Ograniczanie wyników
Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 108

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 6 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Polityka strukturalna
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 6 next fast forward last
Artykuł opisuje ogólne zasady korzystania przez kraje członkowskie (w tym Polskę) ze środków strukturalnych UE na wyrównywanie różnic w poziomie rozwoju regionalnego. W artykule przedstawiono też wysokość pomocy strukturalnej dla państw członkowskich na lata 2000-2006. W dalszej części pokazano możliwości absorpcyjne oraz skalę wykorzystania funduszy strukturalnych udostępnionych Polsce w 2004 r. (fragment tekstu)
Przedstawiono dane dotyczące funduszy unijnych dla Polski zarówno w okresie przedakcesyjnym jak i w pierwszym okresie programowania. Omówiono plany odnośnie drugiego okresu programowania. Szczególną uwagę zwrócono na środki unijne przeznaczone dla Dolnego Śląska.
Opierając się na teorii modernizacji, podniesiono kwestię wdrożenia na Ukrainie mechanizmów polityki regionalnej UE i jej składowej - regionalnej polityki strukturalnej. Na podstawie analizy porównawczej przedstawiono założenia i czynniki determinujące politykę strukturalną UE i Ukrainy. Zaznaczono ryzyka (geoekonomiczne, gospodarcze, energetyczne, demograficzne), które są związane ze strukturalnymi deformacjami i mogą negatywnie wpłynąć na integrację Ukrainy z UE. Oceniono mechanizmy regionalnej polityki strukturalnej i określono problemy ich modernizacji na Ukrainie. We wnioskach zaznaczono potrzebę radykalnych rozwiązań instytucjonalnych na Ukrainie, m.in. opracowane selektywnych programów strukturalnej korekcji ekonomii regionów.(abstrakt oryginalny)
Unia Europejska aktywnie zastosowała szereg narzędzi planistycznych i programowych w kształtowaniu procesów rozwoju, szczególnie w ramach implementacji polityki strukturalnej. Wdrożono skoordynowany w całej organizacji jednolity system wymagań stawiany wobec państw członkowskich, dając większą swobodę w kształtowaniu rozwiązań na poziomie kraju. Powstałe (ujęte nowelizowanym pod każdą wieloletnią perspektywę prawem wspólnotowym) rozwiązania spowodowały, że plany i programy były wdrażane zgodnie z przyjętymi w nich horyzontami czasowymi i szerokością zaplanowanej nimi interwencji, przyczyniając się tym samym do realnego kształtowania polityki rozwoju w wymiarze UE, a przez to również na poziomie poszczególnych krajów-beneficjentów polityki strukturalnej UE. Przedstawiona analiza obejmuje zarówno przygotowanie się Polski do członkostwa w latach 90-tych do roku 2004, pierwszy okres programowania obejmujący lata 2004-06, prace przygotowawcze i wdrożenie kolejnej perspektywy finansowej Wspólnoty na lata 2007-13, jak i wstępne propozycje wobec programowania UE po roku 2013. (abstrakt oryginalny)
Przedstawiono założenia polityki strukturalnej w okresie 2000-2006. Zaprezentowano rodzaje funduszy polityki strukturalnej. Podano wysokość środków rozdysponowanych w ramach funduszy strukturalnych w Polsce w latach 2004-2006. Przedstawiono również główne założenia reformy polityki spójności.
Podstawowym instrumentem polityki strukturalnej Unii Europejskiej są fundusze strukturalne oraz Fundusz Spójności (Kohezji). Ich główne zadanie to wspieranie działań zmierzających do zmniejszenia zróżnicowania poziomów rozwoju gospodarczego państw członkowskich i poszczególnych regionów. Zadania te są realizowane poprzez środki przesyłane z funduszy do tych regionów i sektorów gospodarki, które bez pomocy finansowej nie są w stanie dorównać średniemu poziomowi ekonomicznemu Unii Europejskiej. Polska, aby móc korzystać z dobrodziejstw polityki strukturalnej UE, musi stać się członkiem Unii. Jednak przed przystąpieniem do Wspólnoty, polska administracja jest zobligowana do wykonania szeregu prac dostosowujących. Większość z nich jest w toku. Polska, spodziewając się objęcia całego terytorium Celem 1 polityki strukturalnej UE, przygotowuje Narodowy Plan Rozwoju (NPR) na lata 2004 - 2006. NPR określa cele, priorytetowe działania oraz ramy instytucjonalne i finansowe działań strukturalnych państwa. Narodowy Plan Rozwoju jest strategicznym średniookresowym dokumentem planistycznym, scalającym rozwiązania horyzontalne, sektorowe i regionalne na poziomie krajowym, wskazującym na kierunki rozwoju gospodarczego Polski w pierwszych latach po akcesji. Narodowy Plan Rozwoju będzie służył jako podstawa do negocjacji z Komisją Europejską Podstaw Wsparcia Wspólnoty (ang. Com- munity Support Framework - CSF) dla Polski, które określą wielkość pomocy z funduszy strukturalnych przyznanych Polsce. (abstrakt oryginalny)
Integrated territorial investments in Poland were established within the framework of the European Union financial perspective for 2014-2020. It is an instrument of the EU structural policy which allows to implement a closer and therefore more rational investment policy in bordering areas of the administrative units and territorial structures of a given country. Under this instrument, the authors will analyze the management of the ITI within the Warsaw metropolis, assumptions, results and development opportunities, with some references to the tourism area. (original abstract)
Polska wstępując 1 maja 2004 r. do Unii Europejskiej włączyła się w realizację jednej z ważniejszych wspólnotowych polityk - polityki spójności, mającej na celu promowanie harmonijnego rozwoju całego terytorium Unii Europejskiej poprzez działania prowadzące do zmniejszenia dysproporcji w poziomach rozwoju jej regionów, a tym samym do wzmocnienia spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej Wspólnoty. Dzięki odpowiedniemu ukierunkowaniu działań realizowanych w ramach polityki spójności przy wsparciu funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności, Polska ma szansę na znaczne przyspieszenie procesów zmierzających do osiągnięcia konwergencji z innymi regionami i krajami Unii Europejskiej. Celem niniejszego artykułu jest analiza efektywności wdrażania funduszy strukturalnych w województwie podkarpackim dokonana na podstawie raportu opublikowanego przez Urząd Marszałkowski województwa podkarpackiego. Należy zauważyć, że ostateczne rozliczenie efektów europejskiej polityki spójności wynikających z zobowiązań lat 2004-2006 nastąpi dopiero w 2009 r., gdy znane będą dane na temat wykorzystania środków i wdrożenia poszczególnych programów na koniec 2008 r. Natomiast bezpośrednie i pośrednie efekty realizacji wielu projektów współfinansowanych z funduszy mogą pojawić się z opóźnieniem, często nawet kilkuletnim. (abstrakt oryginalny)
Celem badań była ocena efektów realizacji działań programów strukturalnych o charakterze inwestycyjnym w gospodarstwach rolnych w Polsce w latach 2004-2006, oraz określenie, czy i w jakim stopniu aktywność w ubieganiu się o te działania przez rolników była zależna od potencjału produkcyjnego kierowanych przez nich gospodarstw. Materiałem badawczym były wyniki badań ankietowych przeprowadzonych w 2005 roku oraz w roku 2010 wśród tej samej grupy rolników. Analiza wykazała, że z funduszy skorzystały gospodarstwa silniejsze, o wyjściowo wyższych wartościach podstawowych wskaźników potencjału. Ponadto, ankietowane gospodarstwa beneficjentów działań inwestycyjnych rozwijały się szybciej niż gospodarstwa rolników niekorzystających z tych funduszy. Wykazano, że dysproporcje rozwojowe pomiędzy gospodarstwami korzystającymi i niekorzystającymi z inwestycyjnych programów strukturalnych w badanym okresie pogłębiły się. (abstrakt oryginalny)
Planowanie audytu jest jednym z najważniejszych oraz najbardziej odpowiedzialnych działań, od których jakości w dużej mierze zależy kontrola całego procesu oraz jego wyniki. Jednakże przepisy Unii Europejskiej nie podają informacji na temat planowania kontroli pomocy strukturalnej Unii Europejskiej, brak również badań związanych z powyższą tematyką. Nie ma zgody co do elementów planowania, strategii, struktury planu audytu oraz metod. Planowanie audytu, programów kontroli oraz przygotowania tych elementów są także różnie interpretowane. (abstrakt oryginalny)
Rozwój przestrzeni europejskiej odbywa się w warunkach ścierania się naturalnych tendencji polaryzacyjnych z procesami regulacyjnymi, zmierzającymi do zapewnienia bardziej wyrównanego rozmieszczenia potencjału ekonomicznego, ludności oraz jej dochodów i aktywności ekonomicznej. W artykule porównano dane, pochodzące z okresowych raportów z postępów spójności regionalnej przygotowywane, przez Komisję Europejską.
Analiza absorpcji funduszy strukturalnych Unii Europejskiej w Polsce dokonywana jest najczęściej z punktu widzenia poszczególnych instytucji publicznych zaangażowanych w przydzielanie środków. Następuje przy tym koncentracja na stronie finansowej, co niejednokrotnie prowadzi do nieuzasadnionych interpretacji. Pojawia się nieustająco zagadnienie słabej absorpcji środków strukturalnych. Beneficjenci programów, a także pracownicy instytucji wdrażających podkreślają, iż pierwotną przyczyną utrudnień w realizacji projektów są rozporządzenia oraz wytyczne do realizacji niektórych projektów. Szczególnie podkreśla się, iż w rozporządzeniach zakreślone są szersze ramy i większe wymagania, niż tego oczekuje Unia Europejska. Problemem są również częste zmiany przepisów prawa oraz zmiany opinii instytucji zarządzających. Prowadzi to do sytuacji, że instytucje składające wnioski o dofinansowanie wielokrotnie muszą przeliczać kosztorysy, wnioski, studia wykonalności, analizy ekonomiczne i finansowe, uwzględniając nowe wytyczne. Z kolei instytucje wdrażające zarzucają beneficjentom duże skomplikowanie projektów, stosowanie specyficznych rozwiązań oraz niestandardowych procedur wewnętrznych. Ocena absorpcji środków strukturalnych Unii Europejskiej wymaga znacznie głębszej diagnozy niż te, dokonywane przez zainteresowane strony. Jest to zagadnienie nowe i w niniejszym opracowaniu prezentowany jest jedynie zakres ujęcia systemowego oraz rekomendacje dotyczące możliwych dalszych badań w przyszłości. (fragment artykułu)
Opierając się na teorii modernizacji podniesiono kwestię wdrożenia na Ukrainie mechanizmów polityki regionalnej UE oraz jej składowej - regionalnej polityki strukturalnej. Na podstawie analizy porównawczej przedstawiono założenia i czynniki determinujące politykę strukturalną UE i Ukrainy. Przedstawiono ryzyka (geoekonomiczne, gospodarcze, energetyczne, demograficzne), które są związane ze strukturalnymi deformacjami i mogą negatywnie wpłynąć na integrację Ukrainy z UE. Oceniono mechanizmy regionalnej polityki strukturalnej i określono problemy ich modernizacji na Ukrainie. Sformułowano wniosek o potrzebie radykalnych rozwiązań instytucjonalnych na Ukrainie, m.in. opracowanie selektywnych programów strukturalnej korekty ekonomii regionalnej. (abstrakt oryginalny)
16
Content available remote Prywatyzacja jako narzędzie polityki strukturalnej w Polsce w latach 1990-2006
61%
W rozważaniach podejmowanych w artykule postanowiono skoncentrować się na polityce strukturalnej z uwagi na to, że stanowi ona strategiczny kierunek polityki gospodarczej państw wysoko rozwiniętych, a jej znaczenie wzrasta wraz z rozwojem międzynarodowej konkurencji. Jako główny cel analizy przyjęto określenie miejsca prywatyzacji w polityce strukturalnej państwa oraz identyfikację głównych kierunków przekształceń realizowanych w regionach. Dokonane studia dedukcyjne literatury przedmiotu doprowadziły do konkluzji, że polityka prywatyzacyjna, stanowiąc subobszar polityki przekształceń własnościowych, jest elementem polityki strukturalnej państwa. (fragment artykułu)
Przedstawiono problematykę spójności i konkurencyjności w Traktacie o Unii Europejskiej. Zwrócono uwagę na raporty kohezyjne, w których Unia Europejska ogłasza wyniki monitoringu swej ekonomicznej i społecznej spójności. Podkreślono znaczenie efektywnej realizacji strategii lizbońskiej dla pogłębienia spójności.
Celem prezentowanych badań było przedstawienie metod pomiaru i oceny: zmian strukturalnych gospodarki narodowej oraz zmian strukturalnych systemów gospodarczych państw objętych polityką strukturalną Unii Europejskiej.(fragment artykułu)
W artykule zostały omówione wybrane korzyści i zagrożenia dla zmian strukturalnych w polskiej gospodarce związane z członkostwem w Unii Europejskiej. Europejska polityka strukturalna powinna być tylko dodatkowym czynnikiem zmian strukturalnych w polskiej gospodarce.
Wraz z otwarciem się europejskiego rynku przed polskimi firmami wzrosną możliwości ich ekspansji, gdyż łatwiejszy będzie dostęp do kapitału. Niemniej jednak szanse na przetrwanie i rozwój na Jednolitym Rynku i rynku wewnętrznym, który będzie jego częścią, będą miały tę firmy, które podejmą wysiłek restrukturyzacyjny w kierunku efektywnego wykorzystania siły roboczej i mobilizacji środków produkcji na działalność innowacyjną. Warunkiem swobodnego działania przedsiębiorstw na zintegrowanym rynku jest konkurencyjność z zachowaniem rentowności. Dlatego też w przededniu integracji europejskiej konieczne okazało się prowadzenie polityki gospodarczej ukierunkowanej na kształtowanie warunków do tworzenia i pełnego wykorzystania potencjału rozwojowego tego sektora przedsiębiorstw. W Unii Europejskiej wsparcie sektora MSP skupia się na podnoszeniu zdolności konkurencyjnej tych przedsiębiorstw, podnoszeniu wartości nakładów inwestycyjnych sektora oraz wzroście innowacyjności firm, a także likwidowaniu barier administracyjnych prowadzenia działalności gospodarczej. W chwili obecnej MSP są uważane za główną siłę promującą konkurencyjność przemysłu wspólnotowego. (fragment tekstu)
first rewind previous Strona / 6 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.