Okres II Rzeczypospolitej charakteryzował się szybkim rozwojem różnego rodzaju instytucji oszczędnościowo-kredytowych. Do takich instytucji należały w szczególności komunalne kasy oszczędności (KKO). Kasy te stanowiły liczną sieć społecznych instytucji zajmujących się gromadzeniem oszczędności oraz udzielaniem tanich kredytów i pożyczek. Instytucje te były tworzone przez gminy miejskie, powiaty, województwa oraz, przez specjalnie powołane w tym celu, związki międzykomunalne. W niniejszym opracowaniu przedmiotem badań objęto organizacje zrzeszające KKO, tj. Związki tychże kas, których podstawowym celem było wspieranie rozwoju kas oraz przeprowadzanie periodycznych kontroli ich działalności. W pierwszej części opracowania objęto badaniami lata 1918-1934. W tym okresie Związki KKO działały w oparciu o zróżnicowane regulacje prawne, pochodzące w dużej mierze jeszcze z okresu zaborów. Związki KKO zasadniczo miały wówczas status stowarzyszeń, do których przynależność nie była obowiązkowa. Jednym z nich był Związek, który powstał we Lwowie w lipcu 1902 roku pod nazwą Związku Galicyjskich Kas Oszczędności. Kolejne Związki utworzono w Poznaniu (1911), w Warszawie (1927) oraz w Katowicach (1928). Do zadań Związków należało, jak wspomniano, przede wszystkim wspieranie rozwoju kas oraz kontrolowanie ich działalności. Związki współdziałały w organizowaniu kas, reprezentowały kasy przed wszystkimi władzami, urzędami, ciałami ustawodawczymi, instytucjami oraz innymi organizacjami publicznymi i prywatnymi. Wśród zadań tychże organizacji należy wymienić również ułatwianie obiegu kapitałów pomiędzy zrzeszonymi w Związku kasami i pośredniczenie w lokowaniu tychże kapitałów, a także propagowanie idei oszczędności oraz znaczenia kas oszczędności dla społeczeństwa i państwa. Pomimo istnienia wielu mankamentów, tak w organizacji, jak i działalności Związków, przyczyniły się one do szybkiego rozwoju komunalnych kas oszczędności oraz do znacznego rozpropagowania idei oszczędności wśród ówczesnego społeczeństwa. (abstrakt oryginalny)