Ograniczanie wyników
Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 80

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 4 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Prezydencja w Unii Europejskiej
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 4 next fast forward last
W okresie 1.01 - 30.06 2002 roku Hiszpania będzie sprawować przewodnictwo w Unii Europejskiej. Niniejszy artykuł poświęcon jest Hiszpanii. Omówiono kolejno tematy: ustrój państwa i sytuacja polityczna, sytuacja gospodarcza i handel zagraniczny, cele prezydentury Hiszpanii w Unii Europejskiej oraz stanowisko Hiszpanii wobec rozszerzenia i zewnętrznych wymiarów UE ze szczególnym uwzględnieniem członkostwa Polski w UE.
Sprawowanie przewodnictwa w Radzie Unii Europejskiej to przywilej wynikający z członkostwa w strukturach Unii Europejskiej oraz szansa na promocję kraju w otoczeniu międzynarodowym. Prezydencja stanowi także poważne wyzwanie, zwłaszcza dla państwa, które po raz pierwszy obejmuje tę funkcję. (...) Polska stanowić będzie pierwszy kraj z tria "Polska-Dania-Cypr", którego grupowa prezydencja będzie realizowana do końca 2012 roku. (...) Aktywność przygotowawcza odbywa się pod kierownictwem Ministra Mikołaja Dowgielewicza, który objął stanowisko Pełnomocnika Rządu do Spraw Przygotowania Organów Administracji Rządowej i Sprawowania przez Rzeczpospolitą Polską Przewodnictwa w Radzie Unii Europejskiej. (...) Przyjęte priorytety polskiej prezydencji pozostają w ścisłej korelacji ze średniookresowym planem działań Komisji Europejskiej - Agenda 2010-2014 oraz celami długookresowymi Unii Europejskiej nakreślonymi w Strategii Europa 2020. Niewątpliwie wpływ na kształt polskiej prezydencji będzie miała sytuacja ogólnoekonomiczna w Europie, w tym zwłaszcza tempo wychodzenia gospodarek krajów UE z kryzysu. (fragment tekstu)
W niniejszym artykule, z uwagi na przewodnictwa Danii w Unii Europejskiej, omówiono kolejno: ustrój państwa i jego sytuację polityczną, sytuację gospodarczą i handel zagraniczny oraz cele prezydentury Danii w Unii Europejskiej. Przedstawiono stanowisko Duńczyków wobec rozszerzenia UE.
Przedstawiono scenariusz działania Niemiec w czasie półrocznej prezydencji w Unii Europejskiej. Omówiono priorytetowe działania w Unii Europejskiej: problem bezrobocia, Agenda 2000, budżet UE, wspólną politykę rolną, politykę strukturalną i spójności, wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa.
Belgia należy do państw-założycieli Wspólnot Europejskich, a jej stolica jest siedzibą Unii Europejskiej, Unii Beneluksu i europejskiego dowództwa NATO. W niniejszym artykule, poświęconym Belgii, omówiono kolejno tematy: ustrój państwa i sytuacja polityczna, sytuacja gospodarcza i handel zagraniczny, cele prezydentury Belgii w Unii Europejskiej oraz stanowisko Belgii wobec rozszerzenia i zewnętrznych wymiarów UE ze szczególnym uwzględnieniem członkostwa Polski w UE.
Formułując priorytety na okres przewodnictwa, Szwecja zaplanowała koncentrację działań w trzech podstawowych obszarach, umownie zwanych "3e": rozszerzenie (enlargement), środowisko (environement), zatrudnienie (employment). Niniejszy artykuł prezentuje stopień realizacji poszczególnych priorytetów w minionym półroczu.
Temat artykułu to pozycja gospodarcza Szwecji w Europie i w świecie, system polityczny, sytuacja gospodarcza i handel zagraniczny, cele prezydentury Szwecji, czyli "trzy E"- enlargement (rozszerzenie), employment (zatrudnienie), environment (środowisko naturalne), oraz stanowisko Szwecji wobec rozszerzenia i członkostwa Polski w UE.
Przedstawiono kwestie, nad którymi debatowała Rada Europejska w Laeken: przyszłość Unii Europejskiej, europejska polityka bezpieczeństwa i obrony, rozszerzenie Unii Europejskiej, działania UE po atakach na USA z 11 września 2001 r., zagadnienia gospodarcze i społeczne, wzmocnienie obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, oraz stosunki zewnętrzne.
W drugiej połowie 2011 roku Polska, jako państwo członkowskie Unii Europejskiej (UE), przewodniczyła Radzie Unii Europejskiej (RUE). Był to najbardziej widoczny egzamin sprawności instytucjonalnej danego państwa oraz sprawności w zarządzaniu organizacją międzynarodową. Po wejściu w życie traktatu lizbońskiego zmienił się sposób sprawowania przewodnictwa. Traktat nadał charakter formalny tzw. "trio prezydencji", czyli przewodnictwu w RUE sprawowanemu przez grupę trzech państw oraz wprowadził dwa nowe urzędy Przewodniczącego Rady Europejskiej oraz Wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa. W związku z tym konieczne stało się wypracowanie nowego podejścia w sferze zarządzania procesem funkcjonowaniem UE. W artykule przedstawiony został zatem nowy model sprawowania przewodnictwa, w tym m.in.: mechanizm współdziałania instytucji unijnych oraz krajowych przed przewodnictwem i podczas jego sprawowania w RUE, kształtowanie priorytetów państwa podczas prezydencji oraz funkcje pełnione przez państwo przewodniczące UE. Autorzy przeanalizowali agendę priorytetów przygotowaną przez Polskę pod kątem strategii rozwoju przyjętej w 2010 r. przez Komisję Europejską do roku 2020. (abstrakt oryginalny)
Półroczne przewodnictwo w Radzie UE zaczęło się dla Włoch nienajlepiej. Już na drugi dzień po przejęciu obowiązków od premiera Grecji Costasa Simitisa, szef rządu włoskiego Silvio Berlusconi obraził w Parlamencie Europejskim niemieckiego posła Martina Schulza. Berlusconiego sprowokowała wypowiedź niemieckiego deputowanego, który przypomniał, iż premier Włoch jest oskarżany o przekupstwo i korupcję, a także ostrzegł przed "zarażeniem Europy wirusem konfliktu interesów prywatnych i publicznych", jaki dotknął Włochy z powodu przejęcia władzy przez człowieka posiadającego większość mediów w tym kraju. W ten sposób sprawdziły się obawy wszystkich tych, którzy wątpili, iż Silvio Berlusconi będzie w stanie złagodzić ton swoich wystąpień i skutecznie pokierować Unią Europejską przez nadchodzących 6 miesięcy. (fragment tekstu)
W artykule przedstawiono zalety i wady czeskiej prezydencji w Radzie Unii Europejskiej (styczeń-czerwiec 2009 r.). Prezydencja czeska była jedną z najciekawszych prezydencji ostatnich lat. Republika Czeska była dopiero drugą (po Słowenii) prezydencją państwa z grupy krajów, które przystąpiły do Unii Europejskiej podczas "wielkiego rozszerzeniaˮ w 2004 roku. Prezydencja czeska rozpoczęła w bardzo trudnym dla Unii czasie (tj. głębokiego kryzysu gospodarczego w większości państw członkowskich UE, konfliktu gazowego między Rosją i Ukrainą, wojny w Gruzji, wyborów prezydenckich w USA, braku ratyfikacji traktatu lizbońskiego). Co więcej, w Republice Czeskiej panowała bardzo skomplikowana wewnętrzna sytuacja polityczna, w tym dymisja czeskiego rządu w połowie czeskiej prezydencji UE i eurosceptycyzm prezydenta Klausa. Jednak prezydencja czeska zasługuje na pozytywną ocenę. Z punktu widzenia administracji prezydencja była bardzo dobrze przygotowana, choć w momencie obalenia rządu w czasie prezydencji czeska klasa polityczna poniosła porażkę. Republika Czeska okazała się państwem członkowskim Unii Europejskiej, które dostrzega nowe wyzwania stojące przed UE i rozumie jej filozofię i mechanizmy. Czesi przyjęli perspektywę unijną i wykazali znacznie większe zrozumienie dla wspólnych ideałów niż państwa członkowskie o znacznie dłuższym członkostwie i znaczącej pozycji politycznej.(abstrakt oryginalny)
12
Content available remote Prezydencja w Radzie Unii Europejskiej z perspektywy politologicznej
80%
Scharakteryzowano Prezydencję w Radzie UE w kontekście perspektywy politologicznej.
Od 1 lipca 2011 r. Polska, korzystając z kompetencji przyznanych jej jako krajowi przewodniczącemu Radzie Unii Europejskiej, przystąpiła do realizacji programu przewodnictwa w Radzie. W artykule omówiono czynniki, które mogą utrudnić realizację polskich planów, takie jak sytuacja polityczna i gospodarcza w Unii i jej otoczeniu, różnice w podejściu do niektórych zagadnień między Polską a innymi państwami członkowskimi, proces kształtowania się nowej równowagi instytucjonalnej po wejściu w życie Traktatu z Lizbony, a także słabości polskiej administracji. (abstrakt oryginalny)
14
80%
Polska po raz pierwszy, a być może i ostatni (ze względów proceduralnych), miała możliwość sprawowania prezydencji w Radzie Unii Europejskiej. Biorąc pod uwagę skalę i zakres przygotowań, można uznać, że było to znaczące wyzwanie dla wszystkich podmiotów zaangażowanych w ten proces: rządu, władz regionalnych i lokalnych, szeroko rozumianej administracji publicznej, sfery gospodarczej, naukowej, społecznej. Oczywiście udział w tym przedsięwzięciu zależał od stopnia zaangażowania, który był pochodną świadomości, że Polska jest w Unii Europejskiej, przy czym nie chodzi o wiedzę na temat przystąpienia naszego kraju do UE, ale o umiejętność brania udziału w kształtowaniu polityki europejskiej. (fragment tekstu)
Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie procesu kształtowania się i reformowania mechanizmu Prezydencji w Radzie od czasu przejęcia i ratyfikowania Traktatów Rzymskich po reformę lizbońską. "Ojcowie założyciele", jak i późniejsi inicjatorzy i twórcy traktatów ustanawiających Wspólnoty i Unię Europejską, nie przypisywali mechanizmowi Prezydencji w Radzie dużej roli. Z jednej strony, sprawowanie przewodnictwa we wspólnotowej, a następnie unijnej strukturze instytucjonalnej było traktowane jako swoistego rodzaju instrument "technicznego" zarządzania różnymi składami Rady i jej organami przygotowawczymi na określony czas i w ustalonej kolejności. Z drugiej strony, Prezydencja była postrzegana przez państwa członkowskie jako formalny wykaz równości wszystkich członków Unii Europejskiej. Jednakże należy mieć na uwadze fakt, że wraz z rozwojem procesów poszerzania i pogłębiania integracji w Europie, pozycja i rola Prezydencji, jako mechanizmu funkcjonowania Unii Europejskiej, wciąż rosła. Z czasem zaczęły pojawiać się nowe plany i propozycje usprawnienia tego mechanizmu, aby zachować ciągłość zarządzania i podnieść efektywność procesu decyzyjnego w Unii Europejskiej. Zasadnicza funkcja Prezydencji w Radzie polega na ustalaniu agendy działania Unii, zarządzaniu pracami Rady i jej organów pomocniczych, reprezentowaniu Rady w stosunkach z pozostałymi instytucjami i organami unijnymi oraz reprezentowaniu Unii w stosunkach z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi. Zatem Prezydencja w Radzie de facto polega na doprowadzaniu do kompromisu w toku prac instytucji i organów unijnych oraz wypracowywaniu i podejmowaniu decyzji w coraz to liczniejszej grupie państw członkowskich. Przewodnictwo w Radzie stanowi niejako formalny wykaz ich równości. Analizując historię rozwoju mechanizmu Prezydencji w Radzie, można stwierdzić, że ewoluował on wraz z procesem pogłębiania i poszerzania integracji europejskiej i był przez te procesy kształtowany. Na ciągu ostatnich 60-65 lat wielokrotnie uległ on zmianie, aby dostosować się do nowych warunków, wyzwań i zagrożeń integracji europejskiej. (abstrakt oryginalny)
16
80%
W opracowaniu podejmuję próbę odpowiedzi na pytanie, czy dyrektywa z 2006 roku zmierza do realizacji jednego z istotnych założeń funkcjonowania Wspólnoty - rozwoju rynku, skupiając się na rynku usług. Opracowanie składa się z trzech części. W pierwszej przedstawiona została rola sektora usług jako jednego z głównych filarów gospodarki unijnej. Część druga opisuje etapy wypracowywania dyrektywy usługowej jako kompromisowego aktu prawnego sprzyjającego liberalizacji jednolitego rynku wewnętrznego. W części trzeciej dokonuję analizy przyjętych w dyrektywie rozwiązań prawnych jako regulacji sprzyjających odblokowaniu pełnego potencjału sektora usług.(abstrakt autora)
17
80%
Artykuł zawiera porównanie przygotowań do objęcia prezydencji w Radzie Unii Europejskie w wybranych państwach członkowskich, przede wszystkim we Francji, Czechach i Szwecji. Analiza przygotowań do prezydencji w Radzie UE została podzielona na kilka obszarów: przygotowania instytucjonalne, przygotowania programowe i wybór priorytetów prezydencji oraz przygotowania w obszarach budżetu, logistyki, szkoleń pracowników, informacji i promocji. Oddzielnie zostały omówione parlamentarne przygotowania do prezydencji. (abstrakt oryginalny)
Przedmiotem artykułu jest próba analizy i oceny polskiej prezydencji w ramach "prezydenckiego trio", pod kątem zaangażowania w wielopłaszczyznową reformę europejskiego systemu ochrony praw człowieka. Na tle wielu innych zadań, które stanęły przed prezydencją po wejściu w życie traktatu z Lizbony nie było w tej dziedzinie spektakularnych osiągnięć, co nie zmienia faktu, że każdy krok do przodu był ważny, ponieważ problematyka ochrony i gwarancji praw człowieka stanowi we współczesnym świecie problem niełatwy do rozwiązania. Do analizy zostały wybrane tylko niektóre kwestie, najistotniejsze do stworzenia spójnego i jednolitego systemu ochrony praw człowieka w Europie. Systemu, który zapewniał będzie bezpieczeństwo prawne i chronił jednostkę przed naruszeniami nie tylko ze strony państwa, ale także instytucji UE, co ma niebagatelne znaczenie wobec wzrostu kompetencji Unii w niemal wszystkich dziedzinach życia. (fragment tekstu)
Pomysł zaangażowania Unii Europejskiej we współpracę między UE a jej wschodnimi sąsiadami jest promowany przez Polskę od 1998 roku. Najsilniejszym przejawem tych starań była inicjatywa polsko-szwedzka pod nazwą "Partnerstwo Wschodnie". W 2008 r. Rada Europejska potwierdziła ten projekt, dzięki czemu stał się wschodnim wymiarem europejskiej polityki sąsiedztwa. Uzyskanie akceptacji UE dla Partnerstwa Wschodniego było w znacznym stopniu sukcesem polskiej dyplomacji. Udowodniło to, że Polska jest silnym partnerem w UE, którego inicjatywa i determinacja doprowadziły do konstruktywnych działań. Przegląd i ocena działań i rozwoju Partnerstwa Wschodniego były jednym z trzech priorytetów polskiej prezydencji w UE. Najważniejszym wydarzeniem podczas polskiej prezydencji było spotkanie na szczycie Partnerstwa Wschodniego, które odbyło się w dniach 29 i 30 października 2011 r. W Warszawie. Pomimo tego, że nie był to pełny sukces, podjęto ważne decyzje dotyczące rozwoju Partnerstwa Wschodniego. Przy ocenie polskiej prezydencji należy wziąć pod uwagę kilka czynników. Pierwszą z nich jest rola prezydencji Rady w systemie instytucjonalnym i decyzyjnym UE. Druga to ocena sytuacji politycznej zarówno w państwach członkowskich UE, jak i krajach partnerskich. Autentyczna wola wszystkich stron do podjęcia konstruktywnych działań jest warunkiem koniecznym dla powodzenia Partnerstwa Wschodniego. Jedną z ważnych zasad jest więcej za więcej. Oznacza to, że UE stosuje zestaw warunków do państw członkowskich Partnerstwa Wschodniego, co wymaga kontynuacji reform demokratycznych. Głównym celem tego artykułu jest zademonstrowanie istoty Partnerstwa Wschodniego i sformułowanie opinii na podstawie analizy działań i wyników programu. Artykuł podzielony jest na trzy części: I. Istota Partnerstwa Wschodniego; II. Partnerstwo Wschodnie jako polski priorytet polskiej prezydencji; III. Ocena polskiej prezydencji. (fragment tekstu)
Polska prezydencja w Radzie Unii Europejskiej jako jeden z priorytetów w stosunkach gospodarczych, wskazała na doprowadzenie do zawarcia porozumienia w sprawie jednolitej ochrony patentowej. Odpowiedzialny za ten projekt minister gospodarki - na stronach internetowych kierowanego przez siebie urzędu - zamieścił informacje o zaletach omawianej instytucji. (fragment tekstu)
first rewind previous Strona / 4 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.