Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 16

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  International courts
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
In spite of an ever increasing amount of bilateral and multilateral treaties covering the relationships between States it is also customary international law which still provides rules serving as the basis for judgments and opinions of the International Court of Justice. In such cases the Court frequently defines the concept of customary law by citing Article 38 (i) (b) of its Statute and explains the way it should be applied to find a specific norm applicable in the case before it. However, it may also be argued, that the Court has expressly proclaimed standards for establishing specific rules of customary law are rather frequently quite different from the manner in which the Court really proceeds. The present article comments on the Court's judgment of 3 February 2012 on 'Jurisdictional Immunities of the State', in which its decision was also based on customary international law. (original abstract)
The object of this article is to describe how two ad hoc international criminal tribunals dealt with the issue of following and explaining norms of customary international law. In order to do that the representative decisions and judgments of international criminal courts are citied and examined. The first part is a description of the sources of law for criminal tribunals, with emphasis on the international custom. The second consists of the analysis of the international criminal courts' approach to the two-element theory of customary international law. It is followed with an enquiry into the content of customary international law: concerning both jurisdiction and substance of customary international law. (original abstract)
Professor Wolfke established his reputation as a great international lawyer at the very beginning of his academic career when examining the structure of international society. Despite the passing of time, the validity of Professor Wolfke's insightful conclusions remain intact. They still provide a valuable background for scrutinizing the influence of the Great Powers on international courts. The respective analysis concentrates on two potential avenues of influence over international courts and tribunals to be exercised by the Great Powers: domination with regard to their composition and the intervention in the proceedings conducted in front of them. (original abstract)
Wspólnota Europejska posiada osobowość prawną oraz zdolność do zawierania umów międzynarodowych. Autorka informuje, że Wspólnota Europejska może albo posiadać kompetencje wyłączne do zawierania umów międzynarodowych i wówczas to Wspólnota zostaje stroną negocjowanej umowy, z wyłączeniem możliwości przystąpienia do umowy państw członkowskich, albo też może dzielić kompetencje z państwami członkowskimi i wówczas zarówno Wspólnota, jak i jej państwa mogą zostać stronami jednej i tej samej umowy międzynarodowej. Typowym przykładem tej pierwszej sytuacji są umowy dotyczące handlu towarami, polityki rolnej, rybołówstwa lub ochrony konkurencji, podczas gdy np. umowy z zakresu ochrony środowiska należą do tej drugiej kategorii.
Dostęp jednostek do Afrykańskiego Trybunału Praw Człowieka jest ograniczony o tyle, że mogą one występować ze skargami jedynie przeciwko państwom, które złożyły stosowną deklarację fakultatywną. Artykuł dowodzi, że takie ograniczenie właściwości ratione personae sądu międzynarodowego może być traktowane jako rozwiązanie prowadzące do swoistego dialogu między Trybunałem a państwami afrykańskimi. W szczególności sędziowie Trybunału mogą świadomie stymulować procesy decyzyjne prowadzące do składania deklaracji fakultatywnych. W tym celu, w procesie interpretacji praw człowieka gwarantowanych w Karcie z Bandżulu, konieczne jest zachowanie równowagi między progresywną wykładnią pro homine a podejściem zachowawczym, zazwyczaj preferowanym przez państwa. Taka taktyka orzecznicza odzwierciedla szczególne cechy społeczności międzynarodowej, nie narusza bezstronności sędziowskiej oraz daje się pogodzić z normami prawa międzynarodowego o interpretacji traktatów.(abstrakt oryginalny)
Organami ochrony prawnej w Unii Europejskiej są sądy wspólnotowe: Europejski Trybunał Sprawiedliwości i Sąd Pierwszej Instancji. Według art. 220 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE) sądy te, każdy w zakresie swej właściwości, czuwają nad poszanowaniem prawa Traktatu w jego wykładni i stosowaniu.
W artykule omówiono europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń. Ma ono za zadanie uprościć i przyspieszyć przebieg postępowań spornych dotyczących drobnych roszczeń w sprawach transgranicznych, zmniejszyć koszty postępowania przez udostępnienie fakultatywnego narzędzia uzupełniającego istniejące możliwości przewidziane prawem państw członkowskich oraz ułatwić uznawanie i wykonywanie orzeczenia wydanego w innym państwie członkowskim w ramach tego postępowania. Autor wyjaśnia, że postępowanie to nie jest obligatoryjne. Powód ma bowiem wybór czy skorzystać z tej procedury, czy z postępowania przewidzianego w prawie państwa członkowskiego.
W dniu 9 lipca 1999 r. na Białorusi została przyjęta ustawa "O międzynarodowym sądzie arbitrażowym" opracowana w oparciu o prawo modelowe dotyczące międzynarodowego arbitrażu handlowego UNICTRAL. Do momentu przyjęcia ustawy na Białorusi praktycznie brakowało wewnętrznego uregulowania odnoszącego się do arbitrażu.
Autorki piszą, że reprezentacja stron w procesie jest zależna od charakteru strony w postępowaniu. Państwa i instytucje wspólnotowe reprezentuje pełnomocnik, pozostałe strony muszą być reprezentowane przez prawników upoważnionych do występowania przez sądami krajowymi1. W postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości i Sądem I Instancji strony nie mogą występować samodzielnie. Państwa członkowskie reprezentowane są przez swoich wysokich funkcjonariuszy. W imieniu instytucji Unii - Rady Unii i Komisji Europejskiej - występują wysocy urzędnicy, będący pracownikami ich służb prawnych. Mogą im towarzyszyć adwokaci lub pracownicy dyrekcji branżowych. Osoby prawne i fizyczne obowiązkowo muszą być reprezentowane przez adwokatów. Dopuszczalne jest również występowanie w roli adwokata osoby fizycznej. Chodzi tutaj przede wszystkim o profesorów prawa, ekspertów w dziedzinie stanowiącej przedmiot sprawy.
Z chwilą wejścia do Unii Europejskiej Polska przyjęła do swojego ustawodawstwa część dorobku europejskiego. Na mocy Traktatu akcesyjnego prawodawstwo polskie będzie recypowało stopniowo przepisy prawa karnego materialnego i procesowego. Autor omawia i ocenia przebieg tych zmian w obrębie kodeksów z punktu widzenia interesów obywateli oraz przestrzegania ich praw. Oprócz powyższego artykuł omawia również kwestię interakcji prawnej pomiędzy państwami Unii oraz sugeruje centralizację kompetencji w zakresie ścigania karnego.
Praca ukazuje amerykański model uczestnictwa społeczeństwa w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości. Jest on istotny dla polskiej dyskusji o zaangażowaniu w tej materii czynnika publicznego. Analizę podzielono między konstytucyjnym prawem do procesu przed ławą przysięgłych a instytucją sędziów pokoju, która jest unikatowa dla anglosaskiego systemu prawnego. Przeprowadzone tutaj badanie jest wynikiem szczegółowej analizy kazuistyki Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych oraz wybranych sądów stanowych, która ukształtowała poglądy amerykańskich badaczy na tę kwestię. Miejmy nadzieję, że niniejsze studium wspomoże reformę procesu sądowego w Polsce.(abstrakt oryginalny)
Artykuł pokazuje podejście polskich władz do prawa międzynarodowego w okresie od odzyskania niepodległości w 1918 r., skupiając się jednak przede wszystkim na okresie po 1989 r. W pierwszej części artykuł przywołuje wypowiedzi najwyższych władz, w szczególności na forum Organizacji Narodów Zjednoczonych, w których znalazły się odwołania do prawa międzynarodowego. Wskazano, że choć przedstawiciele Polski dostrzegali rolę prawa międzynarodowego, to powoływali się na nie niekonsekwentnie. W drugiej części artykuł ocenia wiarygodność Polski, jeśli chodzi o apele o przestrzeganie prawa międzynarodowego wyrażane przez jej przedstawicieli, w świetle praktyki RP, która, jak się okazuje, nie jest jednolita. Wskazano dziedziny prawa międzynarodowego, w których rozwój Polska się szczególnie angażowała. Trzecia część weryfikuje starania władz RP w zakresie promowania swoich przedstawicieli w gremiach kształtujących/interpretujących normy prawa międzynarodowego (takich jak np. Komisja Prawa Międzynarodowego oraz Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości).(abstrakt oryginalny)
Wojny zawsze niosły za sobą straty ludzkie i materialne. Wśród tych ostatnich znajdowały się cenne dobra kultury niszczone lub grabione przez strony walczące. Przez lata, mimo istnienia podstaw prawnych i identyfikacji sprawców, karanie winnych takich czynów stanowiło w sądownictwie krajowym i międzynarodowym kwestię bądź pomijaną, bądź drugorzędną. Dominowało sądzenie osób odpowiedzialnych za śmierć ludzi. Zasadniczą zmianę podejścia przyniosła wojna na terenach byłej Jugosławii. W utworzonym po niej Trybunale po raz pierwszy zapadły wyroki skazujące winnych niszczenia dóbr kultury. Z kolei po wojnie w Mali uaktywnił się Międzynarodowy Trybunał Karny, skazując osobę odpowiedzialną za podobne czyny w tym państwie. (abstrakt oryginalny)
W artykule wyjaśniono procedury postępowania wobec organów wymiaru sprawiedliwości w Unii Europejskiej, a przede wszystkim przed Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości, definiując zagadnienia związane ze skargami, rozstrzyganiem sporów, odwołaniami, itp. Przy analizie autor powołał się na określone regulacje, zapisane w prawie wspólnotowym.
Bezpieczeństwo ludzkie to przede wszystkim wolność od strachu przed strukturalną przemocą fizyczną. Od II wojny światowej wiąże się ona najczęściej z konfliktami wewnętrznymi. Przez wiele lat społeczność międzynarodowa pozostawała wobec nich bezradna, nie dysponując odpowiednimi instrumentami zapobiegania i represji. Dopiero wojna na Bałkanach i ludobójstwo w Rwandzie zmieniły podejście do problemu. Powołano sądy międzynarodowe ad hoc (do spraw karania winnych ludobójstwa w Jugosławii i Rwandzie), tzw. sądy hybrydowe (Sierra Leone, Kambodża) i pierwszy w historii stały Międzynarodowy Trybunał Karny (Haga). Zaczęto rozważać możliwość zewnętrznej interwencji społeczności międzynarodowej w obronie bezbronnej ludności (interwencja humanitarna). Inicjatywa ta została jednak uznana za sprzeczną z zasadami prawa międzynarodowego. W tej sytuacji pojawił się pomysł akceptowanej przez Radę Bezpieczeństwa koncepcji Odpowiedzialności za Ochronę. (abstrakt oryginalny)
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.