Podsumowując, wprowadzenie systemów zintegrowanego nadzoru nad rynkiem finansowym w Norwegii, Danii i Szwecji, pomimo licznych, jednak mało istotnych różnic w ich funkcjonowaniu, z których większość można wręcz nazwać detalami, przyniosło niewątpliwie wiele korzyści. Analizowane kraje zdecydowały się na taki krok, ponieważ chciały uregulować kwestię rozwoju i efektywniejszego nadzoru nad konglomeratami finansowymi (zwłaszcza w zakresie bankowości i ubezpieczeń - bancassurance), które zaczynały odgrywać znaczącą rolę na rynku i których kontrola stawała się coraz trudniejsza. Ponadto omawiane kraje skan-dynawskie wdrożyły koncepcję nadzoru zintegrowanego, ponieważ komunikacja, koordynacja, wymiana informacji i współpraca w poprzednim systemie stawały się coraz bardzej skomplikowane i żmudne. W Danii i Szwecji argumentem za przeprowadzeniem zmian był również przebyty wcześniej kryzys bankowy. We wszystkich krajach jako przesłankę integracji nadzorców podawano także dążenie do wykorzystania efektu synergii oraz korzyści skali, jakie integracja niewątpliwie ze sobą niesie. Dotychczasowe doświadczenia krajów skandynawskich wskazują, że słuszna idea integracji nadzorców nad rynkiem finansowym jest trudna do wdrożenia przede wszystkim w aspekcie organizacyjnym i legislacyjnym. Powyższe aspekty determinowane są natomiast głównie grą interesów dotychczasowych nadzorców, trudnością rezygnacji z partykularnych interesów, na rzecz ogólnego rozwoju rynku finansowego