Począwszy od początku lat 90.ub.w.wspólna polityka rolna zmierzała w kierunku sprostania nowemu celowi związanym z zrównoważonym rozwojem. Ewolucja polegała na przejściu od polityki opartej na podtrzymywaniu cen i wspieraniu produkcji, do polityki bezpośredniego wsparcia rolników i zwiększenia środków na rozwój obszarów wiejskich. W tym celu opracowano pakiet reform Agenda 2000, w którym zwrócono uwagę na korzyści ekologiczne wynikające z poprawy stanu środowiska, ochrony zasobów naturalnych, czy poprawa stanu krajobrazu wiejskiego. Obecnie Wspólna Polityka Rolna określiła trzy priorytetowe obszary działań mających na celu ochronę i wzmocnienie dziedzictwa obszarów wiejskich, w tym: - utrzymanie różnorodność biologiczna oraz zachowanie i rozwój naturalnych systemów rolnictwa oraz tradycyjnych krajobrazów rolniczych, - właściwe prowadzenie gospodarki wodnej, - radzenie sobie ze zmianami klimatu. Przyjęta w 1992 r. dyrektywa Rady w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flory miała na celu wspieranie zachowanie różnorodności biologicznej przy uwzględnieniu wymagań gospodarczych, społecznych, kulturowych i regionalnych. Na ogół uważa się, że stanowi fundament polityki ochrony przyrody ,a wraz z dyrektywą ptasią ustanowiła szeroką sieć obszarów chronionych Natura 2000, która zabezpieczała przed potencjalnie szkodliwymi zmianami. Tak więc ochrona przyrody zbudowana jest na dwóch filarach, to jest na sieci Natura 2000 oraz systemu ścisłej ochrony gatunkowej. W sumie dyrektywa chroni ponad 1 tys. gatunków roślin i zwierząt oraz ponad 200 siedlisk (np. specjalne typy lasów, łąk, mokradeł, bagien). Dyrektywy ptasia i siedliskowa musiały ewoluować w celu odzwierciedlenia kolejnych rozszerzeń Unii Europejskiej, co wyrażało się późniejszy-mi regulacjami1. Strategia ochrony różnorodności biologicznej UE miała na celu powstrzymanie utraty różnorodności biologicznej i funkcji ekosystemu oraz pomoc w powstrzymaniu utraty różnorodności biologicznej do roku 2020. Odzwierciedla on zobowiązania podjęte przez UE w 2010 r. w ramach międzynarodowej konwencji o różnorodności biologicznej. Sieć Natura 2000 nie jest systemem ścisłych rezerwatów przyrody, z którego byłyby wyłączone wszystkie działania człowieka. Choć obejmuje ściśle chronione rezerwaty przyrody, większość ziemi pozostaje własnością prywatną. Podejście do ochrony i zrównoważonego użytkowania obszarów Natura 2000 jest znacznie szersze, w dużej mierze koncentruje się na ludziach pracujących z naturą, a nie przeciwko niej. Jednakże państwa członkowskie muszą zapewnić, że tereny są zarządzane w sposób zrównoważony, zarówno pod względem ekologicznym i eko-nomicznym. (fragment tekstu)