Przestępstwo nadużycia zaufania jest przestępstwem indywidulanym - może być popełnione jedynie przez osobę uprawnioną do prowadzenia spraw majątkowych lub działalności gospodarczej. Zostaje popełnione gdy osoba ta, w sposób zawiniony, umyślnie lub nieumyślnie, działa na szkodę przedsiębiorstwa. Dla przypisania jej odpowiedzialności koniecznym jest jednak, obok stwierdzenia szkody, w oparciu o urządzenia rachunkowe, przypisanie zamiaru działania na szkodę firmy, lub, w ramach nieumyślności, działania w sposób sprzeczny z przyjętymi standardami. Te ostatnie zaś, jak próbowałem wskazać na przykładzie założeń poszczególnych tradycji doktrynalnych i ujęć politycznoprawnych są zmienne, w zależności od przyjmowanego paradygmatu racjonalności. Nie ulega jednak wątpliwości, iż dla oceny strony podmiotowej przestępstwa, w szczególności w ramach nieumyślności, istotne znaczenie będzie miała ocena czynnika makroekonomicznego, czy społecznego przy ocenie danego zachowania. Widzimy zatem, że, przy pewnym uproszczeniu - działanie przynoszące w wymiarze rachunkowym przedsiębiorstwu stratę, może pozostawać poza zakresem penalizacji z uwagi na cel i okoliczności mu towarzyszące lub podlegać penalizacji w przypadku podjęcia takiego samego działania, w celu wyrządzenia szkody przedsiębiorstwu albo w celu osiągnięcia celów społecznych, nie znajdujących oparcia tak w regułach jak i zasadach prawnych w znaczeniu jak wyżej, obowiązujących w danym społeczeństwie. W szczególności aspekt ten może być bardzo istotny w przypadku prowadzenia działalności w wymiarze regionalnym, w sytuacjach, w których osoby zarządzające przedsiębiorstwami prowadzonymi w formie np. spółek kapitałowych, stanowiących własność tychże przedsiębiorców, mogą przedsiębrać działania zmierzające do utrzymania zatrudnienia czy zapewnienia właściwej osłony socjalnej, kierując się optyką makroekonomiczną. Z ekonomicznego punktu widzenia, jest to niewątpliwie jeden z elementów ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, przy czym zauważyć należy, że właśnie uwzględnienie motywacji w ramach oceny strony podmiotowej, niezależnie od strony przedmiotowej, prowadzić może do wniosku o braku sprzeczność tego typu działań z prawem karnym. (fragment tekstu)