Współczesny protekcjonizm oparty na zasadach neoliberalnych różni się zasadniczo od protekcjonizmu lat 30., gdyż ma charakter selektywny w odróżnieniu od globalnego, regionalny różniący się od narodowego oraz pozataryfowy w stosunku do tradycyjnego w formie celnej. Narzędzia pozataryfowe ogólnie można zdefiniować jako wszystkie środki polityki rządu i przedsiębiorstw, które służą ograniczeniu lub przekształceniu struktury towarowej oraz kierunków międzynarodowej wymiany towarów i usług. Problem narzędzi pozataryfowych uaktualnił się, gdy na skutek nawrotu tendencji protekcjonistycznych ten rodzaj instrumentów polityki handlowej stał się substytutem ceł i jedną z głównych przeszkód dalszej liberalizacji. Eliminacja protekcjonizmu w latach 90. okazała się nierealna, gdyż miejsce tradycyjnych barier zajmują nowe, bardziej aktualne formy protekcjonistyczne. Polityka wolnego handlu przeszła więc do historii. Zdaniem Hansa Eckerta Scharrera, dyrektora Instytutu Gospodarki Światowej w Hamburgu (HWWA - Wirtschafts- forschungs), współczesne ograniczenia pozataryfowe przybierają na znaczeniu, gdyż liberalizacja nieskutecznie i nieterminowo je eliminuje, a stopień ich zróżnicowania wzrasta. Pojawiło się stwierdzenie, że współczesny protekcjonizm w wyniku integracji regionalnej stał się ogólnoświatową grą zespołową.(fragment tekstu)
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.