Wyniki wyszukiwania - BazEkon

1

Udzielanie pomocy organom postępowania karnego

100%

Kaczorkiewicz D.

Przegląd Prawno-Ekonomiczny

|

2009

|

nr 9

5-12

Artykuł omawia uprawnienie organów postępowania karnego do żądania udzielenia im pomocy, które normowane jest art. 15 § 2 i 3 k.p.k. Na jego podstawie wymienione w nim podmioty mają obowiązek udzielenia organom pomocy. Pomoc ta umożliwia organom postępowania karnego przeprowadzenie czynności procesowych. Jest zróżnicowana w zależności od tego jaką formę prawną ma podmiot, do którego organ zwrócił się z żądaniem. (abstrakt oryginalny)

2

The Impact of the Jurisprudence of the International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia on the Development of the Commander's Individual Liability under International Criminal Law

100%

Czeszejko-Sochacka K.

Przegląd Europejski

|

2022

|

nr 4

101-112

Problematyka rozkazu wojskowego jest zagadnieniem, które na gruncie przepisów międzynarodowego prawa karnego wiąże się z szeregiem licznych zagadnień, powiązanych z reżimem odpowiedzialności dowódcy. Od czasu Trybunału Norymberskiego problematyka superior responsibility została poddana szerokim zmianom. W artykule zaprezentowano wpływ orzecznictwa Trybunału Jugosłowiańskiego na ukształtowanie się uregulowań dotyczących rozkazu wojskowego. Był to bowiem pierwszy międzynarodowy sąd, któremu przyszło się zmierzyć z tą problematyką. Na jego doświadczeniach bazował Międzynarodowy Trybunał Karny, który doprecyzował koncepcję odpowiedzialności dowódcy i uzupełnił ją o nowe komponenty.(abstrakt oryginalny)

3

Przegląd uchwał Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego, prawa karnego skarbowego i prawa wykroczeń za 2014 r.

100%

Stefański R. A.

Ius Novum

|

2015

|

9

|

nr 1

166-202

4

Medialne i społeczne domniemanie winy a prawne domniemanie niewinności (spojrzenie prawne a nowa perspektywa)

100%

Patora K.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

|

2020

|

nr 92 Varia

75-93

Tematem artykułu są rozważania, które dotyczą obowiązującego w prawie karnym domniemania niewinności oraz domniemania winy, które może powstać w środkach masowego przekazu, a tym samym w opinii publicznej. Omówione zostały rozwiązania prawne w prawie karnym, prawie prasowym, prawie międzynarodowym, które mają przeciwdziałać tworzeniu fałszywego obrazu procesów. Ponadto wskazano na orzecznictwo sądowe, które stawia wymogi do rzetelnego informowania o przebiegu postępowań przygotowawczych i sądowych, a także zwrócono uwagę na szczególne obowiązki rzeczników prasowych.(abstrakt oryginalny)

5

Okazanie jako czynność procesowo - kryminalistyczna

100%

Bucoń P., Starobrat M.

Przegląd Prawno-Ekonomiczny

|

2011

|

nr 17

5-15

Niniejszy artykuł porusza problematykę okazania jako jedną z najstarszych metod identyfikacji stosowanych na podstawie śladów pamięciowych w procesie karnym. Okazanie jest przykładem silnego powiązania procesu karnego i kryminalistyki, gdyż jest to czynność o dualnym charakterze, łącząca w sobie elementy kryminalistyczne i procesowe. Okazanie zaliczane jest do szczególnych form przesłuchania i jako czynność niepowtarzalna, wykorzystywane jest przez sąd w warunkach pośredniości. Autorzy artykułu zauważają, że uregulowania dotyczące okazania w polskiej procedurze karnej są niewystarczające pod względem zakresu, jak i precyzji unormowań. W tym stanie rzeczy upatrują przyczyny uchybień w praktyce stosowania okazania w prowadzonych postępowaniach karnych, które wpływają na pomniejszenie wartości tego dowodu w toku późniejszego rozpoznawania sprawy przez sąd. (abstrakt oryginalny)

6

Prowokacja i retorsja jako podstawa do odstąpienia od wymierzenia kary

100%

Górka G.

Młoda Palestra. Czasopismo Aplikantów Adwokackich

|

2015

|

nr 2

10-25

Kategoria przestępstw przeciwko czci, ma długą tradycję w polskim ustawodawstwie karnym. Mimo pojawiających się prób ich zmiany, bądź wywodzonego przez niektórych z zasady subsydiarności prawa karnego, wyrugowania ich z ustawy karnej i zastąpienia wyłącznie przepisami natury cywilistycznej, funkcjonują one dalej spełniając swoją rolę, chroniąc immanentne dobra przynależne człowiekowi. Celem niniejszego opracowania było przedstawienie, w szczególności na wąskie ramy artykułu, krótkie scharakteryzowanie instytucji prowokacji i retorsji jako normatywnej podstawy ustawowego odstąpienia od wymierzenia kary na przykładzie występku znieważenia. Za każdym razem, obowiązkiem Sądu jest konieczność zbadania współmierności zachowań sprawców dokonywanych in concreto. Rezultatem dokonanej przez autora inferencji jest konstatacja, że koniecznym wydaje się dalsza egzystencja prowokacji i retorsji w ustawodawstwie karnym, a ewentualnie godnym rozważenia mogą być zmiany poruszone w podsumowaniu przedmiotowego opracowania.(abstrakt oryginalny)

7

Bieg terminów wykonania środka karnego tego samego rodzaju. Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z 26.05.2020 r., I KZP 13/19

100%

Kwiatkowski D.

Młoda Palestra. Czasopismo Aplikantów Adwokackich

|

2021

|

nr 1 Nowy początek

10-17

Wielość orzekanych środków karnych o tożsamym charakterze powoduje problem sposobu ich wykonywania. Możliwe i prezentowane są bowiem dwa przeciwstawne sposoby. Jeden z nich nakazuje wykonywanie tożsamych rodzajowo środków karnych sekwencyjnie, jeden po drugim, przez co w danym czasie wykonywany byłby tylko jeden z orzeczonych środków. Drugi natomiast wskazuje, że wykonanie wskazanych środków jest niezależne od siebie i biegnie od uprawomocnienia się poszczególnych orzeczeń, przez co możliwe jest wykonywanie w danym czasie więcej niż jednego tożsamego środka karnego. Zaprezentowana analiza, przeprowadzona na kanwie orzeczenia Sądu Najwyższego, wskazuje na trafność drugiego podejścia w obecnym stanie prawnym.(abstrakt oryginalny)

8

Celowość i indywidualizacja kary w ujęciu Aleksandra Mogilnickiego

80%

Grudzińska A.

Studia Iuridica Lublinensia

|

2012

|

17

135-150

Na gruncie polskiej teorii prawa karnego na początku XX w. przedstawicielami kierunku socjologicznego byli m.in. J. Makarewicz, W. Makowski, S. Wróblewski oraz A. Mogilnicki. (...) Temat niniejszego opracowania to: pojęcie kary, jej cel, indywidualizacja, zasady orzekania. Stanowiło to przedmiot zainteresowań Mogilnickiego w ciągu wielu lat pracy naukowej. W związku z dużą ilością materiałów źródłowych niniejsze opracowanie dotyczyć będzie okresu od 1897 r. do 1919 r., kiedy to Mogielnicki został powołany w skład Komisji Kodyfikacyjnej II RP. (fragment tekstu)

9

Istota i kryminalnopolityczne znaczenie przedawnienia w prawie karnym

80%

Soćko M.

Studia Iuridica Lublinensia

|

2012

|

17

193-212

W artykule przedstawiono rozważania dotyczące przedawnienia uregulowanego w kodeksie karnym i wskazania jego następstw procesowych. Omówiono istotę i skutki przedawnienia, uzasadnienie przedawnienia oraz ukazano jego związek z polityką kryminalną państwa.

10

"Norma sankcjonowana w prawie karnym..."-Kilka uwag do artykułu Łukasza Pohla

80%

Patryas W.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2006

|

nr 1

65-67

Autor dokonuje krytycznego komentarza artykułu Łukasza Pohla, w którym zarysowuje problemy mogące powstać przy okazji wprowadzenia sugerowanych przez autora poprawek.

11

Utracone korzyści (lucrum cessans) jako szkoda w prawie karnym

80%

Hryniewicz-Lach E.

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

|

2015

|

nr 12

15-21

W artykule przedstawiono propozycję karnoprawnego ujęcia problematyki utraconych korzyści (lucrum cessans) jako kwoty, która w wyniku przestępnego zachowania sprawcy nie weszła do majątku pokrzywdzonego. Autorka, odnosząc się do niemieckiego podziału przestępstw na te skierowane przeciwko mieniu oraz przeciwko majątkowi sprawcy, wskazuje na możliwość zastosowania podobnego podziału w prawie polskim, dla potrzeb różnicowania elementów składowych szkody wyrządzonej takimi typami przestępstw. Zgodnie z tą klasyfikacją przestępstwa wymierzone w mienie, np. kradzież, wiążą się z powstaniem szkody w mieniu pokrzywdzonego, ograniczając lub znosząc możliwość korzystania z jego składników w dotychczasowym zakresie i powodując utratę jego wartości (czyli damnum emergens). Natomiast przestępstwa wymierzone w majątek, np. nadużycie zaufania, powodują nadto niemożność zwiększenia wartości tego majątku (o lucrum cessans). Autorka sygnalizuje istotne problemy związane z badanymi kwestiami, jak pojęcie mienia i majątku w polskim prawie czy rzeczywisty lub hipotetyczny charakter utraconych korzyści. Artykuł prezentuje także linię orzeczniczą Sądu Najwyższego dotyczącą utraconych korzyści na gruncie Kodeksów karnych z 1969 i 1997 r.(abstrakt oryginalny)

12

O zawartości normatywnej przepisów art. 18 § 1-3 k.k.

80%

Siwek K.

Ius Novum

|

2021

|

15

|

nr 1

85-106

W opracowaniu podjęto zagadnienie dotyczące charakteru normatywnego przepisów art. 18 § 1-3 k.k. Z perspektywy wyznaczników derywacyjnej koncepcji wykładni prawa oraz teorii legislacji i zasad techniki prawodawczej, podjęto próbę rozstrzygnięcia istniejącego w nauce o prawie karnym sporu dotyczącego tego, czy w odniesieniu do sprawstwa kierowniczego i sprawstwa polecającego przepisy art. 18 § 1 k.k. są przepisami uzupełniającymi przepis typizujący części szczególnej k.k., czy też wysławiają zrębowo normę sankcjonującą zabraniająca sprawstwa kierowniczego i sprawstwa polecającego. Opowiedziano się za pierwszy wariantem interpretacyjnym. W opracowaniu przyjęto również, że przepisy art. 18 § 2 i 3 k.k. nie są przepisami zrębowymi, lecz modyfikatorami przepisów określających rodzajowy typ czynu zabronionego. W konsekwencji podżeganie i pomocnictwo nie są odrębnymi typami popełnienia czynu zabronionego charakteryzującymi się własnym zestawem ustawowych znamion i nie uzupełniają opisu rodzajowego typu czynu zabronionego o dodatkowe znamię czynnościowe. Tym samym w każdej postaci przestępnego współdziałania może dojść do realizacji przedmiotowych znamion rodzajowego typu czynu zabronionego, w tym znamienia czynności wykonawczej. (abstrakt oryginalny)

13

Punishment as medicina peccatoris. Reflections on Capital Punishment in St. Thomas Aquinas' Doctrine

80%

Łuszczyńska M.

Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio G. Ius

|

2018

|

65

|

nr 1

91-102

W artykule została przedstawiona problematyka kary w doktrynie św. Tomasza z Akwinu. W szczególności przeanalizowano celowość kary śmierci. Autor stawia tezę o ścisłej korelacji funkcji kary, zasad jej orzekania i wykonania z koncepcją dobra wspólnego. Dopuszczalność kary śmierci stanowi konsekwencję racjonalnego ujęcia bonum commune oraz jest pochodną przyjęcia organicznej koncepcji państwa. Oryginalność rozważań Akwinaty w przedmiocie humanitaryzacji prawa karnego zapewnia mu trwałe miejsce w panteonie twórców i krzewicieli nowożytnych koncepcji szeroko rozumianego prawa karnego. (abstrakt oryginalny)

14

Kara łączna po nowelizacji. Krótkie uwagi

80%

Wysoczyńska M.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

|

2012

|

nr 71 Roczniki prawa ubezpieczeń I. Świadczenie pieniężne ubezpieczyciela w umowie ubezpieczenia - zagadnienia prawne

125-130

Wymiar kary łącznej stanowi istotną kwestię, nie tylko dla oskarżonych i skazanych, ale i sędziów, zobowiązanych do obligatoryjnego jej orzekania, gdy zachodzą przesłanki z art. 85 k.k. i następnych. W praktyce występuje naturalna rozbieżność oczekiwań, co do funkcji, jaką instytucja kary łącznej ma pełnić. Dlatego godne uwagi są wszystkie próby odniesienia się do tej problematyki, w szczególności próby nowelizacyjne podejmowane przez ustawodawcę w tym celu, aby usunąć wątpliwości interpretacyjne. Przedmiotem krótkich rozważań uczyniono treść przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego z 1997 r., a w szczególności art. 86 k.k. i 89 k.k. oraz wybrane tezy orzecznictwa i piśmiennictwa odnoszące się do tych regulacji, ponieważ przepisy te w ciągu ostatnich miesięcy uległy istotnym znamion. Upływ czasu uprawnia do pierwszych, wstępnych ocen tych zmian. (fragment tekstu)

15

Warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej po nowelizacji z 2009 roku

80%

Pietruszka R.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

|

2012

|

nr 71 Roczniki prawa ubezpieczeń I. Świadczenie pieniężne ubezpieczyciela w umowie ubezpieczenia - zagadnienia prawne

65-83

Kwestia warunkowego zawieszenia wykonania kary w sytuacji realnego zbiegu przestępstw była do czasu uchwalenia kodeksu karnego z 1997 r. przez ustawodawcę konsekwentnie pomijana. Brak regulacji tej kwestii powodował ogromne rozbieżności interpretacyjne. W dążeniu między innymi do usunięcia tych trudności, a także, jak podano w uzasadnieniu do projektu tego kodeksu, zracjonalizowania polityki kryminalnej , ustawodawca zawarł w kodeksie karnym z 1997 r. trzy przepisy, mieszczące się w §§1-3 art. 89 k.k. , dotyczące omawianej problematyki. Jednakże przepisy tego artykułu nie spełniły tych założeń, nie rozstrzygnęły wielu problemów pojawiających się na tle tego zagadnienia, a zrodziły jeszcze nowe (zwłaszcza §1). Fala krytyki tych unormowań skłoniła ustawodawcę do zmiany art. 89 k.k. ustawą z 5.11.2009 r. , która weszła w życie 8.06.2010 r. Jednakże, tak jak wprowadzenie regulacji odnoszącej się do przedmiotowej kwestii "nie przecięło sporów toczących się w piśmiennictwie wokół tego zagadnienia, nie doprowadziło także do ujednolicenia praktyki orzeczniczej", jednakże wątpliwości tych nie wyeliminowała nowelizacja przepisów. Najogólniej rzecz ujmując przepisy art. 89 k.k. zawierają zasady wymierzania kary łącznej w wyroku łącznym w sytuacji występowania orzeczeń o warunkowym zawieszeniu wykonania kary. Z treści § 1 wynika wprost, iż została dopuszczona możliwość (czy wręcz został zawarty nakaz) łączenia w wyroku łącznym kar orzeczonych z warunkowym zawieszeniem z karami bezwzględnymi tego samego rodzaju (wariant pierwszy). To samo dotyczy kar pozbawienia wolności w sytuacji, gdy wszystkie zostały warunkowo zawieszone (wariant drugi). Tę możliwość (czy obowiązek) dla sądów statuuje obecnie dodany "nowelą listopadową" § 1a art. 89 k.k. (fragment tekstu)

16

Norma sankcjonowana w prawie karnym jako przykład normy prawnej nie będącej normą postępowania

80%

Pohl Ł.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2006

|

nr 1

55-64

Wysunięta przez Zygmunta Ziembińskiego koncepcja normy prawnej jako normy postępowania, koncepcja mająca być uniwersalną w założeniu, natrafiać może na gruncie prawa karnego — w moim przekonaniu na poważne, co do możności realizowania przez nią tego założenia, argumenty negatywne. By zmienić ten stan rzeczy, oddalić to grożące jej, a poważne niebezpieczeństwo, nie trzeba jednak koncepcji tej zarzucać. Wystarczy bowiem dokonać jej stosownego wysubtelnienia. Korekta, którą tu proponuje autor, polega na przesunięciu wymogu dowolności, jaki stawia się normowanemu w normie sankcjonowanej zachowaniu, do zakresu zastosowania normy ją sankcjonującej.

17

Resozialisierung durch den Offenen und Halboffenen Strafvollzug in Polen

80%

Nawój-Śleszyński A.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

|

2012

|

nr 71 Roczniki prawa ubezpieczeń I. Świadczenie pieniężne ubezpieczyciela w umowie ubezpieczenia - zagadnienia prawne

55-64

Typy zakładów karnych są narzędziem realizacji indywidualizacji wykonywania kary pozbawienia wolności i należą do instytucjonalnych form indywidualizacji wykonywania tej kary. Zakłady karne typu otwartego i półotwartego ze swej istoty posiadają szereg walorów sprzyjających readaptacji społecznej skazanych. W prezentowanym artykule omówiona została geneza koncepcji zakładów karnych typu półotwartego i otwartego, której idea zrodzona w XIX w. we Francji rozwijała się i doskonaliła w systemach prawnych różnych państw, w tym i w Polsce, mając wsparcie nie tylko w Regułach Minimalnych, ale i w Zaleceniach ONZ z 1955 r. Polskie prawo wykonawcze stworzyło dobre podstawy wykonywania kary w różnych typach zakładów karnych. W artykule zwrócono również uwagę na wyraźną preferencję wykonywania kary pozbawienia wolności w zakładach karnych typu otwartego i półotwartego wyrażoną w uzasadnieniu do kodeksu karnego wykonawczego z 1997 r. Konsekwencje wynikające z tej preferencji mają postać przepisów stanowiących podstawę prawną wykonywania kary w tych zakładach. Walory readaptacyjne, które stanowią istotę niniejszego artykułu zostały uszeregowane i usystematyzowane przez autorkę, a dzięki zaprezentowanym danym statystycznym za lata 1998-2010 powstał kompleksowy obraz tendencji i struktury populacji więziennej odbywającej kare pozbawienia wolności w zakładach karnych typu otwartego i półotwartego w Polsce. W podsumowaniu zwrócono uwagę na problemy, niekonsekwencje, ale i w związku z tym sformułowane postulaty dotyczące wykonywania kary w omawianych typach zakładów karnych i propozycje jak najlepszego wykorzystania możliwości jakie dają typy zakładów karnych otwartych i półotwartych. (fragment tekstu)

18

Przestępstwo znęcania się, którego skutkiem jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie : analiza akt sądowych

80%

Gądzik Z. B.

Przegląd Prawno-Ekonomiczny

|

2014

|

nr 26

6-15

Przedmiotem artykułu jest przestępstwo znęcania się, którego skutkiem jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie (art. 207 § 3 Kodeksu karnego). Treść artykułu opiera się nie tylko na analizie teoretycznej znamion przestępstwa, informacjach z zakresu kryminologii, ale zawiera przede wszystkim wyniki przeprowadzonych badań nad okolicznościami popełnienia omawianego czynu i sposobem wymiaru kary. Badania prowadzone były na podstawie akt sądowych sądów rejonowych w Lublinie i Katowicach. Obejmują one okres 10 lat (2000 - 2009). Artykuł zawiera ponadto porównanie danych zebranych na podstawie powyższej analizy oraz ich zestawienie z informacjami o zasięgu ogólnopolskim.(abstrakt oryginalny)

19

Przestępstwo znieważenia funkcjonariusza publicznego - uwagi ogólne

80%

Wagner M.

Samorząd Terytorialny

|

2008

|

nr 1-2

125-137

W artykule ujęto najważniejsze zagadnienia związane z problematyką przestępstwa znieważenia funkcjonariusza publicznego w polskim prawie karnym. Oprócz spostrzeżeń natury ogólnej, analiza dotyczy zapatrywań doktryny i judykatury na temat m.in. przedmiotu ochrony, czynności sprawczej, obiektywnego i subiektywnego uznania zniewagi, formy znieważenia, przedmiotu czynności wykonawczej. Dodatkowo uwagę poświęcono stronie podmiotowej przestępstwa, karze i środkom karnym, jakie grożą za jego popełnienie, a także niekonstytucyjności art. 226 § 1 kk z 1997 r. (abstrakt oryginalny)

20

Wprowadzenie do postępowania przygotowawczego materiałów z czynności operacyjno-rozpoznawczych zawierających tajemnice zawodowe w świetle przepisów intertemporalnych

80%

Kurowski M.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

|

2018

|

nr 83 Wokół policyjnych Archiwów X

33-42

Pozyskiwanie dowodów w toku postepowania karnego wiąże się z szeregiem czynności, które winny zostać wykonane tak, aby były one prawnie dopuszczalne. Szczególne unormowania ustawodawca przewidział w zakresie pozyskiwania dowodów poza postępowaniem karnym. W toku czynności operacyjno-rozpoznawczych prowadzonych przez organy szczególne możliwe jest dokonywanie kontroli między innymi rozmów telefonicznych. Wprowadzenie dowodów z tych nagrań uregulowane jest w sposób szczególny. W pewnych sytuacjach ustawodawca przewidział dodatkowe obostrzenia w zakresie uzyskiwania dowodów wówczas, gdy dotyczy to tajemnic zawodowych szczególnie chronionych - art. 180 § 2 k.p.k. Niniejsze opracowanie przedstawia wskazaną problematykę.(abstrakt oryginalny)