Działające w Polsce 23 parki narodowe wyróżniają się stosunkowo niewielką, ale zróżnicowaną powierzchnią - od ponad 2 tys. ha (Ojcowski Park Narodowy) do około 60 tys. ha (Biebrzański Park Narodowy - średnio jest to 13,8 tys. ha. Ze względu na najwyższe wartości przyrodnicze i krajobrazowe, zwłaszcza rejonów górskich, większość zlokalizowana jest na południu Polski. Polskie parki narodowe cieszą się dużym zainteresowaniem turystów, co potwierdza wysoka frekwencja. W pierwszej połowie lat sześćdziesiątych XX wieku 10 istniejących wówczas parków narodowych odwiedzało rocznie od 4 do ponad 5 mln osób z wyraźną tendencją wzrostową. Obecnie frekwencja kształtuje się różnie w poszczególnych parkach - od niespełna 10 tys. osób do około 2,5 mln zwiedzających rocznie. Największą frekwencję odnotowano w dwu parkach górskich - Tatrzańskim i Karkonoskim (po ok. 2 mln), następny w kolejności jest park Woliński (1,5 mln osób) i dwa podmiejskie - Kampinoski i Wielkopolski (odpowiednio 1,0 i 1,5 mln osób). Parki te w 2008 r. odwiedziło łącznie 7,8 mln osób, tj. 72% wszystkich odwiedzających polskie parki narodowe w tym roku. Największy ruch turystyczny w parkach narodowych koncentruje się zatem w kilku obszarach geograficznej przestrzeni Polski, mianowicie w trzech górskich parkach (Karkonoskim, Tatrzańskim i Pienińskim), nad morzem (w Wolińskim) oraz w podmiejskich strefach dużych miast - Warszawy (w Kampinoskim), Krakowa (w Ojcowskim), Poznania (w Wielkopolskim), a także w pewnym stopniu Kielc (w Świętokrzyskim). Łącznie te parki w 2008 r. odwiedziło ponad 9 mln osób, co stanowi ponad 85% ogólnej frekwencji zwiedzających te obiekty. W pozostałych 15 parkach ruch turystyczny jest niewielki w porównaniu z ogólną liczbą (niespełna 11 mln) zwiedzających w Polsce. Na obszarze parków narodowych są wyznaczone szlaki turystyczne piesze, rowerowe, konne, a w niektórych parkach również kajakowe. Przez teren parków narodowych przebiega prawie 3,1 tys. km szlaków turystycznych. W 22 parkach znajdują się 132 ścieżki dydaktyczne, powstają również ośrodki edukacyjne. Jest to najnowsza, oparta na wzorach amerykańskich i angielskich forma działalności edukacyjnej, jaką parki narodowe podejmują głównie we współpracy zagranicznej. Nadmierny ruch turystyczny w parkach narodowych oraz zagrożenia wynikające z penetracji turystycznej, takie jak nadmierna frekwencja zwiedzających, przegęszczenie szlaków turystycznych zwłaszcza w górskich parkach narodowych, a także ruch samochodowy drogami przecinającymi parki narodowe, które tworzą bariery ekologiczne utrudniające migrację fauny - to przyczyna wielu różnych problemów i znacznych szkód w przyrodzie. Z dużym ruchem turystycznym wiąże się niszczenie urządzeń turystycznych i silna presja urbanistyczna zaznaczająca się w nowych, nie zawsze kontrolowanych inwestycjach. Rozwiązywanie tych problemów wymaga nie tylko nakładów finansowych, np. na korekty szlaków, deglomerację ruchu turystycznego i kierowanie go na tereny atrakcyjne przyrodniczo poza parkami narodowymi (np. do parków krajobrazowych), ale przede wszystkim na zmiany świadomości zwiedzających przez podnoszenie wiedzy o przyrodzie, czemu służą w parkach coraz lepiej działające i unowocześniane centra edukacyjne. (abstrakt oryginalny)
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.