Dlaczego dziedzictwo Alfreda Schutza w tak znacznej mierze wpłynęło na teorię społeczną, pozostając zarazem stosunkowo mało znane w świecie filozofii, a zwłaszcza fenomenologii? Artykuł próbuje wykazać jego znaczenie dla tradycji fenomenologicznej, wskazując na istotność koncepcji Schutza dla takich problemów filozoficznych, jak rozumienie redukcji fenomenologicznej, oczywistość, zarzut psychologizmu, konstytuowanie się sensu i opozycja pomiędzy realizmem i idealizmem w fenomenologii. Podkreślając znaczenie, jakie myśli Schutza przypisywał Edmund Husserl, wychodzi on od historycznego tła refleksji Schutza (austriacka szkoła prawa i ekonomii, neokantyzm szkoły marburskiej i badeńskiej oraz jej wpływ na Maxa Webera, polemika Husserla z psychologizmem) by wykazać, na przykładzie "Fenomenologii świata społecznego", jak Schutz unika pułapki solipsystycznej, rozwiązując problem oczywistości za pomocą opisu przedrefleksyjnego i refleksyjnego aspektu czasowej struktury doświadczenia, wpisanej w proces społecznego konstytuowania się sensu. Analiza rozpoczyna się od nakreślenia historycznego tła refleksji Schutza, przechodząc od inspiracji teoriami prawnymi i ekonomicznymi, poprzez zaangażowanie w dyskusję o uzasadnieniu nauk humanistycznych i stanowisko, jakie zajął w niej Max Weber, stanowiące dla Schutza punkt wyjscia, do odniesienia Schutza do podstawowych kwestii fenomenologii, streszczających się w zarzucie psychologizmu. Po tym wstępie refleksja Schutza okazuje się być rekonstrukcją oczywistości poznawczej pojętej jako proces, realizującej się we współistnieniu różnych strumieni świadomości, konkurującą poniekąd z Byciem i czasem Heideggera. (abstrakt oryginalny)
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.