Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 13

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Publicystyka ekonomiczna
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
Artykuł ten jest próbą ujęcia poglądów Juliusza Mieroszewskiego, jednego z najbardziej wpływowych publicystów paryskiej "Kultury", na rolę Ukrainy, Litwy, Białorusi i Rosji w kwestii bezpieczeństwa Polski i Europy. Publicysta ten wielokrotnie odnosił się do tego tematu na łamach paryskiej "Kultury" przedstawiając różne koncepcje działań, które jego zdaniem przyniosłyby najlepsze rezultaty. Mieroszewski uwzględniał rolę narodów ukraińskiego, litewskiego i białoruskiego w kształtowaniu przyszłości Polski, pomimo znajdowania się zamieszkiwanych przez nie terenów w granicach Związku Radzieckiego. Ważnym elementem publicystyki Mieroszewskiego było postulowanie konieczności współpracy pomiędzy Polską, Ukrainą, Litwą i Białorusią w budowaniu partnerskich relacji z Rosją. Publicysta "Kultury" podkreślał konieczność wielostronnej współpracy, tak na niwie realnej polityki, jak i kultury. Godne podkreślenia są przemyślenia dotyczące działań umożliwiających pojednanie między narodem polskim, a litewskim, ukraińskim i białoruskim. Autor artykułu próbuje uwypuklić innowacyjność i pragmatyzm w publicystyce Juliusza Mieroszewskiego opartej na realistycznej wizji polityki i stosunków międzypaństwowych przy uwzględnieniu zmienności w realiach środowiska międzynarodowego. Innym celem autora było pokazanie ewolucji koncepcji, w szczególności tych, które dotyczyły Związku Radzieckiego, gdyż zmienność układu sił i wewnętrzne napięcia w bloku wschodnim wymuszało niejednokrotnie rewizję uprzednich stwierdzeń. Autor próbował ukazać kompleksowość myśli politycznej paryskiej "Kultury" w wyżej wymienionych kwestiach, oraz pokazać oparcie prognoz i twierdzeń na kompleksowej znajomości realiów i społeczeństw, których predykcje te dotyczyły. Autor chciał pokazać, że Mieroszewski potrafił także przyznać się do popełnionych błędów i przewartościować koncepcje zgodnie z aktualnym zapotrzebowaniem. Ponadto uwypuklona została ponadczasowość niektórych spostrzeżeń Juliusza Mieroszewskiego, znajdujących zastosowanie nawet dzisiaj, szczególnie w kontekście ostatnich wydarzeń na Ukrainie. (abstrakt oryginalny)
W artykule przedstawiono dorobek publicystyczny Czesława Bobrowskiego w okresie międzywojennym.
3
Content available remote Wybrane instytucje Unii Europejskiej w publicystyce "Najwyższego Czasu!"
100%
Artykuł ten jest próbą przedstawienia poglądów autorów publikujących na łamach tygodnika "Najwyższy Czas!" na temat wybranych instytucji Unii Europejskiej, takich jak Komisja Europejska, Parlament Europejski, Europejski Bank Centralny czy Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Większość materiału badawczego pochodzi z czasopisma "NCz!". Wykorzystane zostały również nie opublikowane w wydaniu papierowym materiały pochodzące ze strony internetowej tygodnika, felietony Stanisława Michalkiewicza zamieszczone na jego stronie internetowej oraz dokumenty uchwalone przez instytucje UE, czyli "Traktat Lizboński" i "Protokół w sprawie Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego". Autorzy kręgu tygodnika byli zgodni w ocenie instytucji UE, jednak różnili się w ocenie szkodliwości działań poszczególnych organów UE. Wszystkie z wymienionych, poza ETS, ocieniane były jednoznacznie negatywnie. Wskazywane były przykłady nieprzejrzystości i niedemokratyczności procedur, takich jak wybór komisarzy unijnych, uzależnienia , w przypadku EBC, od poszczególnych państw członkowskich czy wreszcie marnotrawienia publicznych pieniędzy na bezsensowne czy wręcz szkodliwe cele. Równolegle podnoszone były obawy dotyczące wzrostu znaczenia KE, gdyż mogłoby to prowadzić do zredukowania roli władz wykonawczych poszczególnych państw członkowskich. ETS oceniany był niejednoznacznie, z jednej strony publicyści wskazywali na jego zbyt mocną pozycję w stosunku do sądownictwa państw członkowskich oraz długi czas oczekiwania na wyrok, z drugiej jednak strony podkreślali fakt, iż ETS działał w ramach stworzonych przez inne instytucje i w pełni wywiązywał się ze zleconych mu zadań. (abstrakt oryginalny)
The returns to scientific collaboration have been widely acknowledged. The general trend observed in top scientific journals is an increase in the collaborative activities both between researchers and between institutions, especially with regard to international co-authorship. Not only is there a growing number of papers written in co-authorship, but also there is an increase in the number of co-authors. In this paper, we investigate whether similar tendencies have emerged in the scientific community of economists in Poland. Using social network analysis, we focus on collaboration between researchers publishing in five leading Polish economic journals. We find that the number of articles written in collaboration is steadily increasing. We also document a rise in the average number of authors per article. Yet, compared to what we observe elsewhere (e.g. in the top economic journals in the world) the scale of collaboration is modest. Furthermore, the increase in collaborative activity which we observe is not followed by a rise in collaboration with foreign co-authors.(original abstract)
Niniejszy szkic prezentując najbardziej znaczące formy publicystyki telewizyjnej w okresie PRL, uwzględnia także etapy kształtowania ramówki programowej, kontekst polityczny, uwarunkowania społeczne i kulturowe. Twórcy telewizyjni przejęli wszystkie znane z prasy i radia formy wypowiedzi dziennikarskiej, wzbogacając je obrazem. Taka modyfikacja sprzyjała mieszaniu cech i konwencji i wyodrębnianiu się nowych typowo telewizyjnych gatunków. Artykuł analizuje formy publicystyczne wyodrębnione według dwóch ogólnie przyjętych kryteriów, stosowanych przy klasyfikowaniu gatunków publicystycznych. Za publicystykę uznano więc tylko te programy, których celem nadrzędnym było interpretowanie rzeczywistości. Drugie kryterium umożliwiło ich tematyczny podział na te o charakterze społeczno-połitycznym i te, w których przedmiotem interpretacji były zjawiska z obszaru szeroko rozumianej nauki i kultury. (abstrakt oryginalny)
Zdaniem autora obecny kryzys to kryzys fundamentalny, a nie jeszcze jeden przypadek kryzysu koniunktury, nie pierwszy i nie ostatni w burzliwych dziejach gospodarki rynkowej. Autor stawia tezę, że mamy do czynienia z systemowym kryzysem współczesnego kapitalizmu, a dokładniej jego neoliberalnej mutacji, która wzięła górę w czasie życia ostatniego pokolenia w znacznej części świata. Autor przekonuje, że jeśli tak jest w istocie, to samo odwrócenie się negatywnych tendencji w sferze produkcji, czyli odbicie się od dna recesji i ponowne wkroczenie na ścieżkę wzrostu nie starczy, aby mówić o zakończeniu kryzysu. Artykuł jest podzielony na cztery części: (i) Specyfika współczesnego kryzysu, (ii) Czy kryzys był do uniknięcia?, (iii) Neoliberalizm jako źródło światowego kryzysu oraz (iv) Trójkąt rozwoju: wartości – instytucje – polityka.
Lekturę omawianej książki warto polecić nie tylko współczesnym reformatorom. Warto polecić ją wszystkim, których interesuje działalność gospodarcza i jej skutki dla obywateli. Każdy z czytelników z pewnością znajdzie dla siebie to, co go najbardziej interesuje. Książka dostarcza bowiem solidnej porcji wiedzy nie tylko na temat gospodarki, ale i demokracji. W artykule Zdaniem Janusza Beksiaka Profesor pisze: "Demokracja ma wiele zalet, ale też sporo wad. Jedną z wad jest to, że powszechne wybory są z reguły czasem intensywnego szerzenia ciemnoty. Szczególnie w sprawach gospodarczych"12. A ponieważ mamy za sobą wiele kampanii politycznych, odbywających się w krótkich odstępach czasu, nasze zapotrzebowanie na rzetelną wiedzę znacznie wzrosło. Omawiana książka jest więc także odpowiedzią i na to wyzwanie. (fragment tekstu)
W paradygmacie myślowym autora książki w wysiłkach na rzecz uczciwej gospodarki i państwa realizujących cele zrównoważonego ekonomicznie, społecznie, politycznie i ekologicznie rozwoju pomóc mogłaby ekonomia umiaru oparta na nowym pragmatyzmie postulująca społeczną gospodarkę rynkową. Autor nie precyzuje jednak, czy ma na myśli jej wersję ordoliberalną, socjaldemokratyczną, czy też inną . Dobra wola, uczciwa ekonomia umiaru zorientowana na wyzwania przyszłości i racjonalny pragmatyzm są niewątpliwie potrzebne. Trzeba jednak pamiętać, że te warunki konieczne są zarazem niewystarczające. Potrzebna jest jeszcze powszechna i zorganizowana holistyczna modernizacja refleksyjna kapitału ludzkiego, aby politycy nie mogli się uchylać od podejmowania wyzwań przyszłości i racjonalnych reform systemowych. Recenzowana książka jest dobrym impulsem w kierunku tej modernizacji. Należałoby ją włączyć jako lekturę obowiązkową nie tylko na kierunkach ekonomicznych. Prowadzony przez autora wieloaspektowy, interdyscyplinarny dyskurs jest fascynujący i jednocześnie pozbawiony hermetyczności. Zrozumiały dla każdego język zachęca do przestudiowania tej książki. Czytelnik spotka w niej zintegrowany zasób wiedzy o działaniu rynków i państwa, oddziaływaniu na nie teorii ekonomicznych, ideologii oraz reguł myślenia ludzi. Dlatego tę książkę chce się czytać bez potrzeby falsyfikacji. Zachęcam do włączenia jej treści do programów nauczania w zakresie makroekonomii, polityki gospodarczej oraz innych przedmiotów bliżej powiązanych z tymi dyscyplinami. (fragment tekstu)
Pomimo dość trudnych warunków druga połowa XIX stulecia to okres rozwoju piśmiennictwa naukowego w Polsce. Zrodziło to potrzebę usprawnienia przepływu informacji o nowych publikacjach w obrębie poszczególnych dyscyplin. W efekcie powstały wówczas pierwsze bieżące bibliografie, jak Przegląd piśmiennictwa lekarskiego czy Bibliografia historii polskiej. Odpowiednik tych wydawnictw w ekonomii, Przegląd bibliograficzny piśmiennictwa ekonomicznego, powstał dopiero w 1946 roku, także jako bibliografia bieżąco publikowanych specjalistycznych artykułów i książek. Obraz rozwoju tego piśmiennictwa z lat wcześniejszych, jaki można sobie wyrobić na podstawie źródeł wtórnych w postaci licznych bibliografii retrospektywnych o różnych zakresach czasowych, tematycznych i formalnych (niezwykle rzadko uwzględniane są artykuły z czasopism), wymaga uzupełnienia o źródła pierwotne, do których zaliczyć należy coraz trudniej dostępne, bo coraz bardziej chronione, ówczesne czasopisma (kwaśny papier, praktycznie rozpadające się roczniki). Pozostają one wciąż niemal jedynym źródłem informacji o publikowanych wtedy artykułach ekonomicznych, w związku z czym, ze względu na swoje działy bibliograficzne i krytyczne, są ważnym uzupełnieniem naszej wiedzy o publikowanych wtedy książkach ekonomicznych. (fragment tekstu)
W początkowym okresie kryzysu ekonomia głównego nurtu stała się obiektem dosyć powszechnej krytyki nie tylko zewnętrznej, ale i ze strony własnego środowiska naukowego. Powstało wrażenie, że musi dojść do radykalnej rekonstrukcji sposobu uprawiania ekonomii i do zmiany układu sił nie tylko między szkołami głównego nurtu, ale także między głównym nurtem a szkołami heterodoksyjnymi. Kolejne lata kryzysu pokazały jednak, że prawdopodobieństwo takiej rekonstrukcji wyraźnie zmalało. Celem referatu jest próba poszukiwania odpowiedzi na pytanie, dlaczego tak się stało. W myśl pierwszej hipotezy, przyczyną było szybkie i - ogólnie rzecz biorąc - skuteczne zastosowanie zarówno tradycyjnych, jak i niekonwencjonalnych narzędzi. Zgodnie z drugą, badania szkół heterodoksyjnych są zbyt rozproszone i słabo zaawansowane, by mogły zaproponować spójną alternatywną teorię. Według trzeciej, kryzys i formułowane wobec ekonomii zarzuty stały się bardzo silnym impulsem do wypełniania luk w wiedzy teoretycznej i empirycznej, co stępiło ostrze krytyki. (abstrakt oryginalny)
Bratobójczy konflikt po upadku Jugosławii był najkrwawszym wydarzeniem w Europie po 1945 r. Odżyły zadawnione konflikty narodowościowe, starły się interesy wielkich mocarstw, a upiory historii w sposób wyjątkowo brutalny dały o sobie znać. Sporo uwagi wydarzeniom w Jugosławii w kontekście reakcji wspólnoty międzynarodowej poświęcono na łamach polskich tygodników opinii. Dominowały dwie kwestie: rola ONZ oraz reakcja najważniejszych państw europejskich (w tym Rosji) i USA w obliczu konfliktu. ONZ została poddana krytyce jako zbiurokratyzowana i niezdolna do szybkiego oraz skutecznego działania kończącego wojnę. Surowa ocena wystawiona została także najważniejszym graczom na europejskiej scenie politycznej. Analiza artykułów pozwala dojść do jednoznacznej konkluzji, że od samego początku kluczem do zakończenia konfliktu były dysponujące argumentem militarnej siły USA. W końcu pokój wynegocjowano nie w luksusowych warunkach Hagi, Nowego Jorku czy Londynu, ale w amerykańskiej bazie wojskowej. (abstrakt oryginalny)
Przedmiot niniejszej analizy obejmuje treść szesnastu numerów polskiego emigracyjnego czasopisma "Północ", które ukazały się w Paryżu w ciągu roku 1835. "Północ" przez osoby swoich redaktorów - Jana Czyńskiego i Szymona Konarskiego, związana była z ideologią Młodej Polski - organizacji o charakterze rewolucyjnym i narodowowyzwoleńczym, która zawiązana została przez uchodzących z kraju Polaków po upadku powstania listopadowego. Czasopismo to podejmowało problematykę krajową, reform społecznych, ustrojowych, religijnych i politycznych i mimo, że formalnie nie było organem Młodej Polski, to poprzez swoich redaktorów i publikowane na jej łamach artykuły, głosiła myśli całkowicie w duchu tej organizacji. Młoda Polska, będąca częścią międzynarodowej organizacji spiskowej założonej przez Giuseppe Mazziniego - Młodej Europy, stanowiła organizację, którą cechował programowo rewolucyjny demokratyzm, który w rozumieniu polskich emigrantów oznaczał przede wszystkim dążenie o charakterze narodowym, upatrujące swój cel w odzyskaniu niepodległości narodowej. Poza tym jednak program silnie akcentował wątki zarówno chrześcijańskie, jak i te sięgające do koncepcji utopijnego socjalizmu. (abstrakt oryginalny)
Artykuł ma na celu krytyczną analizę myśli ekonomicznej Adama Doboszyńskiego, jednocześnie ukazując, iż nie była ona aktualna ani dzisiaj, ani w dwudziestoleciu międzywojennym. Powyższa teza została zweryfikowana głównie za pomocą analizy tekstu, metody empirycznej oraz indywidualnej. Dokonano również zwięzłego opisu życiorysu inicjatora marszu na Myślenice. Aby zrównoważyć negatywną oceną dorobku tego przedwojennego inżyniera i ekonomisty, podkreślone zostały również pozytywne aspekty jego rozważań. Całość rozważań wieńczy zaskakująca recepcja myśli narodowo- -radykalnej dokonana przez współczesnych publicystów.(abstrakt oryginalny)
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.