Pierwsza krzywa użyteczności została podana przez Nicolasa Bernoulliego już w 1734 r., jednak dopiero von Neumann i Morgenstern pokazali, że hipoteza oczekiwanej użyteczności może być wyprowadzona z kilku aksjomatów zakładających racjonalność podejmowanych przez ludzi decyzji. Od tej pory teoria oczekiwanej użyteczności stała się dominującą hipotezą w nurcie ówczesnej myśli ekonomicznej, jednak już w 1948 r. Friedman i Savage rozwinęli ją na Subjective Utility Theory, w której klasyczna definicja prawdopodobieństwa została zastąpiona prawdopodobieństwem subiektywnym. Dalsze rozwinięcia teorii użyteczności były zaproponowane m.in. przez Markowitza, Rosnąca liczba danych eksperymentalnych wskazywała jednak, że wytłumaczenie zachowań ludzi za pomocą funkcji użyteczności nie jest możliwe. Takimi eksperymentami były m.in. paradoks Allaisa, paradoks Ellsberga, efekt odwrócenia preferencji (the preference reversal), efekty kontekstowe (framing effects) i inne. Doprowadziło to do powstania kilku teorii nazywanych wspólnie Non - Expected Utility Theories. Należą do nich Teoria Perspektywy (Prospect Theory), Regret Theory, i Rank-Dependent (Expected) Utility Theory. Ponieważ Teoria Perspektywy spotkała się z zastrzeżeniami od strony matematycznej (m.in., że nie spełnia wymagań First Order Stochastic Dominance, i że może być stosowana wyłącznie do perspektyw o dwóch składnikach) powstała jej poprawiona wersja - Cumulative Prospect Theory, Teoria Perspektywy i jej rozszerzona wersja wprowadziły pojęcia "funkcji wartości" i "funkcji ważonej prawdopodobieństwa". (fragment tekstu)
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.