kwestie wywołujące rozbieżności doktrynalne, w tym dotyczące ujęcia przedmiotu ochrony, wykładni znamion "czyn nierządny", "korzyść materialna", czy "inny naruszający porządek publiczny" sposób zachowania. Analizie poddano także szereg kwestii szczegółowych, w tym odpowiedzialności z art. 142 k.w. osób świadczących przydrożne usługi seksualne. (abstrakt oryginalny)

15

Criminal-Law Qualification Of Failure To Pay Social Insurance Contributions

75%

Kowalski S.

Ius Novum

|

2019

|

13

|

nr 3

57-77

Artykuł jest polemiką z niektórymi poglądami wyrażonymi przez Krzysztofa Ślebzaka i Jacka Kosonogę w opracowaniu pt. "Odpowiedzialność płatnika składek za obliczanie, potrącanie i przekazywanie składek na ubezpieczenie społeczne", opublikowanym w trzecim numerze "Ius Novum" z 2016 roku. Doceniając wartość rozważań zawartych w wymienionej publikacji, autor polemizuje jednak z częścią z nich, dotyczącą karnoprawnych kwalifikacji zachowań, polegających na nieopłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne. Zdaniem autora polemiki, nieopłacanie składek na ubezpieczenia społeczne pracownika nie narusza żadnego z praw pracownika z zakresu ubezpieczeń społecznych, które podlegałoby ochronie na podstawie art. 218 § 1a k.k. W części, w jakiej składki podlegające opłaceniu zostały potrącone z wynagrodzenia za pracę, ich nieopłacenie stanowić może jednak naruszenie prawa pracownika, wynikającego ze stosunku pracy - prawa do wynagrodzenia za pracę. W odniesieniu do tej tylko części nieopłaconej składki na ubezpieczenia społeczne możliwe jest popełnienie przestępstwa z art. 218 § 1a k.k. Ponadto składki na ubezpieczenia społeczne w części, w jakiej zostały potrącone z przychodu ubezpieczonego, nie mogą zostać przywłaszczone, ponieważ nie są one ani rzeczami, ani prawem majątkowym, o którym mowa w art. 284 § 1 k.k. Dodatkowo, autor postuluje wprowadzenie do Kodeksu karnego typu przestępstwa polegającego na nieopłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne lub składek na inne formy zabezpieczenia społecznego, do których poboru z mocy ustawy zobowiązany jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych. (abstrakt oryginalny)

16

Odpowiedzialność karna powoda w elektronicznym postępowaniu upominawczym

75%

Kopeć M.

Przegląd Prawno-Ekonomiczny

|

2010

|

nr 11

46-55

Zmiany postępowania cywilnego poprzez wprowadzenie elektronicznego postępowania upominawczego do kodeksu postępowania cywilnego mają za zadanie przyspieszenie rozpoznawania i rozstrzygania spraw rozpoznawanych w tym trybie oraz mają zapewnić łatwiejszy dostęp do sądy w tym zakresie. Jednak poczynione uproszczenia w postępowaniu stwarzają możliwość nadużyć poprzez wprowadzanie sądu w błąd co do posiadanych dowodów w sprawie oraz ich treści, co może skutkować pociągnięciem do odpowiedzialności karnej nieuczciwego powoda za popełnienie przestępstwa oszustwa. Wydaje się, iż ustawodawca nie przewidział sytuacji, w której wydane zostaną nakazy zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym na podstawie fałszywego oświadczenia powoda o posiadaniu dowodów o treści pozwalających na dochodzenie roszczenia. W obecnym stanie prawnym wydaje się uzasadniony pogląd zmiany przepisów tak, aby sąd mógł odebrać od powoda w elektronicznym postępowaniu upominawczym oświadczenia o posiadanych dowodach i ich treści pod groźbą pociągnięcia go do odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. (abstrakt oryginalny)

17

Wykroczenie posiadania niebezpiecznych przedmiotów w miejscu publicznym w okolicznościach wskazujących na zamiar ich użycia w celu popełnienia przestępstwa

75%

Krajewski R.

Ius Novum

|

2016

|

10

|

nr 3

136-146

Posiadanie niebezpiecznych przedmiotów w miejscu publicznym w okolicznościach wskazujących na zamiar ich użycia w celu popełnienia przestępstwa jest wykroczeniem. Konstrukcja ta pozostaje w sprzeczności z zasadą odpowiedzialności karnej za czyn, gdyż ustawodawca wprowadził odpowiedzialność nie za sam fakt posiadania takich przedmiotów, lecz w powiązaniu z zamiarem ich użycia w celu popełnienia przestępstwa. Jest to więc rozwiązanie co najmniej kontrowersyjne, które powinno być zmienione tak, aby wykroczeniem było samo posiadanie takich przedmiotów w miejscu publicznym poza czynnościami zawodowymi lub rekreacyjnymi. Przepis ten jako taki jest bowiem potrzebny dla zapobiegania i zwalczania zachowań polegających na posiadaniu niebezpiecznych narzędzi w miejscach publicznych. (abstrakt oryginalny)

18

Rozwiązania w zakresie odpowiedzialności dyscyplinarnej członków PZŁ jako wynik nowelizacji prawa łowieckiego ustawą z dnia 12 grudnia 2013 r.

75%

Szwejkowska M., Truszkowski W.

Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Ekonomiczno-Społecznej w Ostrołęce

|

2018

|

nr 31

146-155

Celem opracowania jest prezentacja i analiza stosowania odpowiedzialności dyscyplinarnej w Polskim Związku Łowieckim jako instrumentu wspierającego realizację celów statutowych stowarzyszenia. W szczególności celu polegającego na powiązaniu między stosowaniem przepisów, a włączeniem PZŁ w system zarządzania środowiskiem i ochrony zwierzyny. Członkom Polskiego Związku Łowieckiego przypisywana jest, zarówno w ustawie jak i odbiorze społecznym, szczególna rola w zakresie troski o środowisko naturalne. Świadomość tego stanu rzeczy wymusza skutecznie zniechęcały do niepożądanych zachowań, przez m.in. przepisy o odpowiedzialności dyscyplinarnej członków PZŁ. Istnieją dwa rodzaje sankcji: sankcje zasadnicze i kary dodatkową. Postępowanie dyscyplinarne składa się z: postępowania prowadzonego przez rzecznika, postępowania przed sądami łowieckimi i postępowania wykonawczego. Podstawy odpowiedzialności dyscyplinarnej członków PZŁ, jak i katalog kar powinny być prezentowane w Prawie łowieckim zamiast w Statucie PZŁ. Sprawowana przez sądy okręgowe kontrola orzeczeń sądów łowieckich powinna odbywać się w myśl przepisów kodeksu postępowania karnego, bowiem te przepisy stwarzają najszersze gwarancje procesowe osobie odwołującej się. (abstrakt oryginalny)

19

Proportionality of Interests and the Principle of Commensurability of Self-Defence in Polish Criminal Law

75%

Sosik R.

Ius Novum

|

2020

|

14

|

nr 4

66-79

Niniejszy artykuł przedstawia problematykę proporcjonalności wartości dóbr w kontekście warunku współmierności obrony koniecznej do niebezpieczeństwa wynikającego z bezprawnego i bezpośredniego zamachu na określone dobro chronione prawem. Celem opracowania jest przeprowadzenie analizy owego warunku współmierności poprzez dokonanie wykładni pojęcia konieczności obrony oraz ustalenie czy z tego warunku wynika obowiązek zachowania proporcji wartości dóbr pozostających w kolizji w danej kontratypowej sytuacji. Aby osiągnąć zarysowany cel, autor artykułu posługuje się przede wszystkim metodą formalno-dogmatyczną oraz metodą analizy judykatury. Choć warunek proporcjonalności dóbr nie jest wyrażony expressis verbis w treści przepisów regulujących instytucję obrony koniecznej w polskim prawie karnym, taka analiza wydaje się być zasadna w szczególności z uwagi na powszechnie funkcjonujący w doktrynie oraz orzecznictwie pogląd jakoby rażąca dysproporcja dóbr była w obronie koniecznej niedopuszczalna. Autor w swojej analizie dokonuje krytycznej oceny wskazanego wyżej poglądu. (abstrakt oryginalny)

20

Odpowiedzialność karna lekarzy

75%

Świerczek J.

Rynek - Społeczeństwo - Kultura

|

2017

|

nr spec. (26) Prawo - koncepcje, regulacje, współczesne problemy

207-210

Odpowiedzialność karna lekarza podobnie jak odpowiedzialność karna całego społeczeństwa opiera się na zasadzie nullum crimen sine culpa. Wykonywanie zawodu lekarza nie generuje zatem powstania szczególnego rodzaju odpowiedzialności karnej. Odpowiedzialność lekarza uzależniona jest podobnie jak odpowiedzialność innych osób od zaistnienia przesłanek w postaci: popełnienia czynu zabronionego, istnienia związku przyczynowego pomiędzy czynem a skutkiem, który nastąpił w wyniku popełnienia przestępstwa oraz winy sprawcy. Celem artykułu jest przybliżenie podstawowych zasad ponoszenia odpowiedzialności karnej przez lekarzy, w szczególności poprzez wskazanie podstaw prawnych odpowiedzialności, a także podjęcie próby dokonania wykładni art. 160 Kodeksu karnego. (abstrakt oryginalny)