Artykuł jest poświęcony prezentacji pewnej ogólnej, formalno-logicznej teorii komunikacji językowej. Teoria ta bierze pod uwagę trzy aspekty: 1) kognitywno-komunikatywną funkcję języka naturalnego, zgodnie z jego genezą, 2) funkcjonalne podejście do logicznej analizy tego języka i związane z tym: 3) dwa rozumienia sposobu użycia i sposobu interpretowania wyrażeń językowych w komunikacji werbalnej. Zgodnie ze znanym rozróżnieniem Peirce'a: token-type, język jest formalizowany na dwóch poziomach: najpierw jako język wyrażeń-egzemplarzy, język obiektów tokens (materialnych, empirycznych, umiejscowionych jakoś w czasie i przestrzeni obiektów), a następnie - jako język wy rażeń- typów, język obiektów typów (obiektów abstrakcyjnych, idealnych, klas wyrażeń-egzemplarzy). Podstawowe pojęcia prezentowanej teorii, tj. komunikacja językowa, znaczenie i interpretacja wyrażeń poprawnie zbudowanych pośredniczących w komunikacji językowej są formalizowane na poziomie type. Formalizacja tych pojęć wykorzystuje przy tym takie pojęcia wprowadzane na pierwszym poziomie rozważań (na poziomie token), jak: użycie wyrażeń-egzemplarzy, interpretowanie wyrażeń-egzemplarzy, akt komunikacji. Aparat pojęciowy teorii pozwala: - zdefiniować samo zjawisko komunikacji językowej i odpowiedzieć na pytanie: Jakie są ogólne zasady poprawnego, empirycznego, werbalnego komunikowania się? - odpowiedzieć na pytanie: Czym w ogóle jest komunikacja językowa jako taka? - rozważyć problem adekwatności tej komunikacji, tj. odpowiedzieć na pytanie: Jakie są ogólne warunki poprawnej komunikacji językowej? Przedstawiana teoria zakłada, że pierwotnymi lingwistycznymi bytami są obiekty tokens. Jest ona oparta na dwóch teoriach zbudowanych przez autorkę tej pracy: teorii składni (formalizowanej na wzmiankowanych dwóch poziomach) i semantyczno-pragmatycznej teorii znaczenia i interpretacji, będącej rozszerzeniem tej pierwszej. Omawiana teoria komunikacji językowej pozwala udzielić pewnych odpowiedzi dotyczących problemów adekwatności dyskutowanych przez współautora tej pracy. W szczególności pozwala określić, kiedy w empirycznym akcie komunikacji zachodzi porozumienie, a kiedy - nieporozumienie lub niezrozumienie. Pozwala ona również sformułować pewne ogólne warunki poprawności komunikacji językowej. (abstrakt oryginalny)