Pośród wielu zmian, które zaszły w ochronie zdrowia w konsekwencji przemian systemowych w naszym kraju [Kautsch 2010, s. 422], dokonała się także ta, która zdeterminowała współczesne funkcjonowanie pielęgniarskiej grupy zawodowej. Przyjęcie już przeszło dwadzieścia lat temu ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych [Dz. U. z 1991 r. Nr 41, poz. 178 z późn. zm.] umożliwiło w myśl regulacji konstytucyjnej [Konstytucja RP z 1997 r., art. 17] przekazanie samorządowi pielęgniarskiemu pieczy nad należytym wykonywaniem zawodu pielęgniarki, dając tym samym wyraz wiarygodności oraz rzetelności prowadzenia jego spraw i podejmowania decyzji w jego imieniu [Buczkowska 2009, s. 102], co w połączeniu z innymi zmianami, wśród których znalazła się m.in. ta dotycząca systemu kształcenia zawodowego, doprowadziło do obecnej swobody wykonywania zawodu pielęgniarki "na własny rachunek". Współcześnie definiowana idea samorządności zawodowej nabiera zgoła innego znaczenia niż to, którym kierował się w chwili jej stanowienia ustawodawca. W jego założeniach instytucja samorządu zawodowego miała spełniać dwie zasadnicze funkcje: reprezentować na zewnątrz swoich członków, zarówno wobec obywateli, ich organizacji, jak i przed organami państwa, oraz zapewniać należyte wykonywanie zawodu, także - co istotne - w aspekcie jego ochrony. Taką też interpretację przyjmuje za nadal aktualną autorka opracowania. Jednak obserwacje środowiska pielęgniarskiego, przysłuchiwanie się coraz częściej pytaniom typu: "czy potrzebny nam samorząd?", a jeżeli tak, to "po co?" i "czy przynależność do niego ma być obligatoryjna, czy nie?" spowodowały podjęcie tej tematyki w poniższym opracowaniu, którego celem było dokonanie analizy postrzegania samorządności w pielęgniarskiej grupie zawodowej oraz próba określenia potencjalnych jej skutków w odniesieniu do systemu opieki zdrowotnej w Polsce. Badanie zrealizowano w okresie luty-marzec 2013 r. (fragment tekstu)