Ograniczanie wyników
Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 556

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 28 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Administrative law
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 28 next fast forward last
Prawo administracyjne jest prawem tworzonym dla stosunków prawnych, w których jedną ze stron jest podmiot dysponujący władzą państwową. Reguluje bowiem stosunki administracyjno-prawne, czyli takie, w których władza wchodzi w relacje z podmiotem administrowanym. System prawny Unii Europejskiej (UE) tworzą również przepisy administracyjne oraz akty administracyjne. Można mówić o europejskich aktach administracyjnych rozumianych jako akty stosujące prawo UE. Proces wydawania aktów administracyjnych przebiega w tym wypadku w wersjach określonych względem stopnia otwarcia na jurysdykcję niekrajowego organu tj. w wersji płytkiej, gdy państwo członkowskie jedynie stosuje akty prawne wydawane przez Unię Europejską, lub w wersji pogłębionej, gdy na terytorium państwa członkowskiego obowiązują akty stosowania prawa wydawane przez organy Unii Europejskiej (układ wertykalny) albo organy innego państwa członkowskiego (układ horyzontalny). Zatem system stosowania prawa Unii Europejskiej opiera się na trzech filarach. W pierwszym przypadku możliwe jest wydawanie aktów przez organy krajowe państwa członkowskiego. W drugim to stosowanie prawa przez organy Unii Europejskiej. Trzeci przypadek to z kolei akty transgraniczne, które są wydawane przez organy państwa członkowskiego, ale obowiązują na całym obszarze Unii Europejskiej albo jej części, zależnie od specyfiki aktu. W tym kontekście można stwierdzić, że wydawanie europejskich aktów administracyjnych jest przejawem ograniczenia suwerenności państw członkowskich. W nauce zauważa się, że "dawna koncepcja suwerenności straciła grunt, bo traktuje jako ograniczenia to, co jest współcześnie potrzebne lub konieczne i leży w interesie państw" [Wasilkowski 1996, s. 18]. Państwa rzeczywiście działają w realiach narastających współzależności, a porozumienia i instytucje międzynarodowe przekształcają "społeczność międzynarodową z gromady państw w zorganizowaną wspólnotę" [Hurej 2008, s. 130; Wasilkowski 1996, s. 17]. Są to przyczyny integracji europejskiej, w tym rozwijającego się systemu prawnego UE, obejmującego również wydawanie aktów administracyjnych. Funkcjonowanie tego systemu jest możliwe ze względu na realizację takich zasad jak: zasady przyznania, która określa zakres kompetencji organów UE, zasady lojalnej współpracy, na której bazuje stosowanie prawa UE przez organy państw członkowskich oraz zasady proporcjonalności, która stanowi podstawę do wyboru rodzaju aktu, a także pomocniczości, która może determinować wertykalny układ kompetencji do wydawania aktów administracyjnych. (fragment tekstu)
Dobrowolne wykonywanie przez obywateli (i inne podmioty) obowiązków prawnych ma istotne znaczenie. Jest ono przejawem przestrzegania prawa. Państwo jest w stanie tworzyć takie warunki, które znacznie zmniejszają możliwość naruszenia prawa, a jednocześnie zachęcają do jego przestrzegania. Obywatel skłaniać się może ku należytemu wykonaniu obowiązków prawnych z obawy przed sankcją prawną, bądź wiedziony chęcią uzyskania zapewnianych mu korzyści materialnych związanych z dobrowolnym wykonaniem tych obowiązków. Często zdarza się jednak, że mimo wszystko obowiązki prawne nie są dobrowolnie wykonywane. Jeżeli dzieje się tak jedynie z powodu niedbalstwa obywatela, wówczas może wystarczyć samo przypomnienie mu o jego powinnościach. Jeżeli jednak przyczynę stanowi zła wola, następstwem niewykonania obowiązku prawnego staje się użycie przymusu. Dochodzi wówczas do przymusowego wykonania obowiązku. (fragment tekstu)
3
Content available remote Wyjątki od zasady nieprzenoszalności praw i obowiązków administracyjnych
80%
Należy uznać jako powszechnie akceptowaną zasadę, zgodnie z którą publiczne prawa i obowiązki pozostają trwale związane z osobą, dla której zostały ustanowione, są nieprzenoszalne i nie ma co do nich następstwa prawnego [Kasznica 1947, s. 135]. Przyczyny takiego stanu rzeczy należy upatrywać w publicznym charakterze stosunku administracyjnego, który sprowadza się do tego, że jednym z podmiotów tego stosunku jest reprezentant interesu publicznego (państwo lub związek publicznoprawny). W tradycyjnym ujęciu interesowi publicznemu podporządkowany jest interes prywatny, co skutkuje nierównością podmiotów uczestniczących w tym stosunku. Reprezentant interesu publicznego (państwo czy związek publicznoprawny) dysponuje środkiem, którego podmiot administrowany nie posiada, a mianowicie dysponuje władztwem administracyjnym. W efekcie może on władczo, jednostronnie ustalać nakazy i zakazy określonego zachowania, a ponadto, w celu ich wyegzekwowania, może zastosować przymus państwowy [Duniewska 2009, ss. 63-71], jako że jednym z zasadniczych elementów władztwa administracyjnego jest możliwość samodzielnego egzekwowania przez administrację obowiązków nałożonych na podmioty administrowane. Kontrolę nad podmiotem zobowiązanym zapewnia administracji osobisty charakter stosunku administracyjnego, który oznacza, że uprawnienia i obowiązki związane są z konkretnie wskazanym podmiotem, adresatem działań administracji. Osobisty charakter stosunku administracyjnoprawnego uniemożliwia podmiotom administrowanym przenoszenia praw i obowiązków publicznoprawnych, o których przyznaniu czy nałożeniu konkretnym podmiotom zdecydowała władza publiczna [Ziemski 2009, s. 9]. Przyjęcie odmiennego stanowiska mogłoby powodować m.in. trudności ze sprawną egzekucją nałożonych obowiązków publicznoprawnych, gdyż trudno byłoby ustalić podmiot, na którym ciąży określona powinność. Ponadto osobisty charakter stosunku administracyjnego skutkuje również tym, że obowiązki nałożone w drodze działań władczych organów administracji publicznej nie rozciągają się na kolejne podmioty, których sfera wolności nie zostaje ograniczona, albowiem stosunek administracyjnoprawny wygasa wraz z ustaniem jego podmiotu. (fragment tekstu)
Artykuł dotyczy problematyki zasad w legislacji administracyjnej zarówno w Polsce, jak i w wybranych państwach systemu common law. Już sama liczba stanowionych aktów wykonawczych w stosunku do ustaw ukazuje jej znaczenie. W 2018 r. w Polsce weszło w życie 11 284 rozporządzeń, 3357 ustaw i obowiązywało aż 350 000 aktów prawa miejscowego [www.http://barometrprawa.pl/
Rozpoznanie sprawy administracyjnej polega w istocie na: a) ustaleniu istnienia pewnych faktów prawotwórczych w sposób obiektywny, czyli za pomocą takich środków, które mogą przekonać każdego logicznie myślącego człowieka o bycie danego faktu; b) ocenie prawnej ustalonych faktów. Zatem zasadniczym celem każdego postępowania, w tym postępowania administracyjnego, jest ustalenie minionych okoliczności faktycznych, ich właściwe prawne zakwalifikowanie oraz wydanie na ich podstawie orzeczenia. Powyższe ustalenia dokonywane są w czasie postępowania wyjaśniającego, na którego prawidłowość duży wpływ ma jego zgodność z jedną z naczelnych zasad postępowania administracyjnego, jaką jest zasada prawdy obiektywnej, zwana niekiedy prawdą materialną. Ze wskazanej zasady wynika dla organu obowiązek określenia z urzędu, przez tenże organ, jakie dowody będą niezbędne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Dlatego też ustalenie stanu faktycznego sprawy jest obowiązkiem organu administracyjnego.(fragment tekstu)
Przedstawiony w marcu 2008 r. projekt ustawy Przepisy ogólne prawa administracyjnego1 przewiduje w rozdziale VI uregulowanie dwóch instytucji prawa administracyjnego, które klasyfikowane mogą być jako konsensualne, wielostronne prawne formy realizacji przez podmioty administrujące zadań z zakresu administracji publicznej. Jedną z nich jest nowa dla polskiego systemu prawa administracyjnego instytucja "umowy administracyjnej". Ukonstytuowana została ona na gruncie omawianego projektu jako porozumienie kształtujące prawa lub obowiązki administrowanych zawarte w sprawie z zakresu administracji publicznej pomiędzy podmiotem administrowanym (podmiotem, którego interesów prawnych lub obowiązków sprawa dotyczy) i podmiotem administrującym właściwym do załatwienia danej sprawy poprzez wydanie decyzji administracyjnej albo poprzez podjęcie innego władczego aktu lub władczej czynności. Tak rozumiana umowa administracyjna w założeniu projektodawcy zastąpić może, jeśli strony tak postanowią, akty lub czynności władcze. Koncepcja tego rodzaju umowy, znana niektórym obcym systemom prawnym (występuje między innymi w Niemczech na gruncie federalnej ustawy o postępowaniu administracyjnym), niewątpliwie wydaje się interesująca i warta bliższemu przyjrzeniu.(fragment tekstu)
W niniejszym opracowaniu autorzy podsumowują rozważania zawarte w pierwszej części artykułu dotyczące obowiązujących w Słowacji i Czechach regulacji odnoszących się do udaremniania lub utrudniania wykonania różnego rodzaju rozstrzygnięć urzędowych, a także porównują te regulacje z rozwiązaniami polskimi oraz formułują wnioski płynące z tego porównania. (abstrakt oryginalny)
8
Content available remote Status wykonawcy w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego W Polsce
80%
W artykule opisano status wykonawcy i jego rolę w procedurze udzielania zamówień publicznych w Polsce. Zawarte w nim rozważania skupiają się na zmiennym znaczeniu tego statusu w zależności od etapu postępowania i rodzaju trybu udzielenia zamówienia. Ponadto w artykule zostały przedstawione wybrane zdarzenia prowadzące do uzyskania i utraty przymiotu wykonawcy. Kwestia ta w dalszym ciągu sprawia bowiem wiele problemów na etapie stosowania prawa. Autor wyjaśnia też, dlaczego status wykonawcy ma istotne znaczenie w procedurze udzielania zamówień publicznych(abstrakt oryginalny)
Autorka przedstawia jak zmiany ustroju administracyjnego przekładają się na rozwiązania w sferze proceduralnej. Omawia też konstrukcje organu odwoławczego w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego w ujęciu porównawczym - przed i po reformie samorządowej.
Autor poruszył zagadnienie uniwersalizmu w ujęciu historycznym. Omówił wpływ postępu technicznego na prawo administracyjne. Wiele uwagi poświęcił również problemowi uniwersalizmu w związku z wejściem Polski do Unii Europejskiej.
W krajowej praktyce stosowania prawa dokonanie ścisłego rozgraniczenia deliktów administracyjnych i wykroczeń bywa problematyczne. Źródłem trudności jest z jednej strony brak jednolitej nomenklatury normatywnej w zakresie określenia czynów naruszających normy prawa administracyjnego, a z drugiej rozproszenie regulacji prawnych przy jednoczesnym braku określenia wspólnych aksjomatów nakładania kar administracyjnych. Regulacje dotyczące wymierzania administracyjnych kar pieniężnych zawarte w obowiązującym Kodeksie postępowania administracyjnego mają przy tym charakter porządkujący, lecz niepełny. Pominięto w nich między innymi administracyjne kary niepieniężne. Co więcej, w doktrynie prawa administracyjnego oraz karnego zgłaszane są rozliczne uwagi dotyczące regulacji przyjętej w Kodeksie postępowania administracyjnego oraz uwagi o charakterze ogólnym. Z tych powodów zarówno ze względów praktycznych, jak i prawnych należałoby - jak się wydaje - poszukiwać dalszych rozwiązań, które mogłyby w tym zakresie stanowić swoistego rodzaju remedium. Godnymi uwagi są regulacje przyjęte w Czechach, gdzie do czasu reformy doktryna sygnalizowała zbliżone problemy do tych, które obecnie sygnalizują polscy autorzy w odniesieniu do aktualnego stanu prawnego zarówno względem kar administracyjnych, jak i wykroczeń. (abstrakt oryginalny)
W artykule zostały omówione nowe przepisy związane ze stwierdzeniem nieważności decyzji, które zostały wprowadzone do prawa budowlanego ustawą z 13.02.2020 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw. W pierwszej części artykułu omówiono nowo dodane do Prawa budowlanego art. 37b ust. 1 i art. 59h, które czasowo ograniczyły możliwość stwierdzenia nieważności pozwolenia na budowę oraz pozwolenia na użytkowanie. Przy tej okazji zostały poddane analizie przepisy przejściowe w celu udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy nowo wprowadzone przepisy stosuje się do pozwoleń na budowę oraz na użytkowanie wydanych przed datą wejścia w życie nowelizacji. W drugiej części artykułu omówiono nowe regulacje dotyczące legalizacji robót w przypadku stwierdzenia nieważności pozwolenia na budowę. Powyższe rozważania stanowiły asumpt do bliższego przyjrzenia się pojęciu legalizacji i zbadania, czy może być ono stosowane poza procedurą usuwania skutków samowoli budowlanej. (abstrakt oryginalny)
Dokonano analizy kwestii prejudycjalnej, która jest rozumiana jako okoliczność, od której osobnego ustalenia zależy rozstrzygnięcie sprawy, z punktu widzenia istoty prawa administracyjnego.
CEL NAUKOWY: Celem niniejszego artykułu jest analiza normatywna dotycząca instytucji prawnej grzebowiska dla zwierząt domowych w świetle norm prawa administracyjnego. Zamysłem tego opracowania jest ukazanie potrzeby stworzenia szerszej regulacji normatywnej oraz jednoznaczna separacja grzebowisk dla zwierząt domowych od cmentarzy, jako miejsc kultu religijnego. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Podstawowym problemem badawczym jest wykazanie błędnego rozumienia pojęciowego, traktującego grzebowisko dla zwierząt domowych w kategoriach cmentarza, konieczności uzupełnienia luki prawnej poprzez dodanie do istniejących przepisów prawnych norm dotyczących zasad grzebania szczątków zwierząt domowych, procedury administracji oraz kompetencji organów władzy publicznej w tym zakresie. Niniejsze opracowanie będzie wykorzystywało metody badawcze: dogmatyczną, historyczno-doktrynalną, prawno-porównawczą oraz dedukcyjną. PROCES WYWODU: W niniejszym artykule omówiono genezę analizowanej instytucji prawnej, komparatystyczne ujęcie grzebowiska względem cmentarzy-ska oraz cmentarza, grzebowisko dla zwierząt domowych w perspektywie aktów prawa miejscowego, prawa budowlanego i ochrony zabytków oraz grzebowisko dla zwierząt domowych w ujęciu polityki publicznej. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: W konsekwencji poczynionej analizy udowodniono, że materia problemowa dotycząca grzebowisk dla zwierząt domowych uchodzi za trudny temat, głównie z uwagi na jej wymiar moralny. Sposób grzebania zwierząt domowych absolutnie nie może być wiązany z ceremonią pogrzebową zmarłego człowieka. Z uwagi na zagrożenie obrazy uczuć religijnych oraz profanacji chrześcijańskiej tradycji ceremonii pogrzebowej należy stworzyć normy prawa administracyjnego w zakresie standardów grzebania zwierząt domowych. WNIOSKI, INNOWACJE I REKOMENDACJE: W obecnym stanie prawnym istnieje wiele niejasności względem postępowania z nieżyjącym zwierzęciem domowym. Często pojawiają się przypadki naruszania prawa poprzez niewłaściwe postępowanie z ich szczątkami. Wobec tego istnieje potrzeba dyskusji naukowej. (abstrakt oryginalny)
15
Content available remote The Right to Good Administration - Outline
80%
Standardem europejskim jest zasada dobrej administracji wywodzącą się z idei państwa prawnego, wspólną dla tradycji konstytucyjnych państw członkowskich Unii Europejskiej. Obejmuje ona miedzy innymi obowiązek starannego i bezstronnego zbadania relewantnych okoliczności sprawy, obowiązek rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie, obowiązek uzasadnienia decyzji, prawo do bycia wysłuchanym i dostępu do akt. (abstrakt oryginalny)
Przedmiotem niniejszego opracowania jest podniesienie kilku wątków, które - zdaniem autora - powinny towarzyszyć dokonywanym przez naukę prawa administracyjnego, ale również praktykę administracyjną oraz orzecznictwo sądowe, refleksjom i analizom dotyczącym funkcji sankcji prawnych w prawie administracyjnym4. Poza zakresem analiz pozostawiam, skądinąd bardzo istotną z punktu widzenia stanowienia kompetencji sankcyjnych i ich realizacji, kwestie definiowania sankcji prawnych w prawie administracyjnym. Uznając jednak konieczność określenia zakresu pojęcia, przyjmuję, że z sankcją prawną w prawie administracyjnym mamy do czynienia w przypadku następującego, na podstawie przepisów prawa administracyjnego, pogorszenia sytuacji prawnej (nałożenia obowiązku lub pozbawienia uprawnienia) podmiotu prawa, którego prawnie określoną przesłanką jest naruszenie przez ten podmiot ciążących na nim obowiązków (nakazów i zakazów) prawnych5 . Dla dalszych rozważań podjętych w tym opracowaniu ważne jest podkreślenie, że sankcją prawną w tym ujęciu są określone skutki naruszenia prawa, które kształtując sytuację podmiotu naruszającego prawo, pozwalają określić to ujęcie sytuacyjnym (płaszczyzną sytuacyjną) ujmowaniem sankcji prawnej. Przyjęcie, iż sankcji prawnych upatrywać należy w płaszczyźnie sytuacyjnej, oznacza, że wszelkie fragmenty tekstów prawnych lub zrekonstruowanych na ich podstawie norm postępowania, w których przewidziane jest zastosowanie wobec naruszających prawo określonych, niekorzystnych dla nich w skutkach działań organów administrujących, lub z których powstanie niekorzystnych skutków wynika bezpośrednio, określać można jedynie jako zapowiedź sankcji. (fragment tekstu)
Oba glosowane wyroki Trybunału Konstytucyjnego - w sprawach K 52/16 i SK 12/99 - należy uznać za nietrafne. Ten drugi wyrok jest niejako konsekwencją tego pierwszego. Teza pierwszego wyroku została sformułowana zbyt szeroko, a powinna być ograniczona tylko do sytuacji, w której przepisy prawa administracyjnego wprost nie chronią danej należności i nie przyznają tej ochronie drogi sądowej. Ta sytuacja doprowadziła do rozszerzenia kompetencji Sądu Najwyższego i sądów powszechnych na kolejne instytucje prawa cywilnego w sytuacji, gdy przepisy prawa podatkowego taką drogę ochrony, w tym drogę przed sądami administracyjnymi, przewidują. Trudno na tym etapie - mimo ukształtowanej przez kilkanaście lat jednolitej linii orzeczniczej sądów powszechnych i Sądu Najwyższego - przesądzić ten kierunek orzeczniczy. Tylko droga przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej albo ingerencja ustawodawcy może ten niekorzystny kierunek orzecznictwa zmienić.(abstrakt oryginalny)
18
Content available remote Jaki samorząd gospodarczy?
80%
Samorząd gospodarczy powinien być jedną z podstawowych form decentralizacji administracji publicznej w Polsce. Pomimo tego, że funkcjonujące w Polsce organizacje przedsiębiorców określane są mianem samorządu, to w istocie rzeczy nie spełniają one podstawowych wymogów publicznoprawnego charakteru samorządu. W zakresie samorządu gospodarczego wciąż toczy się spór o model tego samorządu. Artykuł ten jest zatem próbą krótkiego przedstawienia zarówno historii jak i istoty samorządu gospodarczego funkcjonującego w Polsce wraz ze wskazaniem na oczekiwany kierunek zmian w tym zakresie. (abstrakt oryginalny)
Zakres przedmiotowy oraz głębokość uznanych za niezbędne i postulowanych zmian przemawia - jak się wydaje - za zastąpieniem Kodeksu postępowania administracyjnego nową ustawą, a nie jego kolejną nowelizacją. Zabieg ten pozwoliłby również, bez naruszania sprawdzonych już i dostatecznie utrwalonych konstrukcji procesowych, uporządkować stan prawny wyznaczony przepisami kodeksu w sensie technicznym, przez wyeliminowanie "pustych" jednostek redakcyjnych i nadanie przepisom ciągłej, jednolitej, a przez to zrozumiałej dla adresatów numeracji. Stosownie bowiem do § 84 rozporządzenia Prezesa RM z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. nr 100, poz. 908), "Jeżeli zmiany wprowadzane w ustawie miałyby być liczne albo miałyby naruszać konstrukcję lub spójność ustawy albo gdy ustawa była już poprzednio wielokrotnie nowelizowana, opracowuje się projekt nowej ustawy". Jako propozycję alternatywną zamieszczono wszakże w raporcie zespołu projekt ustawy nowelizującej Kodeks postępowania administracyjnego, uwzględniając obecną systematykę regulacji kodeksowej i numerację przepisów po to, aby uwidocznić usytuowanie postulowanych rozwiązań w istniejącym układzie instytucji prawa procesowego, jak też ich związek z obowiązującymi unormowaniami. W raporcie znalazło się ponadto obszerne uzasadnienie projektowanych zmian, wraz z uwagami polemicznymi i zastrzeżeniami zgłoszonymi przez niektórych członków zespołu w stosunku do określonych założeń i konstrukcji prawnych. (fragment tekstu)
Państwa członkowskie UE charakteryzują się długą i zróżnicowaną historią instytucjonalną, z różnymi trajektoriami ich ewolucji. Istnieje niezwykle złożony system relacji między instytucjami Unii Europejskiej a organami władzy publicznej państw członkowskich, który nazywany jest europejską przestrzenią administracyjną. Jest to koncepcja wielowymiarowa i obejmuje intensywną współpracę między organami administracji oraz ich działania na każdym poziomie. Europejska przestrzeń administracyjna to obszar, w którym coraz bardziej zintegrowane organy administracji państw członkowskich we wzajemnej współpracy wykonują uprawnienia przekazane UE w ramach systemu wspólnej suwerenności (ang. shared sovereignty). Niniejszy artykuł bada przyczyny i konsekwencje rozwoju tego obszaru. (abstrakt oryginalny)
first rewind previous Strona / 28 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.