Zdobywanie władzy w mieście - efektywność strategii "wiecznego prezydenta"

• Autorzy: Maciej Drzonek

Warianty tytułu

Obtaining Power in the City - the Effectiveness of the "Eternal President" Strategy

• Języki publikacji: PL

Abstrakty

Cel: Prezydenci miast wybierani w wyborach bezpośrednich, chcąc dokonywać swojej reelekcji, powinni zabiegać o sympatię lokalnych i centralnych ugrupowań politycznych i o przychylność mieszkańców, którymi przyszło im zarządzać. Każdy z nich, decydując się na kierowanie sprawami miasta, podejmuje decyzję o udziale w sprawowaniu władzy, a zatem musi zakładać udział w wyborach. W państwie demokratycznym realny wpływ na wynik wyborów posiadają ugrupowania polityczne biorące w nich udział, przede wszystkim - partie polityczne i tzw. komitety wyborcze wyborców (KWW). Można zatem postawić tezę, że w modelowym przypadku każdy kandydat wygrywający wybory prezydenckie w mieście będzie stosował "strategię wiecznego prezydenta". Warto zastanowić się zatem, czy strategia taka może być efektywna oraz czy jej skuteczność zależy od typu komitetu wyborczego.

Metodologia: Artykuł został przygotowany na podstawie badań porównawczych wyników wyborczych prezydentów 21 miast w latach 2002-2010. Analiza została ograniczona do miast powyżej 200 tys. mieszkańców lub mających status wojewódzki.

Wnioski: Analiza pokazała, że strategia "wiecznego prezydenta" jest najlepiej stosowana w Gdyni - prezydent Wojciech Szczurek jest niekwestionowanym liderem miasta. Można także zauważyć, że strategia ta posiada większą efektywność w miastach, w których silniejszą pozycję posiadają KWW.

Oryginalność: Wartością artykułu są wnioski oparte na wyliczeniach wskaźnika rywalizacji wyborczej dokonanych przez autora w odniesieniu do wyborów w miastach, w których trzykrotnie wybierano tę samą osobę na prezydenta. (abstrakt oryginalny)

EN

Purpose: The city presidents, that were elected in 2002, 2006, 2010, in order to be re-elected, must therefore heed not only the likes of local and central political groups but should also seek the support of the urban population that they govern. Each of them, as mayor or local president, decided to participate in the exercise of power. Therefore, every four years, they should run in the local elections. In case of a election victory they will probably endeavor to keep the instruments of power for as long as the electoral system allows them to, as well as those who have a real impact on the outcome of the elections. In a democratic state there are voters as well as political groups taking part in elections: political parties and the so-called election committees of voters (komitet wyborczy wyborców, KWW). It can therefore be argued that each candidate winning the city presidential elections will use the "eternal president" strategy. Therefore, it is worth considering whether such a strategy can be effective and how its effectiveness depends on the type of election committee. Methodology: The article was prepared on the basis of comparative studies of electoral results in 21 cities in the years 2002-2010. The analysis was limited to cities with over 200 thousand residents or with a provincial status.

Findings: The analysis showed that the "eternal president" strategy is best employed in Gdynia - President Wojciech Szczurek is the undisputed leader of the city. It can also be noticed that this strategy has a higher effectiveness in cities where the KWW has a stronger position.

Originality: The value of the article lies in the conclusions that are based on the electoral competition index and the calculations made by the author. This indicator was calculated in cities where the same candidate was elected for president three times. (original abstract)

Słowa kluczowe

PL

Wybory samorządowe; Władza; Miasto; Prezydent

EN

Local election; Power; City; President

• Czasopismo: Management and Business Administration. Central Europe
• Rocznik: 2013
• Tom: 21
• Numer: nr 1
• Strony: 145--160

Twórcy

autor

Maciej Drzonek

• Uniwersytet Szczeciński

Bibliografia

• Antoszewski, A. (2004). Wzorce rywalizacji politycznej we współczesnych demokracjach europejskich. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
• Antoszewski, A. (2008). Istota władzy samorządowej. W: E. Ganowicz i L. Rubisz (red.), Polityka lokalna - właściwości, determinanty, podmioty. Toruń: Wyd. Adam Marszałek.
• Bachrach, P., Baratz, M.S. (1962). The Two Faces of Power. American Political Science Review, 56, DOI:10.2307/1952796.
• Bachrach, P., Baratz, M.S. (1970). Power and Poverty. Theory and Practice, New York. W: M. Ankwicz (red.). (1988), Władza i polityka - wybór tekstów ze współczesnej politologii zachodniej. Warszawa: In Plus.
• Dahl, R.A., Stinebrickner B. (2007). Współczesna analiza polityczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.
• Dahl, R.A. (1961). Who Governs? Democracy and Power In an American City. New Haven: Yale University Press.
• Hague, R., Harrop M. (2004). Comparative Government and Politics. An Introduction. Palgrave Macmillan.
• Heywood, A. (2006). Politologia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
• Hunter, F. (1953). Community Power Structer: A Study of Decision Makers. Chapel Hill: University of North Carolina Press.
• Katz, E., Lazarsfeld, P.F. (1955). Personal Influence. Glencoe: Free Press, za: Dobek-Ostrowska, B. (2007). Komunikowanie polityczne i publiczne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
• Lasswell, H.D. (1951). The Analisis of Political Behaviour. An Empirical Approach. London: Routledge & Kegan Paul Ltd.
• Lasswell, H.D., Kaplan A. (1965). Power and Society. New Haven-London: Yale University Press.
• Lukes, S. (1974). Power: A Radical View. London: Macmillan. W: A. Jasińska-Kania, L.M. Nijakowski, J. Szacki, M. Ziółkowski (red.). (2006). Współczesne teorie socjologiczne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.
• Mills, Ch.W. (1956). The Power Elite. New York: Oxford University Press.
• Nye, Joseph S. jr. (2007). Soft Power. Jak osiągnąć sukces w polityce światowej. Warszawa: WAiP.
• Russel, B. (1938). Power. New York: W.W. Norton.
• Russel, B. (2004). Power: A New Social Analisys. New York: Routledge.
• Sodaro, M.J. (2001). Comparative Politics. A Global Introduction. McGraw Hill International Edition.

Identyfikatory

DOI

10.7206/mba.ce.2084-3356.53