Ograniczanie wyników
Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 571

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 29 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Member states
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 29 next fast forward last
Artykuł przedstawia cele i zadania OECD, organy OECD, charakteryzuje państwa członkowskie oraz omawia priorytetowe kierunki działania w latach 90-tych.
Przedmiotem glosy jest omówienie tez, zawartych w wyroku NSA z 11 sierpnia 2017 r., II GSK 3252/15. Głosowany wyrok dotyczy istotnego aspektu każdego postępowania administracyjnego, jakim jest uprawnienie do udziału w postępowaniu administracyjnym. Uprawnienie to rozpatrywane jest w kontekście uregulowanej w art. 28 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego1 ("Kpa" lub "Kodeks postępowania administracyjnego") instytucji interesu prawnego. Wykładnia przepisu art. 28 Kpa dokonana została w związku z oceną przez Naczelny Sąd Administracyjny uprawnienia do udziału w postępowaniu administracyjnym wszczętym przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej "Prezes UKE"), z urzędu, na podstawie przepisu art. 123 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne2 ("p.t." lub "ustawa - Prawo telekomunikacyjne") w sprawie zmiany rezerwacji częstotliwości przez podmiot inny, niż dysponent zmienianej rezerwacji częstotliwości. W związku z rozbieżnymi stanowiskami w doktrynie na temat wykładni przepisu art. 28 Kpa. Naczelny Sąd Administracyjny, dokonując wykładni tego przepisu, opowiedział się za obiektywną (materialną) teorią strony postępowania administracyjnego. Na tej podstawie Naczelny Sąd Administracyjny dokonał oceny występowania w analizowanej sprawie przepisów prawa materialnego jako przesłanki interesu prawnego. Mając powyższe na względzie niezwykle istotne jest stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące charakteru prawnego postępowania w sprawie zmiany decyzji w sprawie rezerwacji częstotliwości, prowadzonego przez Prezesa UKE z urzędu na podstawie przepisu art. 123 ust. 1 pkt 1 i 3 p.t. Przedmiotem niniejszej glosy jest również interpretacja stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego odnoszącego się do zakresu zastosowania przepisu art. 28 Kpa w zw. z art. 206 ust. 1 p.t. w kontekście uprawnienia przedsiębiorcy telekomunikacyjnego do odwołania się od decyzji krajowego organu regulacyjnego, wynikającego z art. 4 ust. 1 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa)3. Związek pomiędzy tymi przepisami autor glosy analizuje z punktu widzenia koncepcji autonomii proceduralnej państw członkowskich, jak również orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.(abstrakt oryginalny)
W Niemczech pierwsze próby tworzenia funduszy inwestycyjnych miały miejsce stosunkowo późno, bowiem dopiero w latach 20. XX w. Nie były one jednak skuteczne, ze względu na mało sprzyjające uwarunkowania podatkowe i rynkowe. Spółka Deutsche Kapitalverein, która w 1923 roku podjęła te próby, po krachu w 1929 roku znikła z rynku. Dopiero 20 lat później w Monachium powstało pierwsze towarzystwo funduszy inwestycyjnych z prawdziwego zdarzenia - Allgemeine Deutsche Investmentgesellschaft (ADIG). Założyły je wspólnie Commerzbank i Bayerische Vereinsbank (dzisiejszy HVB). Jako pierwsze zaoferowano fundusze akcyjne, a potem kolejno: w 1958 roku otwarte fundusze nieruchomościo- we, a w 1966 roku fundusze obligacji. Pierwszy boom funduszy miał w Niemczech miejsce w latach 60., kiedy to wiele zagranicznych firm zarządzających weszło na ten rynek, wykorzystując ist-niejące luki w prawodawstwie. Luki te umożliwiały tym firmom sprzedawanie na terenie Niemiec nie zawsze uczciwych produktów. Nielegalny proceder zakończono dopiero w 1969 roku. Po tym okresie nastąpił prawie dziesięcioletni okres słabej koniunktury w sektorze. Już jednak na początku lat 80. rozpoczął się kolejny okres wzrostu i rozwoju. Trwał on praktycznie nieprzerwanie do krachu, jaki nastąpił na światowych rynkach po internetowej hossie na przełomie lat 1999/2000. Dwadzieścia lat dobrej koniunktury w branży uwarunkowane było przede wszystkim korzystnym rozwojem cen papierów wartościowych nie tylko w Niemczech, ale na wszystkich dużych rynkach świata. Dodatkowo, duży wpływ miało na to utworzenie na terenie Europy w latach 1991/1992 Unii Europejskiej, czyli wspólnego rynku. Odtąd fundusze inwestycyjne jednego państwa członkowskiego mogły być praktycznie dowolnie oferowane na terenie całej wspólnoty. (fragment tekstu)
Autor w artykule dokonuje matematycznej analizy zasad składających się na tzw. regułę degresywnej proporcjonalności będącą podstawą podziału mandatów w Parlamencie Europejskim na państwa członkowskie Unii. Rozważa ponadto zagadnienie dywersyfikacji tego podziału. (abstrakt oryginalny)
W końcu drugiej dekady XXI wieku Unia Europejska (UE) - wydając nową strategię polityki rozszerzenia, organizując oficjalny szczyt przywódców państw oraz poświęcając potencjalnym akcesjom spotkanie Rady Unii Europejskiej - przypomniała, że przyszłość Bałkanów Zachodnich znajduje się w UE. Zasadne staje się zatem pytanie, czy na intensyfikacji polityki rozszerzenia UE skorzystać może Bośnia i Hercegowina, państwo od 2003 roku uznawane za potencjalnie kandydujące do członkostwa? W oparciu m.in. o oficjalne dokumenty, które wydawane są przez unijne instytucje, dane makroekonomiczne oraz w odniesieniu do kształtu polityki UE wobec regionu Bałkanów Zachodnich, warto zaryzykować stwierdzenie, iż - mimo licznych (politycznych, gospodarczych, społecznych) deficytów i słabości - Bośnia i Hercegowina, która wniosek o członkostwo w UE złożyła w 2016 roku, niebawem (w trzeciej dekadzie XXI wieku) otrzyma status państwa oficjalnie kandydującego.(abstrakt oryginalny)
Polityka regionalna Unii Europejskiej prowadzona jest od 1956 r., kiedy to w Raporcie Międzynarodowego Komitetu, który przygotowywał Traktat Rzymski, jako jeden z trzech podstawowych wspólnych kierunków działań krajów członkowskich wskazano zakres regionalny. W raporcie tym zgłaszano potrzebę maksymalnego wykorzystania zasobów do likwidacji opóźnień rozwojowych regionów krajów członkowskich w tym celu powinien powstać specjalny fundusz inwestycyjny. Wynikiem takiego podejścia było określenie podstawowego celu prowadzenia wspólnej polityki regionalnej, który wskazywał potrzebę transferu środków, umożliwiającego przejście wszystkich regionów UE na podobny poziom rozwoju społeczno-gospodarczego. W ten sposób pomoc będzie kierowana przede wszystkim do regionów, które nie wypracowują średniego PKB per capita Unii Europejskiej. Traktat Rzymski kontynuuje to podejście. Wspólny rynek to mechanizm mający zapewnić równomierny rozwój obszaru Wspólnoty. Zasadą stał się publiczny zakaz udzielania przez władze publiczne wszelkiej pomocy. W wyjątkowych sytuacjach dopuszcza się interwencję w zakresie rozwoju regionalnego, a przede wszystkim pomocy regionom opóźnionym. Warunkiem takiej pomocy jest to, że nie może ona zniekształcać podstaw wolnej konkurencji. (fragment tekstu)
Artykuł zawiera analizę empiryczną kryteriów z Maastricht oraz udziela odpowiedzi na dwa istotne pytania: czy kryteria z Maastricht dzielą państwa członkowskie Unii Europejskiej na kraje, które winny spełniać te kryteria oraz takie, które spełniać ich nie muszą - czy możemy ewidentnie podzielić kraje na państwa członkowskie Maastricht UE oraz państwa członkowskie UE, które nie należą do MUE? Pytanie drugie dotyczy pozycji Republiki Czeskiej w Unii Europejskiej. Autor referatu stawia pytanie w jaki sposób Czechy spełniły kryteria z Maastricht w analizowanym okresie czasu oraz czy istnieje możliwość zidentyfikowania pewnych oznak konwergencji. (original abstract)
Źródłami europejskiego prawa trzech Wspólnot są traktaty założycielskie: traktat paryski i traktaty rzymskie wraz z dołączonymi do nich aneksami i protokołami. Prawo wspólnotowe ustanowione przez państwa członkowskie stanowi prawo pierwotne. Prawo wtórne lub pochodne to normy prawne uchwalone przez instytucje Wspólnot w celu realizacji zadań ustanowionych w traktatach. Ponadto źródłami prawa europejskiego są: postanowienia umów międzynarodowych i umowy zawierane pomiędzy państwami członkowskimi Wspólnot.
Zarówno Euroazjatycka Unia Gospodarcza (EAUG) jak i Unia Europejska (UE) zostały powołane przez państwa członkowskie, gdyż państwa te nie były w stanie reprezentować wystarczająco skutecznie swoich interesów, a miały nadzieje, że uczynią to utworzone organizacje międzynarodowe. Z tego też powodu państwa członkowskie EAUG i UE przekazały na rzecz tytułowych organizacji międzynarodowych własne suwerenne uprawnienia. Zakres prerogatyw analizowanych organizacji stał się zatem wypadkową szacunków poszczególnych państw członkowskich, w myśl których organizacja, wyposażona w ograniczone, lecz zbiorowe uprawnienia członków, będzie mogła lepiej reprezentować interesy każdego pojedynczego państwa niż to państwo zdoła uczynić samemu.(abstrakt oryginalny)
Przedstawiono działalność biura TAIEX od 1995 r. czyli od momentu powstania. Biuro to ma za zadanie przygotować państwa członkowskie do stosowania prawa gospodarczego obowiązującego w ramach Unii.
Pojazd samochodowy po zakończeniu swojego cyklu życia staje się odpadem obciążającym naturalne środowisko i w związku z tym winien być poddany recyklingowi. W najbardziej rozwiniętych krajach świata wdrożono już szereg zaawansowanych technologii systemowego recyklingu samochodów i są one bez przerwy unowocześniane, aby pełniej i sprawniej wytwarzać użyteczne materiały znajdujące zastosowanie jako surowce wtórne w gospodarce. Zagospodarowanie pojazdów wycofanych z eksploatacji na poziomie europejskim reguluje dyrektywa 2000/53/WE, która jest transponowana do prawa każdego państwa członkowskiego. W Polsce zagadnienie to reguluje ustawa o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Polska jest jeszcze w trakcie tworzenia krajowego systemu recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Dla jego dalszego rozwoju duże znaczenie ma skuteczne wdrożenie mechanizmów stworzonych przez ustawę o recyklingu takich pojazdów, sieci stacji demontażu i punktów zbierania pojazdów, sieci zbierania (tworzonych przez wprowadzających pojazdy), systemu finansowania i przepływu informacji. Unieszkodliwianie pojazdów samochodowych, które nie nadają się do eksploatacji, staje się ważną dziedziną gospodarki narodowej. (abstrakt autora)
Przedstawiono genezę instytucji o podziale kompetencji i dokument "Deklaracji z Laeken". Zaprezentowano w kilku ujęciach podział kompetencji między Unią Europejską i Wspólnoty Europejskie a prawa członkowskie związany z powierzeniem kompetencji (dystrybucją kompetencji) i wykonywaniem kompetencji.
W artykule poddano analizie rolę Unii Europejskiej (UE) i NATO w systemie bezpieczeństwa międzynarodowego. W oficjalnych dokumentach często pojawia się stwierdzenie, że UE i NATO to wyjątkowi partnerzy. Obie organizacje łączą wspólne wartości, a 22 państwa członkowskie NATO należą też do UE. Podkreśla się, że UE i NATO mogą, a nawet powinny wzajemnie się wspierać i uzupełniać w dziedzinie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Niestety, współpraca po - między nimi stanowi trudny i złożony problem. (abstrakt oryginalny)
Celem głównym pracy jest przeprowadzenie analizy struktury wydatków Unii Europejskiej w podziale na obszary wspólnej polityki i państwa członkowskie z wykorzystaniem analizy korespondencji. Wydatki na obszary wspólnej polityki UE reprezentowane są przez udziały procentowe wydatków na poszczególne obszary wspólnej polityki UE w podziale na państwa w sumie tych wydatków w danym roku. Główna hipoteza badawcza głosi, że struktura wydatków na obszary wspólnej polityki Unii Europejskiej w podziale na państwa jest związana z przynależnością państw do grup wyodrębnionych na podstawie daty przystąpienia do UE. Do realizacji celu badań wykorzystano jedną ze współczesnych metod statystycznej analizy wielowymiarowej - analizę korespondencji.(abstrakt oryginalny)
Artykuł analizuje potencjalny wpływ Brexitu na siłę głosu państw członkowskich oraz pośrednią siłę głosu rezydentów w Radzie, w przypadku przyjmowania decyzji kwalifikowaną większością głosów. Hipoteza główna zakłada, że wystąpienie Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej doprowadzi do kolejnego transferu siły głosu na korzyść pięciu państw o największej populacji. Celem artykułu jest również określenie w jakim stopniu pośrednia siła głosu rezydentów z poszczególnych państw członkowskich jest równa. Uzyskane rezultaty wskazują, że konsekwencją Brexitu będzie przepływ siły głosu w stronę pięciu państw Unii Europejskiej o największej populacji.(abstrakt oryginalny)
Wiele rozwiązań szczegółowych pozostawiono do uregulowania przez państwa członkowskie. Spółki europejskie będą się więc różnić w zależności od tego, w którym z krajów Wspólnoty zostaną utworzone. Atrakcyjność rozwiązań przyjętych przez poszczególne kraje będzie zatem decydować o decyzji inwestorów, co do ulokowania siedziby spółki w danym państwie. Autor dostrzega w tym szansę dla Polski.
Unia Europejska podpisała w czerwcu 1999 roku dokument o wspólnej strategii wobec Rosji. Strategia ma obowiązywać przez wstępny okres czterech lat. Decyzja o jej przyjęciu sygnalizuje nową fazę w stosunkach między Unią a Rosją. Jest to również pierwszy dokument z zakresu polityki zagranicznej zatwierdzony przez państwa członkowskie w oparciu o nową Wspólną Politykę Zagraniczną i Bezpieczeństwa przyjętą na mocy Traktatu Amsterdamskiego.
Podstawowym obszarem zainteresowania autorów raportu było stanowisko Szwecji wobec problemu finansowania rozszerzenia Unii Europejskiej. Poruszono w nim również problem podziału kosztów pomiędzy państwa członkowskie, w zależności od przyjętych scenariuszy rozwoju dalszych reform we Wspólnocie. W niniejszym artykule przedstawiono wnioski z raportu.
Początki przedstawicielstw dyplomatycznych związane były z dynamicznym działaniem Ligi Narodów. Państwa członkowskie były zmuszone do nawiązania z nią permanentnej współpracy, aby akcentować swoje stanowiska w poruszonych na jej forum kwestiach. Zaowocowało to utworzeniem tzw. stałych przedstawicielstw dyplomatycznych. Działalność pierwszych grup dyplomatycznych polegała na wysyłaniu przez państwa członkowskie swoich przedstawicieli do Genewy (siedziby Ligi Narodów), którzy mieli za zadanie utrzymywać łączność na linii państwo - Liga Narodów (Sutor 2010a: 356). Stałe przedstawicielstwa funkcjonały również od początku powstania ONZ. Wszystkie państwa, w tym Polska, utworzyły swoje biura pod koniec 1945 r. w Nowym Jorku, stanowiącym główną siedzibę tejże organizacji (Szczepanik 2005: 300). W dalszej kolejności zostały otwarte stałe przedstawicielstwa przy innych biurach ONZ w Genewie, Nairobi, Paryżu, Rzymie oraz Wiedniu. Obecnie pełnią one podobną rolę do ambasad, czy polskich konsulatów działających w państwach z którymi utrzymywane są stosunki dyplomatyczne.(fragment tekstu)
first rewind previous Strona / 29 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.