Pytanie o ludzką cielesność uwikłane jest w tradycji europejskiej w dychotomiczne opozycje natury i kultury, materii i ducha, rozumu i zmysłów. W nowożytnej filozofii i nauce, ukształtowanej pod wpływem dualistycznej koncepcji Kartezjusza, ciało - w odróżnieniu od umysłu - zostało przyporządkowane do kategorii res extensa, a wraz z nią do świata podlegającego prawom fizyki. Tym samym problematyka cielesności zdominowana została przez perspektywę nauk przyrodniczych i medycznych. Jednak pod wpływem m.in. myśli Nietzschego, Freuda, Eliasa, Foucaulta czy feminizmu temat społecznych, kulturowych i politycznych uwarunkowań naszej cielesności zaczął być artykułowany w naukach humanistycznych i społecznych. Jak napisał Chris Shilling, "(...) kiedy socjologia zaczęła kwestionować rozdział natury i społeczeństwa, teoretycy potraktowali ciało jako centralne zagadnienie zarówno dla ludzkiego aktora, jak i socjologicznego przedsięwzięcia". Istotną rolę w "ucieleśnieniu" humanistyki odegrały prace Norberta Eliasa i Michela Foucaulta. Elias przeprowadził historyczną analizę cywilizowania ludzkiego ciała. Foucault natomiast uważał, że ciało jako znacząca całość uzyskuje określony sens (kulturowy, prawny, ekonomiczny, polityczny) pod wpływem zmieniających się w czasie struktur wiedzy, dyskursu oraz powiązanych z nimi stosunków władzy i praktyk społecznych. Podejście to - mimo krytyki, z jaką się spotkało - pozwoliło na nowe, oryginalne ujęcie problematyki cielesności i zainspirowało wielu współczesnych badaczy. Jednocześnie warto zaznaczyć, że autorem, który antycypował współczesny nurt badań nad relacjami kultura-natura oraz wpływem władzy na człowieka i jego ciało, był Fryderyk Nietzsche. (fragment tekstu)