Prawo do odprawy pieniężnej w razie rozwiązania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika zostało uregulowane w art. 8 u.z.g. Wysokość tego świadczenia jest uzależniona od zakładowego stażu pracy. Jednak redakcja powołanego przepisu jest na tyle nieprecyzyjna, że może w pewnych przypadkach rodzić wątpliwości interpretacyjne. (...) Ustęp 2 tego artykułu przewiduje ponadto, że przy ustalaniu okresu zatrudnienia, od którego zależy wysokość odprawy pieniężnej, odpowiednie zastosowanie znajduje art. 36 § Iі ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Zatem do przedmiotowego okresu zatrudnienia wlicza się pracownikowi okres zatrudnienia u poprzedniego pracodawcy, jeżeli zmiana pracodawcy nastąpiła na zasadach określonych w art. 23і k.p., a także w innych przypadkach, gdy nowy pracodawca jest następcą prawnym w stosunkach pracy nawiązanych przez pracodawcę poprzednio zatrudniającego pracownika. Dodatkowo, na mocy art. 10 ust. 1 u.z.g., regulacja art. 8 u.z.g. znajduje odpowiednie zastosowanie do pracowników, których stosunek pracy został rozwiązany z przyczyn ich niedotyczących, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron, mimo niespełniania przesłanek ilościowych z art. 1 ust. 1 u.z.g., pozwalających na zakwalifikowanie tej sytuacji jako zwolnienia grupowe. Żaden z powyższych przepisów nie wyjaśnia, jaki wpływ na wysokość przysługującej pracownikowi odprawy pieniężnej mają przerwy w zatrudnieniu u tego samego pracodawcy (bądź dotychczasowego pracodawcy i jego następcy prawnego). Nie jest również jasne, jak kształtuje się prawo do odprawy pieniężnej w przypadku, gdyby do rozwiązania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika doszło więcej niż jeden raz i nastąpiłoby to między tymi samymi stronami. (fragment tekstu)
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.