Istnieje szereg wyzwań w procesie tworzenia trwałych zdolności umożliwiających wdrożenie strategii finansowania w procesie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków. Obejmują one: szacowanie potrzeb płynnościowych, politykę informacyjną, monitoring i sprawozdawczość potrzeb finansowych, ryzyko prawne, zróżnicowane polityk banków centralnych, brak spójności oczekiwań organów nadzorczych, umowy transgraniczne. W zakresie szacowania potrzeb płynnościowych w procesie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji należy mieć jasność co do standardowych i nadzwyczajnych narzędzi wsparcia banku centralnego, posiadać świadomość zachodzących zmian strukturalnych w sektorze bankowym, rozumieć mechanizmy ryzyka płynności rynkowej oraz zapewnić odpowiednie mechanizmy kontrolne w bankach. Podstawowa trudność mobilizacji aktywów wykorzystywanych jako zabezpieczenie dotyczy głównie prywatnych źródeł finansowania i zawiera m.in.: ryzyko systemowe, ograniczone zasoby, brak kwalifikowalności aktywów i ich koncentrację. Remedium mogą stanowić środki publiczne. To z kolei wymaga właściwej polityki informacyjnej, dostępu do nieobciążonych aktywów, monitoringu i regularnej wyceny tych aktywów w warunkach stresowych. Należy przeprowadzić test prywatnego inwestora, aby uniknąć ewentualnej kwalifikacji nieuprawnionej pomocy publicznej. Inne działania, które powinny zostać podjęte przez globalnie systemowo ważne banki i właściwe podmioty wspierające tworzenie i wdrażanie planów finansowania, to: ograniczenie ryzyka kredytowego, działania medialne, szybki dostęp do krytycznych danych, obserwacja zmieniających się przepisów prawnych, przejrzystość planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, konserwatywne założenia utraty funduszy. Kolejny element strategii finansowania, który należy wziąć pod uwagę, to zapewnienie płynności w krajach gościnnych. Zapewnienie przetrwania problemowej instytucji jest zadaniem pierwszoplanowym i powinno to być odpowiednio zakomunikowane w ramach sektora finansowego. (abstrakt oryginalny)