Jeszcze przed zakończeniem II wojny światowej wyłoniła się w Niemczech koncepcja społecznej gospodarki rynkowej. Wyrosła ona na gruncie neo-liberalnych teorii ekonomii. Autorem pojęcia jest Alfred Müller-Armack, przedstawiciel tzw. szkoły fryburskiej (Freiburger Schule), która zapoczątkowała kierunek zwany ordoliberalizmem. Szkoła fryburska kładła szczególny nacisk na prowadzenie polityki gospodarczej, na znaczenie tworzenia warunków funkcjonowania konkurencji. Państwu powierzała to najważniejsze i szczególne zadanie. Według koncepcji Waltera Euckena, ojca szkoły fryburskiej, rola państw miała się sprowadzać głównie do stanowczej polityki antymonopolowej, reagowania na anormalne zachowanie podaży, dbanie o ramy prawne niezbędne do prawidłowego przebiegu procesów zachodzących w gospodarce rynkowej. Natomiast doktryna społecznej gospodarki rynkowej silniej akcentowała cele społeczno-polityczne i przyjmowała bardziej pragmatyczne nastawienie wobec ingerencji państwa. Zdaniem A. Müller-Armacka społeczna gospodarka rynkowa miała unikać błędów leseferyzmu, stąd politykę podziału dochodu uważał on za integralną część polityki gospodarczej . Do wdrażania nowego porządku gospodarczego - społecznej gospodarki rynkowej - Niemcy przystąpiły po II wojnie światowej. Zadania tego podjął się Ludwig Erhard, dyrektor Rady Gospodarczej Bizonii, późniejszy minister gospodarki, a od 1963 r. kanclerz Niemiec. (fragment tekstu)