Wyniki wyszukiwania - BazEkon

1

Mierzenie stopy życiowej

100%

Popiel J.

Folia Oeconomica Cracoviensia

|

1961

|

1

|

z. 3

73-126

The author defines the standard of living as a relation between nominal wages and the relatively stable full current subsistence costs: S=D/K where S = standard of living, D == nominal wages, K = costs of current subsistence. The developed mathematical formula of the standard of living for a given territory takes the following shape: (1/100)Σ(D1/K1)wi, where w — constitutes the weight which in a percentage relation shows the participation of different income groups in the whole of income money. The theoretical index cannot, however, find at present a practical application. The lack of precise data must be blamed for this. The author, therefore, made an adaptation of the theoretical conceptions to the practical possibilities and constructs a practical index to measure the standard of living — the index of real wages: S = (D1+D2/Kw)100 where D1 plus D2 — the index of wages and salaries, and Kw = the index of costs of subsistence. In theabove index the author comprises not only the money wages of physical workers (as has been done heretofore) but the total money income of all hired workers. In this lies its novum. That practical index can be relatively easily computed. To this effect the author availed himself of the data concering American relation in the period iof 1947 to 1958. On the basis of these data the proof has been demonstrated. In the structure of the theoretical index two social aspects of paramount importance have been considered: 1) the income structure of the population, 2) the respective weight of various income groups. The assence of the author's line of thinking is in harmony with the outlook of Prof. S. G. Strumirin, who asserts that: „in order to measure the standard of living we should know not only the volume of income and national product, but also their division among different classes and the structure of mass consumption." The theoretical index can perform this, carrying out, so to speak, the postulate of social justice. (original abstract)

2

Przestrzenne zróżnicowanie pieniężnych dochodów nominalnych ludności w Polsce

61%

Balcerowska-Ryży B.

Zeszyty Naukowe / Akademia Ekonomiczna w Krakowie

|

1983

|

nr 167 Prace z zakresu planowania i ekonomiki regionu

159-171

Nominalne dochody pieniężne ludności jakie w ciągu roku uzyskuje ludność w określonym województwie, należą do podstawowych czynników stabilizujących materialne warunki ich bytu a także odzwierciedlają profil ekonomiczny poszczególnych województw. Istnieje bowiem ścisła zależność pomiędzy wielkością globalną i strukturą rodzajową nominalnych dochodów pieniężnych ludności danego województwa, a jego poziomem rozwoju i funkcją jakie pełni to województwo w ogólnym systemie gospodarczym kraju. (fragment tekstu)

3

Analiza porównawcza koniunktury województw Polski w latach 2000-2014

51%

Biolik J.

Studia Ekonomiczne / Uniwersytet Ekonomiczny w Katowicach

|

2017

|

nr 318

23-37

Celem artykułu jest analiza porównawcza i ocena koniunktury gospodarczej województw Polski z wykorzystaniem podstawowych wskaźników ekonomicznych, takich jak produkt krajowy brutto, dochody nominalne brutto, nakłady inwestycyjne, stopa bezrobocia. Do analizy wykorzystano dane GUS z lat 2000-2014. Wykorzystując elementarne narzędzia statystyczne wyodrębniono fazy wysokiej oraz niskiej stopy wzrostu w poszczególnych województwach.(abstrakt oryginalny)

4

Evaluation of Regional Wage Convergence in Poland

51%

Ferens E.

Acta Scientiarum Polonorum. Oeconomia

|

14 (2015)

|

nr 4

25-36

W artykule dokonano analizy regionalnego zróżnicowania nominalnych wynagrodzeń w sekcji A Polskiej klasyfikacji działalności (PKD) oraz w całej gospodarce w Polsce w latach 2005-2013, a następnie zbadano, czy zachodzi proces konwergencji, ewentualnie dywergencji, w tym zakresie. Wyniki wykazały, że mimo stopniowego wzrostu poziomu wynagrodzeń we wszystkich województwach, ich poziom między regionami nie wyrównuje się. W przypadku wynagrodzeń w sekcji A stwierdzono niewielką β-konwergencję. (abstrakt oryginalny)

5

Zastosowanie trendów przełącznikowych w analizie płac realnych w Polsce

51%

Ossowski J. C.

Przestrzeń, Ekonomia, Społeczeństwo

|

2015

|

nr 8/2

163-182

W początkowej części artykułu zostały przedstawione i omówione informacje o poziomie miesięcznych nominalnych płac (WN) oraz indeksie cen dóbr konsumpcyjnych (ICK) w gospodarce polskiej w latach 1995-2015. Następnie opisano poziomy realnych płac (W) wyrażone w cenach roku 2015. Na bazie tych informacji przedstawiono i przedyskutowano zagadnienia dotyczące rocznych przyrostów płac realnych oraz ich rocznych stóp wzrostu. Prezentacja ta pozwoliła wydzielić podokresy, w których roczne przyrosty płac realnych wyka-zywały podobieństwo. Ten typ analizy powtórzono przy wydzielaniu podokre-sów o zbliżonych rocznych stopach wzrostu płac realnych. W następnej części artykułu skonstruowano i oszacowano liniowy model trendu przełącznikowego służący opisowi kształtowania się poziomu płac realnych. W modelu tym, biorąc pod uwagę wyodrębnione podokresy, zastosowano zmienne zero-jedynkowe. W oparciu o oszacowany liniowy modelu trendu przełącznikowego przedstawiono i przeanalizowano przeciętne przyrosty płac realnych dla wyodrębnionych podokresów. W konkluzji stwierdzono, że najniższy przeciętny przyrost płac realnych zaobserwowano w podokresie 2000-2005, obejmują cym lata poprzedzające przystąpienie Polski do Unii Europejskiej. Z drugiej strony najwyższy przeciętny przyrost płac realnych zaobserwowano w podokresie 2013-2015, obejmującym lata po światowym kryzysie gospodarczym. W ostatniej części artykułu skonstruowano i oszacowano wykładniczy model trendu przełącznikowego celem opisu dynamiki wzrostu płac realnych. W modelu tym - podobnie jak wcześniej - biorąc pod uwagę informacje o wyodrębnionych podokresach zastosowano zmienne zero-jedynkowe. W konkluzji stwierdzono, że najniższą przeciętną stopę wzrostu płac realnych (1,64%) za-obserwowano w podokresie 2000-2005, obejmującym lata poprzedzające przystąpienie Polski do Unii Europejskiej. Z drugiej strony najwyższą stopę wzrostu płac realnych (5,49%) zaobserwowano w podokresie 2006-2008, obejmującym lata po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej a będące jednocześnie okresem poprzedzającym lata światowego kryzysu gospodarczego. Warto zaznaczyć, że w podokresie 2013-2015, obejmującym lata po światowym kryzysie gospodarczym, przeciętna roczna stopa wzrostu płac realnych wynosiła około 3,71%.(abstrakt oryginalny)

6

Dynamika płac a długotrwałe bezrobocie w polskiej gospodarce

51%

Bartosik K., Mycielski J.

Bank i Kredyt

|

2016

|

nr 5

435-461

Celem niniejszej pracy jest zbadanie, czy w polskiej gospodarce występuje związek między dynamiką płac nominalnych a wielkością długotrwałego bezrobocia. Aby uzyskać odpowiedź, oszacowano za pomocą MNK płacową krzywą Phillipsa ze zdekomponowaną stopą bezrobocia (krótko i długotrwałego). Analiza objęła lata 1996-2014. Uzyskane parametry wykorzystano do oszacowania oddziaływania poszczególnych determinant na stopę wzrostu płac. Przeprowadzono także analizę wpływu problemu niestacjonarności i endogeniczności zmiennych na przeprowadzone wnioskowanie statystyczne. Stwierdzono istnienie odwrotnej zależności między stopą bezrobocia krótkotrwałego a dynamiką płac oraz brak statystycznie istotnej zależności między stopą bezrobocia długotrwałego a dynamiką płac. Świadczy to, że struktura bezrobocia wpływa na dynamikę płac nominalnych w taki sposób, że spadek bezrobocia krótkotrwałego przy jednoczesnym wzroście bezrobocia długotrwałego sprzyja wzrostowi płac. Ponadto badanie wskazuje, że stopa bezrobocia jest tylko jedną z determinant; ważne są także zmiany inflacji i wydajności pracy. Z analizy wynika również, że do spowolnienia dynamiki polskich wynagrodzeń nominalnych podczas światowego kryzysu finansowego przyczyniło się kilka czynników - wzrost stopy bezrobocia krótkotrwałego, względnie niska inflacja oraz obniżenie tempa wzrostu wydajności pracy. (abstrakt oryginalny)

7

Asymetryczne reakcje wynagrodzeń na zmiany stopy bezrobocia

51%

Klonowska-Matynia M., Przekota G.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Oeconomica

|

2013

|

293 Ekonometria przestrzenna i regionalne analizy ekonomiczne

111-120

Przedmiot artykułu stanowi oszacowanie siły i kierunku reakcji zmian nominalnych i realnych wynagrodzeń w Polsce na zmiany stopy bezrobocia.

8

Sztywność płac nominalnych w dół jako argument na rzecz dodatniego celu inflacyjnego

41%

Błaszczyk P.

Polityka Gospodarcza

|

2006

|

nr 14

135-147

Obecnie prawie wszystkie definicje stabilności cen stosowane przez banki centralne (ewentualnie stronę rządową) odnoszą się do dodatniej (niezerowej) stopy inflacji. Bardzo rzadko celem polityki pieniężnej jest inflacja zerowa - chociażby w ramach przedziału docelowej stopy inflacji. Świadczy to o tym, że optymalna stopa inflacji wcale nie jest zerowa. Jednym z argumentów potwierdzających tę tezę są sztywności płac nominalnych w dół. Istota oraz znaczenie zjawiska SPND zarówno dla wartości celu inflacyjnego, jak i działań z zakresu polityki gospodarczej zostało zarysowane w niniejszym opracowaniu. O ile stanowi ono logiczną, teoretyczną przesłankę realizacji dodatniego celu inflacyjnego, to jego empiryczna weryfikacja nie jest w pełni zadawalająca. Główną przyczyną tego jest mała liczba obserwacji dotyczących niskiej inflacji. To właśnie w tym obszarze SPND powinny odgrywać dużą rolę. Obecnie duża liczba gospodarek (w tym także gospodarka polska) wkracza w ten nowy i nieznany obszar funkcjonalny dla polityki gospodarczej. Konieczne jest jego poznanie i odpowiednie dostosowanie polityki gospodarczej. W szczególności ważne będzie dokładne zbadanie omawianego tutaj zjawiska SPND. Przede wszystkim pod kątem precyzyjnego określenia wartości celu inflacyjnego, tak aby był on na optymalnym dla gospodarki poziomie. (fragment tekstu)

9

Ewolucja regionalnego zróżnicowania płac realnych w Polsce

41%

Rokicki B.

Gospodarka Narodowa

|

2013

|

nr 9

53-67

Celem artykułu jest empiryczna weryfikacja hipotezy dotyczącej konwergencji realnych wynagrodzeń pomiędzy polskimi województwami. W odróżnieniu od innych badań, których przedmiotem jest w praktyce analiza ewolucji płac nominalnych, w niniejszej pracy po raz pierwszy wykorzystano regionalne deflatory PPP. Pozwalają one dokonać urealnienia płac nominalnych, co w znacznym stopniu może wpłynąć na wnioski dotyczące ewolucji regionalnego zróżnicowania wynagrodzeń w Polsce. Kwestie dotyczące ewolucji regionalnego zróżnicowania rynku pracy w naszym kraju, w tym wynagrodzeń, poruszane były wielokrotnie w licznych pracach. Analiza przestrzennych różnic w poziomie płac jest o tyle istotna, iż zgodnie z teorią różnice te są jedną z determinant decyzji migracyjnych. Część modeli teoretycznych sugeruje przy tym, że odpływ części siły roboczej z regionów o niższym poziomie płac powinien przynajmniej częściowo redukować regionalne zróżnicowanie stóp bezrobocia, podczas gdy inne wskazują na możliwość pogłębienia się dysproporcji w tym zakresie. W większości przypadków autorzy koncentrowali się na analizie zależności pomiędzy stopą wzrostu płac i ich wyjściowym poziomem (konwergencja beta) oraz ewolucji rozproszenia płac pomiędzy regionami (konwergencja sigma). Otrzymane przez nich wyniki sugerują pogłębianie się istniejącego zróżnicowania w ostatnich dekadach. Jak pokazano jednak w niniejszym artykule, wyniki te obarczone mogą być znacznym błędem. W efekcie, badanie konwergencji przeprowadzone na płacach urealnionych przy użyciu regionalnych deflatorów PPP może sugerować odwrócenie obserwowanego trendu od połowy ubiegłej dekady. (abstrakt oryginalny)

10

Sztywność płac nominalnych w modelach DSGE małej skali. Analiza empiryczna dla Polski

31%

Kuchta Z.

Gospodarka Narodowa

|

2014

|

nr 6

31-56

Celem pracy jest empiryczna weryfikacja założenia o istnieniu sztywności płac nominalnych w modelach DSGE, estymowanych dla gospodarki polskiej. Weryfikacja ta została dokonana dzięki bayesowskiemu porównaniu modelu lepkich cen z modelem lepkich cen i płac, a także z ich rozszerzeniami na przypadek indeksacji. Podstawę porównania stanowiły kwartalne dane z lat 1995-2011, na podstawie których oszacowano każdy z analizowanych modeli. Następnie, dla każdego z nich obliczono gęstość brzegową oraz odniesiono je do siebie uzyskując czynnik Bayesa. Uzyskane wyniki dowodzą, że model lepkich płac i cen charakteryzuje się najlepszym dopasowaniem do analizowanej próby. Założenie indeksacji nie wpływało istotnie na dopasowanie modelu do danych zarówno w przypadku modelu o doskonale elastycznych, jak i lepkich płacach nominalnych. Ponadto porównanie funkcji reakcji na impuls pokazało, że model o lepkich cenach i płacach nominalnych implikuje inne, niż model lepkich cen, funkcje reakcji na impuls. Jednocześnie otrzymane oszacowania parametrów były w znacznym stopniu determinowane przez założenie sztywności nominalnej płac. (abstrakt oryginalny)