Celem głównym opracowania było przedstawienie problemu osłabiania neoprotekcjonizmu rolnego Unii Europejskiej w ramach i poza WTO. Cele szczegółowe natomiast to ukazanie konsekwencji neoprotekcjonizmu rolnego UE, jego łagodzenia przez WTO, stymulowania rozwoju rynków towarowych poza WTO, nowych celów perspektywicznych WPR, a także omówienie kwestii zrównoważonego rozwoju rolnictwa europejskiego. Wspólna zewnętrzna taryfa celna UE, stosowana selektywnie wobec wybranych towarów, może hamować liberalizację handlu międzynarodowego. Podkreślane jest to szczególnie przez partnerów handlowych z krajów nie należących do tego europejskiego ugrupowania integracyjnego, jako oznaka neoprotekcjonizmu handlowego. Odporność UE na cięcia taryf celnych dotyczących produktów rolnych wielokrotnie blokuje postęp w negocjacjach handlowych WTO. Ponadto kraje rozwijające się wskazują na neoprotekcjonizm w rolnictwie, usprawiedliwiając równocześnie stosowanie przez UE barier wobec importu oraz produkowanych dóbr i usług. Ograniczanie unijnych selektywnych zewnętrznych taryf celnych może być ważnym wkładem do liberalnego systemu handlowego, dostarczającego wysokich zysków nie tylko dla UE, ale też skutecznego narzędzia w walce z globalnym ubóstwem. Należy także podkreślić wysoki poziom subsydiowania budżetowego unijnego rolnictwa, co w poważnym stopniu ogranicza możliwości eksportowe krajów najsłabiej rozwiniętych. Inaczej natomiast sytuacja wygląda w bogatszych krajach rozwijających się, które paradoksalnie przyjmują podobne działania, jakie stosuje UE, polegające na zwiększaniu subsydiowania budżetowego własnego rolnictwa, co w konsekwencji wzmaga zniekształcanie światowej wymiany handlowej. W konkluzjach rozważań wskazuje się, że w perspektywie funkcjonowania WPR istotna jest potrzeba osłabienia neoprotekcjonizmu rolnego w ramach i poza WTO. W wyniku niezbędnych reform WTO powinna nadal stymulować liberalizację handlu międzynarodowego, a także bardziej niż dotychczas wspierać rozwój krajów trzeciego świata, szczególnie poprzez aid for trade. Ostatni etap wielostronnych rokowań handlowych w sprawie liberalizacji handlu międzynarodowego w ramach Rundy Doha należałoby poświęcić przede wszystkim problemowi zmniejszania kosztów krajów rozwijających się przy ich wchodzeniu na rynek światowy z towarami przemysłowymi, rolnymi i usługami. Wszystko wskazuje na to, że podjęte reformy będą kontynuowane, co stworzy korzystne warunki umożliwiające zakończenie Rundy Doha, jeżeli nie nastąpi dalsze różnicowanie stanowisk negocjacyjnych i nie pojawi się wyraźny konflikt interesów, także w grupie krajów rozwijających się. Unia Europejska powinna przy tym sama, niezależnie od perspektyw negocjacji handlowych w ramach WTO, rozważyć, jakie dalsze posunięcia liberalizacyjne związane z WPR byłyby korzystne zarówno dla Unii, jak i dla krajów trzecich, zwłaszcza najsłabiej rozwiniętych. W wyniku osłabienia roli WTO w rezultacie braku porozumienia końcowego Rundy Doha wrosło znaczenie bilateralnych porozumień handlowych, a także innych instytucji międzynarodowych, takich jak grupa G20. Należy podkreślić, że we współczesnym wielobiegunowym świecie coraz większego znaczenia nabierają porozumienia i więzi regionalne. Ponadto, co jest także ważne z punktu widzenia teoretycznego, osłabieniu ulegają uzasadnienia względów praktycznych, a zwiększa się znaczenie rozwiązań normatywnych.(abstrakt oryginalny)
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.