W czasie wojny zawodowa praca socjalna poszerza kierunki, metody i formy pracy, które z jednej strony oparte są na wieloletnim doświadczeniu, w tym międzynarodowym, z drugiej strony fenomen ukraińskiej pracy socjalnej kształtuje się na gruncie moralnego obowiązku, wzajemnego wsparcia, poświęcenia każdego obywatela w połączeniu z aktywnością zawodową specjalistów pracy socjalnej. Ustalono, że główną metodą pracy socjalnej jest praca w społeczeństwie. Ważnym przejawem pracy socjalnej w społeczeństwie jest spontaniczne łączenie dobroczynności przez zwykłych obywateli jako moralnego obowiązku i chęci pracy z działalnością zawodową pracowników socjalnych. To doświadczenie z punktu widzenia fenomenologicznego ukształtowane jest na bazie tradycji ukraińskich, wypracowanych w kryzysie poprzez krytyczne myślenie, pilnych decyzji, oparte na humancentryzmie, entuzjazmie, dobroczynności, nieobojętności i patriotyzmie. Określono, że praca socjalna w społeczeństwie w czasie wojny realizowana jest na czterech poziomach: praca socjalna na poziomie samorządów; praca socjalna na poziomie społeczeństwa terytorialnego; praca socjalna na poziomie instytucji sfery społecznej; praca socjalna na poziomie społeczności. Publiczne organizacje wolontariuszy działają jako partnerzy społeczności terytorialnych. Zgodnie z Ustawą Ukrainy "O usługach socjalnych" sektor niepaństwowy należy do dostawców usług socjalnych. A w tak trudnym dla kraju czasie wolontariusze stanowią osobną grupę dobroczynności: zbierają i dostarczają ubrania, lekarstwa, produkty dla słabszych grup ludności; organizują i osiedlają uchodźców; udzielają pomocy personelowi wojskowemu i ich rodzinom; ułatwiają przemieszczanie się ofiar; zapewniają wszystko, co niezbędne na froncie: dostarczają moskitiery, żywność, odzież wojskową, lekarstwa, inwentarz itp. Z ukraińskich doświadczeń pracy socjalnej wynika, że odrębnym podmiotem pomocy w czasie wojny są obywatele, którzy organizują się w społeczności i zachowują swoje morale w wierze i sprawiedliwości. (abstrakt oryginalny)