Jednym z istotnych problemów rekodyfikacji polskiego prawa pracy związanych z zakresem podmiotowym nowego kodeksu pracy jest kwestia uregulowania sytuacji osób, zatrudnionych na tzw. kierowniczych stanowiskach państwowych. Na gruncie obowiązującego stanu prawnego określenie statusu prawnego zatrudnionych na tych stanowiskach osób napotyka, bowiem na spore trudności, wynikające przede wszystkim z braku dostatecznych regulacji prawnych w tym zakresie. W pierwszej kolejności należy podjąć próbę bliższego zdefiniowania kierowniczego stanowiska państwowego. Ogólnie można stwierdzić, że kierownicze stanowisko państwowe to stanowisko, w zakresie którego leżą sprawy dotyczące zarządzania sprawami państwa, usytuowane w naczelnych i centralnych organach władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej. Pomimo, iż Konstytucja RP z 1997 r. wymienia najwyższe stanowiska państwowe w tych organach, nie zawiera ogólnego pojęcia "kierowniczego stanowiska państwowego", ograniczając się do wskazania najwyższych stanowisk w organach władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej w państwie, bez bliższego określenia ich charakteru. Należą do nich takie stanowiska jak: Marszałek Sejmu i wicemarszałkowie, Marszałek Senatu i wicemarszałkowie, Prezydent, Prezes Rady Ministrów, Wiceprezesi Rady Ministrów, ministrowie, wojewoda, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, Prezes i Wiceprezes Trybunału Konstytucyjnego, Prezes Najwyższej Izby Kontroli, Rzecznik Praw Obywatelskich, Członkowie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. (fragment tekstu)