Rozwój miast rozumiany jako proces przekształceń ich struktury społecznej, gospodarczej i przestrzennej, łączący się z tendencją do zewnętrznej ekspansji, charakteryzuje się bardzo zróżnicowaną intensywnością. Zakres tych zmian silnie różnicuje ośrodki miejskie, w zależności od ich położenia w przestrzeni, warunków środowiskowych oraz zmieniającej się pozycji w regionalnych, krajowych i międzynarodowych układach hierarchicznych [Heffner, 1992; Couch i in., 2005; Kopczewska, 2008]. Jednym z istotnych skutków tych procesów jest postępująca dekoncentracja miejskiej zabudowy, jej rozgęszczaniem w centrach miast oraz lokowaniem wielu centralnych dotąd funkcji (handel detaliczny i hurtowy, usługi, węzły transportowe itd.) w strefach zewnętrznych [Heffner, Twardzik, 2011]. Szczególnie widoczne jest to w przyroście tkanki mieszkaniowej, ale również powiązanej z nią infrastruktury komunikacyjnej, technicznej i społecznej [Źróbek-Różańska, Zysk, 2015; Źróbek-Różańska, Wolny, 2017]. Szybkie narasta-nie tej formy zainwestowania obserwowane jest w szczególności w otoczeniu miast, gdzie przyjmuje często postać rozległych, powierzchni osadniczych [por. m.in. Schwarz, Haase, Seppelt, 2010; Sarzynski, Galster, Stack, 2013; Reis, Silva, Pinho, 2015; Wojtyra, 2015]. (fragment tekstu)