Wyniki wyszukiwania - BazEkon

1

Dylemat Araba

100%

Hendler A.

Businessman Magazine

|

2000

|

nr 1

74-76

Problem dotyczy zatrudniania przez polskie przedsiębiorstwa pracowników obcokrajowców. Powstanie problem stosowania odmiennych, czy też mieszanych kodeksów pracy, chociaż pozostaje to sprawą dyskusyjną.

2

Establishment of a Trial Period in Agency Contracts: Comments in the Context of the Judgment of the Court of Justice of the European Union of 19 April 2018

75%

Stefanicki R.

Ius Novum

|

2020

|

14

|

nr 2

140-155

Umowy przedstawicielstwa handlowego mają duże znaczenie gospodarcze i długie tradycje normatywnego ich regulowania. Wspólne dla państw członkowskich minimalne standardy ochrony zostały ustanowione dyrektywą dotyczącą przedstawicieli handlowych działających na własny rachunek. Dokonujące się ustawicznie zmiany otoczenia prawa oznaczają coś więcej niż tylko "odczytanie normy", potrzebę sięgania po utrwalony, jednolity, powszechny sposób jego rozumienia wyrażony w judykaturze. Niewątpliwe znaczenie w tym zakresie przypisywać należy wyrokom prejudycjalnym Trybunału Sprawiedliwości. Interesującym wątkiem w tym orzecznictwie jest podjęcie ostatnio kwestii związania postanowieniami tego aktu umów agencji zawartych na okres próbny. Wprawdzie Trybunał Sprawiedliwości zajął się tym zagadnieniem po raz pierwszy, ale kierunek interpretacji, przedstawiony na rzecz rozstrzygnięcia wątpliwości sądu krajowego, ma znaczenie szersze, wiąże się bowiem z dążeniem do objęcia mechanizmami ochronnymi dyrektywy przedstawicieli handlowych, związanych umowami nie do końca wpisującymi się w klasyczną formułę agencji. Z analiz przeprowadzonych w poniższym materiale wypływa wniosek, że kierunek na odformalizowanie prawa jest trafny i powinien być przedmiotem szerszej dyskusji prawniczej. (abstrakt oryginalny)

3

Umowa ubezpieczenia w szwajcarskim prawie prywatnym międzynarodowym

75%

Fras M.

Rozprawy Ubezpieczeniowe

|

2010

|

nr 2(9)

46-54

W dniu 17 czerwca 2008 r. przyjęte zostało rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych ("Rzym I"). Rozporządzenie to, zawierające szczególną regulację odnoszącą się do umów ubezpieczenia (art. 7), jest stosowane od 17 grudnia 2009 r. (art. 28). Rozporządzenie "Rzym I" znajdzie zastosowanie do wszystkich umów ubezpieczenia i reasekuracji, niezależnie od umiejscowienia ryzyka i siedziby ubezpieczyciela. Kluczowym pojęciem dla stosowania norm rozporządzenia jest pojęcie ryzyka. Ryzyko jest ujmowane jako łącznik przedmiotowy, który umożliwia stosowanie do stosunku ubezpieczenia norm danego systemu prawnego. Ustawodawca wspólnotowy słusznie więc odchodzi w rozporządzeniu od koncepcji charakterystycznego świadczenia dla kolizyjnoprawnej oceny umowy ubezpieczenia. Ustawodawca szwajcarski nie jest związany rozporządzeniem "Rzym I", Szwajcaria bowiem nie jest członkiem Unii. Kolizyjne ustawodawstwo szwajcarskie nie stanowi próby dostosowania prawa wewnętrznego do uregulowań wspólnotowych. Istotną kwestią jest fakt, że w świetle rozporządzenia "Rzym I" umowy ubezpieczenia ryzyk masowych umiejscowionych poza terytorium UE, jako że nie zostały objęte zakresem zastosowania art. 7, podlegać będą ogólnemu reżimowi prawa właściwego dla zobowiązań umownych. (fragment tekstu)

4

Age Limits in the Service of the Roman Army - Lex Aelia Sentia and Lex Visellia

75%

Kosior W. J.

Studia Iuridica Lublinensia

|

2019

|

Vol. 28, nr 3

23-39

Na początku I w. n.e. w starożytnym Rzymie przeprowadzono szereg reform w zakresie prawa osobowego. Wówczas została uchwalona lex Aelia Sentia, która ograniczała wyzwolenie niewolników. Ponadto w tym okresie uchwalono lex Visellia, która kusiła byłych niewolników obywatelstwem rzymskim w zamian za służbę w armii. Celem niniejszego artykułu była próba ustalenia, czy można mówić o tym, że ustawy wymienione w tytule (tj. lex Aelia Sentia i lex Visellia) łączył wspólny cel i tak naprawdę część ich przepisów łącznie tworzyła jeden koncept prawny, który miał zapewnić łatwy dostęp rekrutów do nowo utworzonej paramilitarnej organizacji militia vigilum, do której - po epoce wojen domowych i ogólnym kryzysie rekrutacyjnym w armii - nie było chętnych. (abstrakt oryginalny)

5

Przepisy wymuszające oraz normy kolizyjne w dyrektywie ubezpieczeniowej 2009/103/WE - glosa do wyroku TSUE z 31.01.2019 r. w sprawie Agostinho da Silva Martins (C-149/18)

75%

Wasielewicz A.

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

|

2022

|

nr 8

45-55

Glosa dotyczy wyroku z 31.01.2019 r. w sprawie Ago- stinho da Silva Martins (C-149/18), w którym TSUE wypowiedział się na temat relacji przepisów zawartych w dyrektywie ubezpieczeniowej 2009/103/WE z 16.09.2009 r. w sprawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych do unijnych norm kolizyjnych zawartych w rozporządzeniu Rzym II o prawie właściwym dla zobowiązań pozaumownych. W wyroku poruszono dwa problemy dotyczące art. 28 dyrektywy, który umożliwia państwom członkowskim przyjęcie rozwiązań korzystniejszych dla strony poszkodowanej od przepisów niezbędnych do wykonania dyrektywy. Rozpatrywano, czy przepisy krajowe transponujące dyrektywę, przewidujące z inicjatywy ustawodawcy krajowego korzystniejsze terminy przedawnienia, mogą być uważane za przepisy wymuszające swoje zastosowanie. Drugim z poruszonych zagadnień było to, czy art. 28 omawianej dyrektywy należy traktować jako przepis o charakterze kolizyjnym. Celem glosy jest analiza rozstrzygnięcia Trybunału. Zdaniem autorki przepisy te nie mogą mieć charakteru wymuszającego, ponieważ oznaczałoby to, że powinny mieć zastosowanie w każdym przypadku, nawet gdyby prawo właściwe przewidywało rozwiązania korzystniejsze niż przepisy transponujące dyrektywę. Z kolei art. 28 dyrektywy nie może mieć charakteru kolizyjnego, doprowadziłoby to bowiem do sytuacji, że stanowiłby kompetencję do ustanawiania jednostronnych norm mających pierwszeństwo przed prawem właściwym wskazanym na podstawie norm kolizyjnych.(abstrakt oryginalny)

6

Ius commune europaeum novum - budowa europejskiego systemu kompozytowego prawa prywatnego (cz. II)

75%

Ciszewski J., Kopka K.

Pieniądze i Więź

|

2012

|

nr 1(54)

103-117

Konstrukcja rynku wewnętrznego Unii Europejskiej jest niesłychanie skomplikowanym przedsięwzięciem. Pozostaje on bowiem wciąż kompleksem nierozwiązanych problemów. Realizacja traktatowej zasady swobodnego przepływu dóbr, osób, usług i kapitału nie zostanie nigdy zapewniona bez stworzenia jednolitej przestrzeni prawnej. W granicach Zjednoczonej Europy egzystuje obecnie (włączając w to autonomię prawną Katalonii i Szkocji) 30 pozostających ze sobą w kolizji systemów praw prywatnych. Taki stan przypomina bardziej legislacyjny chaos niż jednolity rynek Jednocześnie, przy petryfikacji istniejącego stanu, wzrastające potęgi ekonomiczne mogą realizować swój potencjał dzięki istnieniu strukturalnych słabości UE. Europa nie zbudowała jeszcze jednolitego rynku. Pozostaje on raczej fikcją prawną. Bez przemyślanych i zakrojonych na szeroką skalę reform rozpocznie się schyłek Unii, która stanie się de facto niewiele znaczącym półwyspem azjatyckiej gospodarki. Obecna era jest erą myślenia globalnego, a czas wymaga przeprowadzenia reform. Wprowadzane zmiany nie mogą ograniczać się tylko do harmonizacji prawa za pomocą dyrektyw, przy zachowaniu istniejących barier prawnych dla rozwoju gospodarczego. UE powinna dokonać całkowitego zwrotu w swojej dotychczasowej polityce integracji. W części drugiej niniejszego artykułu zaprezentowane zostały podstawy funkcjonowania systemów kompozytowych i "problem Olsona". (abstrakt oryginalny)

7

On the Role of Precedents and Legal Certainty in German Private Law

75%

Oppermann B.

Studia Iuridica Lublinensia

|

2018

|

Vol. 27, nr 1 Judicial Precedent in Comparative Approach

107-119

W artykule poruszono kwestię roli precedensów w niemieckiej praktyce prawniczej. W europejskiej tradycji kontynentalnej stanowienie prawa leży w kompetencji władzy ustawodawczej, podczas gdy władza sądownicza polega na stosowaniu prawa. Precedens w systemie kontynentalnym nie stanowi źródła prawa sensu stricto, czyli formalnego źródła prawa. W systemie tym w celu zapewnienia jednolitości prawa, a ostatecznie - pewności prawa, sądy dokonują jednolitej interpretacji przepisów prawnych. Wskazać należy, że w ostatnich latach wzrosło dokonywanie przez sędziów spójnej interpretacji przepisów i przyczynianie się tym samym do rozwoju prawa. Oznacza to, że jednolita wykładnia dokonywana przez sądy może być traktowana jako precedens. W tym znaczeniu coraz częściej w sądach niemieckich precedens i stare decisis zastępują wykładnię logiczną. (abstrakt oryginalny)

8

Klauzule generalne. Ich rola i znaczenie w prawie cywilnym

75%

Toporek E.

Przegląd Prawno-Ekonomiczny

|

2019

|

nr 48

101-113

Praca nosi tytuł "Klauzule generalne. Ich rola i znaczenie w prawie cywilnym". We wstępie zostanie usystematyzowana podstawowa wiedza z zakresu prawa cywilnego. Omówione zostaną pojęcia takie jak prawo publiczne, prawo prywatne, prawo cywilne, jego działy oraz zasady. Po wstępie dotyczącym wiedzy bazowej nastąpi przejście do części zasadniczej tekstu. Zostanie omówione między innymi pojęcie klauzuli generalnej oraz jej historia. Tekst wskaże także rodzaje przepisów mogących zawierać omawiane klauzule. Po ustaleniu zakresu klauzul generalnych przyjdzie czas na wskazanie ich adresatów. Dalsza część pracy skupi się na generalnych klauzulach odsyłających. Przedmiotem rozważań będzie ich pojęcie samo w sobie oraz zagadnienie dotyczące ich nazw. W następnej części tekstu zostaną po krótce omówione przykłady konkretnych klauzul generalnych. Będą to klauzula generalna zasad współżycia społecznego, klauzula generalna dobrych obyczajów oraz klauzula generalna społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa. Po analizie poszczególnych zagadnień przyjdzie czas na konkluzje. Dotyczyć będą one postaw względem klauzul generalnych oraz ich zastosowania. Co więcej, pracę zakończą prognozy o funkcjonowaniu klauzul generalnych w przyszłości polskiego systemu prawnego. Cały tekst oparty będzie na uregulowaniach prawnych oraz teoriach, twierdzeniach oraz poglądach wysnutych przez znawców w omawianej dziedzinie. Należą do nich między innymi Z. Radwański, A. Olejniczak, T. Pajor, H. Izdebski, T. Bukowski, L. Leszczyński, T. Guz, J. Głuchowski, M. R. Pałubska, A. Żurawik.(abstrakt oryginalny)

9

Insurance Market Segmentation Applied in Slovakia

75%

Majtánová A., Majtán Š.

Rozprawy Ubezpieczeniowe

|

2012

|

nr 1(12)

25-32

Artykuł "Doświadczenia z segmentacji rynku ubezpieczeń Republiki Słowackiej" autorstwa Anny i Stefana Majtanov z Uniwersytetu Ekonomicznego w Bratysławie napisany został w nawiązaniu do ważnego dokumentu UE, który ma zastąpić Strategię Lizbońską, a którego nazwa brzmi "«Europa 2020» - Strategia dla Wzrostu Inteligentnego, Zrównoważonego i Sprzyjającego Włączeniu Społecznemu" ("Europe 2020" - A strategy for smart, sustainable and inclusive growth). Jedną z 7-miu inicjatyw proponowanych do wdrożenia w ramach strategii "Europa - 2020" jest inicjatywa nazwana "Młodzież w drodze", której wagę obrazuje lokalizacja na drugiej pozycji listy inicjatyw tuż po inicjatywie "Unia Innowacji" i przed inicjatywą "Europejska Agenda Cyfrowa". Celem artykułu jest przedstawienie postępu w zakresie segmentacji słowackiego rynku ubezpieczeniowego, ze szczególnym uwzględnieniem innowacyjnych zmian, jakie mają miejsce w segmencie "dzieci i młodzież". Struktura opracowania podporządkowana została temu celowi i obejmuje trzy części: Segmentacja rynku indywidualnych klientów przez zakłady ubezpieczeń w Republice Słowackiej; Segmentacja rynku klientów indywidualnych zakładu ubezpieczeń Allianz Słowacja S.A. (Allianz - Slovenská poisťovňa, a.s.); Przykład segmentu specjalnego "dzieci i młodzież". Segmentacja klientów rozumiana jest jako przyporządkowanie osób już ubezpieczonych lub potencjalnie kwalifikujących się do ubezpieczenia do osobnych jednorodnych zbiorów. Segmentacja rynku jest więc procesem podziału rynku na jednorodne segmenty, obejmujące klientów o tych samych lub bardzo zbliżonych cechach. Im jest większy stopień jednorodności poszczególnych segmentów, tym lepsze istnieją możliwości dopasowania oferty ubezpieczeniowej do ich potrzeb i oczekiwań. Cele cząstkowe segmentacji rynku ubezpieczeń dokonywanej przez ubezpieczycieli można ująć następująco: efektywne i dopasowane do klienta zestawienie mix produktów i świadczeń; formułowanie strategii komunikowania się, w tym strategii nawiązywania i kontynuacji kontaktów; pozyskanie nowych i utrzymanie dotychczasowych umów; poprawa efektów działalności lub co najmniej obniżenie nakładów. Celem nadrzędnym jest pozyskanie i umacnianie przewagi konkurencyjnej na rynku poprzez zwiększenie swojego udziału w rynku, w poszczególnych jego segmentach i/lub opanowanie wybranego segmentu. Segmentacja rynku klientów indywidualnych zyskuje na znaczeniu u tych ubezpieczycieli, których ambicją jest zdobycie dominującej pozycji rynkowej. Spośród wielu kryteriów segmentacji rynku powszechne zastosowanie znajdują kryteria demograficzne (wiek, płeć), ekonomiczne (dochód, majątek) i geograficzne (siedziba, miejsce pobytu). Posługując się kryterium wieku ubezpieczyciele dokonują zwykle podziału na trzy grupy, a mianowicie: grupa pierwsza, to młodzi ludzie w wieku do 30-stu lat; grupa druga, to osoby w średnim wieku; grupa trzecia, to seniorzy. Z dotychczasowych analiz słowackiego rynku ubezpieczeniowego wynika, że osoby zakwalifikowane do tej samej grupy wiekowej mają bardzo zróżnicowany poziom i strukturę potrzeb ubezpieczeniowych. Z badań wynika, że młodzi ludzie rzadko korzystają z produktów finansowych, co świadczyć może o niedostatku ich ekonomicznych zasobów. Na podstawie badań można sformułować wniosek, że można relatywnie precyzyjnie przewidywać potrzeby klientów w poszczególnych segmentach. Segmentacja rynku klientów indywidualnych zakładu ubezpieczeń Allianz Słowacja S.A. (Allianz - Slovenská poisťovňa, a.s.) opiera się na metodologii, składającej się z następujących elementów: podział według siły nabywczej klientów i profilu ich ryzyka (pytanie o to, które segmenty klientów są najzyskowniejsze dla ubezpieczyciela); podział według struktury nabywanych produktów; podział według struktury socjodemograficznej; podział według stażu współpracy z ubezpieczycielem (pytanie o lojalność); podział według kryteriów formalno-prawnych. W praktyce ubezpieczyciel dokonując przyporządkowania klienta (dotychczasowego i potencjalnego) do poszczególnych zbiorów bierze pod uwagę profil klienta opisany przez cechy takie jak wiek, zyskowność i zachowania nabywcze (rynkowe). W artykule przedstawiono schemat segmentacji rynku klientów indywidualnych zakładu ubezpieczeń Allianz Słowacja S.A. (Allianz - Slovenská poisťovňa, a.s.), z którego wynika, że ubezpieczyciel podzielił klientów indywidualnych na siedem segmentów używając terminologii marketingowej, a mianowicie pierwszy segment to "Młodzi z perspektywą", drugi to tzw. "Szlachetny Metal (Dojne krowy)", trzeci "Niestabilni na życiowym zakręcie", czwarty "Gasnące gwiazdy (tylko ubezpieczenia nie na życie)", piąty "Średni wiek", szósty "Seniorzy", siódmy "Kreujący straty". Przykład segmentu specjalnego "dzieci i młodzież" na rynku klientów indywidualnych w Republice Słowackiej jest bezpośrednim nawiązaniem do polityki UE w ramach strategii "Europa 2020". Każdy ubezpieczyciel obecny na rynku słowackim oferuje produkty wykreowane z myślą o tej grupie klientów, jaką stanowią dzieci i młodzież. W ofercie ubezpieczeniowej na rynku słowackim znajdują się następujące produkty z przeznaczeniem dla dzieci i młodzieży: ubezpieczenia na życie kapitałowe, z funduszem inwestycyjnym; ubezpieczenia na życie na wypadek dożycia lub śmierci; różne inne ubezpieczenia, takie jak na przykład ubezpieczenie wypadkowe, ubezpieczenie dotyczące dziennych dawek przy hospitalizacji dzieci, ubezpieczenie od ryzyka choroby dzieci w przypadku niektórych chorób wieku dziecięcego. Analiza porównawcza produktów ubezpieczeń dla dzieci i młodzieży oferowanych na rynku słowackim prowadzi do wniosku, że oferta poszczególnych ubezpieczycieli w tym względzie jest bardzo podobna. Produkty oferowane przez poszczególnych ubezpieczycieli różnią się nazwą, zakresem ochrony ubezpieczeniowej, liczbą i charakterem ryzyk, które ubezpieczyciele przyjmują na siebie. W sformułowanej na podstawie wielu kryteriów ocenie, za najlepszą ofertę ubezpieczeń dla dzieci i młodzieży na rynku słowackim uznano ofertę Zakładu Ubezpieczeń Allianz Słowacja S.A. (Allianz - Slovenská poisťovňa, a.s.), głownie ze względu na szeroki zakres ochrony przed skutkami wielu ryzyk i ze względu na kompleksowość programu ochrony dzieci i młodzieży. (abstrakt oryginalny)

10

Czasowe ramy zastosowania rozporządzenia (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (rozporządzenie "Rzym II") : uwagi na tle orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-412/10, Homawoo v GMF Assurances

75%

Żarnowiec Ł.

Rozprawy Ubezpieczeniowe

|

2012

|

nr 1(12)

5-13

Orzeczeniem z dnia 17 listopada 2011 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej ostatecznie wypowiedział się w kwestii ram czasowych zastosowania rozporządzenia "Rzym II". Rozstrzygnięty został tym samym spór dotyczący wykładni art. 31 i 32 rozporządzenia, trwający w nauce prawa niemal od chwili uchwalenia tego aktu prawnego. Niniejszy artykuł poświęcony jest problemom intertemporalnym rozporządzenia "Rzym II" ze szczególnym uwzględnieniem oceny stanowiska, jakie zajął Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Omawiane zagadnienie ma istotne znaczenie także dla sporów z zakresu ubezpieczeń. W odróżnieniu od obowiązującej wcześniej dawnej polskiej ustawy z dnia 12 listopada 1965 r. - Prawo prywatne międzynarodowe, rozporządzenie zawiera bowiem w art. 18 wyraźną normę kolizyjną określającą prawo właściwe do oceny dopuszczalności wystąpienia przez poszkodowanego z roszczeniem o odszkodowanie bezpośrednio przeciwko ubezpieczycielowi osoby odpowiedzialnej za szkodę. Norma ta dopuszcza actio directae wówczas, gdy konstrukcja taka jest znana bądź to prawu właściwemu dla zobowiązania pozaumownego, bądź to prawu będącemu statutem umowy ubezpieczenia. (fragment tekstu)

11

Ogólne zagadnienia stosowania prawa obcego przez sądy

75%

Ereciński T.

Problemy Prawne Handlu Zagranicznego / Uniwersytet Śląski

|

1995

|

nr 18

75-87

Jako prawo właściwe do rozstrzygnięcia sprawy sąd lub inny polski organ może stosować prawo polskie bądź prawo obce. Przy stosowaniu prawa obcego powstają różne problemy teoretyczne i praktyczne. Rozważania podjęte przez autora dotyczą trzech płaszczyzn stosowania prawa obcego: celowości stosowania, jego podstawy prawnej i natury (charakteru).

12

Nowe tendencje w części ogólnej prawa prywatnego międzynarodowego

75%

Pajor T.

Problemy Prawne Handlu Zagranicznego / Uniwersytet Śląski

|

1995

|

nr 18

59-74

Autor przedstawił nowe rozwiązania jakie pojawiły się w kodyfikacjach europejskich z dziedziny prawa, w szczególności części ogólnej prawa prywatnego międzynarodowego, nowych technik wskazania prawa właściwego. Autor wziął pod uwagę regulacje prawne z ostatnich 30 lat.

13

Materialno-prawne wskazanie a kolizyjnoprawny wybór prawa

75%

Pazdan M.

Problemy Prawne Handlu Zagranicznego / Uniwersytet Śląski

|

1995

|

nr 18

105-119

Badania praktyki międzynarodowego obrotu handlowego dowodzą, że uczestnicy tego obrotu nie zawsze wiedzą z jakiej postaci autonomi woli korzystają. Wprowadzane do kontraktów odpowiednie postanowienia często są źródłem wątpliwości interpretacyjnych i otwierają furtkę do rozbieżnych ocen prawnych. Autor stara się więc przybliżyć w swoim opracowaniu to zagadnienie w nadziei, że będzie ono pomocne w formułowaniu postanowień kontraktowych.

14

Prawo właściwe dla umów licencyjnych znaku towarowego (cz. II)

63%

Załucki M.

Prawo i Podatki Unii Europejskiej w Praktyce

|

2008

|

nr 1

22-26

Zdaniem autora licencja na używanie znaku towarowego musi być poddana zasadom pozwalającym uprawnionemu do znaku na sprawowanie odpowiedniej kontroli nad używaniem tego oznaczenia. Jeżeli bowiem, jak twierdzi autor - na podstawie ustawy, jakiej podlega rejestracja - prawo do znaku mogłoby wygasnąć na skutek jego używania przez licencjobiorcę, to także umowa licencyjna powinna zostać poddana regulacji tej ustawy. W przeciwnym razie mogłoby dojść do sytuacji, w której licencja oparta byłaby na prawie, które np. nie przewidywałoby możliwości sprawowania kontroli przez licencjodawcę nad licencjobiorcą, co w konsekwencji mogłoby doprowadzić do utraty prawa ochronnego.

15

W stronę kolizyjnego międzynarodowego prawa pracy

63%

Sanetra W.

Praca i Zabezpieczenie Społeczne

|

2009

|

nr 7

2-10

Kolizyjne międzynarodowe prawo prywatne w ostatnim okresie przechodzi istotne przeobrażenia. Świadectwem tego są zwłaszcza dwa rozporządzenia z 2007 r. (Rzym II) i z 2008 r. (Rzym I) oraz opracowany projekt nowego Prawa prywatnego międzynarodowego. Jest to stosowna okazja i uzasadnienie dla zwiększenia zainteresowania prawem kolizyjnym także ze strony nauki i praktyki prawa pracy. Istniejący stan rzeczy uzasadnia wysunięcie tezy o potrzebie wyodrębnienia kolizyjnego międzynarodowego prawa pracy jako osobnego przedmiotu badań naukowych i dydaktyki. Na prawo to składa się cześć przepisów prawa prywatnego międzynarodowego (regulacje ustanawiające normy kolizyjne dla zobowiązań z zakresu indywidualnego i zbiorowego prawa pracy) oraz przepisy prawa pracy wprowadzające normy określające prawo właściwe, które nie mieszczą się w ramach prawa prywatnego międzynarodowego. (abstrakt oryginalny)

16

Przepisy wymuszające swoje zastosowanie w polskim prawie konsumenckim

63%

Mataczyński M.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2003

|

nr 3

41-54

W rezultacie harmonizacji prawa polskiego z prawem wspólnotowym wprowadzono regulacje zawarte w licznych wspólnotowych dyrektywach konsumenckich. W artykule omówiono polskie ustawy dotyczące umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa i umów zawieranych na odległość, odpowiedzialności za produkt, umów o nabyciu prawa czasowego korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie (timesharing), umów o podróż, umów o kredyt konsumencki, sprzedaży konsumenckiej.

17

Projekt węgierskiego Kodeksu prawa prywatnego z 1928 r. - znaczenie z perspektywy historycznoprawnej

63%

Veress E.

Krytyka Prawa

|

2020

|

T. 12, Nr 4

178-199

Projekt kodeksu prawa prywatnego z 1928 r., choć nigdy nie stał się ustawą, uchodzi za najbardziej udaną węgierską próbę kodyfikacji cywilistycznej przed drugą wojną światową. Zyskał uznanie ze względu na wysoki poziom legislacyjny i walory naukowe, które sprawiły, że w praktyce wymiaru sprawiedliwości niejednokrotnie powoływano się na zawarte w nim regulacje. Projekt kodeksu prawa prywatnego z 1928 r. stał się wzorcową regulacją i punktem wyjścia prac kodyfikacyjnych nad dwoma późniejszymi węgierskimi kodeksami cywilnymi: ustawą nr IV z 1959 r. oraz ustawą nr V z 2013 r. (obecnie obowiązujący k.c.). Projekt sygnalizował przejście od prawa zwyczajowego do prawa prywatnego stanowionego. Okoliczności jego przyjęcia i dalsze losy dobrze obrazują trudności związane z tym procesem, a ich analiza ma dziś znaczenie praktyczne. Z jednej strony pozwala zidentyfikować historyczną ciągłość instytucji węgierskiego prawa cywilnego, z drugiej zaś strony pozwala poznać okoliczności, które wpłynęły na odejście od niektórych przedwojennych rozwiązań prawnych. (abstrakt oryginalny)

18

Dyrektywa Unii Europejskiej i kodyfikacja prawa prywatnego w Republice Słowackiej

63%

Cirak J.

Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach. Administracja i Zarządzanie

|

2012

|

21

|

nr 94

45-53

W artykule omówiono problemy kodyfikacji i europeizacji prawa prywatnego w świetle najnowszych doświadczeń nauki o prawie w Republice Słowackiej. Obydwa procesy, zarówno kodyfikacja, jak i europeizacja prawa prywatnego, są ściśle połączone i wzajemnie się uzupełniają. Ze względu na specyfikę rozwoju regulacji prywatnoprawnych analizuje się główne wymagania i zadania podczas przygotowania nowego kodeksu cywilnego. Dokładniej opisano wymóg zastąpienia "prowizorium legislacyjnego" w dziedzinie prawa prywatnego, wymóg osiągnięcia wyższego stopnia aproksymacji słowackiego prawa prywatnego z prawem Unii Europejskiej i w końcu zanalizowano podstawowe aspekty utworzenia nowej, nowoczesnej, według możliwości jak najbardziej optymalnie pojmowanej monistycznie, koncepcji zmiany podstawowych stosunków i instytucji prawa prywatnego. (abstrakt oryginalny)

19

Problem zbiegu odpowiedzialności deliktowej i kontraktowej w prawie prywatnym międzynarodowym

63%

Pajor T.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

|

1990

|

nr 44

103-114

W związku z dualizmem statutów obligacyjnych powstają szczególne problemy przy kwalifikacji roszczeń odszkodowawczych. Problemy te pojawia ją się wówczas, gdy wyrządzenie szkody następuje na tle stosunku umownego, łączącego poszkodowanego z osobą odpowiedzialną. W tych warunkach trzeba ustalić, czy dochodzone roszczenie podlega statutowi kontraktowemu czy deliktowemu. Mogłoby się zdawać, że kwestię tę jest stosunkowo łatwo rozstrzygnąć, określając rodzaj obowiązku naruszonego przez sprawcę szkody. Gdy narusza on obowiązek powszechny, ciążący na każdym, roszczenie odszkodowawcze należy do statutu deliktowego. Gdy zaś zostaje naruszony obowiązek przewidziany w umowie, roszczenie podlega regułom kontraktowym1. Taki prosty test na ogół jednak nie wystarcza. Pojawiają się dodatkowe trudności związane z tym, że dualizmowi statutów obligacyjnych towarzyszy przyjęty w większości praw merytorycznych dualizm reżimów odpowiedzialności cywilnej2. Polega on na odmiennym unormowaniu naprawienia szkody wynikłej z naruszenia zobowiązania3 i z czynu niedozwolonego. Między reżimem kontraktowym i deliktowym zachodzą zwykle różnice co do określenia zasad odpowiedzialności, ciężaru dowodu, zakresu szkody podlegającej naprawieniu, ograniczeń wysokości odszkodowania, przedawnienia itp. Dla ostatecznego wyniku sprawy nie jest więc najczęściej obojętne, który z reżimów znajduje zastosowanie. (fragment tekstu)

20

Prawo właściwe dla umów licencyjnych znaku towarowego (cz. I)

63%

Załucki M.

Prawo i Podatki Unii Europejskiej w Praktyce

|

2007

|

nr 12

26-32

Autor pisze, że umowy licencyjne mające za przedmiot znak towarowy często powiązane są z tzw. elementem obcym (zagranicznym). Stanowią wówczas taki stosunek prawny, który nie jest w całości zamknięty w obrębie jednego państwa. Powiązanie z obcym obszarem prawnym może nastąpić za pośrednictwem różnych czynników - tzw. łączników, do których należą w szczególności: obywatelstwo stron, miejsce zamieszkania lub ich siedziby, miejsce zawarcia umowy, czy miejsce ochrony danego prawa wyłącznego. Zdaniem autora, dzieje się tak choćby w przypadku zawarcia umowy przez osoby pochodzące z innych państw, czy w sytuacji, gdy państwo siedziby licencjodawcy nie jest równocześnie obszarem, na którym zostaje udzielone uprawnienie do korzystania ze znaku towarowego.