Coraz powszechniejsze zastosowanie osiągnięć nauki i techniki bez zmiany systemu ekonomicznego na holistyczny i stworzenia odpowiednich podstaw informacyjnych spowodowało kryzys trwający od początku XX wieku. Zagraża on istnieniu człowieka, a nawet życia biologicznego Ziemi. Przywrócenie międzyludzkiej i w układzie człowiek-przyroda względnej, podtrzymującej rozwój dynamicznej równowagi, a wraz z tym doprowadzenie globalnego ekosystemu do wewnętrznej harmonii wymaga wprowadzenia ludzkości w stan pełnej dojrzałości intelektualnej, naukowo-technicznej i etycznej. Osiągnięcie tej dojrzałości oznaczałoby odejście od dotychczas dominujących, "młodzieńczych" wzorców życia - wzrostu silniejszych kosztem słabszego otoczenia - i ukształtowanie ekorozwoju, czyli rozwoju uwzględniającego społeczne i przyrodnicze otoczenie. W ekorozwoju wzrost jakości życia dotyczyłby zarówno rozwiniętych, jak i rozwijających się światowych społeczności, z uwzględnieniem środowiska przyrodniczego. Zharmonizowany rozwój zwiększyłby szansę godnego życia przyszłych pokoleń. Ukształtowanie ekorozwoju wymaga przebudowy form ludzkiego współżycia i gospodarowania. W tym celu potrzebna jest - oparta na informacji i stwarzająca możliwość powszechnej, intelektualnej, ekohumanistycznie motywowanej aktywności twórczej - ekohumanistyczna przemiana cywilizacyjna. Dla wspólnego dobra, wszystkich ludzi, ich następców oraz środowiska przyrodniczego wymaga ona stosowania techniki. Istotnym celem cywilizacyjnej przemiany powinno być poddanie ekohumanistycznej kontroli zmian w życiu ludzi i przyrody. Wymaga to ukształtowania - jako zadania priorytetowego - nowego ładu informacyjnego uwzględniającego ekorozwój. Sytuacja zmian żąda opanowania umiejętności kształtowania trwałego, bezkryzysowego rozwoju, który potrzebuje sukcesywnego dostosowywania struktury światowego systemu społeczno-gospodarczego do nowych uwarunkowań życia ludzi i ich przyrodniczego otoczenia. Wymaga także umiejętnego sterowania zmianami, dokonania z odpowiednim wyprzedzeniem właściwej przebudowy struktury systemu światowego. Współcześnie konieczne stało się wcześniejsze wypracowanie działań przeciw zagrożeniom. Wynikają stąd nowe wymagania wobec infrastruktury zarówno światowego systemu społeczno-gospodarczego, jak i państwa polskiego. Dotyczą one zmiany formy społecznego systemu informacyjnego, między innymi: systemu informacji naukowo-technicznej, ekonomicznej, statystycznej oraz prognostycznej. Społeczny system informacyjny powinien umożliwiać sprawne dostosowywanie form życia społeczno-gospodarczego i przyrodniczego do zmian w jego uwarunkowaniach, a także nie dopuszczać do zmian niekorzystnych dla życia. Jest on niezbędny dla ukształtowania powszechnej świadomości ekohumanistycznej. Powinien ułatwiać zastąpienie ekonomiki partykularnego zysku ekonomiką zysku holistycznego, opartą na kompleksowym wyznaczaniu społecznych i przyrodniczych korzyści i kosztów działalności społeczno-gospodarczej. Ekonomika holistyczna preferowałaby tych, którzy do wspólnego dobra wnoszą więcej od innych i eliminowałaby bogacenie się kosztem degradowania otoczenia społecznego lub przyrodniczego. Społeczny system informacyjny powinien umożliwiać rozpoznawanie zagrożeń w wyniku dezaktualizacji. W celu eliminowania zagrożeń konieczne staje się wprowadzenie powszechnego dozoru symulacyjnego. Za pomocą ostrzegawczego prognozowania byłyby rozpoznawane i wartościowane aktualnie zachodzące procesy społeczno-gospodarcze i przyrodnicze, poznawane byłyby zmiany w jakości tych procesów oraz byłyby formułowane ostrzeżenia co do konsekwencji ich kontynuowania. Dozór symulacyjny pozwalałby na uzyskanie wiedzy o okresie ekospołecznie użytecznego trwania form stosunków społecznych albo innych form systemu społeczno-gospodarczego i otoczenia. (fragment tekstu)