Przypatrując się i porządkując zarazem płaszczyznę życia społeczno-gospodarczego należy zauważyć, że takie życie ma sens dopiero wówczas, gdy na pierwsze miejsce wysunie się postulat prymatu osoby ludzkiej. Określa on, w jaki sposób powinno funkcjonować społeczeństwo, ażeby godność osoby i jej rozwój mogły być zabezpieczone oraz realizowane. Ten wątek niejednokrotnie podnosił w swoim nauczaniu Jan Paweł II. Wskazywał, że godność jest tą szczególną wartością którą reprezentuje każdy człowiek z tej racji, że jest podmiotem i osobą - bytem samoświadomym, wolnym, zdolnym do poznania prawdy, a także górującym nad otaczającym go światem. Osobowa godność jest najcenniejszym dobrem człowieka i jako obiektywna wartość bytowa, istniejąca niezależnie od ludzkiej woli jest ona niezniszczalną własnością każdej ludzkiej istoty. Z tego właśnie powodu jest również podstawą równości wszystkich ludzi, co dla organizacji życia społeczno-gospodarczego ma ogromne znaczenie. Wspomniana godność jest implikowana przez twierdzenia (zasady) ogólne dotyczące normalnego funkcjonowania społeczeństwa w ten sposób, że ich realizacja warunkuje egzystencję życia zarówno społecznego, jak i gospodarczego oraz jego normalny rozwój. Zarzucenie i nieprzestrzeganie tych zasad wcześniej czy później doprowadza do napięć i konfliktów społecznych, albo do przekształcania bytu ludzkiego w zorganizowany system niewolniczy lub nawet w martwe struktury, w których życie społeczne zanika bądź przybiera niekontrolowane formy. Problemy te niejednokrotnie w swoich wystąpieniach poruszał Jan Paweł II, akcentując w nich przede wszystkim zagadnienia prawdy, miłości, sprawiedliwości, wolności i równości. Ich klasyfikacja jest różnorodna, nie należy się zatem dziwić, iż ilość zasad ładu społeczno-gospodarczego u innych autorów będzie zmienna, jednak zasadniczo można sprowadzić je do kilku najważniejszych, a więc do zasady solidarności, sprawiedliwości i pomocniczości. (fragment tekstu)