Wykorzystywane w tytule pojęcie tożsamości, za Mariolą Flis i Tadeuszem Palecznym, rozpatrujemy szeroko. Za tym ostatnim autorem wyróżniamy: (1) substancjonalny wymiar tożsamości, (2) psychiczny wymiar tożsamości (odnoszący się do rozumu, racjonalnego poznania, intelektu, zmysłów, emocji i uczuć), (3) społeczny, kulturowy wymiar tożsamości (jako sfery zjawisk kształtowanych grupowo) (Paleczny, 2008: 30). Tożsamość zbiorowa u Palecznego jest "rezultatem klasyfikacji świata społecznego, porządkiem zaprowadzonym w symbolicznym świecie wokół nas, jest obrazem grupy, zintegrowanym systemem elementów, które reprezentują jej zasadnicze cechy i odróżniają ją od innych grup, a także określają ich wzajemne relacje" (Paleczny, 2008: 8). Drugi i trzeci wymiar tożsamości będzie nas interesował najbardziej, poprzez konstrukcję "systemu społecznego", który traktujemy jako metaforę. Przy czym problem granicy i prymordialnego podziału na swoich i obcych (właściwego językowi analiz tożsamości) nabiera tutaj nieco innego kształtu, niż zwykło się przyjmować w tradycyjnych koncepcjach tożsamości społecznej. Autorzy nawiązują w tym zakresie również do zjawiska samozwrotnego wytwarzania tożsamości na gruncie komunikowania związku z przestrzenią oraz budowania opinii publicznej. Inspiracją do podobnej konceptualizacji mogą być opracowania dotyczące tożsamości miast czy poszczególnych ich obszarów, np. dzielnic miast. W niniejszym artykule chcielibyśmy wykorzystać elementy języka teorii systemu jako metafory i inspiracji do konceptualizacji studium poświęconego tożsamości miasta satelitarnego, analizując w pewnym sensie odmienny obraz tożsamości niż zaprezentowany we wprowadzeniu. Nawiązujemy między innymi do koncepcji systemowej Humberta Maturany, który pisał o autopojetyczności systemu, czyli upraszczając: tendencji do jego samoodtwarzania.(fragment tekstu)