Ograniczanie wyników
Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 80

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 4 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Banks obligatory reserves
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 4 next fast forward last
W artykule skoncentrowano się na wzroście gospodarczym Tajwanu w drugiej połowie lat 80-tych i na skutkach nadmiernego tempa wzrostu rezerw zagranicznych.
Rezerwę obowiązkową banków stanowi część środków pieniężnych wyrażonych w złotych i walutach obcych zgromadzonych na rachunkach bankowych, środków uzyskanych ze sprzedaży papierów wartościowych oraz innych środków przyjętych przez bank, podlegających zwrotowi.
Obniżka stopy rezerwy obowiązkowej nie spowoduje szybkiego ożywienia na rynku kredytowym.
Rezerwy obowiązkowe (RO), stosowane od dawna w wielu systemach bankowych na całym świecie, są różnie postrzegane. Najczęściej mówi się o nich w kontekście polityki pieniężnej realizowanej przez banki centralne, co jest uzasadnione ze względu na fakt, że stanowią one jeden z jej instrumentów. Nie jest to jednak jedyny możliwy sposób podejścia do wspomnianej kategorii. RO mogą być bowiem rozpatrywane również z punktu widzenia instytucji kredytowych, które są zobowiązane do ich tworzenia i utrzymywania. W tym ujęciu stanowią one jeden z typów rezerw charakterystycznych dla tych jednostek. Chociaż rezerwy, o których mowa, w odróżnieniu od wielu innych rodzajów rezerw, nie generują kosztów w sposób bezpośredni, to jednak obciążają działalność podmiotów, które je tworzą i utrzymują. Poziom tego obciążenia, uzależniony od stopnia restrykcyjności przepisów normujących zasady funkcjonowania RO w poszczególnych systemach bankowych, jest jednym z czynników determinujących konkurencyjność instytucji kredytowych z różnych krajów. Celem artykułu jest analiza przepisów odnoszących się do RO oraz prezentacja wynikających z nich zasad funkcjonowania tych rezerw w Polsce i w strefie euro. Ze względu na obszer-ność zagadnienia i ograniczone rozmiary artykułu badaniom poddano tylko trzy elementy, które z punktu widzenia uciążliwości RO dla tworzących je instytucji kredytowych wydają się mieć największe znaczenie, a mianowicie: przedmiot RO, formułę ustalania wymaganej wartości tych rezerw oraz ich oprocentowanie. Poza zakresem badań pozostało wiele innych zagadnień, które również powinny być brane pod uwagę przy kompleksowej ocenie poziomu obciążeń generowanych przez funkcjonujący w danym kraju system rezerw obowiązkowych (np. kwestia sankcji za niedopełnienie obowiązków związanych z tworzeniem i utrzymywaniem RO). (fragment tekstu)
Celem mniejszego opracowania jest zaprezentowanie przede wszystkim zasad ewidencji takich rodzajów rezerw, których tworzenie może być dokonane w drodze decyzji zarządu banku, a których efektem będzie pomniejszenie wyniku finansowego netto wykazywanego w sprawozdaniu finansowym. Każda jednostka działająca w oparciu o ustawę Ustawa o rachunkowości musi posiadać zakładowy plan kont opracowany zgodnie z jej wymogami.(streszcz. oryg.)
Prolongowanie trudno ściągalnych kredytów to praktyka w gruncie rzeczy nieuczciwa, ale - z punktu widzenia banku - przydatna. Nie musi on z zysku tworzyć rezerw celowych. Uchwała Komisji Nadzoru Bankowego (nr 13 z 22.12.1998 r.) ma położyć kres takiemu sposobowi polepszania wyników banków.
Przedmiotem niniejszego opracowania jest analiza aktów prawych odnoszących się do zasad tworzenia rezerw celowych w bankach w Polsce oraz kwestii zaliczania utworzonych rezerw celowych przez banki do kosztów uzyskania przychodów.
Autor artykułu podejmuje problem nadmiaru rezerw dewizowych. Próbuje odpowiedzieć na pytanie czy bank centralny powinien wycofać część rezerw walutowych z zagranicznych lokat, aby przeznaczyć je na krajowe inwestycje?
Celem artykuł jest analiza i prezentacja rezerw na ryzyko kredytowe charakterystycznego dla instytucji kredytowych funkcjonujących w Hiszpanii. Omówiono tutaj kilka rezerw tj. rezerwy z tytułu niewypłacalności, rezerwy celowe, rezerwy ogólne, rezerwy statystyczne, rezerwy na ryzyko w kraju.
Przedstawiono kilka wybranych wątpliwości, z jakimi borykają się banki, ustalając wartość rezerw na wierzytelności kredytowe, które mogą być rozpoznane w rachunku podatkowym. Wątpliwości są wynikiem nieścisłości w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
11
Content available remote Rezerwa obowiązkowa w sektorze bankowym
75%
Na początku XVII w. w Amsterdamie powstał pierwszy bank publiczny. Jego pierwotnym celem była kontrola jakości pieniądza w obiegu. Dodatkowo pełnił on funkcję skarbca dla obywateli i organizacji, np. kupieckich. Na początku głównie zwracano uwagę na bezpieczeństwo deponentów, jednak z czasem zaczęto udzielać finansowania z powierzonych środków, co przy niekorzystnych warunkach doprowadziło w XIX w. bank do upadłości. W artykule zaprezentowano dwa systemy funkcjonowania banku - rezerwy pełnej i rezerwy cząstkowej. Rezerwa pełna zakłada pełne pokrycie w każdym momencie powierzonych wkładów, a cząstkowa - utrzymywanie jedynie rezerwy pozwalającej na płynne działanie. System monetarny najpierw opierał się na pełnym pokryciu w złocie, następnie jednak odchodzono od tego standardu, a obecnie nie jest już niczym gwarantowany poza wiarygodnością emitenta. Te dwa zjawiska wzajemnie na siebie wpływają, co pozostaje jednak niezauważane i elementy te rozpatruje się oddzielnie, badając takie obszary jak emisja pieniądza i koniunkturalność gospodarki. Planując zmiany w obszarze prawnym związanym z rezerwą obowiązkową, należy pamiętać o tej współzależności oraz o pozostałych elementach systemu bankowego.(abstrakt oryginalny)
W artykule przedstawiono rozważania dotyczące wpływu pieniądza elektronicznego na politykę pieniężną. Związek pomiędzy pieniądzem elektronicznym a polityką monetarną w pierwszej kolejności wynika z jego funkcji cyrkulacyjnej, a z drugiej z jego funkcji tezaurystycznej.
Przedstawiono zasady tworzenia rezerw celowych na należności od podmiotów niefinansowych. Omówiono zasady ewidencji rezerw celowych.
Europejskie rządy zaczęły sprzedawać swoje rezerwy złota. Przychody ze sprzedaży wykorzystywane są od finansowania badań naukowych po spłatę gwałtownie rosnącego zadłużenia. Bankom centralnym nie podobają się zakusy na rezerwy złota, ale mają do tego liberalne podejście. Aby ograniczyć negatywny wpływ wyprzedaży złota na jego ceny, z inicjatywy Europejskiego Banku Centralnego większość banków centralnych podpisała porozumienie. Zobowiązano się w nim do sprzedaży od września 2004 roku 500 ton złota rocznie w ciągu kolejnych 5 lat.
Rezerwy celowe powinny być tworzone i stale utrzymywane na poziomie odpowiednim do sytuacji banku w zakresie obciążającego go ryzyka. Ustawodawca określa zakres ekspozycji kredytowych, które stanowią przedmiot tworzenia rezerw celowych oraz zasady ich kwalifikacji do odpowiednich kategorii ryzyka, którym podporządkowuje odpowiednie stopy rezerw. Autor rozpoczął od pojęcia i zakresu ekspozycji kredytowych stanowiących przedmiot tworzenia rezerw celowych, a dalej przedstawił źródła danych stanowiących podstawę klasyfikacji ekspozycji kredytowych oraz częstotliwość i terminy jej dokonywania. Kolejno omówił klasyfikację ekspozycji kredytowych ze względu na ryzyko z nimi związane i przybliżył pojęcie i klasyfikację ekspozycji kredytowych wobec Skarbu Państwa. Na zakończenie zinterpretował zakres i klasyfikację ekspozycji kredytowych w postaci należności z tytułu kredytów i pożyczek konsumpcyjnych, a także klasyfikację wszystkich innych ekspozycji kredytowych.
W artykule przedstawiono podstawowe problemy dotyczące utraty wartości aktywów, stanowiących zabezpieczenia w bankach komercyjnych, w zakresie tworzenia rezerw celowych w odniesieniu do ekspozycji kredytowych. Zaprezentowano także ewidencyjne ujęcie takiej utraty wartości.
Podstawową cechą, charakteryzującą systemy z rozrachunkiem netto, a takimi są oferowane przez Krajową Izbę Rozliczeniową SA systemy SYBIR i ELIXIR, jest opóźnienie rozrachunku w stosunku do momentu, w którym zlecenia płatnicze uczestników są kierowane do systemu. Ze względu na stosowanie przez KIR SA wielostronnej kompensaty należności i zobowiązań uczestników przy braku mechanizmów gwarantujących rozrachunek, brak choćby u jednego z nich wystarczających środków pieniężnych na sesji rozrachunkowej skutkuje zablokowaniem całego systemu. Dyskusje na temat gwarancji rozrachunku w KIR SA towarzyszą Izbie niemal od momentu jej powstania. Praktycznie jedynym działaniem o zasięgu systemowym, podjętym w tym zakresie w ostatnich latach, było umożliwienie bankom wykorzystywania rezerw obowiązkowych do celów rozrachunku. Od 1994 r. rezerwy te są utrzymywane na rachunku bieżącym banku, co w istotny sposób zmniejszyło występujące wcześniej bardzo licznie problemy z terminowym zakończeniem sesji rozrachunkowych KIR SA. We wrześniu 1999 r. NBP obniżył znacząco stopy rezerw obowiązkowych i temat gwarancji rozrachunku w systemach KIR SA znów stał się aktualny. Artykuł prezentuje poglądy autora na temat mechanizmów gwarantujących lub raczej ułatwiających rozrachunek w KIR SA. Po krótkim scharakteryzowaniu występujących problemów autor podejmuje próbę zaproponowania wszystkim zainteresowanym instytucjom katalogu działań zaradczych. Zasięg podmiotowy i przedmiotowy ewentualnych działań jest oczywiście dyskusyjny, ale zdaniem autora, oprócz kontynuowania w różnych gremiach dyskusji na ten bardzo aktualny i istotny z punktu widzenia funkcjonowania systemu płatniczego temat poszczególni uczestnicy rynku powinni jak najszybciej rozpocząć wdrażanie przynajmniej niektórych, zaproponowanych mechanizmów i procedur. (abstrakt oryginalny)
Treść artykułu stanowi opis działania i najbardziej aktualne problemy dotyczące rezerw obowiązkowych. Zaprezentowano wybrane aspekty dotyczące funkcjonowania rezerw obowiązkowych w latach 1997-1998.
Omówiono rezerwę obowiązkową jako jeden z instrumentów polityki pieniężnej. Przedstawiono regulacje Unii Europejskiej w odniesieniu do systemu rezerw obowiązkowych. Przy omawianiu polskich rozwiązań w zakresie rezerw obowiązkowych podkreślono znaczenie decyzji Rady Polityki Pieniężnej z 21 lipca 1999 r. w sprawie obniżenia stóp rezerwy obowiązkowej.
Artykuł przedstawia opinie banków na temat rezerw obowiązkowych. W ubiegłym roku banki odprowadziły z tego tytułu około 20 mld złotych. Oznacza to, że tyle pieniędzy nie pracowało. Rada Polityki Pieniężnej podjęła decyzję o redukcji stóp rezerwy obowiązkowej.
first rewind previous Strona / 4 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.