Suwerenne terytorium nazywane obecnie Chińską Republiką Ludową i stnieje od ponad 5000 lat. W tym czasie doświadczyło rządów kilkudziesięciu dynastii, kilku gubernatorów wojskowych i przynajmniej dwóch republik, w tym Chińskiej Republiki Ludowej. W tak długim okresie Chiny przeszły olbrzymie zmiany, co miało swoje odzwierciedlenie w zmianach języka, przyjmowaniu i odrzucaniu różnych form rządów i przywódców, czasach dobrobytu za panowania Dynastii Ming, biedy spowodowanej "Wielkim skokiem" w latach 50. XX wieku i "Rewolucją kulturalną" lat 60. i 70. XX wieku, aż po obecny okres, który autorzy nazywają "feudalnym internacjonalizmem". Praca poświęcona jest zmianom polityki zagranicznej Chin: od okresów dynastycznych, przez post-dynastyczny okres Ming Guo (1911-1927), Republikę Chińską kontrolowaną przez Chińską Partię Narodową (Guomingtang), (1927-1949), po Chińską Republikę Ludową pod przywództwem Chińskiej Partii Komunistycznej (Gongchantang). Po przejęciu władzy w 1949 r., Chińska Partia Komunistyczna wielokrotnie zmieniała swoją politykę zagraniczą, głównie od momentu lub podczas "otwierania się" Chin na Zachód za czasów administracji Deng Xiaopinga jako "najwyższego przywódcy" Chin (1978- 1989), który rozpoczął "cztery modernizacje" (z których trzecia zmodernizowała chińskie siły obronne). Zmiany w chińskiej polityce zagranicznej miały swój dalszy ciąg pod przywództwem jej obecnego prezydenta, Xi Jinpinga, szczególnie w postaci inicjatywy "Jeden pas, jedna droga", która pociągała za sobą stworzenie infrastruktury w całej Eurazji i Afryce. Inwestycja warta miliardy dolarów, które mogą urosnąć do trylionów, jest próbą wskrzeszenia starożytnego "Jedwabnego Szlaku" wiodącego zarówno przez ląd, jak i trasy morskie, zaopatrzone w najbardziej zaawansowane technologicznie lotniska, autostrady, koleje i porty morskie, mające dać Chinom dostęp do surowców naturalnych, źródeł energii z Afryki oraz rynków konsumenckich w Europie. (abstrakt oryginalny)