Ograniczanie wyników
Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 45

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Church in Politics
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
Wbrew oczekiwaniom wielu badaczy religii, na początku XXI wieku organizacje wyznaniowe nadal pozostają aktywnymi uczestnikami procesów społecznych w państwach Starego Świata. Liderzy Kościołów w Europie coraz głośniej wyrażają swój stosunek do różnorodnych aktualnych problemów społeczno-politycznych, a politykom europejskim częściej wypada stykać się z pytaniami dotyczącymi roli i miejsca religii oraz instytucji religijnych. Współcześnie wzmożone przywiązywanie wagi do religii w krajach Unii Europejskiej oraz w państwach pretendujących do członkostwa, jest uwarunkowane, przede wszystkim, procesem formowania nowej tożsamości europejskiej. (fragment tekstu)
Podczas badań analizowano papieskie teksty mówiące o jedności Europy, których podczas całego pontyfikatu było prawie 700, nie różnicując ich wagi pod kątem adresata i formy wypowiedzi. Pozwoliło to odzwierciedlić wizję Europy obecną w myśli Jana Pawła II. W wypowiedziach dotyczących jedności europejskiej Papież odnosił się także do roli środków społecznego przekazu (odnaleziono ok. 20 bezpośrednich wzmianek). Te teksty stanowią podstawowe źródło niniejszego opracowania. Drugim, pośrednim źródłem wiedzy na temat papieskiej koncepcji roli mediów jest fakt, że w tekstach dotyczących Europy poruszane są tematy, które równolegle były przedmiotem głębszej refleksji w wydawanych corocznie Orędziach na Światowy Dzień Środków Społecznego Przekazu (27 orędzi w latach 1979-2005): rodzina, wolność, pokój, solidarność, współpraca między wiarą i kulturą, współdziałanie narodów. Uprawniona wydaje się teza, że wypowiedzi te można ze sobą zestawić, ukazując szerszy horyzont myśli na temat roli mediów w procesie jednoczenia Europy. (fragment tekstu)
Artykuł dokonuje prezentacji organów odpowiedzialnych za wytyczanie i realizowanie polityki wyznaniowej PRL. Przedstawia strukturę, zakres kompetencji oraz sylwetki osób stojących na ich czele. Artykuł zawiera także analizę rzeczywistego znaczenia poszczególnych podmiotów w kształtowaniu i wykonywania polityki komunistycznego państwa wobec Kościoła. (abstrakt oryginalny)
Pierwszym nuncjuszem apostolskim w Polsce był Luigi Lippomano, mianowany przez Juliusza III 13 stycznia 1555 r. (Kowalczyk 2004; Tygielski 1992). Zadaniem nuncjuszy było wówczas wprowadzanie w życie Kościołów w poszczególnych państwach decyzji Soboru Trydenckiego, będących reakcją na spustoszenie, które spowodowała Reformacja. Polska była jednym z pierwszych dziesięciu państw europejskich, z którymi Stolica Apostolska nawiązała pełne, stałe stosunki dyplomatyczne. Była to jedna z ważniejszych nuncjatur, często oznaczała początek wielkiej kariery dla kierowanych tam dyplomatów. (fragment tekstu)
Podstawowe zasady relacji między państwem a kościołami i innymi związkami wyznaniowymi zostały wpisane do Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 1997 r. w art. 25. Obejmują one: 1) zasadę równouprawnienia związków wyznaniowych, 2) zasadę bezstronności organów władzy publicznej wobec przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych przy jednoczesnym zapewnieniu swobody ich uzewnętrzniania w życiu publicznym, 3) zasadę poszanowania autonomii i niezależności państwa i związków wyznaniowych, każdego w swoim zakresie, oraz ich współdziałania dla dobra wspólnego i dobra człowieka, 4) zasadę regulacji stosunków między państwem a Kościołem katolickim w formie umowy międzynarodowej ze Stolicą Apostolską (konkordat), natomiast między państwem a innymi związkami wyznaniowymi w formie ustaw uchwalonych na podstawie umów wynegocjowanych przez rząd z przedstawicielami tych związków. Analiza przepisów regulujących materię wyznaniową - zarówno tych zawartych w ustawie zasadniczej, jak i w aktach rangi ustawowej - prowadzi do wniosku, iż w Polsce mamy do czynienia z rozdziałem państwa od kościoła w formie tzw. separacji przyjaznej (skoordynowanej), zgodnie z którą kościoły i inne związki wyznaniowe są niezależnymi podmiotami uczestniczącymi w życiu społeczeństwa obywatelskiego. (abstrakt oryginalny)
Zakon krzyżacki w dużym stopniu wpłynął na rozwój gospodarczy nie tylko Europy Zachodniej, gdzie znajdowały się należące do niego komandorie, ale przede wszystkim ziem pruskich, a poprzez handel prowadzony przez zakonników także całej Europy. Polityka monetarna oraz fiskalna służyła zakonowi do osiągnięcia nadrzędnych celów, jakimi była potęga wspólnoty, a co za tym idzie, jej bogactwo. Stabilność pieniądza oraz dostosowanie systemu podatkowego do panujących w społeczeństwie warunków społeczno-gospodarczych nie były dla zakonu wystarczającymi przesłankami motywującymi go do koniecznych reform umożliwiających nie tylko rozwój, ale także stabilne funkcjonowanie organizmu państwowego. Pogarszająca się sytuacja gospodarcza spowodowana działaniami wojennymi uwidoczniła zaniedbania zakonu w kwestii stabilności monetarnej oraz poprzez zbyt wysokie obciążenia podatkowe pogorszyła tendencje recesyjne, co w konsekwencji przyczyniło się do upadku zakonu i sekularyzacji państwa. Sprawne zarządzanie państwem zakonnym, jakie można zaobserwować do XIV w. także w kwestii polityki monetarnej oraz podatkowej, przynosiło znaczne korzyści zakonowi i przyczyniało się do ogólnego wzrostu gospodarczego społeczeństwa Prus. Jednakże brak odpowiednich reform podatkowych oraz negatywne działania w sferze monetarnej, poprzez psucie pieniądza i osłabianie jego wartości nabywczej w XV i XVI w., prowadziły do stopniowego upadku państwa zakonnego. (abstrakt autora)
Przedmiotem artykułu jest ukazanie wpływu władzy świeckiej na obsadę stanowisk kościelnych oraz aktualne uprawnienia rządów państw europejskich w tej sferze. Opisano zasady mianowania biskupów w świetle obowiązującego ustawodawstwa kościelnego oraz uprawnienia władz państwowych w tym zakresie w wybranych krajach europejskich.
CEL NAUKOWY: Artykuł stawia sobie za cel odpowiedź na pytanie o zewnętrzne i wewnętrzne przyczyny współczesnego procesu sekularyzacji w Kościele rzymskokatolickim. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Artykuł przedstawia proces sekularyzacji przede wszystkim jako konsekwencję aggiornamento, które wpłynęło na odejście współczesnego Kościoła od tradycyjnej zasady reprezentacji. Autor przyjmuje metodę historii idei w połączeniu z krytyczną analizą tekstów dokumentów soborowych oraz wybranych autorów, komentujących proces sekularyzacji przed, w trakcie i po Soborze Watykańskim II. PROCES WYWODU: Artykuł składa się z czterech głównych części oraz wstępu i wniosków płynących z analizy. Każda z części zawiera analizę zasadniczych przyczyn procesu sekularyzacji, wskazując najpierw na aspekty historyczne kryzysu, potem zaś na wynikające z ustaleń Soboru głębokie zmiany w funkcjonowaniu i wizerunku Kościoła posoborowego. W tym kontekście argumentacja dotyczy zmian związanych z tzw. zwrotem antropologicznym, dialogiem ekumenicznym i demokratyzacją struktur instytucjonalnych. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Zasadniczym wnioskiem płynącym z analizy jest teza o kryzysie idei reprezentacji w Kościele posoborowym, który zrywa częściowo ze swoją tradycją, czerpiąc wzory ze świata zewnętrznego w imię przystosowania się do tzw. "rzeczy ziemskich". Ten aspekt przystosowawczy związany jest z presją wywieraną na Kościół przez współczesność, jak również z otwartością samego Kościoła, postulowaną po raz pierwszy w sposób tak stanowczy przez Sobór i zwycięską orientację liberalną. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Do najważniejszych wniosków należy uznanie procesu sekularyzacji za proces destrukcyjny dla samego Kościoła, który nazbyt przyzwalająco odnosi się do współczesnych procesów, zagrażających jego dogmatom i pozycji w świecie demoliberalnym. Innowację stanowi ujęcie tego procesu w kontekście kryzysu idei reprezentacji, co wydaje się rozpoznaniem zasadniczego problemu, albowiem mamy dziś do czynienia z widocznym upadkiem autorytetu Kościoła w ramach Unii Europejskiej. Nasuwa się w związku z tym pytanie, czy Kościół katolicki zmienił się w sposób nieodwracalny, przyjmując - by tak rzec - barwy ochronne, i czy aby strategia taka nie powoduje pogłębienia się kryzysu. (abstrakt oryginalny)
RESEARCH OBJECTIVE: Authoress looks for "paradigm of Russianness" - i.e. stable elements in the different phases of Russian history. She finds it on the meta-level as the constant, repetitive mechanism of selection and interpretation of borrowings from the West. It is joined with the mechanism of civilization East-West divide. Authoress opposes Western Nominalism to the construct that defines to as Byzantine Nominalism or ontology of hypostases (with the "proper existence" that must be "extracted") and Gnosticism (i.e. the assumption that knowledge concerning of this ontology gives title to power). The Russian borrowings from the Reformation is an example of the operation of this mechanism of selection and interpretation. It allows to extract, from the doctrine of predestination, knowledge about the causal relationships in time (and full flexibility of this time), and from the Thomistic ontology - will as an element of the extracting of the "proper existence." It has created a "genotype of revolutionariness" present in Russia until modern times. From this perspective, special relationships between Russia and Germany join with a diagnosis intellectual kinship of Russia with Germany - by the influence of Byzantine Nominalism on Germany (and of course via Mohylan Academy - on Russia) and easier for this reason acceptance in Russia borrowings from German. Until Marxism with his hypostasis being in itself and being for itself. THE RESEARCH PROBLEM AND METHODS: The presented research problem concerns the specifics of Russia in the context of the history of ideas, with sources of this specificity - found in early Christianity and in the split to the East and the West. There have been applied the methods of sociological analysis of history, anthropology of power, and comparative analysis. THE PROCESS OF ARGUMENTATION: After having initially defined the aim of the study, the fundamental concepts and terms. Then they were taken preliminary considerations on the paradigm of Russianness (genesis) and developing of this category (deconstruction). This issue was presented in the form of the historical process. A further part of the study describes the phenomenon of the Russian revolutionary mentality. At the end of research deliberations have been presented the problem of secularization and the differences in this process between the West and Russia. RESEARCH RESULTS: The result of the study is to clarify the influence of ancient and medieval Christian ideas on the development "paradigm of Russianness" and Russian "genotype of revolutionariness" in the context of the division of Europe into the East and West. With the "distorting mirror" between East and West rather than the Russian "specificity." CONCLUSSIONS, INNOVATIONS AND RECOMMENDATIONS: The setting a European frame of reference (mainly Reformation and Counter-Reformation as well as lack in Russia of Augustinian concept of subject and Roman vision of the authonomy of form) as the main "axis" of Russian history is a perspective field of research (research proposal). This field allows to avoid simplifying stereotypical interpretations - focusing on describing the civilizational dissimilarity of Russia, as a separated world, and external signs of Russian imperialism, as a major carriers of sense of the Russian history and its interpretation. (original abstract)
RESEARCH OBJECTIVE: The purpose of the article is to investigate the problem of success/failure of the complex process of secularization in Russia in the context of historical developments, especially the Reformation(s), and to propose a new conceptualization of the field of research. Within the scope of investigation, secularization is understood as the process of incessant production of knowledge that leads to progressive differentiation and distinction of various aspects of society on the level of macrostructures. THE RESEARCH PROBLEM AND METHODS: There is a need to assess anew the linkage between the Reformation(s) as a prolonged process of questioning of all cultural formations (epistemes) and the particular historical settings in which they manifested themselves. According to model advanced by Bruno Latour, it can be said that Reformation(s) redefined the procedure of attaining knowledge by breaking the logic of procession and instituting the logic of network. Secularization became one of the key modules of reconstituting the knowledge/power relation within different epistemes. Russia has often been perceived as immutable and culturally mute entity "unto itself," untouched by modernity, separate from the dominant Western episteme. This article presents a cognitivist perspective, based on the model of a double helix. It assumes the legitimacy of different narrations of modernity, which may differ in terms of practices of translation, but are still the active actors of the dynamic process of modern continuity and change, as exemplified by trajectories of Reformation(s). THE PROCESS OF ARGUMENTATION: First, the article defines the scope of investigation of secularization as the production of knowledge. Then it assesses where and how the "secular parable," whose agent was Reformation(s), performed on large discursive fields of modernity - including its problematic relationship with the theory of modernization. Subsequently, the model of a double helix is presented as a heuristic tool for understanding the way by which the translation of Russia within the framework of modernity has taken place. Alternative models, like Enlightenment, Euroasianism (Gumilev, Dugin) are discussed within the context of the notion of altermodernity, as formulated by Nicolas Bourriaud. Then, the article assesses, in what way secularization in Russia, understood as a "cultural program" (S.N. Eisenstadt) had formed, over centuries, a heterogeneous text, responding to various temporalities. RESEARCH RESULTS: The result is a proposal of a new conceptualization of the field of research as an interdisciplinary reading of mutuality of relations between Russia and secularization as a continuous translation of the structures of thought and knowledge of modernity in the contextual, historically grounded praxis of power/knowledge dynamics. CONCLUSIONS, INNOVATIONS AND RECOMMENDATIONS: Taking a cue from Polanyi's "personal knowledge," the research has aimed at depicting a new cognitive perspective that seriously takes into consideration the interdisciplinarity of knowledge. Research on secularization and research on Russia tend to form two different spheres of scholarly activities, often weighted down by stereotypes. The stereotype about secularization is that it refers mainly to decreasing the religious aspect of social life, which development is associated with the emergence of modernity. As for Russia, the stereotype is that it does not participate in modernity at all. The article proposes a more productive way of relating Russia and secularization as a process of translating dispositifs of modernity in a contextual manner, that takes into consideration political dispositions, cultural traits, institutional practices and discontinuities of social development. (original abstract)
W artykule przedstawiono, w oparciu o stosowną literaturę i materiały archiwalne, działania Urzędu do Spraw Wyznań mające na celu ograniczenie społecznej i duszpasterskiej aktywności Kościoła oraz sprowadzenie jego działalności jedynie do wykonywania czynności stricte liturgicznych. Artykuł koncentruje się na latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia - okresie, kiedy represje administracyjne Urzędu osiągnęły swoje apogeum.(abstrakt oryginalny)
The author of the article analyses the resources of the communist special services of the Polish People's Republic. The aim of the work is to capture the changes in the eastern policy of the Holy See after the election of John Paul II to the papacy. The author shows how this policy underwent corrections in the context of the political changes in the Union of Soviet Socialist Republics. The author's research shows how important for the disintegration of the USSR was the change of the Eastern policy of the Vatican since 1978, and the extent to which the Soviet authorities perceived John Paul II as a political threat to the functioning of the Soviet system. The author points out the first phase of the eastern policy of John Paul II: the opening for the Catholics in the East, gestures made towards the faithful rite Greek Catholics and the Catholics in Lithuania, then attempts to prepare the visit of John Paul II or Cardinal Agostino Casaroli to the communist Lithuania in connection with the occasion of the jubilee of the 500th anniversary of St. Kazimierz's death. The research shows the extent to which differences were marked in the approach to the eastern policy of the Holy See, John Paul II and the Vatican secretary of state Casaroli. Research shows that an important turning point in the Eastern policy of the Vatican were documents concerning the fight against the so-called "Liberation theology" prepared by Cardinal Joseph Ratzinger. The same study confirms that Pope JPII was surrounded by collaborators of the communist secret services whose intention was to inform the authorities of communist Poland about the activity of the Pope. Thus, this channel of knowledge about the plans in the Eastern policy of the Vatican was used by the Kremlin. Documents attest to the close Vatican-American cooperation in the fight against communism and the Soviet Union as an empire. The author raises a number of research questions concerning the Eastern policy of the Vatican, which require further investigation.(original abstract)
CEL NAUKOWY: Celem naukowym artykułu jest przedstawienie konfliktu władzy kościelnej i państwowej, którego przyczyną była recepcja dogmatu o nieomylności papieskiej. Biskup warmiński wobec duchownych jego diecezji, buntujących się przeciw nieomylności, zastosował kanoniczne sankcje, których skutki przekroczyły wewnętrzną dyscyplinę Kościoła i nałożyły się na obszar władzy państwowej. Spór kompetencyjny Kościoła i państwa w przestrzeni oświatowej przerodził się w wieloletni konflikt. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Problem badawczy ogniskuje się wokół zagadnienia kompetencji władzy świeckiej i duchownej, dotyczącego osób należących formalnie do hierarchicznej struktury Kościoła i będących jednocześnie urzędnikami państwowymi. Zastosowana metoda to krytyczna analiza źródeł, z wykorzystaniem istniejących opracowań. PROCES WYWODU: Konsorcjum edukacyjno-akademickie w Braniewie stało się miejscem ogniskującym wszystkie faktory kontrowersji wokół dogmatu o papieskiej nieomylności. Bezskuteczne wysiłki pojednawcze biskupa warmińskiego doprowadziły do zastosowania radykalnych sankcji. W opinii władzy rządowej było to naruszenie powszechnie obowiązujących reguł państwa prawa i spowodowało działania zmierzające do rozwiązania sporu na płaszczyźnie administracyjnej. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Spór wewnątrz Kościoła przerodził się w konflikt władzy duchownej i świeckiej, dotyczący podstawowych zasad współistnienia tych dwóch porządków w strukturze państwa prawa. Sankcje administracyjne wobec najwyższych hierarchów kościelnych były tylko doraźnymi efektami konfliktu warmińskiego, który zapoczątkował wieloletnią walkę państwa pruskiego z Kościołem katolickim, określaną jako kulturkampf. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Przyjazne relacje Kościoła i państwa domagają się permanentnego procesu komunikacji i konsultacji. Ich owocem powinien być możliwie precyzyjnie określony katalog akceptowanych kryteriów współistnienia, uzgadnianej wzajemnie aksjologii. (abstrakt oryginalny)
Artykuł stanowi próbę syntetycznego ujęcia dziejów katolicyzmu politycznego, w których Kościół rzymski zmagał się z władzami świeckimi, co w konsekwencji doprowadzić miało do upadku terytorialnego Państwa Kościelnego. Głębokich przyczyn erozji politycznej władzy papiestwa poszukuje autor w średniowiecznych sporach o zwierzchność między papiestwem i cesarstwem oraz w porażce opcji gibelińskiej. Późniejsze, nowożytne kryzysy politycznego katolicyzmu, związane z pojawieniem się protestantyzmu, spotykają się z reakcją jezuicką i próbą zachowania przynajmniej części pośredniej władzy papieży w sprawach doczesnych. Epoka absolutyzmu, zwłaszcza za sprawą francuskiego gallikanizmu, przynosi kolejne ograniczenia politycznej władzy Rzymu. Po rewolucji francuskiej Kościół traci ostatecznie możliwość obrony swego państwa, które upada pod presją nowych radykalnych idei i przemocy militarnej. (abstrakt oryginalny)
Ruch oksfordzki, utworzony w XIX wieku głównie przez anglikańskich duchownych, zaowocował nie tylko powstaniem w Kościele anglikańskim stronnictwa anglokatolickiego, ale i, czego niemal nie dostrzegają jego badacze, interesującą spuścizną w zakresie idei politycznych. W centrum namysłu politycznego członków ruchu znajdowała się refleksja nad określeniem właściwego modelu związku państwa z Kościołem, związku będącego, ich zdaniem, koniecznym. W niniejszym artykule rekonstruuję siedem argumentów stosowanych przez ruch oksfordzki dla wykazania tej konieczności. Pierwszy odwołuje się do historycznych, angielskich wzorców związku Kościoła i państwa. Drugi zarysowuje krytykę modelu rozdziału Kościoła od państwa. Trzeci i czwarty to prezentacja teorii inkorporacji państwa do Kościoła i teologicznej supremacji Kościoła nad państwem. Argument piąty to zbiór odwołań do historycznych modeli relacji Kościół - państwo i ich ocen. Argument szósty powołuje się na przemyślenia Richarda Hookera dotyczące relacji Kościół - państwo, a siódmy rekonstruuje relacje między moralnością, religią a polityką stanowiące również uzasadnienie dla proponowanego przez ruch oksfordzki modelu. (abstrakt oryginalny)
Four Decades of Orthodoxy. The Former Eastern Catholic Parish in Warsaw under the Moscow Patriarchate, 1876-1917 is an attempt to reconstruct the history of the Warsaw-based church and community of ex-Uniates following their absorption into Russian Orthodoxy. It starts with a brief historical account on the formation of this group initiated by the Basilian Order. Then it describes the Russian policy that removed the Basilians from the parish. It goes over the process of adapting the parish to Orthodoxy in terms of architecture, area, demography, staffing and ideology. It discusses the parish clergy in terms of social and geo-ethnic backgrounds, education and worldviews. It lists the most active parishioners, i.e. Russians belonging to the city's military and executive elite. The most significant episodes of the Orthodox parish are enumerated, i.e. the involvement of the parish priest in the 1882 Hnylychky controversy, the 1892 failed bomb attack on Governor-General Iosif Gurko, and the 1906 political murder of an agent provocateur, son of the parish priest. Some thought is given to the 1905 Edict of Toleration that did not result in giving former Greek Catholics back their confiscated Warsaw church. The narrative ends with the evacuation of the Orthodox clergy in the summer of 1915, followed by the entry of German troops into the city, and the official act of handing over the church to its original owners, i.e. a group of now-restored Greek Catholics and a Basilian Father, thus concluding the Orthodox period of the parish.(original abstract)
18
Content available remote Proboszcz jako organ parafii Kościoła katolickiego
63%
Artykuł przedstawia specyfikę i charakterystykę proboszcza jako organu parafii Kościoła katolickiego, biorąc za podstawę zarówno przepisy prawa powszechnie obowiązującego, jak również poszczególne normy ustawodawstwa kościelnego. Wychodząc od osobowości prawnej parafii i normatywnej pozycji proboszcza, przedstawiono jego autonomiczność i niezależność w podejmowaniu decyzji dotyczących powierzonego mienia opierając się na powszechnie obowiązujących konstrukcjach przepisów. Ponadto, rozważania zawarte w treści artykułu przedstawiają problem związany z upatrywaniem jako obowiązujące na forum państwowym ograniczeń w zakresie reprezentacji ulokowanych w przepisach prawa kanonicznego. (abstrakt oryginalny)
Każdy z Kościołów ewangelickich, będący przedmiotem niniejszego artykułu posiada własną ustawę wyznaniową. Niestety nie reguluje ona prawa do posiadania i posługiwania się własnymi środkami przekazu. Ustawy wyznaniowe zawierają katalogi kościelnych osób prawnych i ich organów, ale nie precyzują one ich kompetencji, także w zakresie środków przekazu. Ta kwestia prawna została unormowana w regulacjach wewnętrznych, do których odsyła każda z ustaw. Jak wynika z ich analizy, zagadnienie środków przekazu stanowi kompetencję organów wykonawczych kościelnych osób prawnych. Stopień ich prawnego rozbudowania jest zróżnicowany. Interesującą regulację prezentuje Kościół Ewangelicko-Augsburski. W jego prawie wewnętrznym zostały wyodrębnione trzy podmioty, w których kompetencji leżą środki przekazu: Komisja ds. środków masowego przekazu działająca przy Radzie Synodu, Konsystorz Kościoła oraz System Internetowy Kościoła. Kościół Ewangelicko-Metodystyczny nie stworzył żadnej ze struktur w przedmiotowym zakresie, mimo możliwości jej ukonstytuowania w postaci jednej w wielu Komisji i Rad. Kościoły Ewangelickie są także reprezentowane w komisjach doradczych mediów publicznych, które zajmują się m.in. ustalaniem treści programów wyznaniowych. (abstrakt oryginalny)
CEL NAUKOWY: Celem naukowym artykułu jest przedstawienie stanowiska Konferencji Episkopatu Polski po rozpoczętej 24 lutego 2022 r. inwazji Rosji na Ukrainę w sprawach dotyczących: ogólnej sytuacji geopolitycznej w kontekście wojny na Ukrainie w 2022 r., w tym wywołanego nią kryzysu migracyjnego i uchodźczego na zewnętrznej granicy Unii Europejskiej, ochrony tychże granic, oceny działań rządu premiera Morawieckiego w zakresie polityki zagranicznej oraz oceny stanowiska Stolicy Apostolskiej i papieża Franciszka wobec inwazji Rosji na Ukrainę. Publikacja zwiększa wartość poznawczą w zakresie badań nad komunikowaniem politycznym Konferencji Episkopatu Polski. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Problem badawczy ogniskuje się wokół zagadnienia zaangażowania polskich biskupów w procesy komunikowania politycznego w kontekście wojny rosyjsko-ukraińskiej. KEP potraktowano jako aktora politycznego (w znaczeniu szerokim), tj. uczestnika procesu politycznego niepodejmującego decyzji politycznych, ale wpływającego na bieg spraw politycznych i społecznych. Zastosowano metody jakościowe: metodę krytycznej analizy dyskursu retoryki politycznej w ujęciu Martina Reisigla i, pomocniczo, metodę analizy decyzyjnej. PROCES WYWODU: W pierwszej części artykułu wyjaśniono zastosowaną siatkę pojęciową. Część druga publikacji prezentuje kwestie metodologiczne. W trzeciej części artykułu przedstawiono stanowisko Konferencji Episkopatu Polski w poddanych analizie kwestiach. Część czwartą artykułu stanowią wnioski i zakończenie. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Konferencja Episkopatu Polski pozostaje aktywnym uczestnikiem procesów komunikowania politycznego podczas inwazji Rosji na Ukrainę. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Przeprowadzona analiza dowiodła politycznego zaangażowania KEP w sprawach związanych z wojną na Ukrainie w 2022 roku. Biskupi zajęli jasne stanowisko w kontekście agresji Rosji na Ukrainie: wskazali agresora, postulowali konieczność niesienia pomocy uchodźcom, docenili postawę i przekaz papieża Franciszka w kontekście kryzysu militarnego. Bardzo lakonicznie natomiast wypowiadali się w kwestii ochrony zewnętrznych granic Unii Europejskiej oraz oceny działań premiera Morawieckiego w zakresie polityki zagranicznej. (abstrakt oryginalny)
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.